BBB

BLAUWE BOMPA BEER. Waartoe een paar dagen aan zee ook al kunnen leiden? Staat bij één van de talloze kunstgalerijen op de Zeedijk in Knokke. Ooit in kleine versie cadeau gegeven aan Witse. Kleinzoon die ondertussen groot werd. Vandaag 14. HBD Wits'!!! Dan nu maar een foto van  een grote bompa beer voor de flinke vriend van Erik en Raf. Een heel bijzonder trio. Meer uitleg hierover enkel beschikbaar via PM. We hebben ondertussen zijn zus Joke uitgezwaaid bij haar AFS-vertrek naar de Dominicaanse Republiek. Een jaar lang de wereld bekijken en beleven vanuit een heel ander standpunt. Net als haar mama, oom en tante in de jaren '90. Na de heerlijk mooie woorden van "ons Bie" bij het vertrek van haar dochter doet de blauwe beer er goed aan  een moment van stilte in te lassen. Nooit fout om deemoedig een stap terug te zetten, te buigen en mee te genieten van zulke fijngevoelige teksterij. Gevolg: een tsunami aan empathische waardering en warme reacties op haar Facebookbericht. Geluk, tevredenheid, begrip en acceptatie. Chapeau!!! Losgelaten, napraten, beetje bekomen, weldoende siësta en op naar de volgende. We sluiten de dag af op het verjaardagsfeest van Katrijn. 40. Wens haar nog een deugddoende voortzetting en veel voldoening in het leven. Smeer uw kuiten maar in, "mevrouw"!! Het was een party om u tegen te zeggen. Wat zeg ik? Om "U" te roepen en te brullen, om in een babbel boven de dj-decibels uit te komen. Was nodig  om de laatste nieuwtjes uit te wisselen met andere Salamanca-bendeleden. Waren weer goed vertegenwoordigd. En daar bovenop een hele meute ex-collega's waarmee heer Polo het Instituut in Stabroek bevolkte. Daarmee moest nog veel doorgesproken worden. Hartelijk weerzien, deugddoende babbels, grappen en grollen, knipogen en bulderlachen. Alsof het gisteren was. Neen, ben er al acht jaar tussenuit. Da's lang. Niet te geloven. Merci voor 't feest Katrijn, en met velen afgesproken dat het niet zo lang meer moet duren voor we elkaar weerzien. Leven als een blauwe bompa beer. Een aanrader. 

Uitzonderlijk weinig nieuws...

Een van god vergeten gat aan de Montenegrijnse kust. Vliegen op Tivat -nog nooit van gehoord,  een uurtje bussen inclusief een 5 minuten-veerpont en dan naar het einde van de wereld. Ver voorbij het centrum van Herceg Novi, vroeger ook bekend als Castel Nuovo. Finaal links de hoofdbaan af en beneden ligt het dan, Iberostar Herceg Novi. Een Spaans keten-hotel met 4 **** maar verder niks om handen. Op een mini-steenworp van de grens met het meest zuidelijke puntje van Kroatië. Te ver voor de touroperator om er dagelijks iemand van de organisatie heen te sturen, en allicht niet rendabel genoeg om er iemand vast te stationeren. Toeristen die hun tijd verdelen over eten, slapen, beetje wandelen, boottochtje naar de overkant van de baai en verder de dag vullen op een standzetel of aan de rand van het zwembad. Multipel aperitieven en veelvuldig frisse dranken consumeren, al dan niet alcoholisch. En koffie... met daarbij een boek, het mocht voor een keer zelfs Anna Karenina zijn. Zo kan heer Polo het net een week lang volhouden. En verder niks, behalve elke dag een stralende zonsopgang. In alle vroegte achter die MonteNegro's aan de overkant van de baai. Voor deze foto liep de wekker af om 4.50 u. Om maar te zeggen dat er uitzonderlijk weinig nieuws te vertellen valt...

Na regen...

La Pola did it again. Ontgoocheling om de bankkaart perikelen aan de kant geschoven. Met enige moeite weliswaar, en een krop in de keel. Bovendien bleek het niet zo makkelijk om snel een acceptabel alternatief uit de online-mouw te schudden. Haar vorige reisprojecten kunnen de vergelijking met professionele organisaties doorstaan, en dus ligt de lat hier hoog. Op korte termijn was het deze keer niet meer mogelijk iets evenwaardig te realiseren. Dan maar de last minute-tour op. Het wordt een week Montenegro. Weg is weg, en we zien wel wat ervan komt. 

