De knallers van het weekend...

Hoewel we alweer volop midweeks leven, en de eerste winterkou over ons heen gekregen hebben, wil ik U nog melden dat er een weekend vol prachtige ontdekkingen achter mij ligt. Ik zet ze even op een rijtje. Een kort edoch zeer waardevol rijtje. Het begon zaterdag met een uitstap naar het Leuvense Museum M. Op zoek naar Utopia. Met kaartjes voor een geleid groepsbezoek. Waar die zwaar gecrashte maar ondertussen weer redelijk herstelde Cera-aandelen van coöperatieve aard nog goed voor zijn. Wij dus op weg, met op de autoradio de Klara Top 100. Ook daar doen ze mee aan de lijstjes-najaarshype. Zeer genietbaar trouwens, net als het bezoek aan het museum. Het startte allemaal wat warrig, we misten een eerste uitleg,  maar met ons gekend doorzettingsvermogen maakten we een vloeiende inhaalbeweging en werd het steeds beter. Boeiende uitleg en spannende verhalen bij prachtige schilderijen, tapijten, beeldhouwwerken en postuurkes, miniaturen en eerste-druk-exemplaren, gebruiks-, studie- en wetenschapsmaterialen. Mooi en hoe langer ik erover nadenk, hoe beter ik het nog ga vinden. Merci Thomas, in Uw geval geen "less is more", en al evenmin een "more is less". Hopelijk is er "more to come": meer van dat, zo'n tentoonstelling smaakt naar nog veel more. 

En dan opnieuw de auto in en terug naar Watermaal-Bosvoorde. Naar de ISB, International School of Brussels. "Wat had hij daar verloren?" hoor ik U denken. Niks verloren, wel gaan delen in de warmte van de Belgische Special Olympics-familie. 'Ons klein' (op deze foto dan weer letterlijk te nemen tussen Thomas Van Den Spiegel en Kris Cuppens) loopt al enkele jaren mee als toegewijde vrijwilliger in het basketbal-compartiment van deze organisatie en weet haar enthousiasme ook op haar ouders over te dragen. Iedere keer een fantastische belevenis: wat een sfeer op en rond het terrein. En allemaal winners: deelnemers, coaches, vrijwilligers, begeleiders. Vraag het aan scheidsrechters die bij het Special Olympics en Unified gebeuren betrokken raakten: een heel toffe ervaring die je niet meer los laat. Aan het einde van een succesvolle tornooidag mocht Anke ook nog haar handtekening plaatsen onder een charter waarmee ze zich vanaf nu ook als Ambassadrice aan Special Olympics Belgium verbindt. Proficiat meid, knap werk!!!

De volgende dag lag heer Polo een half etmaal op apengapen. Zondag: Jos- en rustdag! Het was dan ook een flink uit de kluiten gewassen uil die ik na de middag heb geknapt. Net goed om mij weer helemaal op te laden en klaar te zijn voor eindelijk weer een uurtje op de homeo (voor de nieuwkomers: de hometrainer die alleen gebruikt wordt om tv en/of video te kijken!) Heer Polo is dus - in  meerdere schijven - nog eens begonnen aan Coppola's Godfather Trilogie. Na het lezen van Petra Reski's boek afgelopen zomer kijk ik totaal anders naar dit maffia-epos. Maar goed, daar gaat dit derde punt niet over. Wel over wat ik blijkbaar gemist had in de finale van die Klara Top 100. Voor deze jongen de absolute ontdekking van het weekend. Voor kenners zal het misschien geen verrassing geweest zijn, maar ik had nog nooit gehoord van Arvo Pärt, noch van zijn muziek. Nu wel natuurlijk, en ik ben helemaal verkocht.  Spiegel im Spiegel op nummer twee. Ongelofelijk mooie muziek waarmee ik een hele poos ga verder kunnen. Ik durf hier af en toe wel een aanbeveling geven, wel eens zeggen dat iets echt de moeite waard is, maar U hebt mij hier nog niet kunnen betrappen op het uiten van een verplichting. Bij deze de eerste uitzondering: op de blauwe "Spiegel im Spiegel"-link hierboven moet U absoluut een keer klikken. En dan moet U die muziek eens beluisteren, tot U nemen en savoureren. En laat me dan bij gelegenheid maar weten wat U ervan vindt...

