Warm Weekend Amsterdam...

Het was behoorlijk warm tijdens de voorbije dagen, maar van een echte hittegolf is volgens onze weermannen en dito -vrouwen nog geen sprake. De mussen mochten dan al van het dak vallen, dat ging nog lang niet bij bosjes en dus bleef het bij 'behoorlijk warm'... Bovendien hadden Polo & Pola een Nederlandse escape op het verlengde weekendprogramma staan. Het was alweer een tijd geleden en daarom leek het ons een goeie beslissing om net nu even te verkassen. De ondervinding heeft ons geleerd dat het daar op IJburg tussen al die waterpartijen en met de meestal van vrij spel genietende wind  over het algemeen een paar graden frisser is dan in Antwerpen. Dat was ook deze keer het geval en wij dus stikkeblij met ons verblijf op vier en vijf, half zes (?) hoog bij Bram en Shanth'. Mijn tikker gedraagt zich tegenwoordig zo onvoorspelbaar als de pest en dan moet de socio-actieve tering naar de voorhande zijnde fysieke nering gezet worden, zeker in tropische omstandigheden. "Luister vooral naar uw lichaam" zoals ook onze steeds vooruitziende en alwijze buurvrouw Denise mij pleegt voor te houden. Ik heb het gedaan, en de mijnen met mij. We hebben het heel rustig gehouden. Tussen het nietsdoen door heb ik mij in aangenaam Hollands gezelschap door Mister T op sleeptouw laten nemen om de eindfase in de Giro te bekijken. De patat die Dumoulin moest incasseren tijdens de voorlaatste bergrit kon tellen. The day after verliep iets minder catastrofaal maar nog lang niet geruststellend, er bleven vraagtekens. Maar dan: wat een spektakel tijdens de afsluitende tijdrit. Proficiat, knappe prestatie. Hoop vooral dat ik deze beoordeling niet te snel moet herroepen. Op hoop van...

En dan waren er de eetmalen. Eerst ten huize van onze kids: BBQ op het dakterras met open zicht over Durgerdam en het IJ-meer, rode avondluchten en meer dan lekker eten. Toffe bende om daarbij als oudjes ons gammele karretje aan te pikken. Om maar te zwijgen van het muziekspelletje dat we als afsluiter op de iPhone en iPads speelden: de enige echte SongPopParty. De volgende dag verliep dan weer redelijk twijfelachtig voor wat de cardiotonale situatie betreft, maar eens de reservering voor het avondmaal mij ter ore kwam leek alles opnieuw in een meer dan aannemelijke plooi te vallen. We zijn er al meerdere keren geweest, maar nu voor het eerst na het overlijden van chef Nikos, de zeer aimabele oprichter van I-Grec. Dat Griekse restaurant beneden op de hoek  van het Bert Haanstrahof waar het telkens goed toeven is en lekker eten, muziek en gezelligheid hand in hand de Sirtaki dansen. Hopelijk houdt de familie vol en blijven ze overeind in de horeca-jungle om het levenswerk van Nikos de glans te geven die het verdient. Wens jullie alle succes toe.

Dag drie heb ik dan toch eindelijk een handje kunnen en mogen toesteken. Kadertje hangen: waterpas (?), juiste plek afmeten, vijsje indraaien. Klusje geklaard. En dat een paar keer na mekaar. Het hogedruk-werk om de verschillende terrassen te reinigen had de heer des huizes zelf verricht, en dus... mochten we 's avonds netjes fris en opgepoetst naar de A'DAM Tower, waar gereserveerd was op de hoogste verdieping: restaurant Ma'dam met een schitterend uitzicht over Oud Amsterdam, het IJ en de Polders. Heerlijk gegeten op een heel speciale plek. Voor de zoveelste keer: Amsterdam heeft het dus wel hé, wat een stad. Waar we in vroeger jaren meestal de binnenstad en de grachtengordel bezochten verblijven we nu aan de rand van de stad en proberen zo de nieuwe realisaties in deze wereldstad enigszins te volgen en als het kan te bezoeken. Het is telkens weer de moeite, en het gaat hard, heel hard. Ik zal tegen volgende keer mijn benen maar insmeren...

