Waterschapsheuvel 2.0 ...

Zo'n midweek "buitenland" is net lang genoeg om een aantal nieuwsfeiten vanop afstand te aanschouwen en slechts mondTjesmaat te verwerken. Bij terugkomst in de heimat dringt zich dan ook een inhaalmanoeuvre op. Zo wil ik het bende van Nijvel-verhaal iets grondiger doornemen. Wat herinner ik mezelf nog van die tijd? En helpt het bekijken van dat hele boeltje met de jaren '80-sfeer op de achtergrond om de zaak nu te plaatsen? Het waren natuurlijk toen al "andere tijden". Met dank aan de heer Robert Allen Zimmerman om dat voor altijd in ons collectieve geheugen te griffen, en aan Boudewijn de Groot om het voor mij -simpele ziel- in begrijpelijk Nederlands ten gehore te brengen. Straf toch dat drie jonge gasten met een "duikmagneet" de onderzoekteams het nakijken geven en de zaak weer aan het rollen brengen. Wat gebeurt daar toch allemaal achter de gerechtelijke schermen? Gaan we het deze keer wél te weten komen? Of speelt ook nu de politieke(?) doofpot een duistere rol? Ondertussen vraagt ook het conflict tussen Catalonië en Spanje om meer beschouwing en tijd om het geheel van meerdere kanten te bekijken. Wetten, gerechtelijke bezwaren, op je strepen staan en heel veel zuiderse emotie. Niet zo meteen en snel-snel een oordeel over te vellen dacht ik. Doe ik dan ook niet en laat het over aan de wijsheid van de verkozenen des volks die zich nu over deze problematiek mogen gaan uitspreken. Ze hebben werk genoeg zou ik denken, zeker als de Turken, de PKK en de Koerden met hun strijdtoneel de eigen landsgrenzen oversteken... zullen we het even uitvechten in de Brederodestraat, Antwerpen-Zuid. Beste relschoppers en dito heethoofden: kunnen jullie daarvoor niet een berkenbos, een rotsplateau, een verlaten strand, een afgeleefd voetbalstadion of enig ander patattenveld gebruiken in of omtrent Cappadocië? Ik noem zo maar wat...

Bij thuiskomst bleek mijn eigen Waterschapsheuvel gelukkig nog intact. De tijd van de vallende bladeren, maar daar stoort een konijn zich niet aan. Minder fris dan zes maanden geleden bij hun eerste verschijning op Hobokense bodem, maar daarom niet minder geliefd. En hoewel ze duidelijk de sporen van een half jaar buitenleven dragen zijn ze nog steeds pertinent aanwezig in mijn achtertuin. Bovendien hebben deze knarren nog een eigenschap die ik zeer op prijs stel: oude konijnen hoor je niet klagen...

"De Bende van Jef" gedenkt haar Held...

U hebt het allicht gemerkt, en er mogelijks ook van genoten: we hebben weer een volle week blogstilte achter de rug. Ben er -nog maar eens!!- tussenuit geknepen. "Knijpen", eentje van Johan "Bossie" Boskamp waarvan de ware betekenis mij nooit geheel duidelijk is geweest maar wat alhier gebruikt wordt om te melden dat de muizen ten huize Polo bij afwezigheid van kat & kater hun beste danskunsten hebben bovengehaald. Eén groot festijn moet dat geweest zijn. Wij dus weg en een eind terug in de tijd: de streek van Somme & Franse Maas, Thiepval, Verdun, Douaumont, Chemin des Dames en Voie Sacrée. Slagvelden, begraafplaatsen en getuigen van de verwoeste gewesten: les villages détruits... om er ondergedompeld te worden in de verschrikkingen van de Groote Oorlog. Dagenlang in het spoor van les poilus, de Fritzen, de Tommies, de Yankees en de talloze strijders van  andere, veelal koloniale origine. Verstilde getuigenissen van verschrikkelijke gruwel. Zouden daaruit toch lessen mogen trekken...

Maar nu terug in 't land en net op tijd om de klok te verzetten: van de keuken naar de slaapkamer, van de badkamer naar het bureau, van de gastenkamer naar de hall. Gelukkig doen enkele van de moderne apparaten dat geheel zelfstandig en zie ik op de radio-, televisie-, elektrische oven- en autoklok dat we een uurtje langer te gaan hebben vandaag. Het winteruur is er terug: misschien voor de laatste keer?