Jos Dries: een fidele kerel....

Jos Dries   1930 - 2016

Deze minzame ex-collega had ik al een lange tijd niet meer gezien. Geleden van een of andere begrafenis van weer een andere collega. Daarvoor van een vergeten Pito-plussers moment of toch een nieuwjaarsreceptie. Nog verder terug in de tijd zie ik hem afscheid nemen bij zijn pensionering. Ergens voorin de jaren '90 van de vorige eeuw. Jos had geen grote speech klaar, was naar gewoonte 'weinig van zeg'. Hij zei goeiedag tegen de collega's, en bleef iets langer bij mij staan: "Voor jou heb ik iets meegebracht. Ge moogt het hebben, ik gebruik het toch niet meer..." Hij ging met een van zijn bekende supergrote handen in z'n vestzak en haalde er een klein blauw doosje uit. Een krijtdoosje van Pito, dat we ooit allemaal eens cadeau hadden gekregen van de directie. Ook de turnleraars, en daar had hij toen minzaam om gelachen. Terecht. "Hier da's voor u, misschien kunt ge er wel twee gebruiken" zei hij glimlachend. Altijd die vriendelijke lach. Daarmee had hij mij zo'n 15 jaar eerder al op mijn gemak weten te stellen toen ik klastitularis werd van een derde jaar landbouw en de ouders mee advies moest geven bij de studiekeuze van hun zoon, meisjes waren er toen nog niet op Pito. Ik die van geen landbouwen afwist. Jos gaf mij goede raad, had begrip voor de jonge Polo en stuurde vlotjes bij. Een voorbeeld van een mentor, de rust zelve en steeds aanspreekbaar. Een vriendelijke mens. Een monument...

Fidel Castro   1926 - 2016

Het moest er eens van komen. Ook de grote Fidel is niet meer. Hij en Jos staan uitsluitend om chronologische redenen samen vermeld in deze blog. Hoewel: twee monumenten, maar dan wel  - en gelukkig voor ons - om heel verschillende redenen. De Cubaanse revolutionair die, vanaf de staatsgreep in 1959 met broer Raúl en Che Guevara, alles bij elkaar zo'n vijftig jaar de grote baas was op 'zijn' Cuba heeft een totaal andere reputatie dan mijn grootmoedige gouwgenoot. Want niet te vergeten: Jos Dries stamt uit Essen, waar ook Uw nederige scribent het levenslicht zag. Terug naar Il Presidente, de man van de Varkensbaai, de rakettencrisis met de USA, de marathonspeech voor de VN, de koude oorlog. En de man van de dictatuur, de onderwerping en de armoede op de Caraïbische republiek. Ze hebben er 'hunne peere' mee gezien daar in de warme golf. Hij heeft veel minder voor- dan tegenstanders, laat dat duidelijk zijn. En zijn communisme gold net als bij andere potentaten enkel voor de massa, niet voor de elite. En zeker niet voor de eigen familie en entourage. Van Fidel kreeg ik nooit een hand, en ook geen krijtdoosje. Ik pikte wel een foto van Stephan Vanfleteren, een intrigerend straatbeeld uit Havana. Ongedateerd, maar misschien zijn het wel de Castro's: Fidel en Raúl 'op stap'.
In de enige auto met een nachtvergunning...

Nieuwe vlaggen dekken de oude lading...

