De finale...

Nu de laatste foto is gepost en doorgelinkt via Facebook, zodat hij op meer dan klantvriendelijke wijze zijn weg wist te vinden naar Uw computer van welk ras dan ook, gelijkaardig tablet en/of bijhorend telemobiel... nu de kerstvakantieperikelen grotendeels achter de rug zijn, de eindejaarsvoorbereidingen zo goed als afgerond, nu de kapper zijn onderhoudswerken weer heeft uitgevoerd, nu... maak ik eindelijk tijd om tot een ordentelijke afronding te komen. Blogsgewijs moet ik het over een halfjaarlijkse evaluatie hebben, want deze MMMP heeft er nog maar zes maanden opzitten. De eerste zes van 2015 werden U nog voorgehouden en bespiegeld vanuit een voorafgaandelijk MMP-standpunt, hetwelk toen al op zijn laatste benen liep. U weze evenwel gerust en op Uw gemak gesteld: aan een jaaroverzicht ga ik mij niet wagen noch bezondigen. Daar zijn voldoende andere kanalen voor die het zelfs aan hun stand verplicht zijn om de meest variabele overzichten in elkaar te flansen. Tast dus toe en laat U overspoelen door de lijstjes en lijsten van Classics en andere Klassiekers, in enkel of dubbel duizendtal, over mannen en/of vrouwen van het jaar, programma's en filmen, gebeurtenissen en evenementen, rampen en catastrofes tot en met de lijst van 'bekende' overlijdens tijdens het afgelopen jaar. Elke keer lijkt zo'n jaaroverzicht voller te zitten dan het vorige, en telkens lonkt het vermoeden dat het nu wel genoeg geweest is. Edoch... laten we afspreken over 366 dagen, 2016 is inderdaad een schrikkeljaar, om ook dan weer terug te blikken en hopelijk samen de afweging te maken. Ik verwed er 10 euro op, als die dan nog gelden als erkend betaalmiddel, dat het komende jaaroverzicht weer enkele pagina's langer zal zijn dan het huidige.

Maar nu ernstig, en al het voorgaande buiten beschouwing gelaten: mag ik U bij deze nog snel een mooi uiteinde van het voorbije jaar toewensen en meteen aansluitend U allen het allerbeste wensen voor het aankomende 2016. Van ganser ...

FOTO TOP12 - #01 2015

MIJN MAN
VAN HET JAAR
KAN NAAST HET
DONKERE PORTAAL
NOG NET IN BEELD


DENKT AAN GISTEREN
HOOPT OP TOEKOMST
LEEFT VANDAAG



HAPPY NEW YEAR !!!


#All the best to you MP

FOTO TOP12 - #02 2015

VER WEG VAN
HET STRAND
TWEE MEISJES
OP EEN BANK

ZIJ SPREKEN VAN
DE BATACLAN
ZE HOUDEN DAAR
NOG VAN



BD DU PALAIS
ILE DE LA CITE
PARIS

#Midweek Parijs MP

FOTO TOP12 - #03 2015

MET RODE STILETTO'S
AAN JE VOETEN
EEN POMPADOUR-
JURK OM JE KONT...

PAGE D'HISTOIRE
EN FACE DU MIROIR




MUSEE GREVIN
BD MONTMARTRE
PARIS 9EME


#Red Shoes Diaries MP

FOTO TOP12 - #04 2015

EEN BEETJE LICHT
IS AL VOLDOENDE
OM DE PRACHT VAN BLOEMEN
WEER TE GEVEN


DIE ENE BARST
KOMT TELKENS WEER
VERMAG SOMS MEER
DAN VOLLE GLOED...





#Rozengeur Maneschijn Rozenschijn MP

FOTO TOP12 - #05 2015

BARENAKED LADY


PUUR CULTUUR
IN PUGLIA


DAAR KAN BAROK
NOCH RENAISSANCE
TEGEN OP...






#De hak van Italië MP

FOTO TOP12 - #06 2015

AUGUSTUS LICHT
IN KNOKKE-HEIST


SEASIDE PASSION
HOEKJE OCÉ AN



HAVE A SEAT...






#Met Bea aan zee MP

FOTO TOP12 - #07 2015

"ALONG THE WAY"
KAWS 2013

WALKING
ON WATER


VIJVER
AMSTERDAM
RIJKSMUSEUM



MERRY XMAS
TO ALL OF YOU...

#Weekend A'dam MP

FOTO TOP12 - #08 2015

SAMEN
IN DE LAVVU
DE LAPSE TIPI

SAMI
SAMEN IN SÁPMI

SÁPMI PARK
IN KARASJOK

ANOTHER CRACK
THE SAME LIGHT...

HEARTBEAT
OF THE REINDEER

#Lapland-zomer MP

FOTO TOP12 - #09 2015

THERE'S A CRACK
IN EVERYTHING
THAT'S HOW
THE LIGTH
GETS IN

HET ZOU ZEKER
KUNNEN HELPEN

IN MIJN HOOFD
IS ALLES
HEEL EENVOUDIG
IN MIJN HOOFD
VALT ALLES
OP Z'N PLAATS

#RaymondCohen MP

FOTO TOP12 - #10 2015

OOK DIT JAAR WEER
KAARSEN
LATEN BRANDEN

NAAR ALOUDE
EN GOEDE TRADITIE

DEZE KEER
IN OSSIOS LOUKAS
HEEL ECHTE
VAN BYZANTIJNSE WAS

VOOR WIE
HET NODIG HEEFT
OF KAN GEBRUIKEN

#Peloponnesos-tour MP

FOTO TOP12 - #11 2015

DRIE DAGEN
ROYAL DE LUXE
IN DE KOEKENSTAD

OMA REUS OP STAP
MET KLEINE REUS

OP KEMELHAREN SLOEFEN
OVER DE MEIR

VOOR 900.000 TOESCHOUWERS
WAARONDER MP


#A'pen de Luxe MP

FOTO TOP12 - #12 2015

"IKKE"" LEUK OP STAP
MET PAP.
ZIJ AAN DE KLAP:

HALLO, JA...?!!
AMSTERDAM.
CENTRAAL!!
OP HET PLEIN
VOOR DE INGANG
HOE ZO ???
EEN GROENE VEST?
WAAR STA JE DAN?!

HEUHH...
"IKKE" BLAUW.
PA-AAP...!!
#A'dam Citytrip MP

Adam over Eva...

Ondanks de onappetijtelijke Brusselmans-verschijningen, de al te doorzichtige en voorspelbare Van Looy-scenario's, de meer dan storende en mij sterk enerverende reclame-blokken en de, ik kan er echt niet omheen, in de breedte alsmaar dunner wordende spoeling wat het deelnemers-niveau betreft, ondanks dat alles blijft "De Slimste Mens ter Wereld" een ongelofelijk sterkte format die 'hoe dan ook' mijn kijklust triggert en mij naar de televisiezetel lokt. De finale-weken stonden met stip genoteerd, en van de laatste week heb ik geen minuut gemist. Noem mij gerust "a real quiz-addict"! Het verhaal is veel langer dan het interessant kan klinken of blijvende aandacht kan opwekken, en dus: zes foto's die voor minstens evenzoveel duizend woorden staan en het verloop van de laatste vier kwisdagen samenvatten voor het nageslacht in twee stripjes.

Voor alle duidelijkheid: nog zes kanshebbers bij aanvang van de ultieme week. Op de laatste dag blijven er drie over: Tom Waes, Kobe Ilsen en Danira  "met de moeilijke achternaam". Dan volgt de alles omvattende zoektocht naar het allesbepalende antwoord: "Wordt het weer een man, of toch...??"

