Als vanouds...

Hier zit ie dan, als vanouds weer op de homeo, hometrainer vóór de video. Nu ik het zo zie op de foto: dat schermpje mag iets groter voor een Polo op ruste. Laat dat maar een zorg voor later wezen. Nu 60 minuten trappen. Niet te zot, wel in 't zweet. Heel gewoontjes: 30 km aan een goeie 100 watt. Onderhoud? Doe ik in de fris-natte maanden al verschillende jaren. Deze keer toch weer iets nieuws gevonden: ik probeer eerst een sudoku 6* in te vullen voor ik naar de film mag kijken. Beginnersgeluk? Was klaar in 15 minuten. Daarna nog drie kwartier naar Flags of our Fathers gekeken. Als ik het sudoku-ritueel kan volhouden dan moet de film er in drie keer aan geloven. Ga mijn best doen. Ik heb, hoe kan het ook anders, de vervolgfilm hier net voor gezien: Letters from Iwo Jima. Beide prenten zijn geregisseerd door Clint Eastwood. Ze geven een beeld van éénzelfde strijdtoneel tijdens WO II vanuit de verschillende kampen. Het Japanse verhaal is behoorlijk sterk, ben benieuwd wat de Yankees er tegenover gaan zetten. Dit is 'maar' film, de realiteit zit dagelijks in de nieuwsbulletins. Als vanouds...

We gaan weer aan de slag...

Na de voorbije radiostilte is dit alweer de zevende bijdrage op rij. De blogger in heer Polo zit blijkbaar terug in het goede ritme, maar wat met de rikketik? Dat bleek een week geleden plots heel andere 'peper'koek. Ben de laatste ochtend in Vessem ontwaakt in cardiale overdrive. Terugkeer met La Pola aan het stuur en een extra pilleke om de boel te kalmeren. Dan maar door naar "Spoed". Bleek een goede beslissing, want daar kreeg ik een nachtje HB (hartbewaking, n.v.d.r.) aangeboden. Vakantie-actie? In de loop van die nacht viel alles spontaan weer in de juiste plooi en mocht ik zaterdag terug naar huis. Zondag opnieuw enige twijfel en een bijkomend ECG. Uitslag geruststellend, geen paniek: het gaat enkel en alleen om een tussentijdse over- en af en toe een tegenslag. Daar kan ik mee leven, en dat hopelijk nog vele jaren lang...

Dus nu opnieuw over naar de actualiteit, de orde van de dag. Die wordt ten huize Polo zoals elk jaar tijdens de aprilmaand beheerst door de agenda's van de NBA Play-offs en het WK Snooker in Sheffield. Daarnaast de laatste voorjaarsklassiekers in het wielrennen en de knock-outfase in de Champions League. Ik bespaar U de details, het zou ons trouwens veel te ver leiden. En zoeken naar iets wat er op dit moment al bovenuit steekt is hopeloos. Maar wel boeiend, want op alle fronten wordt er prima gepresteerd. Toch houd ik ook een oogje op de Franse presidentsverkiezingen. De eerste ronde zorgde voor enige opluchting, nu nog de volgende stap. En wat 'tiran' Erdogan er in Turkije van gaat bakken? Ik ben benieuwd, maar ook naar wat de Spurs en/of Mark Selby & Co nog gaan brengen en of het weer een Spaanse finale wordt in het voetbal. Aan de slag...

Godfried en Loes...

Na de natuurwandelingen gingen we op dag twee met ons pontificaal bezoek de cultuurhistorische toer op. In Vessem bestaat een heuse pleisterplaats voor bedevaarders op weg naar Santiago de Compostela: Pelgrimshoeve Kafarnaüm waar alles in het teken staat van innerlijke rust en pelgrimeren. Jammer dat Nonkel Fons, nog zo'n monument uit mijn PITO-jaren, er door omstandigheden deze keer niet bij kon zijn. Want er is hier nog meer wat verband houdt met Santiago de Compostela. Broeder Fons van der Laan, een oud-pelgrim van Sint Jacob die zelf ooit naar Compostela ging richtte de Jacobushoeve op. Daarin huizen een kringloopwinkel, een wereldwinkel, diverse werkplaatsen, een praathuis en een heemzolder. Alles draait op vrijwilligers, ook de tweedehands boekenwinkel. 