Meevieren hoe iemand uit je naaste omgeving 40 gaat worden is op zich al een belevenis. Om te beginnen een heel weekend lang. Daarna als kers op de taart nog op en neer naar A'dam voor een verrassingsact als "mama en papa" op de verjaardag zelve heeft nog iets extra. Hij wist van niks, zij had het geregeld. Toppertje!! Werd een gezellige avond. Overnachting 'ten huize van' lag voor de hand. Relaxed ontbijten terwijl de jonkies al op het sportveld stonden. Het leven van gepensioneerde ouders... Van de gelegenheid gebruik gemaakt om eindelijk het vernieuwde Rijksmuseum te bezoeken. Midweekse voormiddag, laagseizoen, weinig volk, geen drukte. Uitgebreid genieten op een bankje bij de N8W8. Die Rembrandt toch, die kon er wat van. Hangen nog een hoop andere werken van hem. Zeer de moeite als U er de tijd voor kan nemen. En dan ging ik ook maar eens naar het derde, waar een aangepaste ruimte voorzien is voor 1950-2000 met de focus op Cobra. Zag daar voor het eerst dat De Vierkante Man van Karel Appel uit 1951 dateert. Dacht even dat ik in de spiegel keek, zo een gekke uit het spiegelpaleis van de Sinksenfoor. Die "51" doet het hem natuurlijk. En dan schiet mij iets te binnen: deze kan, zonder afbreuk te doen aan mijn leitmotiv, eindelijk op waardige wijze mijn Facebook-profielfoto vervangen. En zo geschiedde. Gisteravond, na een gezapige autorit huiswaarts, heb ik de stap gezet. Tot groot jolijt van menig 'vriend' aldaar. But I still "Keep the Faith". En dus ging ik verder op de  verjaardagsflow. Blij en dankbaar dat ik erbij was. Herinneringen opgehaald aan mijn eigen veertigste kantelpunt, dat maakt daar onvermijdelijk deel van uit en schudde iets wakker in mij. Da's verdorie 25 jaar geleden. Dat vierde ik dit jaar zelf toch. Mijn 65ste. Ook met vrienden en ook uitbundig. Heb er toen niet bij stilgestaan, maar het had ook mijn "40 + 25"ste kunnen geweest zijn. En dus mocht na de profielfoto vandaag ook de omslagfoto eraan geloven. Niet echt origineel, maar in al haar grijzigheid dekt deze vlag wel perfect de voorhanden zijnde lading...

HBD in Teuge...

Met een paar rustdagen na de vorige 'post' blijft er nog een kleine maand om te duimen. Als ik de vele reacties lees - waarvoor mijn dank - dan doe ik er misschien goed aan mij een ferme pot vaseline aan te schaffen. Zoals er massaal en enthousiast met opgestoken dikke duim-emoticons wordt gestrooid in de Facebook-commentaren! Krijg er voorwaar kippenvel van. Ik mag er niet aan denken wààr al die duimen een plekje gaan vinden. Vandaar en dus voor alle zekerheid: veel vaseline.  En vooral veel rusten: het duurt nog ruim vier weken. Ongeveer evenzo lang als we te gaan hebben tot de enige echte  FOTO TOP12 - 2016 van wal steekt. Bij ieder einde van de voorbije jaargangen kwam er telkens een ultieme reeks van 12 prenten aan bod. Zelf gekozen. En dat begon al in 2005. Het wordt dus de twaalfde reeks van twaalf. 144 zullen het er dan geweest zijn, als ik de aankomende serie tot een goed einde weet te brengen. Zoals ik het nu terug zie waren er vooral in het begin veel familie-, herinnerings- en bewerkte foto's bij. Pas later ging de aandacht meer naar de foto om de prent, de beeldtaal op zich of gewoon het visuele aanvoelen van de maker zelve. Enfin, we gaan er ons niet druk over maken. Er resten nog 29 dagen om op de achtergrond te sleutelen aan die finale twaalf. Ondertussen doe ik alhier en voor U allen 'zo gewoon mogelijk' verder...