Kobe komt tekort in die laatste aflevering (teveel last van zijn onderbroek, of net niet?) maar Tom zorgt er, met een vette knipoog naar Danira, voor dat Adam zegeviert over Eva: " Parijs....  Toulouse...  Lyon... "
Waarop Van Looy niet anders kan dan voor de 31163ste keer én opgelucht "Ja, 't is gebeurd!" prevelen.
Het scheppingsverhaal wordt herschreven: Eric zal eerstdaags een rib van Tom nemen om voor een volgende uitgave enkele vrouwelijke kandidaten te kloonen waarmee het even aangenaam als risicoloos kwissen is .
Ik dacht persoonlijk en bij voorkeur aan een zwevende rib...
Merci Waes!!

Laatste week voor de TOP 12 - 2015

Voor ik hier aan de jaarlijkse FOTO-TOP 12 begin beschouw ik het als mijn vrolijke plicht om iedereen die met mij de overstap naar de nieuwe blog gemaakt heeft van harte te danken. Zonder U heeft deze schrijverij geen zin. Zonder Uw dagelijks bezoek aan de blog, al dan niet via de Facebook-link, zou de leute en de voldoening voor mij heel wat minder zijn. Het stoom aflaten en mijn ei kwijtraken is één, maar weten dat de foto's bekeken en de teksten gelezen worden is voor mij de stimulans om iedere keer het nieuws met andere oren te beluisteren en daarna een eigenzinnige beoordeling of een idiote commentaar in elkaar te flansen.
Of die de publicatie haalt hangt van heel wat zaken af, terwijl al die dingen op zich dan weer alleen met mij te maken hebben. Zo dus... Vanaf heel binnenkort hoop ik U in groten getale elke dag weer virtueel te mogen treffen om U op zeer eigenwijze "wijze" één van mijn geselecteerde prentjes voor te houden.
Maar laat ons niet te moeilijk doen, en gewoon even klinken op wat geweest is en wat nog komen kan...!!

Proost!! Santé!! Cheers !! Prost!! Chin Chin!! Salut!!

Op naar de laatste 12 korte bijdragen 

MMMP   Jaargang 1  2015 - ....
Nog twee keer slapen !!

Het deksel op de neus...

Bye bye, mister Mourinho: exit Chelsea.
Je zal er zelf niet rouwig om zijn, veronderstel ik.
Natuurlijk moest dat er nu eenmaal van komen.
Zelf gezocht, en allicht heel blij met die ontslagpremie.
Het is ooit anders geweest: toen je met veel ambitie en heel gedreven coachte om de hoogste toppen te bereiken. Maar dan al te snel en teveel kuren gekregen. Een nors en ambetant ventje was je geworden, waar het ongenoegen van afdruipt, het onvermogen niet meer te camoufleren is en voor wie elke vorm van respect verdwenen is.  De financiële buit is binnen en jou kon het al lang niet meer schelen. Ach, waarom maak ik mij druk? 't Is toch maar voetbal zeker...

Neuzen in dezelfde richting...

Afgelopen weekend kregen we in de media het verslag over ons heen van de zoveelste klimaatconferentie, die voor de even zoveelste keer moest culmineren in een globale overeenkomst en als 'absolute top' de geschiedenis zou ingaan. U weet het of U weet het niet, maar heer Polo staat van eerder argwanend over behoorlijk kritisch tot zeer terughoudend ten opzichte van deze organisatie. Ik hou van de natuur en heb respect voor de aardkloot waarop wij onze levensjaren doorbrengen, maar ik erger me blauw aan de megalomaneske trukendoos waarin deze polemiek wordt aangekaart en tot economische rendabiliteit wordt opgeklopt. Ik rijd met de fiets als het kan en ik laat het licht in de garage niet branden als het niet nodig is, maar ik koop geen zuivere lucht bij de buurman... Zij die hun goed belegde boterham verdienen met de klimaatconferenties verheffen de natuurlijke schone schijn tot wereldwijde economie en doen daar uiteraard hun voordeel mee. Bovendien getuigt het van grootheidswaanzin als ze denken dat 'wij' de aarde kunnen redden, als dat al nodig mocht blijken te zijn. Vele miljarden jaren evolutie laten zich niet naar de hand zetten van enkele groene generaties, waarvan de leiders dan ook nog op eigen voordeel uit zijn.

Ze maken er toch maar mooi een 'snoep'potje van.
Het voorstel om een goeie 100 miljard dollar of euro - who cares? - naar de ontwikkelingslanden te schuiven om aan de klimaatvereisten te kunnen voldoen en de minst bedeelden op klimatologisch verantwoorde manier door hun arme luizen-leven te laten gaan...
Enig idee bij welke dictators dat geld gaat terecht komen en hoeveel door domotica gestuurde paleizen zij dan gaan bouwen voor hun familie en protegés?

Samen vooruit, dat wel, en alle neuzen dezelfde kant op, dat ook. Maar niet te erg overdrijven zeker?
De doelstelling moet haalbaar blijven werd mij vroeger geleerd en enige mate van nuchter realisme is nooit verloren. Een zeer ambitieus klimaatakkoord, zo probeert men het aan ons te verkopen. De ronde tafel-elite ziet ons wellicht als de vertegenwoordigers hiernaast van een 'neus in dezelfde richting'-groepering.
We zitten erbij en we snappen er geen ene fluit van.
Maar wel met de neuzen in dezelfde richting...

Met de neus op de feiten...

Nooit harder op de fiets gereden en sneller gelezen tegelijkertijd dan gisteren. Het was dan wel op de homeo, wat met een boek in handen makkelijker is dan op een echte fiets, maar het ging erg heftig aan toe. Dat lag vooral aan de laatste hoofdstukken Robotham die ik daarbij in handen had. Ik reed in de stijl van de titel: op leven en dood. Voor niks nodig hoor, in tegendeel zelfs, maar de aanzuiging was sterker dan mezelf en de spannende verhaallijn joeg me sneller voort dan ik zelf had gewild. Eind goed, al goed. De dollemansrit ligt achter mij, het boek is uit. Voor wie van vlot weglezende thrillers houdt die in een licht voorspelbare plot eindigen is dit een aanrader. De plotwendingen in de loop van het verhaal maakten wél indruk op mij.
Meer details vindt U terug in de vorige bijdrage: klikken op Leven of Dood. Ook eens proberen?

Lees ik daarna een bericht over het Ikea-syndroom.
Zo noemt een ondervraagde UTPR-er (lid van de
Unie van Professionele Transporteurs en Logistieke Ondernemers !!) wat wij via de verkeersradio doorkrijgen als "file door ladingsverlies". Volgens hem allemaal te wijten aan doe-het-zelvers die hun auto en aanhangwagen volstouwen met aankopen uit meubelwinkels en dan de snelweg opgaan. De boel is, nog steeds volgens de specialist in kwestie, dikwijls niet goed vastgemaakt en dus vliegen de nieuwe aankopen binnen de kortste keren in het snelweg-rond.
Beetje kort door de bocht vindt Marco Polo, want waar moet ik dan heen met het rap-rap-op-stap syndroom van onze bouwvakkers? Ladder op de weg. Cementzakken op de baan. Kruiwagen op de pechstrook. Vezelplaten in de bocht van Zaventem, kranen en sproeier in die van Bath.
Schrijven we dat allemaal op het conto van de jonge starters die hun Ikea-meubelen gaan monteren?
Of mag ik het wat breder zien en ook de net-voor-het-weekend-snel-van-de-werf-politiek van allerhande schilders, metsers, en andere dakdekkers in vraag stellen? 't Is maar een gedacht, hé. En ook dat het nog steeds minder erg is om in een 'matras-op-het tweede-rijvak'-file te staan dan tussen een lichte en een zware vrachtwagen in een kopstaart-aanrijding te hangen. Gelukkig is content zijn minder erg...