Waanzinnig goed boek...

Het is ongelofelijk met welk gemak we de recente gebeurtenissen in Manchester achter ons lijken te laten. Wij én de mediamensen. In een flits werd er zoals bij eerdere aanslagen een massa aandacht aan besteed, maar bijna even snel gaat iedereen nu over tot de orde van de dag. De gewenning slaat toe, zelfs bij de meest waanzinnige feiten. Het is een dubbel gevoel: denk ook wel dat het er de leiding van IS om te doen is om zoveel mogelijk media-aandacht te krijgen, en dat wat minder heus geen kwaad kan. Maar hopelijk worden we het niet té gewoon, en maken 'zij' er geen gewoonte van. Toch vrees ik ervoor...

Gelukkig had ik deze dagen een fantastisch boek in handen en kon ik mij daarop focussen. Het ging weliswaar ook niet altijd om de meest luchtige onderwerpen, maar boeiend was het zeker. Het gebeurt wel meer dat ik hier de loftrompet blaas om een schrijfsel en/of zijn auteur onder Uw aandacht te brengen, maar tot drie keer aan toe..? Dat zijn uitzonderingen die tot het scheepsrecht behoren. Grote uitzonderingen zelfs. Deze keer evenwel terecht, vind ik. Sapiens. U zag hem al gestapeld liggen tussen enkele andere aanwinsten van het toenmalig moment. Ik gunde U ook reeds een blik op het front, dan nu maar eens de achterkant met daarop een heel summiere samenvatting van wat U te wachten staat mocht het er toch ooit van komen. Wie zal het zeggen? Voor het geval U toch nog zou twijfelen heb ik deze nog: in de ruim 400 bladzijden vond ik slechts één zetfout. Eentje om de onvolmaaktheid een kans te geven, maar ook niet meer dan dat. Zalig lezen is dat, met volle aandacht op de inhoud en het verloop  van de gebeurtenissen zonder tussentijds door vorm en grammatica uit evenwicht gebracht te worden.  Nog niet vaak meegemaakt: prima geschreven, blijkbaar dus ook nauwkeurig vertaald met een overdonderende inhoudelijkheid die mij bij momenten naar adem deed snakken. Een waanzinnig goed boek...

Manchester... City United

WTF...!!!  Hoe dikwijls nog?

Stop dat onzinnig geleuter...

Had in de verste verte niet gedacht dat ik mij in deze bespiegelingen ooit nog eens op onze nationale voetbalcompetitie zou richten. Om te beginnen moet ik openlijk toegeven dat ik waarschijnlijk de 'ballen' snap van het voetbalspel zoals dat heden ten dage aan de man/vrouw wordt gebracht. Het kan mij de laatste tijd maar zeer matig en dan nog in hoogst uitzonderlijke zin boeien. Ik heb het er eigenlijk al lang mee gehad, en toch. Het gaat mij vandaag om het oeverloos tot oneindig geleuter, gezeik en gezever - alfabetische volgorde dan maar! - in de media over de 34ste kampioenstitel van Anderlecht.  Dat ze het niet verdienen want dat er geen 'champagnevoetbal gespeeld wordt. Wat spelen de anderen dan, die geen kampioen geworden zijn? Die zijn dan toch gewoon nog veel slechter, hulpelozer, zwakker, dommer. Niet soms? Tot nader order wordt op het einde van een balsportcompetitie - of het nu met of zonder playoff-formule is,  in welke vorm dan ook - die ploeg tot kampioen uitgeroepen die resultaatgewijs op de ene of de andere manier gewonnen heeft. Het is nog steeds geen schoonheidswedstrijd. Of willen we terug naar de jaren '60 van de vorige eeuw, toen in dikke bontmantels gehulde juryleden op het ijs schuifelden om hun beoordelingsbordjes boven te halen bij het kunstschaatsen of ijsdansen: 5.4 - 5.8 - 5.9 - 5.6 - .... ?? En de Champions League als een songfestival met vak- en publieksjury? Nog meer flauwekul en rond-de-pot-draaierij waarmee analisten en journalisten in kranten, magazines, radio- en tv-programmas hun gram halen.