En kijk, daar scoor ik toch wel drie werken van de grote Godfried Bomans, een van mijn idolen uit de al dan niet verplichte literatuurlijsten op de middelbare schoolbanken.  Ik betaal met vijf euro en laat het wisselgeld achter voor het goede doel. Als dat geen koopje is. Ben alvast begonnen in "Een Hollander ontdekt Vlaanderen", een beetje in de gespiegelde geest van wat wij daar deden maar dan way back in time. Mocht mijn schrijfstijl de eerstkomende tijden een andere schots-scheve kant opgaan dan mag U dit met alle waarschijnlijkheid verhalen op en toewijzen aan het feit dat ik mij al te gretig in de Bomansiaanse geschriften heb verdiept. Het zij zo, er zijn allicht kwalijker zaken waaraan U zich al hebt geërgerd in deze blog. Vooruit dan maar, op weg met Bomans...

En dan de wijde omgeving, want Vessem is maar "een deel van". Meer bepaald een deelgemeente van Eersel, parel van de Brabantse Kempen. En dus wilden we daar ook wel iets van zien. Mooi weer, rustige dorpswandeling en ogen te kort: de pomp en de kiosk op de Markt, de kapel van O.L.Vrouw van de Kempen, een stuk appeltaart met koffie op het terras van De Bengel. De Contente Mens en de Pronte Vrouw, de Boterlinde en de Protestantse Kerk. Daarbij hoort natuurlijk een bezoek aan het Streekmuseum De Acht Zaligheden . Een goede plek voor zestigplussers zoals wij om de nostalgie op een frisse manier los te laten. Niks kleffig maar een vlotte presentatie over hoe het was en is geweest in de Kempen rond het midden van de vorige eeuw. Zeer de moeite waard, zowel het museum binnen als de kruiden- en de speeltuin die de gebouwen omringen. Nogmaals: met het mooie weer erbij. En dan maakt een expositie met werk van Loes Smolders de ervaring alleen maar completer. Prachtig! Daarna terug naar de Lansert voor een frisse Beerze op het terras. We ronden de dag af met een hartige maaltijd in Brouwerij Hotel De Gouden Leeuw. Dat we ondertussen ook nog kunnen genieten van een traagzaam ondergaande zon is een detail dat de ervaring alleen maar zaliger maakt. Achtzaliger...

Pontificaal bezoek...

Om de zaken duidelijk te stellen ben ik U betreffende de voorbije week nog enige toelichting verschuldigd. Het vakantiehuis hadden we gehuurd voor één week. Het Paasweekend brachten we door met kinderen en kleinkinderen, daarna een dagje met z'n tweeën en toen kwam er heel schoon volk op bezoek. Aloysius Primus "De Wijze", die uit de kleine-lettertjes hoofding van deze blog, kwam ons met zijn eigenste Maike de twee volgende dagen gezelschap houden. Daar ga ik geen tekening bij maken, de foto spreekt boekdelen en zegt uiteraard weer meer dan... Alleen dit: "Waar ik liep langs Vlaamse wegen, kwam ik om de haverklap de Wies tegen."  We zaten samen op hetzelfde College, de Rommeshoef, maar niet in dezelfde klas. Paar jaar later trof ik hem in Leuven als medebewoner van eenzelfde studentenhuis, de Péda van de Redempterroristen in de Brabançonnestraat. Andere studierichting, maar buiten de uren wel veel contact en bij regelmaat samen naar het voetbal kijken in de tv-kamer. Tijdens den blok en de examens  spendeerden we (bijna té) veel uren aan het WK 1970. Onze Belgen hielden het - mede door heimwee - niet zo lang vol ginder in Mexico, dus daar kunnen we het niet op steken. Maar 17 juni 1970 staat voor altijd in ons beider geheugen gegrift: halve finale Italië - West-Duitsland. 