Hij zou vandaag 73 worden...
Maar hij blijft voor altijd 52, daar kunnen we niet omheen. En ook hiervoor zijn we net op tijd terug. Om het memento aan Jef levendig te houden en te delen met zijn vele familie, vrienden en kennissen die na 21 jaar nog steeds het grote gemis maar ook de warme herinneringen aanvoelen. De foto's, teksten, reacties en andere likes op de verschillende sociale fora spreken nog steeds boekdelen. Jef: mens, coach, teacher, monument... Tot hiertoe ging het voor mij in decennia: kende hem ruim tien jaren, daarna tien jaren voor de eerste mededelingen op de blog verschenen, en nog eens tien voor de volgende vermelding er kwam. Heb mij voorgenomen om niet meer zo lang te wachten. Begin ook door te krijgen dat elk jaar er één is, en om mijne grote vriend en mentor te eren lijkt mij dat vanaf nu de aangewezen regelmaat. De Bende eert haar Held. Hij zal het geweten hebben...

Namibië VI : Sunset - Moonrise - Music ...

One more day... Vooruit dan maar: komt net goed uit om mijn blogistieke neerslag aan Namibië-herinneringen af te ronden. Dat doe ik met een reeks dagdagelijkse afsluiters die op het Afrikaanse continent toch telkens dat ietsje meer te bieden hebben. Elke dag gaat ook daar de zon onder, maar dan net iets sneller dan bij ons. Door het buitenleven én het feit dat de donkerte zich ginder nogal wat vroeger aandient is het voor Uw gemakzuchtige dienaar ook makkelijker om er wat beelden van te schieten. En dus staan ze hier te blinken voor U, in willekeurige volgorde, zomaar wat avondmomenten, telkens voor we aan tafel gingen. Met een glaasje tonic of een sapje als aperitief, dat ging mij toen en nu nog steeds goed af. We doen het "clockwise", met de ouderwetse wijzers van de analoge uurwerken en beginnen links boven: de verre westelijke leegte bij Kalahari Anib Lodge (26/09). Daarnaast een beeld van het avondlijke wolkenspel bij Etosha Safari Lodge (03/10). Onderaan rechts de drukkende donkerte aan het eind van de wereld: Rustig Toko Lodge (02/10) en tenslotte dé Afrikaanse avondpracht vanop de uitkijktoren bij Sossusvlei Lodge (28/09). Gewoon vier avondimpressies uit een veel langere reeks...

Naar aanleiding van wat hier onlangs nog gepost werd kreeg ik enkele heel waardevolle muziektips binnen van vrienden die ik zeer waardeer: de tips én de vrienden. Geen paarlen voor de zwijnen jongens, en al evenmin zijn jullie "aanraders" in dovemansorenoren gevallen. De selectie van bovenstaande avondfoto's en het nachtelijke verwerken ervan heeft zich dan ook afgespeeld bij de klanken van Cigarettes after Sex en Yo-Yo Ma. Verder hoorde ik al Rob Jungklas en kijk ik nu uit naar de verzamelde werken van Madrugada. De cello's van Bach niet te vergeten, en doe er voor mijn part ook nog iets van Arvo bij... juist: Arvo Part. Er zal dit najaar heel weinig voetbal gekeken worden...

Voor de allerlaatste foto in mijn Namibisch reisverslag gaat de persoonlijke voorkeur naar de opkomst van de volle maan boven Erindi. Terwijl we op 5 oktober en bij het nuttigen van een frisse Cola de zon zien ondergaan in het westen komt achter onze rug de maan in al haar glorie op. Qua timing kan dat tellen. De lokatie was perfect en het moment kon niet beter gekozen worden. Een alcoholvrij "schemerkelkie" dat ik "mij van heel mij leven nooit nie ga vergeet nie"... !!! 

En dan mogen alle zonnen ondergaan, elke dag weer, die ene volle maan liet me zien en voelen dat er telkens weer een nieuw begin aan zit te komen en dat zoiets echt niet lang hoeft te duren. Dat het die nieuwe start is waar het om gaat. En dat aangepaste muziek op het juiste moment er nog zoveel meer van kan maken. Bedankt vrienden voor de inleiding, de heropfrissing en de tips. Naast dat alles mag er voor mij ook een snuifje van het betere Beatles-werk bij. Sgt. Pepper's weet ik wel te pruimen...