Deze bijdrage sluit ik af met een verstandige uitspraak van Nico Dijkshoorn, die bij regelmaat via zijn dagboek het middagjournaal van Radio1 mag opfleuren: "Omdat de wereld om mij heen steeds wreder wordt, zoek ik het geluk op vertrouwde plekken... tracht ik mij staande te houden met kleine gelukjes van korte duur."
Dat probeer ik ook al zo lang: mij staande te houden. In de rust én de drukte van het leven, tot en met de files tijdens mijn occasioneel snelweggebruik. Verlies van lading: bloemkolen, bananen al dan niet in dozen, frisdrankblikken, wit zand, driezit-salonzetel, boekenkast, ladder, betonmolen, kat in de zak, aap uit de mouw. Sta ik daar mooi aan te schuiven met mijn neus op de alledaagse feiten...

Laat U niet bij de neus nemen...

Ik neem aan dat het zien van de ploegfoto hiernaast bij menig lezer van deze blog tot zwaar gefronste wenkbrauwen, een bijhorend gerimpeld voorhoofd en zacht schuddebollend zuchten kan leiden.
Het zij U vergeven en gepardonneerd, meer zelfs: ik kan er helemaal inkomen. Het is echter een vrolijke neerslag en van blijheid getuigende weergave van weer zo'n memorabel moment waarop 'De Bende van Jef' zich heeft laten gaan en met een goed doel voor ogen hulde brengt aan onze Grote Voorganger. Dit beeld past perfect in de stilaan lange rij van gedenkwaardige bijeenkomsten waar vriendschap, warmte, leute, saamhorigheid en wederzijds begrip hoogtij vieren. Uiteraard is dit een meer dan duizend woorden prent. Onnodig U hierbij te melden dat in deze niet achter de schermen wordt gekeken, oftewel in vrije variant: "What happened in Merksem, stays in Merksem..."

Uiteraard dient na zo'n uitspatting een korte periode van recuperatie ingelast. 'Toeval' wil dat ik enkele dagen voor het weekend waarin de roestige reukorganen-avond plaats vond een verse boekboterham ter hand had genomen. Komt uit de leeskast van La Pola. Leven of Dood van Michael Robotham. Had nog nooit gehoord van deze schrijver, hoewel dit blijkbaar al zijn tiende boek is. Waarvoor mijn excuses, heer Robotham.
Vanaf de eerste pagina heeft het verhaal mij in de ban, en het is dan ook niet onlogisch dat mijn hele zondag er al lezend (en middagduttend!!) moest aan geloven. Zo adembenemend én meeslepend als de titel laat vermoeden.
En dus moest ik mezelf nu verplichten om tussen twee leessessies door even aan te schuiven aan het Apple-klavier om U als lezend publiek niet al te erg te verwaarlozen. Voorlopig lukt het nog een beetje, maar ik moet toegeven dat het al snel moeilijker wordt om er mijn gedachten bij te houden. Niet eerlijk, maar het is niet anders. Ik geef het op en ga nog een hoofdstukje lezen...

Wat wil U nog meer...

Na een behoorlijk productieve maand november was het mijn bedoeling een pauze in te lassen. Dat is bij deze gebeurd, hoewel drie blogloze dagen eerder als hapering dan als rustperiode mogen ingeschat worden. Zo ziet U maar weer: het bloed kruipt... en als de blognood het hoogst is, loopt de gedolven put over van ochtendlijke inspiratie. In de porseleinwinkel dansen de muizen en tikt de klok in het westen best.
Hij is weer helemaal de oude!

Kwam ik pas met zoonlief op een late weekend-avond al zappend bij een bokswedstrijd terecht. Titelgevecht bij de zwaargewichten. Niet zomaar een boksmatch, om maar liefst drie gordels in één keer.  Of waren het er vier, neen: het zijn er vijf! Mijn geheugen wordt geactiveerd en roept herinneringen op: Rocky Marciano, Sugar Ray Robinson, Mohammed Ali, George Foreman, Mike Tyson. Deze keer ging het tussen de heren Klitsjko en Fury. Van de eerste had ik wel eens gehoord, maar dat kon evengoed zijn broer geweest zijn. De tweede was mij totaal onbekend. Ook zijn boksstijl kwam mij heel vreemd voor. Beter dan een beschrijving lijkt me de bijhorende foto. Geheel a-typisch boksen, tot zelfs een rondje wandelen in de ring met de handen op de rug. Tegen de regerend kampioen, de meervoudig titelhouder. Voor 45.000 toeschouwers. Joe Frazier deed ook van die gekke dingen: kop vooruit en zonder dekking, maar kreeg dan een paar rake klappen en wist niet meer op welk continent hij op het canvas had gestaan en daarna lag. Fury deed bijna hetzelfde maar was razendsnel in zijn ontwijkingen en reacties. Hij hield het twaalf ronden vol, won de kamp en in één klap vijf titels. Mochten Dr. Steelhammer en The Gipsy ooit voor een re-match gaan: die wil ik zeker zien. En weer met The Bramminator aan m'n zijde!

Gisteravond liep Bridge of Spies voor het eerst in de Belgische bioscopen en Polo was erbij. Een prachtige film over spionage tijdens de koude oorlog. Gegeven: een onderhandelingsdriehoek USA - USSR - DDR... Een tweede driehoek: de samenwerking tussen Steven Spielberg, de Coen-'brothers' en Tom Hanks. Ontdekking voor mij: Mark Rylance, de Russische spion die als pasmunt dient in de onderhandelingen.
Deze prent wordt vast geen blockbuster, daarvoor is het geheel inhoudelijk te sterk geladen. U moet ook even meedenken en het helpt als 'de jaren zestig' U niet vreemd zijn. Ieder zijn mening, maar de Knack-recensie sluit als volgt: "Bridge of Spies is geen meesterwerk, wel een onderhoudende, relevante en bijzonder vakkundig gemaakte Hollywoodfilm. Een voor volwassenen nog wel." Van mij krijgt ie toch vijf sterren en noem ik het een Poloiaanse aanrader. 
Stijl, sfeer, filmisch vakmanschap, stabiele acteer-kwaliteiten en daar bovenop de levensles die de twee hoofdpersonages, advocaat James Donovan en spion Rudolf Abel, ons enkele keren voorhouden:

(Tom Hanks) Donovan : "Aren't you worried?" 

(Mark Rylance) Abel : "Would it help?"

Wat wil U nog meer...?!!

Brusselmans: een mager beestje...

Laatste dag van november. Morgen begint de grote finale-maand. Daarna zit 2015 er weeral op. Hopelijk niet mijn laatste jaar. Daar ga ik toch van uit. Er is nog zoveel te doen, te lezen, te bekijken en te beleven. Plannen maken. Dat wil ook zeggen: geen tijd verliezen en er zuinig mee omspringen. Met die tijd! Om daarin te slagen moet een mens consequent kunnen/durven handelen. Ik geef een voorbeeld...
Het mag U verbazen, voor de hand liggend lijken óf zelfs choqueren, maar ik ben een fan van De Slimste Mens. Jaren terug een 'grote' zelfs. Ten huize Polo wordt bij regelmaat naar quizprogramma's gekeken op tv. Met het mes op tafel, Twee voor twaalf, Per seconde wijzer, De Canvascrack,... 'De Slimste' beschikt over een degelijk format met leuke varianten in vraagstelling en spelverloop. Dat werd heel wat minder toen de reclameblokken de kwisrondes gedurende meerdere jaren op het achterplan duwden. De opwaardering via een ommezwaai naar een aangepaste jury-formule was en blijft sterk afhankelijk van de desbetreffende bezetting. En dus is er een maar...