Ondertussen hebben we ook een eerste technisch defect aan de nieuwe Grandland X moeten wegslikken. Vervangwagen, vervolgafspraak voor de herstelling en nu weer vol vertrouwen de baan op. Dat alles gebeurde onder hemels blauwe luchten, zomerse temperaturen en in een mediterraan lenteklimaat. Warm dus, en droog. Iedereen met een tuin of minimaal een grasperk achter het huis snakte naar regen. Vermoedelijk zijn er ook regendansen aan te pas gekomen, succesvolle dan nog. We hebben  de gevraagde neerslag gekregen. En een meer dan serieuze temperatuurval er bovenop. Een verademing. En dat dit ook zijn mooie kanten heeft mag blijken. Tussen de vlagen door kleurt een late zon het einde van de Polderse lentedagen. Een beeld uit de eigen achtertuin dat het wachten op de Montenegrijnse sunset draaglijker moet maken...

Niet gestanst, maar wel gesjareld...

Zouden nu aanschuiven om aan boord te gaan. Vlucht SN2371 van Brussels Airport naar Vilnius International. Dat ging het begin zijn van drie weken toeren doorheen Litouwen. Prachtig land van horen zeggen, en dus  zette La Pola nog maar eens haar schouders onder een persoonlijk reisproject. Het zag en ziet er nog steeds prachtig uit. Tot zondag in de hoofdstad, dan de huurauto oppikken en naar... Ho maar, die huurauto blijkt enkel te lukken met een gestanste credit card, een krediet kaart met reliëfletters en -cijfers. Om het oude strijkijzersysteem ter wille te zijn. "Gestanst.." nog nooit van gehoord, vroeger wel gehad maar dacht na de einddatum en bijhorende vervanging van de kaart dat zoiets ook weer tot het absolute verleden ging behoren. Zoals het cassettebandje, de VHS, de floppy disk. Niet dus: (onder andere..) in Vilnius nemen de autoverhuurbedrijven geen "platte" kredietkaarten aan. Pas gezien bij het afdrukken van de voucher. No "unembossed" cards accepted. Infodesk van Rentalcars kan niet helpen, via via geprobeerd aan een uitzonderingsmaatregel te geraken. Merci voor de moeite, Pieter. Maar niet gelukt. Andere "oude" kaart aanvragen bij de bank kon/kan, maar was binnen het korte tijdsbestek niet leverbaar. Is nu toch besteld, gaat voor een volgende keer zijn. En dus geen huurauto. Geen huurauto, geen rondrit en al helemaal geen stille afgelegen B&B's in het bosrijke binnenland of strandverblijven. Mea culpa, want auto huren was het enige wat op mijn conto stond. Volgende keer de boel toch iets korter opvolgen. De zoektocht naar een vervangende last minute is al begonnen. La Pola laat er geen gras over groeien, ook niet met de momentane regenbuien. Forza!! Met een beetje "sjans" lukt het nu zonder "stans" en zijn we geen tweede keer gesjareld. 

Visit Berlin III

Het EK zit erop. Onze sporters hebben het goed gedaan. "Schitterende prestaties, maar..." lees en hoor ik 't allen kant. Oók "typisch" natuurlijk. Nooit tevreden, nooit genoeg. Altijd een "maar...". Ik grijp dus even terug naar mijn wensen voor 2018 bij monde van mijn kommil foo-vrienden: "...aan de buurvrouw en haar onvermogen om simpelweg content te zijn..." Laat ons daar met z'n allen nu even goed en uitgebreid over nadenken. Done?! Proficiat aan de sporters die de voorbije weken weer eens het beste van zichzelf hebben gegeven. De enen oogstten medailles, anderen dan weer niet. Maar ook vanop afstand, hier en elders, zag het er goed uit. Bedankt iedereen voor de meer dan fijne momenten.