De wedstrijd van de eeuw? Ik noem het liever "De verlengingen van het millennium". Wij waren al aan de klim naar onze kamers begonnen toen we beneden Georges Leekens, Broeder Bob e.a. nachtuilen hoorden brullen bij de late gelijkmaker van de Duitsers: 1-1 en extra-times. Wij terug naar beneden, al goed maar. Dit is het enige voetbalspektakel waarover ik nooit had willen horen vertellen zonder het zelf te hebben gezien. Vandaar misschien deze al te brede aandacht, edoch: kijk en lees zelf en zie waarom wij er zo lyrisch over doen. Maar ik had het over zijne pauselijke hoogheid, Aloysius Primus, wiens levenspad ik nog een derde keer zou kruisen en dan voor vele jaren. We werden collega's op PITO, het instituut dat ons beide nog nauw aan het hart ligt. Geen uitweidingen daarover, behoudens dit: in 2005 zette de heer A.V.O, de Wies, zijne pontificale eminentie Aloysius Primus, mij - heer Polo -  op weg naar wat nu in een tweede stadium reeds de "Meer" Mededelingen van Marco Polo zijn geworden. Met andere woorden: hij leerde mij bloggen. Zomaar uit de losse pols, zij aan zij in het leraarslokaal van dé PITO. En dat vrienden, dat verdient een pontificaal zonnebloemetje. Morgen meer over wat er zich tijdens onze ontmoeting op Hollandse bodem zoal heeft afgespeeld...

De Andreas Schotel wandelroute...

We hadden al Vessem, daarna Middelbeers en de konijnen en toen zijn we naar Esbeek getrokken. Een folder in de VVV-map van Eersel bracht ons op dit idee. Bij de aangehaalde wandelroutes zijn er ook twee geïnspireerd op de werken van een Rotterdamse schilder-graficus, Andreas Schotel. Nooit van gehoord natuurlijk, maar voor ons een goeie reden om het erop te wagen. Er is daar in Esbeek een klein museum, dat al gesloten is als wij er arriveren, maar voor de wandelkaart kunnen we terecht in café Schuttershof. En dan op pad: de route is 'aangekleed' met een aantal sculpturen van Hannes Verhoeven die zich op zijn beurt liet inspireren door de etsen en tekeningen van Schotel. Op verschillende plaatsen staan ook schildersezels met afbeeldingen van des meesters werken. Verder lopen we langs 'De Schuttel', het zomerhuisje waar hij met zijn gezin regelmatig verbleef. En zo krijgen we 'en cours de route' een beeld van deze kunstenaar-historicus, zijn leven en zijn werk. Aangenaam en verrijkend, helemaal gratis voor niks. Met de dreigende buien in de verte en de zon die toch haar best bleef doen kreeg ik er een extra mooie belichting bovenop voor de foto's. Zomaar op een schoteltje...

Kwestie van konijnen - 2.0 ...

U mag het mij niet euvel duiden dat ik in de gegeven omstandigheden zo snel terug grijp naar een reeds eerder gebezigde titel. Het weze zo en het kon dus eigenlijk niet anders. Ik verklaar mij nader, want blijkbaar heeft het lot ermee te maken en eist de fauna haar rechten op. Het moet zijn dat de simpele vermelding van het boek en de open verwijzing naar later voor meer duiding de konijnen in kwestie in het verkeerde keelgat zijn geschoten. Zij eisen dus hun rechten op. Dat doen niet alleen de levende exemplaren die bij valavond door de paardenweide achter de Lansert dartelen, maar ook deze...

We troffen enkele van hen op dag twee, op weg in de auto naar een wandeltocht rond de Keijenhurk  in de Landschotse Heide bij Middelbeers. Op de achterbank: "Kijk daar, konijnen.." Chauffeur Polo: "Ja, dat zal wel zeker..." Achterbank II: "Ja echt, kijk maar!" En inderdaad ze stonden gewoon heel origineel en mooi te zijn, en bovendien te koop. Om een lang verhaal kort te maken: in twee, drie stappen en na een extra rit naar de heide heb ik mij een twaalftal keunen aangeschaft. Zeven om te houden, da's een heilig getal. De vijf andere krijgen een plaats bij de kinderen in de tuin en op hun dakterras. Maar voorlopig bevolken elf van hen nog onze eigen Polderstadse tuin. Voilà, dus wederom een kwestie van konijnen...

50 tinten groen...