Ik draai niet langer om de hete brij heen en al evenmin rond de pot: als Herman Brusselmans op het programma staat kijk ik niet mee(r). Dan heb ik betere dingen te doen. Zoals nu dus. Laat die supersexist  zijn meelijwekkende ding maar doen op Vier. Ik hoef dat niet te weten. Tijd gewonnen om een blogske te plegen.  Of alleszins een poging tot. Die strandt op dit eigenste moment wegens te weinig inspiratie. Dus ga ik lezen: zit in de eindfase van Sprakeloos. Consequent zijn betekent ook: afmaken wat je begonnen bent. Vooruit dus, door de woordenjungle van Lanoye. Hoe dan ook veel hoogstaander en genietbaarder dan de beerput van dwangmatig vuilbekker Brusselmans....

E=mc² wordt 100 jaar...!!?

Mag het eens over iets anders gaan? Het was de dag, het weekend en bij uitbreiding de week van de wetenschap. Waar het allemaal over had kunnen gaan werd ons onthouden door een 3 tot 4 punten op de schaal van terreurdreiging. Of hoe werd het ons deze keer weer opgelepeld? Er was alleszins reden genoeg om de doorgesneden Belg de stuipen op het lijf te jagen en de geplande wetenschapsevenementen te cancellen. Jammer, want we kunnen er wat van leren. Meer zelfs, er stond een bijzondere verjaardag op het programma. E=mc², de formule waarmee ene Albert Einstein de aandacht der geleerden op de relativiteit had gericht werd 100 jaar! Of toch niet. Een onnauwkeurigheid die de heer Einstein tot krabben in zijn weelderige haardos zou nopen. Voornoemde formule bestaat al sinds 1905 en is dus 10 jaar ouder dan wat ons als verjaardag wordt voorgehouden. Een serieus abuis, wat in deze context gelukkig kan gerelativeerd worden. Bij E=mc² gaat het om de speciale relativiteitstheorie. De 'algemene' wiens centenaire momenteel in de belangstelling staat dateert dan weer wel van 1915, maar is veel moeilijker aan de man te brengen.
Of wat dacht U van....

Da's inderdaad heel andere koek. Net omdat hiermee de meest diverse situaties en omstandigheden worden omschreven en behandeld komen er wat extra factoren bij kijken. Vraag me niet wat het allemaal inhoudt, ik snap er de ballen van. En dan te weten dat dit alles nog maar een begin was, dat de snaartheorie een van de uitbreidingen werd, dat Stephen Hawking er nog een verlengstuk voor bedacht - want noteren kon niet meer - en dat er ondertussen twee 17-jarigen op verder borduren. Op zoek naar de 'theorie van alles'. Om te beginnen dus naar de exacte leeftijd van de juiste theorieën. Dat verdienen ze, en daartoe heb ik hier een klein steentje willen bijdragen. Een kiezeltje. Een zandkorrel. Een stofje.
Soms is het al even leerzaam om die bollebozen op een andere manier te leren kennen. Door hun quotes bijvoorbeeld. Je hebt er ernstige en van een lichter allooi. Ik kies voor deze...

Life goes on...

We hebben een erg donkere week achter de rug en als ik het goed begrijp gaat het niet snel beter worden. Als simpele burger/eenvoudige boerenlul snap ik er niet veel van, en als dat tot op zekere hoogte toch het geval mocht zijn dan is dat al helemaal niet voldoende om daarop de weg naar een oplossing te sugereren. Vandaar dat ik mij onthoud van welke commentaar dan ook, het oeverloze geleuter aan praat- en andere nieuwsprogramma's overlaat en het zelfs vertik om ook maar een poging tot 'poezen posten' te ondernemen. Ik houd me bij het bloggen, want buiten de overlegkamers van de veiligheidsdiensten - waarvoor ik overigens alle respect heb - gaat het leven verder. Dat mag ik tenminste hopen, al is het niet 'gewoon'...
Zo zag ik net dat dit al de 51ste post van de MMMP is. Was het dan toeval dat het jubileum'50'nummer zoveel voeten in de redactionele aarde heeft gehad? Ging het 'toevallig' om een waar hoogtepunt in mijn muzikaal be-leven? Ik geniet nog na en mijn muziekkeuze wordt er tegenwoordig in zeer ruime mate door bepaald.

had het mezelf voorgenomen
en dus doe ik het ook nu
tijdens het bloggen
zusje
uit Lila Cortina 2010
van en door Derek

weer kippenvel
't is druk op de boerderij...

En ja, het was een bittere week die begon op een vrijdag de 13de. En ze is nog niet gedaan. Het wordt een lange. Om de miserie wat te vergeten heb ik mijn toevlucht gezocht in een typisch vrouwelijke reactie die blijkbaar ook bij mannen helpt: SHOPPEN!! Het was een hele tijd geleden dat ik mij vestimentair nog eens heb uitgeleefd. Net de voorbije week ben ik er weer aan begonnen: webwinkelen bij ESPRIT. Na drie dagen was het pakje er, en goed drie ùren later vertrok de volgende bestelling. Eerst een trui en een broek, daarna de 'karowe' oftewel geruite hemden. Meestal in de flanel. Klaar voor het nieuwe seizoen: laat de winter maar komen. Mijn woorden waren nog niet 'koud', of daar sierden de eerste ijsbloemen als naar goede hivernale gewoonte de noordoostelijk georiënteerde Veluxramen. Tijdens onze passage boven de poolcirkel leerde ik een en ander over de diverse klimatologische omstandigheden die in combinatie met andere meteorologische variabelen leiden tot zeer wisselende verschijningsvormen van het ijs- en/of sneeuwkristal. Deze mogen bij de categorie 'juweeltjes' gerekend worden. Het verraste mij geenszins. Het moest er net als andere dingen des levens uiteindelijk weer eens van komen. En dan was de timing nog niet zo slecht gekozen: de eerste ochtend nà ons Brammeman-Amsterdam-weekend. Happy birthday to you, my son! Voor de verandering kregen Polo en Pola nu ook een cadeautje, hetwelk ons aan de schrijftafel zal doen plaats nemen. De ouderlijke pen grijpen en diep in de herinneringen graven is de boodschap. Ook dat kan even duren. Misschien niet slecht om de huidige onnozelheden een plaats te geven door te 'vertellen' hoe het er vroeger aan toeging. Dat wordt grondig uitpluizen én positief verwoorden! En uiteindelijk mag blijken wat we ervan gebakken hebben. Hoe dan ook: het leven zal verder gaan.  Life goes on...

Soms mag een mens nog meer geluk hebben...

En dan heb je het 'geluk' dat een goeie vriend je uitkiest en aanbiedt om samen op invitatie naar een uitverkochte Radio 1 Sessie te gaan.
Avond twee dan nog wel. Curator: Kommilfoo, de broers Raf en Mich. Mijn helden. Daar moest ik geen twee keer over nadenken. Nadenken? Wat dacht U? We hebben er allebei van genoten. De Sessies-formule doet het al jaren goed. De curator, drager van de avond, nodigt andere artiesten uit om als gast te fungeren tijdens zijn/haar optreden. Voor een gastoptreden, inderdaad. Dat het hierbij meestal om gelijkgezinden gaat hoeft geen betoog.  Daar kan de bezoeker van het evenement alleen maar vrolijker van worden. Woord- en muziekkunstenaars Walschaerts hebben hun best gedaan en gevonden wie ze zochten. Een goedgevuld en dus gezellig warm Zuiderpershuis kreeg naast 'de broertjes W' ook nog Derek, Wannes Cappelle, Spinvis, Pigeon en Stef Kamil Carlens voorgeschoteld. Namen als klokken in het Vlaamse singer songwriter-wereldje, hoewel voor mij niet allen even bekend. Daarenboven was Pigeon de échte vreemde duif in de occasionele eendenbijt.
Maar daarover zo dadelijk meer tijdens de round-up...