Laat dat 'gewoon' nu juist de totaal verkeerde insteek zijn om U over het voorbije weekend te berichten. Het was er eentje om in te kaderen. Iedereen die erbij was weet wat hij of zij niet gemist heeft, en prent zich dit in alle dankbaarheid voor eeuwig en drie dagen in het geheugen. Polo Junior, aka The Braminator, Mister Brambilla of gewoonweg den Bram blies verzamelen in Teuge. Een mens wordt niet ieder jaar 40 en dus wilde hij een memorabel feest bouwen. Dat is het zeker geworden: de dichtste familie en de meest boezemige vrienden en vriendinnen mochten hun hartje eens goed komen ophalen in en om De Slaapfabriek.  Een droomlocatie gebouwd en ingericht met internationale uitstraling in hartje Gelderland. Details zijn er voor de deelnemers, en die blijven dan ook onder ons. Ik kan U wel met de hand op het Polo-hart verzekeren dat ik dit nog nooit heb meegemaakt en ook voor geen goud had willen missen. Merci Bram & Shanthi voor de fantastische organisatie, jullie hebben ons allemaal heel gelukkig gemaakt. Merci 'iedereen': Jan & Cora, Ranil, Markus, Anke, Hans & Kimberley, Dimitri & Noemi, Tillo & Lilly, Mo, Lat-Dior & Nynke, Pieter & Ellen, Dennis & Sofie, Frank & Bieke en niet te vergeten La Pola in hoogsteigen persoon. Bedankt voor de fijne gesprekken, de toffe wandeling, het gezellig samenzijn,  de dolle verkleedpartij, de spelletjes, de kwis, het samen koken, de ontspannen tafelmomenten, het hele weekend. Iets vergeten? Met volle teugen genoten in Teuge, en ja: "Gelukkige verjaardag Bram !!!"

Marco y Saturno...

't Zit erop. Mijn 25 beurten 'zonnebank' zijn achter de rug. Heb er gelukkig weer een positieve beleving van kunnen maken. Dat had, hoe kan het anders, ook met het weer te maken. Naar goede gewoonte, en zolang mijn ouwemannen-motoriek ertoe in staat is, maak ik mijn therapie-verplaatsingen met de fiets. Die zijn telkens vlot, en op een enkele keer na, ook droog verlopen. Dat geeft de burger moed, en dan kan zelfs een ferme plensbui tijdens de laatste heenrit - gisteren dus - geen roet in het eten gooien. Als ik deze met de grenzen van politieke incorrectheid flirtende uitspraak nog mag gebruiken? Tussentijds heb ik wel even bezoek gekregen van Montezuma. Die wilde, zoals steeds als hij zijn neus aan het anale venster steekt, uiteraard zijn gram halen. Ik neem aan dat het nu veeleer een gevolg was van een vleugje buikgriep dan dat het te maken had met de Saturnus-radiatie op mijn darmregio. Met de nodige doses Immodium en een handvol Enterol-capsules hebben we orde op zaken kunnen stellen, de agressor terug gedreven en de defecale toestand genormaliseerd. Geen reden dus om de dagdagelijkse routines te onderbreken. Dat dagdagelijkse mag U niet al te letterlijk nemen, ook ik niet als patiënt. Het gaat hierbij natuurlijk, en allicht onder vakbondsmatige druk, om werkdag-dagelijks: tijdens het weekend dus ook geen bedrijvigheid op Saturnus, en al helemaal niet op Mercurius. Ook niet tijdens de feestdagen. Voeg daarbij nog af en toe een onderhoudsbeurt van de machine - waar ik niks op aan te merken heb, wel integendeel: safety first - en dan kwam ik deze keer voor die 25 beurten op een totaal van 37 dagen. Da's dan twee op drie, zeker? Maar goed, no worries: zolang dat het rendement of de functionaliteit van de behandeling niet schaadt hoort U mij niet klagen. Blij dat het bestaat om 'ons' te helpen als we 'het' aan onze slikker hebben... En dus heb ik een pact gesloten. Staat stoer tegenwoordig en past perfect in de tijdsgeest: een stralingspact met de bemanning en de apparatuur van de Saturnus-unit in GZA - Sint Augustinus - Wilrijk. Dit was mijn derde optreden aldaar, en zoiets schept een band. 2010 'klein bekken' 33 maal,  2014 'borstbeen' 5 maal, 2016 'buikholte' 25 keer... Dan weet een mens zo stilaan wat hem te wachten staat: trappen af, badge inscannen, beurt afwachten, "meneer De Mondt"..., kleedhokje, uitkleden en wachten, "Goeiemorgen"..., 14 passen van cabine 1 naar de bestralingsruimte, 18 vanuit cabine 2, positie checken op de tafel, af en toe lijnen bijschilderen, "We gaan eraan beginnen!", tafel bijstellen met afstandbediening, lig nu recht onder de linker basisster van de Grote Beer - zelf uitgevonden op de led-sterren-hemel van Saturnus, stralenprojector draait een zoemend rondje rechtsom, ik tel met gesloten ogen tot 60, daarna een rondje linksom, weer 60, de regelmaat doet deugd, "Voilà, 't is weer gebeurd", "Bedankt. Tot morgen...", 14/18 passen terug naar de respectievelijke cabine, aankleden, trappen op. En dan weer op de fiets en huiswaarts. Voor een kopje koffie. De regelmaat doet deugd, en dus voel ik mij ook goed in mijn pactuele overeenkomst. Nu een maand afwachten en dan het resultaat checken. Duimt U voor mij even mee en dan komen we zeker uit bij de zo gewenste lage(re) PSA-waarde.  Dan kan ik er weer voor een tijdje tegen, want wees gerust: U bent van mij nog niet af. Misschien val ik in herhaling, maar net als de heer Van Veen ben ik ten stelligste van plan om nog een hele lange tijd op de meest storende wijze aanwezig te blijven in dit ondermaanse. Met dank aan allen die mee in het pact zitten: Marco y Saturno...