Vandaag is 'morgen' en dus begin ik er maar aan. We hebben, zoals gezegd, de voorbije week doorgebracht in Vessem, een deelgemeente van het Noord-Brabantse Eersel. Niet verder dan 89 kilometer van huis behoort het tot de regio Kempen die zich uitstrekken aan weerskanten van de Belgisch-Nederlandse staatsgrens. Niks bijzonders hoor ik U al zeggen, want dat hebben wij ook. Ja, U misschien wel en wij ook in de niet zoverre buurt van de Koekenstad, maar we bekijken en beleven het niet genoeg. Onze ogen gingen pas open toen we de allergewoonste wandelingen door de allergewoonste omgeving deden: van 'onze' Lansert tussen de boerderijen door langs de velden naar de bosranden. Voor heer Polo, die ruim veertig jaar geleden een van-Essen-aan-de-Hollandse-grens naar Antwerpen uitgeweken 'stadse poeper' werd, kwam de throw-back stevig aan. Ik stond weer als kleine jongen op de weivelden achter den Hondsdberg. Liep met mijn handen diep in mijn zakken langs de boorden van de Kleine Aa. Trapte met de fiets de kortste weg van 't Molenheike naar de Wildert, over het karrenspoor voorbij 't Modder. Maar nu dus 'gewoon' met kinderen en kleinkinderen langs de Vessemse beemden die op dit moment van het jaar groener dan groen staan te zijn. Meer moet dat echt niet zijn: doe mij maar 50 tinten groen...

Back on track...

Turkije om zeep? Ik denk het wel. Enkele jaren geleden gingen we er nog heen met de hele bende om ons 40 jarig huwelijksjubileum te vieren. Dat kunnen ze daar vanaf nu op hun buik schrijven. Geen vakantie meer in die regio voor Polo & Co. Er zijn nog wel wat alternatieven, toch...? Dan zoeken we het gewoon wat dichterbij. Misschien met minder zon, geen all-in maar ook geen Russen aan het buffet. Voor het Paasweekend gingen we naar Vessem, NL met kinderen en kleinkinderen. Vakantiehuis voor 10 personen: "De Lansert". Relax, spelletjes, wandelen, samen koken, sauna, NBA play-offs kijken. De WiFi is er heel betrouwbaar en stabiel maar heb ik om voornoemde redenen slechts sporadisch gebruikt. We hebben genoten van natuur en samenzijn, terwijl de ergernissen om een machtswellustige tiran die ons geen chocolade eieren gunt er behoorlijk ver van ons bed bleven. Ik heb nog tijd genoeg om mij daar druk over te maken. Over tijd gesproken: het is een hele tijd geleden dat er hier nog iets te rapen viel en dat wil ik goedmaken. Vanaf nu tot het einde van de maand ga ik voor een korte dagelijkse bijdrage. Kwestie van terug wat op dreef te geraken. Om te beginnen enkele anekdotes, losjes weggeplukt uit de voorbije week: "Vlaming ontdekt het katholieke zuiden van Nederland". Vanaf morgen, dus nog heel even...

Het leven van een coach...

" 't Is nen hondenstiel" zeggen ze in Antwerpen. De heren in kwestie kunnen er om diverse redenen over meepraten. De eerste vreest dat hij na de beloftevolle start van zijn trainerscarrière, de titel met Capellen en de opstap als T2 naar den Antwerp nu voor een periode van zeven magere jaren komt te staan. Niet al te droefgeestig, Johan. Er zullen kansen blijven komen, maar leuk is inderdaad anders. 'Stoppen in Bocholt' is niet het einde van de wereld, Bocholt zelf daarentegen is er niet ver af als ik je laatste kilometers even optel.
Het is misschien niet slecht dat ge de riem er even af kunt leggen. Daar heeft coach Roel M. gisteren tijdens zijn Night of the Giants alvast ook wel aan gedacht. Voor 17.000 toeschouwers in een volgelopen Sportpaleis kreeg hij zijn ploeg niet aan de praat. Zand in de machine, geen drive en te weinig power. Zijn opponent daarentegen heeft het in de gegeven omstandigheden perfect samengevat voor zijn spelers: "Its all about attitude!" 10/10 voor Frank DM. en een verdiende overwinning voor Mons. Zwaar om te verteren voor de Giants-fans die er K3 nog bovenop kregen...