Met Café De Spaanse Vloot en Het verdriet openden Mich & Raf de muzikale esbattementen. Voor trouwe volgers absoluut geen verrassing dat ze daarvoor kozen om de avond te starten. Maar dan... Derek: ik had al gehoord van '.. & the Dirt', '..& Vis', ... maar dat was het dan. Met Zusje kroop hij al meteen op m'n schouders, met Petit lapin won hij m'n vertrouwen en aan het graf van Gerard Reve wil ik nu ook wel eens vertoeven...
Een topper die perfect past in dit gezelschap, een heerlijke tekstueel-muzikale ontdekking voor mij. Met dank aan M&R!

'De mannen van Essen' gooien er dan een beklijvende versie van De Vluchteling tegenaan, een Van Veen-vertaling van Cohen's The Partisan.  Meer dan actueel. Daarna is het de beurt aan Wannes Cappelle. Hier zonder Zesde Metaal maar met de Broers, de Spelen in Berlin en Gie, den otto en ik. 
'Gelukkig' had ik in een ver studentenverleden nog heel wat vrienden uit de Westhoek die mij inwijdden in hun plaatselijke dialect. Dat helpt om toch enigszins te verstaan waar Wannes over zingt. Maar geen nood, U voelt ook snel waar het om gaat.

Nederlander Spinvis pikt dan de draad op en sluit rimpelloos aan bij inhouden en gevoelens van de Wevelgemse bard. Abstracte poëzie, ontdaan van alle onnodige frivoliteiten en puur op de emotie. Kom terug, dan 'een heel nieuw liedje' en een mix van zijn Bagagedrager en de Twee meisjes van Raymond: dat klinkt dan zo. Ga hem vanaf nu, en wellicht tot grote vreugde van Geert T, met meer aandacht en frequenter beluisteren.
Een bank vooruit Erik de Jong, en een kus van de juffrouw!

De juffrouw van dienst is vanavond Katrien Verfaille,  alias Pigeon. Een zeer getalenteerde pianiste die het Radio 1-publiek probleemloos weet te boeien met haar intuitiëve manier van spelen. Turtur en Zenaida Meloda. Onbekend, maar vanaf nu niet meer onbemind. Naast alle vergelijkingen en verwijzingen die ik op haar website lees doet haar pianomuziek mij denken aan Ludovico Einaudi. Hem ontdekte ik in de soundtrack van Intouchable. Wat een avond wordt dit! Er is nauwelijks tijd voor een korte pauze, en dan direct: De volgende. Keihard die Raf, geniaal en net op tijd! Niks meer de volgende, in godsnaam: daar komt vanaf nu geen god meer aan te pas. 
Maar de volgende op de playlist is SKC, Stef Kamil Carlens. 
Wel van horen zeggen, en het hielp als ook Zita Swoon Group ter sprake kwam maar veel meer wist ik er niet van. Dus weer een ontdekking. Pretty Girl, Lonely Place en een cover van nonkel Bob Dylan: Most of the time. Alles even sober, integer en uitgepuurd. Ook dit past weer perfect in de Kommilfoo-avond. Kleurrijke figuur die veel meer aandacht verdient  dan welke ik hem tot hiertoe geschonken heb. Foei Marco, dat gaan we goedmaken. 

Om het geheel af te ronden brengen Raf & Mich nog een bloemlezing uit hun moeilijke liefdesrepertoire: Ik vrees dat je man het weet, Ruimtevaarder, Het beest is baas en Tram 17. Het was af mannen. Effenaf af! Helemaal af!!! En Peter S. kan ik niet genoeg bedanken voor de uitnodiging. Dit alles helpt ons door een behoorlijk enerverende periode waarover 'Spinvis' op gevatte wijze het volgende zei: "Ik kan niet veel: ik ben geen agent, geen soldaat, geen politicus. Ik kan dit niet oplossen. Ik kan alleen muziek maken, en dat ga ik dan maar zo goed mogelijk doen."
Ik kan alleen wat schrijven en een beetje bloggen, en ik ga nu heel hard mijn best doen om daar iets van te maken.   Zo ziet U maar: soms moet een mens wat geluk hebben... en anderen daarin laten delen.

Soms moet een mens wat geluk hebben...

Of is wat hierboven staat in de gegeven omstandigheden een te wrange boutade die 'hier en nu' niet op haar plaats is? Vanaf nu worden meningen en desbetreffende uitingen driewerf tegen het virtuele internetlicht gehouden en op alles en nog wat gescreend en beoordeeld. Hopelijk meet U mijn schrijvelarijen niet met een al te streng correcte, noch orthodoxe maatstaf en blijft verder lezen een optie. Zo niet, dan mag U van mij deze blog terug sluiten en komt U later maar eens terug. Als de zaken weer wat bekoeld zijn en we het (hopelijk) weer gewoon over en weer over het weer kunnen hebben. Of iets van dien aard...
De voorbije week zou het mij allicht te zwaar gevallen zijn om blogwaardig uit de hoek te komen. Hier was geen plaats om te relativeren en tegelijk werd elke discussie en afweging door iedereen en elk medium ten top gevoerd. Het is er dan ook naar: 'heel den bataklang' van aanslagen, terreur en klopjachten, met daarbij afgelaste manifestaties, persconferenties over noodtoestanden en oorlogsverklaringen...
Dat en de bijhorende stemmingmakerij maken dat het leven even niet meer hetzelfde is.
'Gelukkig' was er die 5 prenten-nominatie. De fotoselectie en digitale verwerking was al een week eerder gebeurd, en de bijhorende teksten heb ik die bewuste vrijdagavond in volledige afzondering uit mijn blogmouw geschud. De kladjes stonden vers in de wachtlijst, de titels waren op originele(!) orde gebracht, toen ik de eerste berichten opving over Parijs...
Daar gaat die week dan. Geprogrammeerde publicaties. Full-automatic, net als de wapens.
Verder pogen om het hoofd leeg te maken, de dingen op orde te houden. Met dank aan Raymond VhG:
In mijn hoofd is alles heel eenvoudig..."

Back to the 50's...

Mei 1952. Hij kon staan op 9 maanden, een week later stappen en toen hij 10 maanden werd was hij niet meer te houden.
Moeke en Vake waren zo fier op hun eerste kleine: kijk hem gaan, sterke beentjes, forse knieën en een dikke poep. Die is hij nooit meer kwijt geraakt. Er was toen nog geen sprake van basketbal in Essen. Dan ga ik maar een visje pakken.
Een loopse jonge hond was hij, een fijne frisse knaap...
Het begin van een fantastisch leven, met ups en hier en daar een down, dat ondertussen al 64 jaren mijn deel is. Mag voor mijn part nog 46 jaren duren. Als ik mij niet vergis...
In de jaren vijftig beperkte mijn leefwereld zich tot de kleuter- en eerste jaren lagere school, tot het koertje in de Statiestraat en de moestuin in de Kleine Veldweg, tot mijne 'juu-kees' -paard op wieltjes- en de 'grote' visvijver in den hof op 't Molenheike, tot coiffeur Fons Van Hooydonck en kruidenier Sjaantje naast de deur. Voor Expo 58 hadden we toen geen centen, maar een treinrit naar Antwerpen lag wel af en toe binnen de mogelijkheden. En dan verder met de tram op familiebezoek in Boom. Op de radio was er zondagmiddag 'Opera en Belcanto': na de afwas zat Vake te dutten in de zetel en Moeke was aan 't breien, stopte onze sokken of zette knopen aan mijn of andermans broek. De rest van de muzikale bagage moet via Bobbejaan Schoepen, een jeugdvriend van moeder,  of Edith Piaf en 'Josephine' Baker - haar heldinnen - tot ons gekomen zijn. Those were the days...