Thomas vs Thomas...

Het is weer even geleden dat ze hier nog eens aan bod kwamen: de sjotters en de coureurs. Geen van beide draag ik (al sinds geruime tijd) nog hoog in het hart. Om diverse redenen trouwens. Waaronder hooghartigheid. Laat ons daar maar mee beginnen, en dus met de voetballers. Hooghartige Belgen die in navolging van hun Noorderburen diezelfde Hollanders met hautaine overmoed tegemoet traden in een nutteloze oefenpot. Het aanschouwen niet waard hoorde ik van mensen die het kunnen weten. Plat gelijkspel: 1-1. Boe-geroep en uitgefloten. Eigen schuld, dikke bult. Paar dagen later de Esten inpakken met 8-1. Monsterscore tegen een Baltische amateurploeg. Maar wel gespeeld en blijven gaan, zeggen diezelfde mensen die het kunnen weten. Ik kan aan kijken echt geen tijd meer besteden.

Maar goed, ieder zijn ding. Soms lees ik er wel iets over, vooral dan als het uit een gescherpte pen komt. Zoals na San Marino-Duitsland eergisteren. Na de 0-8 zege in het Zuideuropese mini-staatje vroeg übermensch Thomas Müller zich af wat het nut was van zo'n wedstrijd. Wel, dat kreeg hij mooi opgelijst terug van Alan Gasperoni, de perschef van dienst. U kan het hier lezen. Met dank aan Sporza.be voor de integrale publicatie. Vind herr Müller al jarenlang een vijg. Neen, geen Vigo want die had veel meer in zich dan deze potsenmaker. Strekenventje, een ster met allures. Laat dat nu net iets zijn wat mij niet zint. En neen, het ettertje heeft geen zicht op beterschap. Gaat stilaan verder afglijden naar de grijze middenmoot. Te traag om nog te scoren, te oud om zich daar zorgen om te maken en te hautain om een en ander in te zien. Afvoeren die handel. 'Rausss !!!