Opdracht vervuld... ( Mission accompli / Job done )

Alle stukjes zijn terecht, zelfs dat éne uit de bovenrand met die rechte zijde. Het was als enig "randgeval" wekenlang vermist geweest, tot heer Polo zelve ook eens een blik op de restanten wierp.  De laatste honderd eenheden. Bingo! Gevonden en geplaatst. Het kader was vol, de flessen leeg en nu zijn ook alle kurken opgelijnd. La Pola dolgelukkig én terecht fier: de puzzel is af! Nog even nagenieten van het eindresultaat mag. Familie, vrienden en kennissen die in de loop van de week langskwamen konden er nog snel een blik op werpen: "Ooooh, Aaaahhh, wat knap Niekol. Heel mooi!!" En dan gaat ie net als het bij een echte puzzelaar past opnieuw in 1000 stukjes en de doos weer in. Voor ooit misschien, binnen zoveel jaren nog een keer tijdens een serie lange winteravonden. Het was een hele uitdaging, en dat wordt het die volgende keer absoluut weer: voor een live-verslag geef ik U rendez-vous op deze blog. Proost... (Voor de liefhebbers: het betreft een Piatnik-puzzel, No. 543647. En die hebben er nog! Ja verdorie, die hebben nog mooie exemplaren in de aanbieding. Dat wordt wellicht online bestellen: www.piatnik.com)

6 april 1974...

Het is 'vastgelopen' suffen op een stille zaterdagochtend in april. Ik zit wat te staren naar de koude as in de open haard. Vergeten werk na een laatste vuurtje op een kille lenteavond. Beelden en gedachten. Parijs, Brussel, Nice, Berlijn, Londen, Sint Petersburg... Stockholm. Wat en/of wanneer is het volgende? Aleppo, Kobani, Raqqa, Kirkuk, Bagdad, Homs... Ook aan die andere kant dezelfde vraag: "De volgende...?!" Wat ga ik mijn kleinkinderen nu weer vertellen? Worden dit onderwerpen van gesprek met onze eigen kids? Misschien toch maar dit boek eens bovenhalen en prentjes kijken. Niet vrijblijvend. Graffiti van Banksy. Straatkunst met een mening. Eindelijk mijn kans gegrepen en de overzichts-tentoonstelling in de Antwerpse Stadsfeestzaal bezocht. Deze catalogus van zijn werken heb ik gekocht in de giftshop. De moeite waard. Ook hier zegt elk beeld meer dan duizend... maar de bijschriften hebben evenzo hun waarde. Deze bijvoorbeeld, naast de Madonna & Kind met bomgordel, dekt veel zoniet alle actuele ladingen: "There are two main reasons for starting a war and one of them is religion. But there is only one goal, which is money." En is de huidige terreur daar dan de uitloper van? Zucht...

Ondertussen valt er via-via een zwaar bericht in de email-box. 'Slecht' nieuws over de tienerzoon van een goeie vriend. Als het dan over de fysieke gezondheid gaat is kanker nooit veraf. Kanker dus, harde noot om te kraken. Voor de reactie heb ik respect: moedig en dapper de lange chemokuren tegemoet. Sterkte kerel, "Yes you can!!" Sterkte ma en pa & broers, "Stay Strong Together!" Ik hou contact Pol. Zucht...

Polo & Pola van hun en onze kant waren deze week dan weer toe aan een 43ste kaarsje op de huwelijkstaart. Waar hebben we dat verdiend? Aan elkaar allicht, en aan het nodige water in de wijn. Bij tijd en wijle wat olie op de golven, wetende dat er na regen veelal zonneschijn komt. Een kerk die we zoveel mogelijk in het midden trachtten te houden, en niet te vergeten de vele vijven en zessen die daaraan te pas zijn gekomen. Misschien is dit wel ònze Parijs-Roubaix: de langste koers van ons leven met af en toe een kasseistrook, met of zonder stof of modder. Een Carrefour de l'arbre waar we veilig zijn overheen geraakt, jonge supporters langs de kant en bij regelmaat een zonnetje en wind in de rug. We zijn nog lang niet aan de velodroom, dus aan sprinten wordt nog niet gedacht. Rustig verder, op ons eigen tempo: dan breekt het lijntje niet. En het startschot? Dat werd gegeven op 6 april 1974...

Kwestie van konijnen...