Fijne (én warme) momenten hebben we ook beleefd vorige week in Berlijn. Alles was goed om aan het gevoel van hitte te ontkomen. Dus ook een boottocht op de Spree, de Berlijnse 'Seine' zeg maar. Moderne architectuur, klassieke gebouwen en hier en daar een luchtig kunstwerk langsheen de boord van de rivier. Three Girls and a Boy... het gaf mij alleszins een gevoel van fruitige frisheid. Klaar om recht tegenover de Berliner Dom in het koele water te plonsen. Het leven is aan de jonge en onbezonnen durvers. Go for it...

We komen ogen en snelheid tekort om oud en nieuw met de nodige aandacht te aanschouwen. Op de heenvaart helpt de gecompliceerde duits-talige commentaar nauwelijks om een beter begrip van de situatie te krijgen. Na de u-bocht bij de overwinningszuil volgt een poging om het geheel nog eens in het engels te herhalen. Niet veel beter. Dus pik ik er op het gevoel een foto uit: een zijgebouw in de buurt van het Bundskanzleramt, het Witte Huis van Angela Merkel. Met het Carillon-Berlin-Tiergarten in de nabijheid. Zeker geen foute werkplek voor een bondskanselier...

Nog zo'n spontane keuze, maar dan bij het einde van de tocht en zo vlakbij dat we het ook van binnen gingen bekijken: het Tränenpalast. De plek bij Bahnhof Friedrichstrasse waar jarenlang afscheid werd genomen van Oost-Berlijn in- en uitreizende familieleden. Controles, ID controles, checkpoints, fouillering, controle van de bagage. Het is er echt nooit leuk geweest daar in Oost-Berlijn. En in datzelfde gebouw deze harde tentoonstelling met getuigenissen in woord en beeld, heel aangrijpend. Net geen 30 jaar geleden.

Daarna lunchen, rusten, de verkoeling opzoeken. En de volgende dag, onze laatste, evenzo. Goede ingeving van La Pola om gebruik te maken van de airco-faciliteiten van SeaLife. Water, vissen en schelpdieren: als we daar geen lekker gevoel bij krijgen. Niet echt iets wat bij een stadsbezoek hoort volgens ons, maar in dit geval een zeer dankbaar alternatief. En zo is het verhaal rond. Voorlopig toch, want we hebben zeker nog dingen overgehouden voor een volgend bezoek. En zeer tevreden over het Hollywood Media Hotel, dus... 

Visit Berlin II

Zal ik maar meteen doorgaan met 'posten', nu er tijd en ruimte is. De post-Berlijn dagen worden ingevuld met... meer Berlijn. Willen of niet, aan het EK Atletiek 2018 kunnen we toch niet zomaar voorbij gaan. Dus eens terug thuis werd er tussen de fotoselectie en het bloggen door driftig naar atletiek gekeken. Het feit dat onze landgenoten zich daar als gekken op het eremetaal smijten helpt natuurlijk niet om de kijksessies enigszins te beperken. Drie keer goud, het kan niet op. Heptathlon... alle prestaties van Tiam live gevolgd, de finale 4 x 400 over de schouder van La Pola meegekeken in de Middelheimse Jazz-tent en vandaag van start tot finish Koen Naert bezig gezien op de marathon, mijn oude liefde. 

Heb tijdens de uitzending dus ook nog maar eens een paar rondjes meegedraaid langs- en doorheen de bezienswaardigheden van Berlijn. Waarbij ik U enkele prenten en een woordje uitleg verschuldigd ben betreffende ons kortstondig verblijf aldaar. Zei ik al dat we er mooi weer hadden? En blauwe lucht? De vernieuwde Potsdammer Platz komt helemaal tot zijn recht onder die stralende hemel. Hoewel de plataan in beeld al betere tijden heeft gekend. Hij werd trouwens de dag nadien door een groepje alt-Berliners van heus drinkwater voorzien, drie kratten van 12.  Plat water. Typisch, nicht?!! Dort, wo einst die Berliner Mauer stand...

Fonteinen, verkoeling, een heerlijke lunch met een schitterend zicht op modern architectonische constructies én Sony Center - Berlin. Wat een juweeltje!! In de nabijheid van hogergenoemde 'Platz' waar ze tijdens de wederopbouw na de Wende op geen inspanning gekeken hebben. Op de werf die de grote dode vlakte van Potsdammer en omgeving weer tot leven moest wekken waren begin jaren '90 4 jaar lang zo'n 6000 bouwvakkers aan de slag. Het heeft geld mogen kosten ook en het resultaat mag gezien worden. Mijn zwak voor reflecties mag duidelijk zijn, en dit is maar één van de vele foto's die ik ervan gemaakt heb. 