En dan die tweede Thomas. De dekselse Thomas Dekker, Nederlands ex-wielrenner. Nieuw boek is uit: Thomas Dekker, mijn gevecht. En wat voor een.  Neem even de tijd om deze voorpublicatie in het AD te lezen. Materiaal zat om er het scenario voor een sport-porno-prent uit te distilleren. Onvoorstelbaar. Of toch weer niet? Gebeurt dit echt? Andere betrokkenen zijn verontwaardigd over de publicatie en het naar buiten brengen van de feiten. Maar echt ontkennen hoor ik ze niet doen. Op een enkele totaal corrupte ploegleider na dan. De rest klinkt meer als "iedereen nam doping, alle ploegen deden het... en verder, tja !?" Over producten wordt niet moeilijk gedaan, pillen en spuiten, bloedzakken en verdunnend waterinfuus horen bij het dagelijkse protocol. De zoveelste blamage, het kan er maar bij. Zal mij een zorg wezen: heb mijn geloof in het wielrennen al vele jaren geleden totaal verloren. Ja, er worden ongelofelijke prestaties geleverd. Maar net daarom kan ik er niet meer in geloven. We krijgen al te vaak te horen dat het nog maar eens met de hulp van ongeoorloofde middelen is gebeurd. Iedere keer weer gaat er 'grote kuis' gehouden worden, iedere keer weer zijn er argumenten om het hoe en waarom te vergoelijken. Hou er toch mee op mannekes. En kom mij niet vertellen dat in die Vlaamse kermiskoersen door modder en zand, het zogenaamde cyclo-cross circuit, geen doping wordt gebruikt. Dat het telkens maar om een inspanning van ruim een uur gaat, en dat er genoeg tijd is om te recupereren en er de dag daarna opnieuw te staan aan de andere kant van Europa. Of een hele kerstvakantie lang, om het maximum aan startgelden binnen te rijven. Niet dezelfde doping als bij de koersen op de weg, en al helemaal niet als in de rondes. Vaneigens niet. Maar doping wel, en meer gesjoemel: dat is zeker. Ook vaneigens...

Addio Amore...

We hebben pas afscheid genomen van Marc Sleen en Leonard Cohen is van ons heengegaan. Ook Robert "Napoleon" Vaughn is niet meer. Dirk en Danny - bij de grote massa niet bekend, maar via enkele kennissen en de virtualiteit van FB tijdens hun lange eindstrijd met het leven tot mijn veld van gevoeligheden toegetreden, zijn ook zopas overleden. Er leek deze keer wel geen einde te komen aan de lijst. Net als de vallende bladeren... het is er de tijd weer voor, ook dit jaar. Elk jaar opnieuw. En dan moet ik toch naar buiten. Er is een ladinkje proper brandhout geleverd.
Daar maak ik dan even werk van: kruiwagen laden, oprijden, uitladen en stapelen, leeg terug en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Met de regelmaat van het stapelen en het stappen zet ik dingen van mij af. Het doet deugd, het geeft me tijd om de zaken op hun waarde te schatten. In het begin valt mij niks op, maar bij iedere retour lijkt die kleine rode vlek meer en meer in het oog te spingen. Naar het einde toe zie ik het dan toch: een late roos in de kille avondzon. Opgedragen aan Dirk, Danny, Marc, Robert en Leonard. Ik noem haar "Bataclan" en gedenk nog anderen...