Back to the 60's...

Een foto uit de tijd toen noch Sinterklaas noch Zwarte Piet ter discussie stonden. Wij hadden destijds andere katten en katers te geselen: in het jaar van de grote studentenrevolte in Parijs en de Provo-exploten in Amsterdam moest mijn middelbare studie afgerond worden. Laatste jaar college, onbekommerd nog. Wist niet wat er komen zou, ook niet dat de zomer van '69 voor mij helemaal anders zou uitpakken dan voor menig ander. Eddy Merckx en Neil Armstrong in de schaduw van mijn broer Luc die toen geveld zou worden door leukemie.  Maar in december '68 was het nog aan ons om Sinterklaas op te voeren voor de andere klassen.
En de Zwartste Piet? Inderdaad!!
In de jaren zestig...  zingt Paul nog samen met Garfunkel, doen Bob Dylan en Donovan hun intrede, maar moet er vooral een keuze gemaakt worden: The Beatles óf The Rolling Stones. Het was toen ondenkbaar dat je decennia later allebei goed zou vinden, en nog minder dat de Stones het zoveel langer zouden uitzingen dan hun collega's uit Liverpool. Het waren alleszins 'gouden' muziekjaren!
Op het politieke wereldplan worden John en Robert Kennedy, Malcolm X en Martin Luther King vermoord, wordt Congo onafhankelijk, is de Vietnamoorlog zelden of nooit uit het nieuws en waren we met het Varkensbaai-conflict verdomde dicht bij een derde wereldoorlog. Maar het zijn ook de Golden Sixties: de eerste mens zet voet op de maan, de televisie, koelkast en wasmachine doen hun intrede in de huiskamers en in het straatbeeld verschijnen auto's bij de vleet.  Ook werd de vrije zaterdag ingevoerd. Het was ooit harder geweest voor Jan Modaal.
En het zou later ook weer minder worden, maar de jaren zestig... dat was me wat!!

Back to the 70's...

Nog meer actie. Een onvergetelijke periode uit mijn jonge sportleven. In de late zestig en vroege jaren zeventig beleefde ik heerlijke sportjaren in de schoot van de Essense Basketbal Club, kortweg ESBAC. Voor Essenaren en gouwgenoten: dén Esbac!! Zie mij daar hangen onder het basketdoel. Die komt nooit meer naar beneden! Speelplaats Broederschool St Jozef in de Hofstraat. Mooi zuidelijk georiënteerd, beschut tegen barre winden uit andere hoeken, zelfs in het winterseizoen een haalbare outdoorkaart. Zo ging dat toen, tot en met sneeuwruimen, ijs krabben en zout strooien. Maar bij mooi weer was het op zondagochtend heerlijk 'buiten spelen'. Dat er in die tijd met het familiekodakske van toen al zulke foto's gemaakt werden?! Dit daguerrotypisch product geeft mij, iedere keer weer als ik het onder ogen krijg, een gevoel van vliegende vrijheid. Voelt U ook nattigheid?
In de jaren zeventig...  kregen we naast Rod Stewart, Gloria Gaynor, The Village People, Paul Simon solo en John Denver ook The Eagles, David Bowie, Marvin Gaye, Don McLean, Gilbert O'Sullivan, The Carpenters en veel Bee Gees te horen op de muziekkanalen van onze middengolf radio's en portatifkes. Keuze te over...
Wereldwijd moesten we het doen met twee oliecrises, kwam er in China een einde aan Mao's culturele revolutie, moest de sjah in Perzië zijn biezen pakken en speelde Prins Bernhard vals met Lockheed.
In België kwam de eerste staatshervorming tot stand, en wisten ze bij lange na niet wat daar allemaal op zou volgen. In Tihange en Doel werden kerncentrales gebouwd, toen nog zonder volgnummer en de Université catholique de Louvain werd overgeheveld naar Louvain-la-Neuve. Polo en Pola trouwden, hij deed zijn legerdienst en ze kregen ook nog drie kinderen. Allemaal in de jaren '70...

Back to the 80's...

Gisteren ging het deksel heel voorzichtig van de ketel, vandaag voel ik mij gelanceerd en stoom ik meteen door naar het dak van mijn dromen. Ook in de jaren '80 was er af en toe iets te beleven, waarvan foto's ...
Tijdens een 8-daagse huttentocht, in pakweg 1983, stond ik aan de voet van de Bishorn, voor mijn enige sneeuwklim naar de top van een Europese 4000-er.
De gemakkelijkste die er op ons continent te vinden is. Le quatre mille des dames!! Ik kwam fluitend boven.
In de jaren tachtig ('taggetig' voor Kris Meertens)...
was het een populair allegaartje op de muzikale hitparades: Simple Minds, Bruce Springsteen, U2, Madonna en Michael Jackson bleven of werden klassiekers, maar Wham! en andere ELO's pikten meer dan hun graantje mee uit de publiciteitsruif. Toch waren het in die tijd vooral Kinderen voor Kinderen die het geweldig goed deden in ons Graspolder-home, waar we op het eind van het vorige decennium waren ingetrokken. Op politiek vlak was het de tijd van Thatcher, Reagan en Kohl, mocht Martens in België 9 regeringen lijde... leiden(!), ging Polen wat vrijer ademen dankzij Solidarność, hadden de Ieren af te rekenen met een regelrechte burgeroorlog, en zou Gorbatsjov met zijn glasnost en perestrojka voor de grootste omwenteling in Oost-Europa zorgen. Oh ja, hebt U toen ook de Millet-reportage van Paul Jambers gezien, zag U Star Wars en Indiana Jones of ging U mee 'doemdenken' met Koot en Bie? On top of the world...

Back to the 90's...

Hier gaan we dan: terug in de tijd, minstens 15 jaar. Dan lijkt 1995 mij handig om te starten. Deze eerste  foto is van 20 jaar geleden. Valt nog best mee, vind ik, zeker als U weet dat hij genomen werd op het einde van een week 'Kreta'. Bram was net terug van zijn AFS-jaar in de USA, en samen met ma en pa een week op vakantie leek ons ideaal om terug wat te wennen aan elkaar. Het lukte prima: we werden het rap gewoon, deden geen klap en genoten van een fijne tijd. Wel veel geiten op dat eiland hé. Nog steeds??
In de jaren negentig ...
stonden Elton John, Bryan Adams en Bon Jovi aan de muzikale top. Maar ook Guus Meeuwis. Weet U nog: "Het is een nacht..."
Wereldwijd werd het WWW een begrip, kwam er een einde aan de koude oorlog maar waren er de Joegoslavische en Rwandese conflicten die de hele wereld maagzuur bezorgden. In België werd het 'cordon sanitaire' ingesteld om het Vlaams Blok te counteren, was er het dioxine- en het Agustaschandaal en werd Marc Dutroux opgepakt. Is dat allemaal al zo lang geleden?