De puzzelstukjes deden nog maar eens waarvoor ze gemaakt zijn: la Pola een eindeloze vreugde verschaffen bij het zoeken naar de juiste component terwijl de klok ongemerkt langs vele uren henen tikt, om uiteindelijk en na veel draaien en keren, passen, overschouwen en proberen... toch met z'n allen op hun plaats te vallen. De een na de ander pasten de gejigsawde wijnkurken in elkaar. Het einde komt in zicht, nog even en de puzzel klopt weer helemaal. Ik maak al plannen voor een volgende aankoop. Eerder dan gedacht!!

Van al die dagen rust en kalmte heb ik geprofiteerd om mezelf weer wat bij te lezen. Voor de verandering. Blijkt dat ik mij deze keer op anachronistische wijze aan een verzameld werk heb vergrepen. Was ik de weg kwijt of is mijn schoonbroer gewoon te laat op het idee gekomen om zijn bibliotheek voor mij open te stellen? Het ging dus om de slagerszoon, die met dat brilletje... Het mag ook wel eens, en dan zeker bij den deze, in omgekeerde volgorde: Sprakeloos, Kartonnen Dozen en nu eindelijk het eerste deel van de Wase Trilogie: Een slagerszoon met een brilletje... Alles van de hand van [lanwa:] oftewel Tom Lanoye. Misschien is het net die omgekeerde volgorde die het hem gedaan heeft. De verhaallijn in Sprakeloos heeft mij sterk geraakt. Kwam daarna ter sprake bij Bea C-M die mij haar Kartonnen Dozen uitleende, waarna weer enkele jaren later... de slagerszoon mij in zijn diverse onderdelen sterk heeft weten te bekoren. Mij..., ik die tien jaar geleden nog een afkeer had van Tom Lanoye en zijn nasaal Antwerps getint Sint Niklaas' stemgeluid. Zo ziet U maar, zeg zeker nooit nooit. Het hele boekwerk moest er deze keer binnen de vierentwintig uur aan geloven. Een ware stormloop. Het vaderdaggeschenk van mijn kids ging even aan de kant, maar vult nu de kortere leesmomenten die ik mij tussendoor gun. Waarover het gaat en wat het aanbelangt? Een kwestie van konijnen...

Misty morning...

Bij het ontwaken kreeg ik gisteren een uitermate grijsgetint Polderstad voor ogen. Was dit ook de lente? Jazeker, maar het zou bijna alles kunnen zijn: zomer, herfst, winter... ja, zelfs lente in de Polder. One size fits all. Noem het dan maar een mistige morgen. Die eigenzinnigheid van de weergoden wilde ik dan ook nog wel eens op de pixelgevoelige geheugenkaart zetten. Snel in de broek, de trui en een muts en op stap doorheen het naburige natuurgebied. Et voilà, er waren nog wat tinten aanwezig. Niet de volle vijftig, maar toch. De rust, de stilte en op een weekdagse ochtend geen kat te zien.  Met de groeten van  de spin Sebastiaan, die wellicht wegens nattigheid niet in zijn parelmoeren web aanwezig was. Een mens moet niet (altijd) naar de andere kant van de wereld reizen om mooie dingen te zien. Met een traagzame ochtendvertreding in de nabije omgeving heb ik mezelf getrakteerd op een prachtige start van de nieuwe week. Een paar uur later kwam de zon erdoor en nu lijkt het wel zomer. De kleuren knallen van alle kanten, maar toch: die vroege grijzigheid lag mij wel. My way, my life...

Weer zin in een triootje...

Er zijn van die momenten waarin de creatieve pijplijn overvol zit met ideeën en opportuniteiten. De actualiteit kan enorm vrijgevig zijn in deze, en aldus moet een eerzame blogger soms keiharde keuzes maken. Teveel is teveel, niet alles kan tegelijkertijd en dan wordt er geselecteerd. Maar wie of wat krijgt voorrang? I had to kill some of my darlings. Hopelijk (voor U en ook voor mij) komen die later  nog aan bod. En dus heb ik (nog maar eens) mijn buikgevoel gevolgd. De knipoog, de lach en de traan, de ooh!'s en de aah!!'s en het sportieve hebben het gehaald. Spektakel troef deze keer...