Foei foei, laat het nu gewoon maar eens gezegd zijn: coach Weiler heeft zijn ploeg dan misschien niet het meest oogstrelende voetbal op de mat laten leggen, hij heeft alleszins de attitude van zijn team naar een ander niveau gebracht. Het voetbalpotentieel van zijn spelers ligt individueel wellicht hoger dan ze hebben willen of kunnen tonen. Hun houding, gedrag, inzet en discipline verdienen dan weer wel een pluim.  Van deze combinatie, die hij trouwens zelf in de hand heeft gewerkt, werd door coach én spelers goed gebruik gemaakt. En de beloning daarvoor? Een kampioenstitel. Misschien moesten ze daar in andere ploegen ook maar eens aan denken. En tot de aasgieren van de pers: "Stop dat onzinnig geleuter...!!"

Licht en donker...

De uitbundigheid van het voorbije weekend heeft mij, zoals verwacht, toch weer met de neus op mijn actuele beperkingen gedrukt. Conditioneel mag en moet het iets minder zijn tegenwoordig.  "Doe het gerust en in alle rust wat rustiger aan" had ik mezelf pleonastischer wijs voorgehouden. Daar hoeft geen tekening bij. Er kwam bovendien een korte maar uiterst krachtige periode van voorjaarswarmte aan. Dinsdag was warm, woensdag werd  bloedheet. De ijsheiligen hebben nog maar net hun biezen gepakt en dat was geen dag te vroeg.  Wat we gisteren over ons heen kregen zouden Mamertus, Pancratius, Servatius noch Bonifatius overleefd hebben. En dus was er dagenlang vooral tijd om mijn laatste leesvoer ter hand te nemen: Sapiens. De eerste paar honderd bladzijden heb ik achter de kiezen en dus mag ik U met gerust gemoed dit werk ten stelligste aanbevelen. De uitgangspunten en het kader heb ik, zoals bij de eerste aankondiging gemeld, al eens eerder onder ogen gehad. De aanpak en de uitwerking zijn dan weer bijzonder origineel en zetten een mens (nog maar eens!!) aan het denken. 'Onze' kleine geschiedenis: ook deze keer kan het mijn absolute interesse wekken en lezen gaat als vanzelf. Cognitieve en agrarische revolutie, de wereldrijken en het geld, mythen en andere godsdienstige uitvindingen... Lezen, nadenken, mijn verstand erbij houden en dat op zo'n hete dag als gisteren. Toch is het gelukt en blijf ik er alsnog in slagen om zelfs voor het slapen gaan nog een kleine hap van de evolutiekoek tot mij te nemen. Ondertussen heb ik ook ontdekt dat niet alles in een keer en volgens de weergegeven chronologie moet gelezen worden. Zomaar ergens een hoofdstuk aansnijden kan perfect. Yuval Noah Harari bewerkt de meest onverwachte gedachtekronkels op zeer spitsvondige wijze en dat levert bijna telkens een mooi afgerond geheel op. Ook de stukje-bij-beetje lezers komen aan hun trekken. En er was gelukkig schaduw. Zon en schaduw, licht en donker op onze geschiedenis...

Kunstzinnige Weekend-editie ...