Twee keer genomineerd...

Het 'andere' waarvan gisteren sprake slaat vooreerst op een voor mij totaal onverwachte wending in de keuze van mijn meest recente leesvoer.
De ene (Millennium)trilogie zit erop, zou de andere er al aan zitten te komen? Begin dit jaar gaf ik Sprakeloos als cadeau aan la Pola. Dat was precies geen groot succes. Stond al snel weer op de boekenplank. Half en verder niet gelezen. Zelf was ik er ook niet gek van: telkens ik iets van Tom Lanoye las hoorde ik hem dat fragment zelf voordragen, met een stem die op mij een averechtse invloed had. Foute vooringenomenheid wellicht, maar ik ben daarin niet de enige. Sinds gisteren is dat echter anders. Tijdens een live uitzending vanop de Boekenbeurs las de schrijver voor uit dit werkstuk over zijn moeder, en de stem stoorde mij niet in het minst. Zat er een meer dan hoogbegaafd geluidstechnicus aan de knoppen? Of heeft het met de baard in de keel van de heer Lanoye te maken? Feit is dat het timbre en de klankkleur in combinatie met de toonhoogtes resulteerden in een averechtse aversie en van de weeromstuit voor een heuse literaire aantrekkingskracht zorgden. Dit zette mij geheel onverwacht op het juiste spoor om 'een Lanoye' ter hand te nemen en mij te wagen aan een nieuwe richting in mijn leesvoorkeur en -gedrag. Hoe dat gaat aflopen valt niet te voorspellen, maar de eerste 50 bladzijden -hoe zwaar die hier en daar ook worden bekritiseerd- heb ik alleszins goed verteerd. Oh ja, het boek stond mee op de shortlist en was genomineerd om verkozen te worden tot Het Beste Boek 2015. Het bleef bij de nominatie, want Oorlog en Terpentijn van Stefan Hertmans ging met de eer en de prijs lopen.

Verder is ook Uw dienaar Marco Polo genomineerd. Niet voor een prijs, maar voor een sociaal mediatiek gezelschapsgebeuren. Iemand neemt de uitdaging aan om vijf opeenvolgende dagen een foto te posten waarop hij of zij minstens 15 jaar jonger te zien is. Terwijl dat aan de gang is wordt een volgende 'slachtoffer' genomineerd om de uitdaging op gelijkaardige wijze verder te zetten. Een trouwe lezenares (!) van deze blog kwam op het lumineuze idee om heer Polo bij de zaak te betrekken, en om Katelijne een plezier te doen wil ik graag de fakkel overnemen. De publicatie op Facebook gebeurt zoals naar gewoonte in een link naar deze blog, en hier zorg ik dan voor een woordje uitleg bij het gepresenteerde. Kwestie van het goede spoor niet bijster te raken. De analoge archieven zijn geopend, het opzoekwerk is volop aan de gang.
Vanaf morgen dus vijf dagen op rij een prentje uit (ver) vervlogen dagen...

Stille dagen met een thema...

't Is hier 's morgens weer wat stiller dan voorheen. Vorige week werd de vijverfontein die mij dagelijks om klokslag 8 uur placht te wekken door een medewerker van de stedelijke groendienst op non-actief gezet. Geen nood, nu word ik in alle sereniteit wakker van een oorverdovende stilte... en draai mij dan nog één of meerdere keren op mijn andere zij. Met wisselend succes evenwel. Soms is daar diezelfde groene vogel, of een van zijn collega's, met een grasmachine of bosmaaier, een bladblazer, een kettingzaag of welk mechanisch apparaat dan ook om de ons omringende najaarsnatuur onder ronkend machinaal gereutel naar hun hand te zetten. Een offer dat moet gebracht worden tot meerdere eer en glorie van het leefmilieu. Als de fontein in het voorjaar weer wordt aangeschakeld plukken we hier de vruchten van. Nog even geduld.

Ondertussen blijven we afscheid nemen. Niet persoonlijk, maar evengoed met veel respect. De grootmoeder van het Vlaamse toneel Dora van der Groen is zondag overleden. Een monument van de Vlaamse toneelkunst. Vind niet dat ze qua gedragenheid en doorleving van karakters haar gelijke heeft in onze regio. Ze stak er, net als Julien Schoenaerts bij de mannelijke acteurs, met kop en schouders bovenuit. Op die manier blijf ik nog even hangen bij de overpeinzingen om afscheid en vertrekken, los- en achterlaten, herinneringen en anekdotes, berusting en verdriet...

Het vertolken van al die emoties was la Dora op het lijf geschreven. Maar nu dus niet meer.
Het leven gaat voort, en daarom... herdenken we vandaag de gesneuvelden van WO I, WO II en bij uitbreiding alle oorlogslachtoffers uit de latere conflicten. Terwijl het hem eigenlijk om het einde van de eerste wereldoorlog gaat, de herdenking van de wapenstilstand in 1918. Heb de indruk dat dit, bij gebrek aan een gelijknamig game-variant, bij de huidige generatie niet meer aanslaat. Omdat het hier te lande een officiële feestdag is werd er voor een aangepaste invulling gekozen: sinds 1965 is het de dag van 11.11.11, een lokaal initiatief dat aandacht vraagt voor wereldvrede door de uitbuiting van het Zuiden door het Noorden aan te kaarten en tegen te gaan. Het moet een van de eerste 'dagen van...' geweest zijn. Een voorloper die er mee voor gezorgd heeft dat zowat elke dag van het jaar zijn eigen 'van...' heeft gekregen. Dag van de zus, dag van de zo, dag van de hier en dag van de daar. Bij ons staat vandaag dan ook nog de nationale vrouwendag op de kalender. Ik dacht dat er internationaal al zoiets bestond, maar da's blijkbaar niet voldoende. Vooruit dan maar. Tijd misschien om mij eens op iets helemaal anders te smijten? U hoort en leest er morgen meer over...

Zacht en rustig najaar(sweer)...

Voor wie nog met verlof en vrije tijd rekent: afgelopen week was het hier te lande herfstvakantie.
Het was eraan te zien: heel weinig bezoekers op deze blog en dus ook niet veel leven in de brouwerij.
Tot Uw aller groot gelijk heb ik kunnen vaststellen dat bij het voorbije mooie weer zowat iedereen op de fiets zat, het wandelpad had gekozen, een plaats zocht op de terrasjes, toch naar de boekenbeurs trok of zich met andere bezigheden onledig hield... alles behalve binnen zitten en op internet rondstruinen.
Maar dat is nu voorbij: de herfst heeft haar vakantie afgeschud en ook aan het (al te) mooie weer wordt stilaan maar zeker getornd. Dat betekent dat heer Polo zich weer klaar moet maken om bij gelegenheid zijn volgers- en lezerspubliek van leesvoer te voorzien. Wat trekt onze aandacht, wat gaat er om ons heen tekeer, waar wil en mag ik het hier nog over hebben? Welke prenten gaan mij helpen bij het verklaarbaar voorstellen van mijn ideeën? Ik ben zelf benieuwd wat dat gaat geven...