A Day In The Life...

De uitstap naar Brugge heeft zijn sporen nagelaten. Wat mij wel eens meer overkomt heb ik ook deze keer niet kunnen vermijden. De tafel met t-shirts, cd & dvd's en andere memorabilia was strategisch zeer goed opgesteld.  Als één van je kompanen je daar nog eens op wijst is dat echt teveel van het goede en dus ben ik met mijn zwakke vlees nog maar eens door de krakende knieën gegaan. Niet dat ik het erg vind, integendeel. Deze aanwinsten zorgen ervoor dat ik de overgang van late zomer naar aankomende herfst op meer dan aangename wijze doorkom. De 2 CD-verjaardagsuitgave van Sgt. Pepper's zit hier elke dag voor minstens enkele nummers in een of ander weergave-apparaat. Op de foto hierboven ziet U een momentopname uit "A Day In The Life", nr 13 in de tracklist. Nadat het eerste groot crescendo met de 4 x 40 strijkers zijn toppunt heeft bereikt valt op de geremasterde jubileum-cd exact na 2'15" een magistraal stiltemoment. Ook daarin waren Lennon & McCartney grootmeesters. Het hele huis fleurt ervan op. Klassieke muziek waarvan ik, zoals gezegd, voorlopig elke dag met mondTjesmaat geniet... De DVD-opname van The Analogues' Pepper's Show spaar ik nog even op. Hoe lang of tot bij welke gelegenheid? Geen idee. Iets voor met kinderen en kleinkinderen? Muziekgeschiedenis...

Namibië V : The People of Namibia...

De eerste aanzet is gegeven: La Pola puzzelde zich vandaag te pletter om het traditionele reisalbum in mekaar te boksen. Het wordt deze keer een waar titanenwerk, en het einde is nog lang niet in zicht. Ruim 2000 foto's had ik van de geheugenkaarten naar de computer opgeladen. Daarvan hebben er na het eerste strenge selectiewerk door mijn wederhelft nog 317 de oversteek naar de USB-stick gehaald. Dan begint het pas echt: in haar fotoboek-programma wordt verder voorgeselecteerd, gekozen en gemonteerd. Inpassen, vergroten, bijsnijden, blijven proberen. Ze heeft er al behoorlijk wat ervaring mee, maar voor het Namibië-album zal ze toch diep moeten gaan. Een werk van heel lange adem. Ondertussen laat Uw bloggende dienaar zich "in alle rust en kalmte" verleiden tot een vijfde bijdrage. "Den bompa heeft overal vrienden..." dat zeggen mijn kleinkinderen als ze mij op reis of uitstap bezig zien. Het babbeltje op straat met de plaatselijke bevolking levert bijna altijd goeie contactmomenten op en de foto's volgen dan als vanzelf. Of het nu in Rotterdam, Praag, Zuid Afrika,  Dublin of Hoboken is. En dus ook nu weer in Namibië. Er zijn er veel in de pixelbak terecht gekomen, en allemaal hebben ze zichzelf daarna kunnen bewonderen op het kleine klapschermpje van mijn LUMIX. Hij doet het nog steeds, en ik ben maar wat blij dat ik hem nog eens mee op reis genomen heb. Hoop van U hetzelfde...

Heb mij deze keer voor de presentatie beperkt tot enkele shots met Namibische jongeren in de hoofdrol. En één opa. Twee keer tijdens een tankstop bij een pompstation...

"Hé mannen, moeten jullie niet op school zitten?"

"Wij zijn hier met onze klas. Op uitstap..."

Geen gewone school: project voor kinderen 'met een rugzak' die al weten wat de struggle for life zoal inhoudt. Ze zijn, net als wij, even binnen gestapt bij de alom tegenwoordige 'Spar' voor een snoepje en een drankje. Nu kan er wel een glimlach af, en een knipoog voor die witte meneer. Zelfs de stille op het hoekje is blij als hij zichzelf op het beeldscherm heeft gezien. Warm moment...