"Blaadje per blaadje' zo besloot ik het vorige epistel, zonder te beseffen dat ik weeral de eerste zou zijn om heel gulzig en met handvolle grepen te oogsten wat zich op mijn pad kwam aandienen. Daar is het misschien ook weekend voor: nóg meer tijd om te doen wat mijn geest verlangt, waar het hart vol van is, de mondT van overloopt en ik blijkbaar maar niet genoeg van kan krijgen. Er mag dan weeral een flinke brok cultuur in zitten, heer Polo verteert het met de glimlach. Het is dan ook een aanbod om "Halloo!!!" tegen te zeggen. Om te beginnen viel de SHOOT - juni 2017 in de bus, altijd de moeite om wat fotografie-info bij op te steken. Onderwerpen, technieken, locaties, materialen en toestellen... het werkt altijd inspirerend. 

Met dezelfde postbedeling  viel het seizoenprogramma van de Singel 2017/2018 in de bus. Keuze te over, en ik heb zo'n vermoeden dat wij deze keer eens een dubbel-abonnement gaan nemen. Het moet niet al te moeilijk zijn, en aan toegankelijk klassiek werk is toch niets verkeerd? Ik bekijk het nog en houd U op de hoogte. Verder is daar sinds enkele dagen ook Sapiens (van Yuval Noah Harari) bijgekomen, een schitterend nieuwjaarscadeau dat enige tijd in de wacht heeft gelegen maar waar ik nu ten volle van geniet. Los van de mogelijks rijkelijk vergoede beoordelingen door bekende figuren als Mark Zuckerberg, Barak Obama of Bill Gates geef ik hier de review van een nobele onbekende: "Een uitstekend boek met veel interessante ideeën. Het is duidelijk, zet aan het denken, is origineel en bijzonder leerzaam. Heerlijk boek om te lezen." Het is ook niet de eerste keer dat ik een schrijvement over de geschiedenis van onze eigen diersoort tot mij neem. De 10½ hoofdstukken van Julian Barnes was er een, en iets langer geleden was er Zwaarden, Paarden en Ziektekiemen van Jared Diamond. Allemaal de moeite waard, en ieder op zijn eigen manier zo speciaal. Deze keer vooral uitdagend...

Het mandarijntje ligt er zomaar toevallig bij, misschien wel omdat ik 'oranje' een mooi accent vind tussen al dat gebroken wit. Doet verder niet ter zake. Een kunstzinnige uitstap naar Leuven was dan weer wel gepland en zorgde naast de fijne citrusvrucht voor een heerlijke kers op de artistieke weekendtaart. Ons doel: de deel-expo van het project IkTrapGewoonDoor in de hallen van de Leuvense Universiteitsbibliotheek. Mijn maat en ontluikend schildertalent FW maakt er deel van uit, en dus wilde ik absoluut eens van dichtbij zien hoe zijn creatie zich verhoudt tot de werken van andere deelnemers. En ja, hij doet dat goed en het verhaal bij zijn samenwerking met Luc Tuymans mag er ook zijn. De expo zelf loopt op zijn laatste benen, maar er is deze week nog de veiling. Ben erg benieuwd en zal er op uitnodiging van de kunstenaar zelf bij mogen zijn. Wat een eer. De heer Tuymans van zijn kant is weerhouden... op de Biënnale in Venetië. Een mens kan niet overal tegelijk zijn, ook een tuinman niet. En het boek over Raoul De Keyser? Een catalogus van zijn werken uit de periode 1980-1999. Een leuk en intrigerend hebbeding dat ons als extraatje ten deel viel bij de door Cera gesponsorde rondleiding doorheen dit "TeGek!?" project. Da's mooi meegenomen...