De afgelopen dagen stonden nog een paar kerkhofbezoeken op het programma: vader en moeder die samen rusten met broer Luc, 'moemoe' wiens naam figureert op een nieuwe verzamel-gedenkplaat en de nieuwe 'laatste rustplaatsen' van Jef en Nico die we gingen opzoeken in Ekeren. Vooral op de Essense begraafplaats liep ik deze keer, meer dan anders, in gedachten verzonken langs de graven van zoveel bekenden. Die en die, de ouders van..., die woonde daar, die ook al..., en het werd wat stiller om me heen. Nu niet gaan denken dat ik U wil verrassen hé, of dat ik iets van plan ben, maar dat stille heeft mij deugd gedaan. Stilte laat me tot rust komen, van binnen en van buiten. Ik geef mezelf tijd om te wachten op die eerste nieuwe rimpeling. Een minuscule oneffenheid die stilaan groeit tot een kleine golf. Nog even geduld en hopen op een gunstige wind die de omstandigheden wat aanwakkert, en dan de plank op om te surfen op een frisse inspiratiegolf. Maar eerst nog wat genieten van (het laatste beetje té ??!!) zacht en rustig najaarsweer...

Onzin...

Het zal je maar gebeuren: meer dan veertig jaar met de auto rijden en pas sinds drie jaar de alomgekende seizoenwissel voor de banden laten toepassen. Ben ondertussen op rust gesteld en rijd nu ook wat minder auto-kilometers. Toch voelde het alsof ik het licht gezien had toen ik besliste om twee keer per jaar die bandenwissel door te voeren. Veiligheid voor alles en baat het niet, dan schaadt het niet. Maar nu komt het: deze keer reed ik de bandencentrale binnen met 17 graden Celsius op de buitenthermometer. 
'Plus' zeventien... en dan heb ik een afspraak om er de zomerbanden af te halen. Ik snap er niks meer van. 
Naar goede gewoonte komt er bij Marco Polo dan een prentje om het onverklaarbare vorm te geven, of zoals ik het gewoonlijk stel: "Één beeld zegt meer dan duizend woorden." 

Gelukkig vond ik Google-gewijs deze prent in de blog van kliefje. Eind december 2010 nam zij op een inspiratieloos moment haar toevlucht tot deze cartoon. Ik vind het de ideale illustratie bij dit waanzinnige bericht, vooral omdat ik de pointe niet vat en er zelf al helemaal niet wijzer van word. Of toch wel? Winterbanden bij +17ºC : dan heb je natuurlijk geen donsdek nodig...

1-2-3 november...

Bijna was ik, genietend van rust en kalm weer, in een voortijdige winterslaap gesukkeld. Waarom zou ik ook wakker blijven? Wat valt er nog te vertellen? Waar springt mijn literaire hart nog van op?
En dan, ergens onderweg in de auto, is daar plots een hilarische woordspeling tijdens een radiojournaal.

Maandagmiddag Radio1, het nieuws van 13 uur, weergave van een interview: "We gaan ervan uit dat het gebruik van gas voor 14-jarigen niet meer van toepassing hoeft te zijn."
Geen gas voor 14-jarigen...
Ik bespaar mijn hooggeleerd publiek de omstandige en bochtige gedachtengang waarlangs de stroeve hersenen van Uw dienaar zich hebben bewogen om bij het aanhoren van deze mededeling te begrijpen wat nu juist de bedoeling was. Of net niet?! Natuurlijk ging het over GAS, maar voor hoofdletters bestaat geen aparte uitspraakvorm en dus lag op radioniveau een kapitaal misverstand voor de hand. Zeker als de betrokkenen zich net als zoveel anderen in hun eigen kleine niche beperken tot het pure letterwoord op zich.
Voor een duidelijke communicatie is vaak iets meer nodig. Het hoeft ondertussen al niet meer voluit als 'gemeentelijke administratieve sanctie' benoemd te worden, maar de combinatie GAS-boete helpt de simpele luisteraar al een eind op weg. En die simpele, dat ben ik. Genoteerd?

Verder was het voorbije weekend er eentje van 1-2-3-november. Al de heiligen, al de zielen en al de jarigen. Zondag verzamelen geblazen ten huize Polo. Met al het jonge volk naar een kerkhof: Bonnie & Bompa en nonkel Luc gaan groeten. Even stilstaan bij wat geweest is, en ik denk aan wat nog komen kan...
En straks vieren we met z'n allen de oktoberjarigen: Frank en Joke. Hiep Hiep Hiep...... Hoera!!!

Op weg naar huis iets helemaal anders dan, hoewel: een super nostalgische "Tour de Hoboken".
We beginnen bij het oude basketpleintje van Red Vic. Onze drie kids zetten daar lang geleden hun eerste pasjes op het 'ketsenballepad'. Nu geen pleintje meer, ook geen chalet. Wel in goed gebruik voor de volkstuintjes en "het werk van den akker", maar geen basket meer. Dan langs het voetbalveld van Don Bosco waar kleine Bram op een haar na de start miste voor een grootse sjotterscarrière. Drie keer penaltybokaal gewonnen?! Plein is onherkenbaar: nu blijkbaar ingepalmd als sluikstort voor pauzerende studenten.
Veel rommel, plastiek, verpakkingen van broodjes en fastfood. Zo jammer...
Aan de volgende hoek stoppen we bij de kerk van diezelfde Don Bosco waar Bieke en Frank trouwden. Zij vierden dit jaar hun kristallen jubileum. Wat vliegt de tijd! Aansluitend wandelen we langs de gebouwen van de gelijknamige lagere school. Herinneringen ophalen. Namen noemen, de ene komt al sneller dan de andere...
Ondertussen is het helemaal donker geworden, sinds een week hangen we weer vast aan het winteruur. We rijden richting centrum want afsluiten doen we in 'de JOH'. Een lokaal jeugdhuis dat in het begin van hun juveniele 'op-stap-gaan'jaren af en toe op mijn weg lag om op zaterdagavond voor zoon- en/of dochterlief een veilige ophaaldienst te verzorgen. Er wordt geklust en eigenlijk is de zaak niet echt open, maar de verantwoordelijke begrijpt dat het voor dit groepje een speciaal moment is. Dus mag den bompa er ene opdoen en wordt er welwillend getapt. De afsluiter van een uurtje pure heimwee naar wat ooit was.
Past perfect in het 1 november-draaiboek...

50 jaar (en) mooi weer...?

Het blijft voorlopig meer dan aangenaam herfstweer en daar kan heer Polo niet stil bij blijven zitten. Gisteren weer een kleine fietsomzwerving door Hoboken gemaakt. Al is het dan geen Indianenzomer,  licht en zon en heerlijke kleuren zijn er in overvloed. Heb halt gehouden aan de voet van een 100-jarige met inscriptie uit 1914... Een nakomeling van de middeleeuwse Hoge Beuken waaraan ons 'strontdorp' zijn mooie naam te danken heeft. Daar besef ik weer maar eens welk een
geluk ik heb en hoe mooi mijn leven in elkaar zit.
En ook dat aan 'twee voeten op de grond' niets fout is, zeker onderaan zo'n kanjer met een goudgeel loverdak.
Vandaag dan weer een rustige wandeling doorheen het 50 jarige Middelheimmuseum. Geen rijstpap, maar 't allen kant gouden stoeltjes om het jubileum te vieren. Dat doen ze met twee tijdelijke tentoonstellingen:
POM' PO PON PO PON PON POM PON (een lange rij van 25 'dwarsliggers' in wat ooit de Kruidentuin was) en
LE BRUIT DES CHOSES (een verzameling van 50 objecten die de museum(r)evolutie doorheen de voorbije halve eeuw schetsen). Samen een ode aan de Middelheim Promotors die in 1961 de handen in elkaar sloegen en sindsdien dit openlucht museum op de Antwerpse, Belgische en Europese kunstkaart hebben gezet. Allebei de moeite waard, zeker met mooi weer.
Ik wil hier absoluut niet overdrijven, maar hoor het U al zeggen: "Daar heb je hem wéér... Heb je hém weer!" Het zij zo. Tot de volgende keer.