Het Himba-meisje denkt er het hare van en weet niet goed hoe ze de zoveelste toerist moet inschatten die met een georganiseerde groep haar dorp komt bezoeken. Altijd hetzelfde? Maar ook nu breekt het ijs snel als we samen de foto's bekijken, inzoomen, eentje deleten omdat zij het niet goed vindt en ik er nog een nieuwe mag maken. Heb toch een dubbel gevoel. Hoe is dat om dag in dag uit te kijk te staan en je eigen dorp te beleven als een openluchtmuseum. Tradities onderhouden? Ze doen er wellicht hun voordeel bij, maar hopelijk bewaren ze ook hun zelfrespect. Geen idee...

En dan Kazeriam, my man!  Met hem heb ik een potje voetbal gespeeld terwijl de anderen het klaslokaaltje bezochten van de projectschool die bij het Himba-dorp hoort. Weeskinderen die opgevangen worden door de vrouwen van het dorp en met ondersteuning naar school kunnen gaan. School? Pre-primary school, voorbereiding om als het een beetje gaat naar de lagere school te gaan in een stadje verderop. Onderwijs is toch zo belangrijk. Hoop dat het bij jou lukt, kleine Kaz'...!!!

Tenslotte nog eentje bij een volgende tankstop: van een opa die met zijn kleinkinderen in de auto zit te wachten terwijl iemand naar de winkel is. Paar woorden in het Afrikaans, hij is heel fier op die kleintjes. Zij zijn graag bij opa, gelukkige familie? Geen overschot, geen luxe, wel blije gezichtjes. Namibia 2017...

Namibië IV : Meer beestjes kijken...

Geduld wordt beloond, ook door Marco Polo. En dus is hier dan eindelijk en na bijna een volle week wachten het door sommigen zo gegeerde "deel IV" in de serie over onze Namibië-trip. Probleem is dat de tijd niet stilstaat en dat er zich op Uw en mijn pad nog andere opportuniteiten voordoen die het vermelden waard zijn. Bovendien zijn mijn Afrikaanse ervaringen vastgelegd in een van pixels uitpuilende massa post-daguerreotypen die alvorens aan U te worden voorgelegd wachten op een grondige selectie, versnijding en opschoning waar nodig. En dat kost nogal wat moeite, maar vooral veel tijd. Het blijven natuurlijk geheugensteuntjes die mij in staat stellen en toelaten om het verhaal ook op latere datum nog vorm te geven en door te vertellen. Wat meteen het tweede probleem met zich meebrengt: hoe langer geleden in de tijd, hoe zwaarder mijn idee van relativiteitstheorie gaat wegen en hoe minder zaken of gebeurtenissen het oog van de selectienaald nog passeren. De normen zijn streng en de relevantiegraad van een item krimpt mettertijd en zienderogen. Wie nu nog in beeld komt moet van goede komaf zijn én een diepe indruk hebben nagelaten. Toch zijn er momenten die in het geheugen gegrift blijven. Ik zou niet weten voor hoe lang, maar nu kan ik ze alleszins nog snel op U loslaten...

Is het een hoektand, of noemt U het een slagtand? De beerbaviaan in kwestie die eigenaar is van zulk wapen is goed voorzien. Hij gebruikt het met alle plezier om zijn voedsel van welke aard dan ook te verscheuren, tot en met kleine antilopen of impala's. En als het nodig mocht blijken ook soortgenoten. De strijd om dominantie kent, als het er echt om gaat, geen grenzen. Noem hem baviaan, baboon, of bobbejaan... hij geniet van de aandacht, maar poseren? Ho maar, daar kon hij zijn lunch niet voor laten. Daar lijken jachtluipaard en leeuw dan weer wel voor gemaakt: met strakke blik recht in de lens kijken. Het kostte wel wat tijd en een heel reeks snelle shots, maar deze twee heb ik toch maar mooi gefocust in beeld gekregen. Hoewel de leeuwin net een groot part oryx achter de kiezen had keek ze nog heel geïnteresseerd naar die hapklare brok aan de andere kant van de camera. Terwijl de uitdrukking van de cheetah iets meewarigs heeft: "Zou het wel de inspanning waard zijn?" of "Manneke toch, gaat gij van mij een foto maken? Wacht tot m'n broers hier ook zijn: the three of us!! Dat gaat pas vonken geven..." 