De Brandenburger Tor, de grote toegangspoort tot de oude stad. Vandaag liepen de marathoniens /-ennes er vier keer heen en terug onder door met een grote lus over een lege Pariser Platz. Tijdens ons bezoek was er net iets meer volk op het binnenplein. Veel mensen, uit alle windstreken. En een riksja-taxi ofte trishaw vol in beeld met toepasselijke reclame. Voor al die andere mensen in het MeMu, Körperwelten museum onder de televisietoren aldaar. Die hebben we nu links laten liggen. Misschien voor een volgende keer, hoewel. De internationale babbel op de trappen aan de voet van het museum en de toren kon ook tellen...

Berlin Alexanderplatz... dat was voor mij de televisie-/filmserie van Rainer W Fassbinder en het verhaal van Franz Biberkopf. Naam als een klok en in mijn herinnering een fantastische 'Erlebniss'. Dus gingen we er ook heen. Op een avond, en het viel enorm tegen. Had het compleet fout ingeschat en ben er met verkeerde verwachtingen naartoe getrokken. Niks dus. Dan maar deze foto uit de ondergrondse. Komt het dichtst bij wat deze naam in mijn geheugen heeft teweeg gebracht en achtergelaten.  Het kan niet altijd 'bingo' zijn natuurlijk, dat had der Franz ook al ondervonden in die verfilmde roman van Alfred Döblin.

Nu ik toch ondergronds ben gegaan dan maar deze foto als afsluiter. Meteen ook een beeld waarmee avond na avond een einde kwam aan onze stadsverkenning. "Endstation Uhlandstrasse, Aussteigen bitte" en wij de trappen op. Waar we 's morgens de U1-bahn indoken kwamen we er 's avonds weer uit. Terug naar het hotel, het bad, het bed, de rust en recuperatie. Geen tijd voor tv, hooguit een paar bladzijden lezen. 't Is ooit anders geweest, maar daarom niet getreurd. Mijn limieten erkennen en binnen de lijntjes van m'n eigen mogelijkheden kleuren. Dan breekt het lijntje niet...

Visit Berlin I

Zeg maar gerust dat het bloggebeuren hier de laatste maanden met grote horten en nog gigantischer stoten verloopt. De regelmaat is totaal zoek, en - U weet het of U weet het niet - daar zijn zeer uiteenlopende redenen voor. Maar goed, hier ben ik dan weer. Na het selecteren van de Lapland-foto's en het plegen van de bijhorende blogposts was heer Polo dringend aan rusten toe. Een paar dagen alleszins, net wanneer de tweede hittegolf zich over onze contreien placht uit te spreiden. Het werden luie dagen. Geen ene fluit uitgespookt. Ook helemaal geen schuldgevoel, weg met de erfzonde! En dan vol genieten van een in brons gegoten avondzon boven onze Polder...

Net op tijd gerecupereerd voor de jaarlijkse citytrip met onze kleinkinderen. Deze keer stond Berlijn op het programma. Geen EK atletiek, maar heel wat Muur-geschiedenis, Oost-West & Koude Oorlog-histories met ook de resultaten van de moderne wederopbouw. Niet simpel om de interesses en betrokkenheden van oud en jong hierbij te overbruggen. En toch, met een booking bij Berlin on Bike schoot La Pola weer midden in de roos. Het begint al met de wandeling naar de locatie van deze fietstoer-operator, tevens startplaats van de verschillende rondritten: dwars doorheen oud Oost-Berlijn. En dat mag duidelijk zijn. Nog steeds.

We reden de Berlijn Highlights met Bjorn, een 50-er en perfect nederlandstalige Duitser met Oost-Berlijnse roots. Dat hebben we tijdens de 3u30' durende fietstocht zeker geweten. Een van de beste gidservaringen die ik ooit heb beleefd. Komt heel dicht in de buurt bij Georgina, die andere topper die ons eens doorheen de Peloponnesos heeft geleid. BoB dus, Berlin on Bike: een aanrader, met als absolute meerwaarde de begeleiding door Bjorn. Hij vertelt het verhaal van de muur van binnenuit, met familie-anekdotes en hoe het hele gebeuren zijn eigen leven heeft gestuurd. De muur is veel meer dan één muur...