En last but not least: er was dit weekend ook de Open Deurdag van Pito Stabroek, het instituut waar ik het overgrote deel van mijn werkzame jaren als sportief opleider heb doorgebracht. Ze hebben dat daar weer prima voor mekaar gekregen. Proficiat! Bovendien heb ik genoten bij het weerzien, de knipoog en de snelle of net iets langere babbels met Jos, Ludo, Mies, Wies en Maai, Marja, Hanne, Jan, Koen, Wim 1 en Wim 2, Bart 1, Marc 1 en Rie, Steve, Hilde, Geert, Marc 2, Annick, Staf, Chantal, Nancy en Marc 3, Lode, Kris, Nicole, Mia, Nico en Winoc, Marcel, Jacky, Josephine, Egon, Katrijn, Bart  2,  Guy,  Gert, Jo, Benny... Tot een volgende keer en zoals eerder eens gezegd en geschreven: "Hawdoew Allemoal !!!"

Met een sapje en Bomans bij de hand...

Nadat ik gisteren mijn basketbal-ei nog eens heb gelegd volgden er minder reacties dan verwacht. Bedenkingen, ja. Meningen en standpunten die ik niet meteen zag aankomen, maar waarover in alle redelijkheid van gedachten kan en mag gewisseld worden. Dank voor de reacties. Fijn toch, dat het niet helemaal eens zijn met mekaar niet direct moet leiden tot schimpscheuten en verwensingen waar de sociale media heden ten dage zo rijk aan zijn. Het ging dan ook 'maar' over de bijkomstigheden van het leven, de randanimatie van ons aards bestaan. Daar moeten we dus niet te zwaar aan tillen, hoewel ze in niet geringe mate zorgen voor het zout op onze dagelijkse patatten en mogen beschouwd worden als de gehaktballetjes in de contemporaine soep. De smaakmakers in de puree van ons ondermaans vertoeven. Een bijdrage aan ons geluk, hetwelk op zich ook al een toegift is op iets wat niet als geluk verworven wordt. Probeer het apart te kopen en het leven stopt u iets raars in de handen. Die laatste heb ik van de heer Bomans, wiens (tweedehands) Aforismen ik vandaag onder ogen nam. Geweldig en dankbaar tijdverdrijf! Bij tijd en wijle en hopelijk op het juiste moment wil ik u nog wel op enkele van zijn meest spitse en verrassende paradoxen vergasten. Te gepasten tijde dus...

Wat nu volgt is een blootgeven van  hetgeen ten huize Polo sinds vele jaren als ochtendritueel wordt beleden. Op de nuchtere maag: men neme een halve citroen/limoen uitgeperst en aangelengd met een scheut lauw water op traagzame wijze toch zich, waardoor de werking van ingewanden en andere interieure onderdelen van het eigen lichaam lijzigerwijze op gang wordt gebracht. Voor wie zich geroepen voelt: neem er ruim de tijd voor. Niet snel-snel opslokken. Het is een 'state of mind' en daar valt niet mee te spotten noch aan te tornen. Met de hand op het hart, en dat wil tegenwoordig iets zeggen bij heer Polo, kan ik u verklaren én bevestigen dat het werkt. Is het de combinatie "citrussap-lauw H₂O" of heeft het toch meer, zoniet alles te maken met de ultra slome wijze waarop ik deze 250ml ochtenddrank tot mij pleeg te nemen? Het resultaat is bevredigend en zet mij al jarenlang dag in dag uit op het goede spoor om naar aloude Romeinse gewoonte de dag te plukken. Blaadje per blaadje natuurlijk...

All 'bout Basketball...