En dan de olifanten, die hadden er dit keer duidelijk lak aan. Toch koos ik voor deze prent: één van  mijn 321 opnamen waarin Afrikaanse dikhuiden de hoofdrol spelen. Van selectie gesproken? Het gaat in deze verzameling een heus slagveld worden. "I'll have to kill my darlings." En dus: met z'n twaalven op een rij, alle kalibers op post en met een aangeboren nonchalance de slurf in het water laten hangen en drinken. Wij maakten foto's, heel veel foto's. We stonden erbij en keken ernaar. Beestjes te kijken...

Sgt. Pepper's "analoog" in Brugge...

Wie op "Namibië IV" zit te wachten moet ik jammer genoeg teleurstellen en tegelijk verzoeken om nog even geduld te oefenen. Het komt, dat is beloofd. Wanneer kan ik U echter niet met zekerheid zeggen. Het had vandaag gekund, maar ook nu deed zich een weliswaar geplande  edoch evenzo niet te missen escapade voor die tot een analoge interruptie in mijn digitaal Namibië-reisverslag heeft geleid. Het weze zo, en niet anders. Ainsi soit-il. Niet zo ver van huis trouwens: Brugge was het reisdoel en de Stadsschouwburg-CC het oord van vertier. In uitermate goed gezelschap maakte heer Polo aldaar een ferme sprong terug in de tijd. Het historische stadstheater ademt nostalgie en dat is mooi meegenomen als een mens de tijd van zijn collegejaren terug opzoekt. Aanleiding, als die er al moet zijn? De 50ste verjaardag van het legendarische Beatles-album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. In 1967 lieten Lennon, McCartney, Harrison en Starr hun meest experimentele muziek los op de wereld en het intercontinentale televisiepubliek. Ze zouden dit album echter nooit live brengen. Daarvoor hebben ze in Nederland The Analogues. Opgericht in 2014 stelde deze band zich ten doel het latere werk van The Beatles op de origineel-analoge instrumenten live uit te voeren. Om te beginnen zagen/hoorden/beleefden wij gisteren in een eerste deel de Magical Mistery Tour. Inderdaad, bij momenten "magisch". Na de pauze gooiden de heren muzikanten en hun begeleidend orkest alle remmen los. Wat ooit als een fout begrepen "Salt & Pepper?"-vraag het levenslicht zag en bedoeld was om enkel op vinyl voort te bestaan kregen wij live op ons bord. Het maakte niet uit dat het ondertussen bloedheet was geworden daar op de derde rang, hoog in de schouwburgzaal boven nog zo'n 650 enthousiastelingen. Bij  tussenpozen sloot ook ik de ogen en hoorde... The Beatles. Met dank aan The Analogues. Geen zout, geen peper, maar heerlijk analoog...

Indian Summer Break...

Het ging er eens van komen, en dus moest "Namibië IV" voor een keer plaats ruimen om U een korte impressie te geven van wat er dit weekend onder hoogzomerse omstandigheden mijn pad kwam kruisen. We schrijven dan wel 16 oktober 2017, meteorologisch bekeken kon 17 juli er zelfs niet aan tippen. En kom me nu niet vertellen dat dit zo uitzonderlijk is, vroeger bestond dat ook al. Natuurlijk staan de Frank Debooseres van deze wereld erop om iedere keer met nieuwe records te zwaaien, en da's hun goeie recht. Daar verdienen zij trouwens hun boterham mee. Maar het is zeker geen nieuw fenomeen: in Noord Amerika noemen ze het de Indian Summer, en dat zijn toch de oorspronkelijke bewoners van het onderwijl zwaar  vertrumpiaanst continent. En ook Joe Dassin, in de jaren stillekes, zong er al over in zijn Été Indien. Indianenverhalen dus? Geen denken aan, gewoon mooi weer. En net nu exposeert Elsa Sculpteur gedurende drie weken in het Maison de l'ardoise van Rimogne. Zij is de 'créatrice' van onze 'Grenouille', onze 'Brune' en onze 'Elégante'. Telkens een kunstwerk dat een specifieke periode van haar carrière belichaamt: koppen & gezichten, gebladerte en bubbels. Maar er is meer, en nóg meer op komst...