In de koers zijn er die er telkens iets speciaals van willen maken. Neem nu Peter Sagan, rocker in hart en nieren en superster tussen de sterren. Wereldkampioen en topatleet, een bolleboos uit de duizend. En toch is dat niet genoeg. Hij heeft zich blijkbaar voorgenomen dit seizoen het onderste uit de wielerkan te halen. Daartoe schuwt hij geen riskante combinaties noch stunts, maar geeft op die manier wellicht ook ongewild een stukje van zijn innerlijke zelf bloot. Of wat dacht U van zijn triootjes? De sprint-à-trois op de Via Roma bij de aankomst van Milaan - San Remo was er zo al eentje: ongelofelijk hoe die kamikazes daar nog overeind bleven. Kwiatkowski wint, de publieksprijs gaat naar de ultieme crazy-jump van Sagan en de prijs voor het gezond verstand naar Alaphilippe die toch maar even inhield naast al dat zotte geweld. 

Twee weken later, gisteren in de Ronde van Vlaanderen, was heer Sagan ook van de partij en had er blijkbaar weer veel zin in . Hield hij zich eerst nog wat (te lang?) gedeisd in de buik van het peloton, dan kon hij naar het einde toe andermaal niet weerstaan aan de drang en trok hij naar eigen voorkeur weer met twee vriendjes op pad. Iets te letterlijk en als het even kon op het kleine pad naast de kasseien. Deze keer liep dat minder goed af: bij de laatste passage van de Oude Kwaremont zocht hijzelf de confrontatie op met een nadarhekken. Niet zo verstandig bleek, want waar een renner zich nog in zelfbeschermende bochten wringt en uitwijkt als  Peter de Grote het weer eens uithangt dan blijft zo'n metalen afsluiting stug en koppig ter plaatse. Het  gebeurde in een flits: Sagan gevloerd, Van Avermaet mee ten gronde en Naesen die er zich voor de gezelligheid ook maar bijlegt. Weer een triootje voor onze Slovaakse levensgenieter. Dus toch een stellige neiging om wat dan ook het allerliefst met z'n drieën te doen...?? Drie venten plat voor Vlaanderens Mooiste. Een van hen herstelt zich nog enigszins van de klap en wordt alsnog tweede. Tweede, op een halve minuut, achter een ongenaakbare Philippe Gilbert die met een solo van nagenoeg 50 kilometer volgens velen een Merckxiaanse prestatie neerzette. Knap gedaan Phil, en dat zonder gebleekte haren... Proficiat!! 

Geen aprilvis...

Dank voor het wachten. Met opzet heb ik de blog een dag langer op non-actief gehouden. Het begin van een nieuwe maand lokt mij gewoonlijk wél, maar voor de start van de vierde pleeg ik tegenwoordig toch wat meer omzichtigheid en schroom aan de dag te leggen. 1 april: wat een straffe en knotsgekke verhalen werden er vroeger op ons losgelaten! Het was een plezier om daar op deze plek een extra zelfgefabriceerd verzinsel aan toe te voegen. Maar het vet is blijkbaar van de grappensoep en goede aprilvissen zijn heden ten dage ver te zoeken. Meestal ook te snel doorprikt omdat de moderne mens veel alerter is geworden, zeg maar voorzichtiger en/of achterdochtiger. Vandaar dus...

Desniettegenstaande wil ik U zo letterlijk als wel figuurlijk een beeld van gisteren voorschotelen. Geen grap, die uitnodiging van 'ons' Lijn, integendeel: het kwam zelfs dicht bij hemelse realiteit. Van onze kant was de inbreng een niet (meer) gebruikte tajineschaal. "Wil er iemand...?" De Facebook-vraag was nog maar net gesteld of de dame in kwestie was er al bij. Het kookrecipient zou van eigenaar veranderen. Niet komen halen, er volgde een beter voorstel: kun je het brengen, dan koken wij voor jullie. Niet getwijfeld, dat doen we. Lijn-Bus 13 (sic) van aan de voordeur tot vlak in de buurt van, en laat op de avond terug. Tussen die twee ritten een heel gezellig weerzien én aangename kennismaking, fijne babbel bij een overheerlijke maaltijd van Flavr home-chef Lucas Woorden en vakkennis schieten mij tekort om in detail eer te doen aan deze degustatie. Maar als ik zeg dat er gekookt werd met Duvel Tripel Hop "Citra"... Merci Katelijn, merci Lucas. Magistraal! 

Ik ga eens kijken of er niet nog ergens een schaal of pan of pot staat waarin kan gekookt worden...