Er staat die avond nog meer op het programma. We hebben kaartjes voor een optreden van Tutti Fratelli in zaal De ROMA in Antwerpen 2140, Borgerhout. Addio Amore is, net als hun vorige creaties, een heel aparte productie van Reinhilde Decleir en haar al even bijzondere theatergroep. Beeld en klank, heel veel aanvoelen en soms ook tekst. De menselijke stem die bij regelmaat en net als in de realiteit compleet wordt overdonderd en letterlijk wordt weggeblazen. Dagelijkse realiteit in een heel ongelijke wereld komt met strakke suggesties perfect aan bod. Soms heb ik de indruk dat het te lang duurt. Later snap ik (misschien?) waarom: in het echt is dat net zo, en daar kijken/zappen we weg als het onaangename vluchtelingen-, illegalen- en/of daklozennieuws ons gaat enerveren. Hier is er geen ontkomen aan: de impact van de theateract lijkt sterker dan de realiteit. Weet niet hoe ik het nog moet verwoorden, ben geen specialist noch recensent. Ga dus af op mijn buikgevoel en zeg: "Op 9, 10 en 11 december staan ze er opnieuw, in de Bourlaschouwburg. Er zijn nog kaartjes. Dus: kopen... en gaan!"
En weet mij te zeggen wat U er van vond...

Drie vrienden voor het leven....

Tony, Jules and I...

Tussen de verkiezingsheisa in de USA en de verslagenheid bij het heengaan van Leonard Cohen zat er voor heer Polo een meer dan waardevol moment gevangen. Drie vrienden voor het leven ontmoetten elkaar eindelijk nog een keer. Het afspreken wordt blijkbaar alsmaar moeilijker, hoewel we er de tijd voor hebben. Maar niet altijd tegelijkertijd... We hebben mekaar nog zoveel te vertellen, maar we luisteren ook meer naar elkaar dan vroeger. We worden samen oud: de ene al wat ouder dan de andere, die andere dan weer met wat minder goesting dan de ene, maar alle drie step by step en heel gestaag. We laten het niet aan ons hart komen. Hebben juist ontdekt dat elk van ons er wel degelijk een heeft. Ooit aan getwijfeld? Deze momenten zal ik blijven koesteren, zijn van onschatbare waarde. Tony en Julleke: " min moaten, min moaten. ik zie under hirne..."

Goodbye Leonard...

LEONARD COHEN       1934  -  2016

Voggers in crime...

Sinds enkele weken zijn Pola en Polo de trotse dragers van een  vogmask, een "fijnstof-masker". Zij draagt het Waves- en ik het Stone-model. Vers gefilterde lucht tijdens de fietstochtjes naar onze iMac-cursus. Was heel even wennen, maar zeer tevreden. Ook mijn dagelijkse verplaatsing naar de bestralings-unit in Sint Augustinus leg ik gemaskerd af. Toch een heel ander gevoel van ademen als je tussen het ochtendverkeer moet slalommen. Ik kwam op het idee dankzij een FB-post van vriend/ oud-leerling/ ondertussen BV George Arrendell. Bedankt voor de hint George, en nog veel succes met je hippe onderneming. 

En nu ik toch bezig ben met FB-verwijzingen: om de twee jaar verschijnt er daar een foto van een viertal gezellig tafelende mensen. Wij met een stel jonge "Hollanders" die dan ook nog eens dichte familie van ons zijn. Het is niet dat we met de rest van onze nakomelingschap nooit gaan eten, ho maar, maar gekoppeld aan die FB-herinneringen is dit wel een leuke/toffe gewoonte geworden. 2012 en 2014 zaten we in A'dam, deze keer was het te doen in Restaurant Walrus op het Antwerpse Zuid. Lekker gegeten, gezellig gezeten, volks getafeld, prima gezelschap. En ja, zo zien we er dus uit zonder maskers. Nog steeds...

Citadel'Arte 2016...