Hoewel we niet konden ingaan op de uitnodiging om de vernissage bij te wonen waren we toch binnen de kortste keren present om het museum te bezoeken en ter plekke te snoepen van haar nieuwe tentoonstelling. Vorig jaar is er werk gemaakt van een forse upgrade voor het museum en het geheel oogt prima. Het verhaal van de 'ardoise', de leisteen en de leien op de daken. Maar ook van de mannen en vrouwen die ervoor moesten zorgen dat de materie aan de oppervlakte geraakte en tot bruikbare materialen werd verwerkt. Daarvan staat de mijnschacht van Saint Quentin nog steeds als emblematische getuige aan de rand van het dorp. En de tentoonstelling van Elsa in de oude elektriciteitscentrale: magistrale creaties die de leisteen tot kunst verheffen. Mooi, en dus zeer warm aanbevolen. 

We overnachtten in Tournavaux, een even van godvergeten dorp als Rimogne, maar nog meer afgelegen dan dat. Stilte in het kwadraat aan de boorden van de Semois, die aldaar als  'Semoy' gespeld wordt. Na het ontbijt plakken de nevelen nog over de  rivier en de omliggende weilanden. Tijd voor een wandeling. Niet te ver en niet te zwaar. Le grand calme. Zelfs de vogels doen het rustig aan en beginnen hun dag met gedempte gezangen. De meest gewone beelden dwingen me om naar mijn portrettentrekker te grijpen. 

Kijk hier dat licht, en daar die matte kleuren. Weinig schaduw nog, bij gebrek aan zon. Lang duurt dat echter niet want Laura heeft er zin in. Binnen de kortste keren breekt ze door de wolkenslierten en lost de nevels in geen tijd op. Warmte. En een kleurenpracht waarvoor we de indianen eeuwig dankbaar moeten blijven. Dat we later op de dag nog stoppen in Charleville-Mézières en   gaan lunchen met zicht op 't kasteel in Bouillon blijken achteraf enkel schamele voetnoten bij die ochtendlijke topmomenten. Weer een weekend om in te kaderen. Echt genoten...

Namibië III : Moet er nog zand zijn?

Ook dit is Namibië. Geen fauna dit keer, en ook de flora is tot een absoluut minimum beperkt. Het moet dag drie of vier geweest zijn. Het beruchte zwarte dagboekje erbij gehaald: het was inderdaad dag vier. Geen vierentwintig uren eerder schrijf ik nog tussen de buskrabbels dat ik mij wat vragen begin te stellen. Waarover? Ben ik ondertussen vergeten. Wat ik wel onthoud en óók heb genoteerd is dat die bewuste dag vier een topdag is geweest. Op een voor mij onchristelijk vroeg uur het bed uit. Stevig ontbijt en meteen de bus in. Vlam in de pijp. Na niet eens zoveel kilometers op de piste spotten we drie jachtluipaarden: "the three brothers"? Heel in de verte en wij met onze bus tegen zo'n 100 km per uur. Te ver, te klein, te snel gepasseerd, edoch een heel bijzonder moment...

En dan rijden we Sesriem Canyon binnen. Een blik over de schouder en het koele ochtendlicht bezorgt me een gratis clair-obscur. Eén van de vele facetten die de Afrikaanse zon te bieden heeft. Daarvan zal ik er de volgende dagen nog meerdere, al dan niet met een thema, op pixelmatige wijze proberen vast te leggen. Dit bleek achteraf een van de soberste, maar toch... Terug naar het reisplan: we maken een dagtocht doorheen de grootste rode zandbak die ik ooit in mijn leven gezien heb. De enorme rode zandduinen van de Namib staan op de  Unesco werelderfgoedlijst, en terecht. Een heuse zandzee, wel drie miljoen hectaren groot. Met zandhopen die tot 300 meter hoogte reiken. Als een mens zich ergens nietig kan voelen dan is het hier. Terwijl de vraag die ik boven deze bijdrage poneer nergens beter tot haar ware recht komt dan in deze context. We stoppen bij Duin 45. Bij lange na niet de hoogste in zijn soort, maar de klim naar deze top staat op ontiegelijk veel bucketlijsten van avontuurlijk ingestelde medemensen. Dus waagt La Pola een poging en beperk ik mij voorlopig toch maar tot het fotografisch gedeelte van de uitstap. 