De tocht gaat verder en verder, door oost en west en opnieuw door oost. De verschillen zijn meer voelbaar dan zichtbaar, maar even zogoed merk ik van alle kanten dat dit Berlijn in de vroegere DDR lag en dat stad en (vooral de oudere) inwoners daar de sporen nog van dragen. In de buurt van de Hackesche Hofjes is er tijd voor een verfrissing en een sanitaire stop. De proper opgekalefaterde binnenpleinen krijgt U misschien later nog wel te zien, wij zaten in een redelijk authentieke passage vol jaren '90 sporen op de muren. Onze opdracht: ook de moderne geschiedenis doorgeven aan de volgende generaties. Met handen en voeten...

Iets verderop stoppen we bij het Holocaust Monument. Veel uitleg is er niet bij nodig blijkbaar. Zo te zien slaagt de ontwerper bij de meeste bezoekers in zijn opzet: niet begrijpen, ontreddering, en dan onbewust stil worden en toch even stilstaan bij... Tegenover het monument ligt heel majestueus en zwaar beveiligd de USA-ambassade. Achter de hoek op wandelafstand, de Brandenburger Tor. De voormalige Muur op een steenworp, vandaar op Unter den Linden... en nog zoveel meer hoogtepunten uit het Berlijnse patrimonium. Een zeer geslaagde kennismaking. En hoeft het gezegd dat ik goed geslapen heb? 

LAPLAND 2018/5: En toen kwam Finland...

De eerste van de nieuwe maand om de vorige af te sluiten, zoals het wel eens meer gaat hier. Een kort meervoudig portret en overzicht van de voorbije hooimaand die deze keer bij mijn weten meer hondsdagen bevatte dan ooit tevoren. Om te beginnen bracht juli mij een bijzonder leestriplet. Naast Giovanni's Kamer (James Baldwin) haalde ik ook Sterven van Arthur Schnitzler en Emmanuel Macron, een niet echt hoogstaande biografie door Anne Fulda op bibliothecaire uitleenbasis in huis. Voor mij zijn deze drie schrijvers nobele onbekenden. De naam Baldwin deed wel ergens een belletje rinkelen, maar ook niet meer dan dat. Het boek wist me wel te boeien, zowel om de thematiek, de locatie als het tijdsmoment waarin het verhaal zich afspeelt. Een zwarte schrijver brengt begin jaren '50 een uitsluitend blank verhaal over de mannenliefde in het na-oorlogse Parijs. Heel indringend geschreven. Van Schnitzler had ik, tot mijn grote scha en schande allicht, nog nooit gehoord. Een ontdekking dus, en wat voor een. Als U de moeite neemt om de link hierboven aan te klikken en de recensie even door te nemen zal U meteen begrijpen waarom dit werk mij zo heeft geraakt. Tenslotte was ik benieuwd naar het levensverhaal van de huidige Franse president en dacht in deze biografie een antwoord te vinden op mijn vragen. Veel informatie maar op eentonige wijze gebracht en bovendien in een onverzorgde vertaling. Het moest blijkbaar vooruitgaan. Twee op drie dus, en voor het laatste boek een onvoldoende. Wel uitgelezen uit nieuwsgierigheid, zij het met horten en in hinkstap gesprongen stoten.  Hopelijk doet mijnheer Macron het zelf beter tijdens zijn ambtstermijn als leider van de Franse Republiek...

Ook wat ons reisverslag betreft ben ik aan een afronding toe. Voor we terugkeren op Zweedse bodem trekken we nog even door Finland en dat begint in de buurt van het drielandenpunt. Onze eerste stop is bij Kilpisjärvi. Tussen de vakantiehuisjes op het domein van ons hotel spotten we twee kanjers van rendieren. Deze mannetjes laten het niet aan hun hart komen. Onverstoorbaar grazen ze verder, en achter een vrijstaande cottage vinden ze een plek om rustig te herkauwen. De zomer is er voor hen om zich vol te vreten, op die manier aan kracht en gewicht te winnen en zich zo voor te bereiden op een slopende herfst waarin naast vrouwtjes versieren, de harem bewaken en paren geen tijd meer zal zijn om op tijd en stond te eten. Dat het deze twee binnen enkele maanden niet zal ontbreken aan dominantie valt af te lezen aan het prachtige gewei dat ze dragen. Eet maar goed jongens, ge zult het kunnen gebruiken...