Puur natuur op de vestingmuur -  Marrek O'Polo

Vielen Dank für die Blumen  -  Maarten Schuurman

Short time stay  -  Philippe Van Wolputte

Un-Home / Moving Stones  -  Filip Berte

Afgelopen weekend was het nog een keer zover: Polo & Pola trokken naar Diest, en aangezien deze vestingstad die ons na de onafhankelijkheid van 1815 tegen de Hollanders moest beschermen niet zo vaak op ons pad ligt zijn we blij U te kunnen melden dat we er eindelijk nog eens geraakt zijn. Daar moet een goede reden voor zijn, en die was er dan ook: Citadel'Arte 2016. De tweede uitgave van een uitdagend kunstenfestival in de majestueuze locatie van het plaatselijke bolwerk, dat in werkelijkheid nooit de functie heeft vervuld waarvoor het gebouwd werd. Stond het er aanvankelijk behoorlijk nutteloos te zijn, omdat al snel vrede werd gesloten met onze Noorderburen, dan werd na de eerste 100 jaar van "haar" bestaan - de citadel is vrouwelijk, en het probleem "Belgisch" - dus het duurt even voor men dat heeft aangepakt, dan werd... zoals gezegd... de hele site in gebruik genomen door het ABL, Armée Belge/Belgisch Leger. Tot 2011 was het de thuisbasis van het eerste bataljon para's oftewel het 1ste Paracommando's. Een jaar later kwam het in handen van de stad Diest die sindsdien werkt aan een masterplan om het geheel een nieuwe bestemming met meervoudige invulling te geven. Eentje die daar alvast serieus haar best voor doet is Falke L., dochter van  Dirk - die bij leven een zeer gewaardeerde en warmhartige basketbalvriend van me was. In 2014 stampte zij bijna eigenvoetig de eerste editie van dit prachtige project uit de grond. We waren er toen ook bij, op haar uitnodiging, en hebben erg genoten: de authenticiteit van de gebouwen,  het aanbod en plaatsing van de kunstwerken en bovenal een zeer gedegen rondleiding. En dus waren we maar al te graag weer van de partij bij de tweede editie. Opnieuw was de gastvrouw geweldig op dreef en wederom werd het een meer dan genietbare ervaring. De keuze van de deelnemende kunstenaars en hun exploten bieden ruimschoots de kans tot observeren, interpreteren, analyseren, binnen en buiten de lijntjes componeren... Enfin, in het gezelschap van Falke als meer dan onderlegde gids, gedreven ambassadrice en duivel-doet-al van het hele opzet hebben we er een zeer aangenaam en uitgebreid bezoek van gemaakt. Dat ik in herhaling val deert mij niet, het is nu eenmaal zo: duizend woorden zeggen lang niet zoveel als één beeldeken. Vandaar dat ik ook nu weer mijn toevlucht heb gezocht bij de ter plekke geschoten foto's en het daaraan gekoppelde procédé. Het jachtseizoen is immers reeds begonnen. Een korte duiding onder elk prentje, daar moet U het mee doen. Wie het zelf wil meemaken en bekijken kan nog tot 20 november terecht in de citadel van Diest. Allen daarheen. 

Afscheid nemen in november...

1 november, Allerheiligen
2 november, Allerzielen
Zoals elk jaar gedenken zij die achterbleven
Hen die ons zijn voorgegaan.
Waarheen? Ik zou 't niet meer weten
't Is eigenlijk van geen belang
Alleen...?
Ik zou 't niet weten
Misschien.., wie weet?
Van geen belang.

Sluiten zich in sneltreintempo bij de vorigen aan: Martin Lippens en Jean Trappeniers, twee heren van stand die in de gouden jaren met Jef Jurion en Paul Van Himst voor Anderlecht en de nationale ploeg speelden. In de tijd dat Anderlecht nog echte helden ten tonele voerde. Misschien is dit een prikkel geweest voor het stelletje ongeregeld dat René Weiler nu wekelijks de "wei" instuurt: vanavond pakten zij voorwaar zwaar uit en wonnen hun Europese match met 6-1. Ode aan Jean en Martin...

En daarmee is de kous niet af. Vandaag kregen we ook te horen dat de clown der clowns, dé pias onder de circusartiesten, Oleg Popov, te ruste is gegaan. Op wat bleek zijn laatste tournee te zijn is hij in Rostov aan de Don "rustig ingeslapen in een luie stoel van zijn hotel". Ode aan de lach...