Er één uitkiezen voor deze blog blijkt moeilijk: het heeft dan ook ruim drie dagen geduurd voor dit schrijfsel de publicatie op Uw scherm haalde. Niet simpel. Een fors eind verder gaan we aanschuiven om met lokaal geregeld vervoer naar Dooivlei te pendelen. "Wij hebben de uurwerken, zij hebben de tijd.." en dus duurt het even voor onze groep in zijn voltalligheid de navette kan verlaten en zich verzamelt aan de voet van Big Daddy. Dit is wel de hoogste in de Sossusvlei, en U voelt het waarschijnlijk al komen: daar zou ik wel op willen, of toch minstens tot de tussentop - het voorgeborchte - het basiskamp. En zo geschiedde: samen met nog enkele dapperen uit onze groep gingen we voor de halve beklimming en de lus met zicht op de Dooivlei terug naar beneden. Schitterende wandeling met fenomenale vergezichten, en volgende keer... Als er ooit een volgende komt dan ga ik zeker naar de top. Maar nu was het naar beneden en naar de fabelachtige beelden van dode bomen in een witte kleivlakte voor de rode duinen. Heel blij dat we dit gezien hebben, heel biezondere plek. Een "puur natuur"-park zonder franje en hét beeld van Namibië...

Namibië II : Vogeltjes kijken...

Wie er in Namibië aansprakelijk gesteld kan worden voor toeristieke darmongemakken is mij niet bekend. Is het de neef van Montezuma of moet ik het eerder zoeken bij de afstammelingen van een of andere wraakzuchtige farao? Feit is wel dat ik na één enkele overnachting al prijs had. Niks te Montezuma, niks te farao: gewoon van Jan! Meteen de strijd aangebonden: bij de eerste de beste roadstop enkele bananen gekocht en een flesje Cola. Dop eraf, gas eruit, dop erop, schudden, dop eraf, meer gas eruit... tot het 'platte' Cola wordt. Ondertussen de eerste banaan heel langzaam en fijn gesabbeld tot mij genomen. Beetje Cola erbij, enfin U hebt het misschien ook wel eens meegemaakt? Voor de zekerheid, en omdat ik niet teveel van deze reis wilde missen, heb ik er diezelfde dag nog enkele forse porties Immodium bovenop gedaan. Met resultaat. Na een turbulente nacht vol stevige darmacties en buikgeluiden bleek er een gastrointestinale kalmte in te treden, en 's avonds zat heer Polo al opnieuw aan de grote groepstafel en genoot hij op uiterst voorzichtige wijze van het Afrikaans buffet. Bij een beetje tegenslag heeft deze rare snuiter dan toch weer de nodige dosis geluk gehad. Oeff!! 

  Na dit gezondheidsbulletin stel ik voor om vandaag even naar 'het vogeltje' te kijken. Hebben we ginder ook gedaan. Bij de eerste safari spotten we deze Afrikaanse oehoe. Zat goed verborgen hoog in de boom boven een wevervogel nestkolonie. En dat hebben de wevertjes graag, want op die manier zijn ze beschermd tegen de aanval van slangen die het op hun eieren en jongen gemunt hebben. De uil zelf poseerde maar al te graag en liet zich door de opeenvolgende toeristenjeeps met taterende bemanning totaal niet van zijn stuk brengen. Mijn tak, mijn boom, mijn park... en jullie moeten zo dadelijk toch verder en straks naar de lodge.  Een exemplaar dat we niet zo snel gaan tegenkomen op de Kalmthoutse heide is de koritrap (Ardeotis kori) oftewel de Kori Bustard. De zwaarste vogel die kan vliegen maar dat niet graag doet. Een parmantige standvogel die enkel van de grond komt als het echt nodig is. Wij hebben hem blijkbaar geen angst ingeboezemd en van vliegen is dus niks in huis gekomen. Dat zal misschien voor een volgende keer zijn, of zullen we meteen maar even checken op Youtube. En ja hoor: hij kan het ma, hij kan het nog steeds. Verder ook nog de struisvogels natuurlijk, de hardlopers die op de dorre grasvlakten veel anderen het nakijken geven. En die bij tijd en wijle hun kop zo gracieus in het zand steken dat ze met deze act zelfs bij de vrienden van Kommil Foo in de playlist van Wolf terecht kwamen: "Goed. Goed.. Goed. Niks aan de hand, kop in het zand!" Maar ook met de dikke kont in het rond, en paraderen en erg druk doen. Vooral als ze in groep zijn kan het een boeiend spektakel worden. Oh ja, en voor ik het vergeet: "Ting, Ting !!" het is 10 oktober vandaag, tien-tien... en hopelijk wordt het terug beter weer!