De goegemeente, en uiteraard ook een substantieel part van mijn volgers, stelt en erkent dat voetbal de belangrijkste nevenactiviteit in het leven is. Het zij hun vergeven. Betwisten zal ik deze perceptie niet. Al helemaal niet als ik de uren uitzendtijd en bijhorende analyse-marathons op televisie in aanmerking neem. Maar wat is "belangrijk" en hoe zwaar weegt zoiets in deze? Verwaarloosbaar? "Belangrijker" voor mij is of we het ook "leuk" kunnen vinden, want dat moeten de nevenactiviteiten des levens in de allereerste plaats toch zijn. Onderhoudend, boeiend, spannend, meeslepend en oogstrelend. Ik snap er natuurlijk te weinig van, maar bij voetbal moet naar mijn bescheiden mening de spanning al te vaak de heleboel dragen. Zesennegentig minuten (dat is ondertussen de standaard voor een voetbalmatch geworden: 45' + 3' overtime en dat maal twee!) wachten op een klasseflits, een schot op doel - al dan niet binnen het kader, misschien toch eens een hoekschop op de juiste hoogte of tot bij de tweede paal? Het gebeurt niet zelden dat tot een derde van de wedstrijd besteed wordt aan tijd winnen: vertragingsacties bij inworp en/of doeltrap, hoofdstuk commedia del arte bij elk contact dat iet of wat viriel zou kunnen genoemd worden, rondje wandelen en handjes schudden bij vervanging... Ik ga niet verder mijn beklag doen over voetbal, want er is een mooi alternatief: basketbal. Altijd iets te beleven, op welk niveau dan ook. Zelfs zwakke wedstrijden zijn voor occasionele toeschouwers nog best genietbaar. Dynamiek, veel actie en scores aan de lopende band. Te gemakkelijk? Mietjessport? Vergeet het maar snel, de atletische vaardigheden komen uitgebreid aan bod. En als daar bovenop dan nog spanning komt? Vergelijk het maar even: bij voetbal gaat niet zelden bij 0-1 of 2-0 de deur op slot. Einde schouwspel. Op het basketveld kan je de leute niet op als er na driepunters en fastbreaks nog steeds een close-score op het bord staat. Om van de échte overtime bij een gelijke eindstand nog maar te zwijgen. Bovendien laten shotclock en wedstrijdklok geen onbestraft tijdrekken toe. En dan heb ik het nog niet gehad over de Belgische eindfase van de reguliere competitie waar op de laatste speeldag nog tussen vijf teams in veelal onderlinge duels gebikkeld werd om de plaatsen 4 tot en met 8 voor het playoff rooster. Nog meer promotie nodig om ook eens een kijkje te gaan nemen? 

Ok, ieder zijn "goesting" maar voor mij telt in de levenscoulissen toch dit: "It's all about basketball..."

Dit alles geschreven na het opeenvolgend bekijken én bijhorend vergelijkende afweging van twee wedstrijden op topniveau: Atletico - Real (terugwedstrijd halve finale European Champions League) en Houston @ San Antonio (game 5 in Western semi-finals NBA-Playoffs). De rekening was snel gemaakt...

Rietveld en een beetje Mondriaan...

Hoewel er hier, behoudens nog enkele aritmische cardio-opstoten en bijhorende passages op de spoedafdeling, geen echt nieuws te  melden viel bleek er de voorbije dagen toch een substantiële verhoging waar te nemen in de bezoekersaantallen op deze blog. Curieuzeneuze mosterdpotten...?? Of gewoon een meervoudig voorgevoel dat "den deze" toch weer eens uit zijn pijp ging komen? Goed gegokt mensen, want vandaag ben ik hier met een naar omstandigheden bijzonder positief en blijmoedig verhaal. Ga mét mij even terug naar het verslag over ons bezoek aan het streekmuseum van Eersel. Waarover daarin met geen woord gerept werd en deswege in de pen,  in dit geval het klavier, bleef zitten speelde achteraf een heel aparte rol en evolueerde tot een meer dan leuke bijkomstigheid die ik mij tot in lengte van dagen zal blijven herinneren. Bij het verlaten van het museumgebouw wierpen wij  een snelle blik over een mini-expo van plaatselijke kunstenaars e.a. ambachtelijken geïnspireerd op het werk van Mondriaan en Rietveld. Daarbij een door de plaatselijke schrijnwerker gerepliceerde interieurset van deze laatste: twee kratstoelen met bijzettafel. Men kon erop bieden en... Snel een papiertje ingevuld, bedrag erop - "voor de lol natuurlijk" - en mijn mailadres ingevuld. Je weet maar nooit, maar snel vergeten en al helemaal niet meer op gerekend. Tot er een week geleden een berichtje uit Eersel in mijn mailbox viel: "Geachte heer, met grote vreugde kunnen wij u melden..." Ik maak het kort: dat ik de winnaar van de bieding was en de prijs mocht komen ophalen. Wist zelfs niet meer exact hoeveel stuks. Bleken niet in de auto te kunnen. Dan maar de grote middelen: lichte vrachtwagen gehuurd mét chauffeur. Die ziet U hier na de transportdienst: twee uurtjes heen en weer door de Antwerpse Kempen naar De Acht Zaligheden in Eersel. Prachtig toch, die meubeltjes én de chauffeur. Iedereen blij, zelfs heer Mondriaan die de Kewloxkast op de achtergrond mocht inkleuren...

Homo Positivus...

Wat is "niet te zot"? En wat is "er net iets over"? Wanneer, in wat en voor wie is dat het één of toch net het andere? Vragen waar ik het antwoord ook niet exact op weet, en waarbij ik mij dezer dagen nog meer "vragen" heb gesteld. Op totaal onverwachte momenten deed zich opnieuw wat gerommel voor op thoracaal gebied. Rikketik on the run. Was ik dan toch te snel weer aan de slag gegaan? Word ik oud en/of raakt mijn  moteurke  versleten? Er is deze keer geen opname aan te pas gekomen, wel telefonisch contact en overleg. Voorlopig wat bijkomende medicatie, en dat lijkt te lukken. Nu maar mijn verstand gebruiken, zeker? Dan toch in de uiterst beperkte mate dat daar bij mij sprake van zou kunnen zijn. Ik ga wat rust inbouwen. Het nieuwe sporten Jef G.?! Moet absoluut naar een voordracht van deze maestro. Met al deze beslommeringen staat de aandacht voor wat er in de grote wereld gebeurt op een laag pitje. Eerst voor eigen deur vagen, daarna bekijk ik wel wie er vooraan staat om een veeg uit de Poloiaanse pan te krijgen. Als die er nog komt, die veeg. Heb al wat tijd gehad en gebruikt om een en ander te overpeinzen. Daarbij stel ik vast dat, waar ik vroeger wel meer de sarcastisch-kritische weg bewandelde in mijn Mededelingen, de trend in de afgelopen periode  opgewekter is geworden. Het gejammer en geklaag mag eruit, naar de lezersbrieven rubriek van onze krantenboetiek. Positieve verslaggeving over eigen activiteiten, sport, reizen, boeken, foto's, natuur, theater en andere kunsten. Er is zoveel te beleven en te vertellen. Dingen in de kijker plaatsen die ikzelf mooi vind, graag heb en waar ik U en mijn omgeving een plezier mee kan doen. De Homo Positivus in mij blijft aan zet, meer dan ooit tevoren...

Remember ChickenVille? Morr Riz, Rusty, Robb'Ken, Guz Stav, Lou We, Mimi... en nu is het de beurt aan Philatus. Phil, de 'klootzak' die een sleutelrol krijgt toebedeeld in het verhaal. Dat maak ik er tenminste uit op. Weer een schitterende karakterkop erbij in wat een straffe historie kan worden. Can hardly wait. En vindt U dit een rare na wat ik hierboven schreef? Neen toch, het hoort erbij en ik reken op Jowan om er een topverhaal van te maken. Zijn cast mag er alleszins al zijn: een voor een juweeltjes, die creaties van hem. En ze passen perfect bij het karakter dat de kunstenaar hen toedicht.  Ga nog eens een kijkje nemen op de website. Ga voor een eigen verhaallijn en laat je fantasie gerust de vrije loop. Mijn verhaal wil je niet horen...