Namibië I : Beestjes kijken...

Zopas heb ik wederom aan de lijve ondervonden dat ook op het zuidelijk halfrond van onze voorlopig nog blauwe knikker de tijd vliegt. En dat ondanks het feit en de daaraan gekoppelde levenswijsheid dat "wij" de mooie horloges en "zij" de daarop afgemeten tijd hebben. Hebben of niet, hij vliegt! En, om het met Raymonds gevleugelde woorden te zeggen: het gaat verbazend snel vooruit. Wat niet wegneemt dat ik mij graag wil aanpassen en alsmaar minder moeite heb met het "Hakuna Matata'-gevoel. Don't worry, be happy. Het komt allemaal wel in orde. Datzelfde kon deze keer echter niet van iedereen in de reisgroep gezegd worden, maar da's een heel ander verhaal. Laat mij het hier houden bij onze eigen ervaringen en melden dat het een positief gebeuren was. Pola & Polo hebben ervan genoten. Merci Blauwe Vogel, merci Marcus & Lucas -gids en chauffeur- en merci iedereen die met een 'open mind' aan deze veertiendaagse doorheen een stukje Zuidwest Afrika heeft deelgenomen. 

Dank (natuurlijk!) ook aan alle dieren die zo bereidwillig geposeerd hebben of ter beschikking stonden om gespot te worden.  Op de eerste plaats de oryxen of gemsbokken, de nationale trots van Namibië. Ze zijn alom tegenwoordig: soms alleen, op eigen houtje sjokkend tussen de droge struiken, soms per twee om tussen diezelfde struiken te genieten van elkaar teneinde het voortbestaan van de soort te verzekeren en soms in kleine kudden op  zoek naar eten en drinken. Het gaat er bij momenten vinnig aan toe en een groep oryxen is altijd het volgen en bekijken waard. Een lust voor het oog, maar ook op de braai... 

Een andere soort die goed vertegenwoordigd is en zich zonder problemen onze bewonderende blikken liet welgevallen zijn de giraffen. Zeker geen bedreigde diersoort in dit land. Weinig belagers wagen zich aan een onderlinge strijd en om hem als prooidier binnen te halen is het absoluut geen makkie. Ze steken er met kop en nek bovenuit en is het niet met hun wulpse blikken dat ze eventuele aanvallers weten te verleiden dan brengen ze hen met enkele rake trappen van voor- en/of achterpoten wel op andere gedachten. Sterk beest! En wat dan gezegd van mijnheer koedoe? Een pracht van een dier dat zich niet zo gemakkelijk  laat bekijken. Houdt erg van privacy blijkbaar. Trekt er gewoonlijk op uit met een paar vrouwtjes, en dat is het dan. Die dames laten zich wel graag aanschouwen, maar aan de andere kant en verscholen tussen de struiken staat "hij" ons met een stoïcijnse blik aan te staren. Wat zal het zijn, mannekes? Toch geen problemen zoeken? Maar wat een  schitterend dier. Wat een uitstraling. Zouden drie meter hoog kunnen springen als ze op de vlucht slaan. Wil het maar al te graag geloven. 

En nu ga ik nog wat aan de reisfoto's werken. Deze selectie wordt hartverscheurend moeilijk. Veel moeilijker dan een pintje of een glas wijn aan de kant laten.  Neen zeggen is een kwestie van karakter, maar kiezen is verliezen. Toch zullen alleen de beste exemplaren overleven en eventueel een plaats kunnen veroveren in het foto-album waar La Pola als naar goede gewoonte de enige en finaal beslissende hand in zal hebben. Dat duurt nog wel even, en ondertussen laat ik U mondTjesmaat mee genieten van mijn vakantieherinneringen. Op naar meer, op naar later...