Verder gaat de reis zuidwaarts naar Muonio, waar de gelijknamige rivier de grens afbakent met buurland Zweden. Om de boel nog wat ingewikkelder te maken tref ik daar een meermin op de rotsen die sterk doet denken aan die van Kopenhagen. Eén die ook hier voor mooi weer zorgt. Gedaan met de koelte, we zoeken hulp bij de ventilatoren want de zomer heerst ook in het Hoge Noorden. We bezoeken er de nabijgelegen Huskie-farm met een Belgische gids uit Kontich. Boeiende en zeer informatieve verhalen  over haar werk met de honden, zowel de zomerse als de winterse bezigheden. Iets verderop krijgen we een rondleiding op een rendierfarm. Veel uitleg maar weinig dieren,   want die trekken tijdens de zomer zelf hun plan in de wijde natuur. Pas tegen het najaar worden zij terug verzameld tijdens de grote round-up. Meer info op verzoek ten huize Polo...

We naderen het einde van de reis. Na een lange passage doorheen open wegenwerken, één lekke band en een vlotte depannage met aansluitend verhelpen van het euvel checken we in bij Kukkolaforsen. Bekend om een kort hoogseizoen voor het vissen op de stroomversnellingen. Met een schepnet aan een lange stok wordt eind juli-begin augustus nog steeds gevist op de kleine marene, een zalmachtige vis die hier dan 'en masse' gevangen wordt. We bevinden ons nu op de Zweedse oever en zien Finland aan de overkant liggen. 

Hier verdwijnt de zon in de hele late uurtjes alweer voor korte tijd achter de horizon. Kleur en licht, het gaat me weer een hele tijd achtervolgen. En wat een beelden. Om twee uur 's nachts, kolkende nevelslierten boven het dagwarme water van de stroom, de staketsels van de vissers op de voorgrond en heel in de verte een machtige marene die vleugels heeft gekregen en op de mist lijkt te drijven. Ga dan maar eens terug slapen. Geen denken aan, ik blijf verder foto's maken...

Dat we daarna nog een dagje rijden en later terug vliegen naar Rotterdam doet niet meer ter zake. Ik vind dit een mooi slotbeeld van de reis. So be it...

LAPLAND 2018/4 Senja: 'Noorwegen in het klein'...

De tussentijdse meteorologische ommezwaai heeft oprecht deugd gedaan. Afkoeling werd een feit, was hoognodig en mag nog even blijven duren. Allicht ijdele hoop, want de KMI-voorspellingen geven aan dat we vanaf morgen alweer met veel hogere temperaturen zullen te kampen krijgen. Het weze dan maar zo. Naast de weerkundige actualiteit is er ook nog wat sportnieuws. Dit weekend zijn ze eraan begonnen in de Belgische Jupiler ProLeague. Twee weken na de WK-finale al opnieuw voetbal. Straks wordt het programma van de eerste speeldag afgerond. RAFC heeft zijn eerste overwinning reeds binnen. Net als vorig jaar een geslaagde start. Ondertussen is vandaag dan weer het eerste na-Tour criterium gereden in Parijs. Zo bekijk ik al jaren de laatste rit in La Grande Boucle met aankomst op de Champs Elysées. Er wordt wel rap gereden, maar aan de rangschikking wordt al jarenlang niks meer veranderd. Staakt het vuren onderweg. De rit teveel, de parade op de Elysese velden. Met een laatste "net niet"-poging van een Belgische deelnemer, en geel voor Geraint SKY Thomas. Tour over & out.

In deel vier van het Lapland-verhaal ga ik mij nog een keer beroepen op de "meer dan duizend woorden-truuk" waarmee ik hier al eerder uitpakte. Enkele reisfoto's die de strenge selectie hebben overleefd mogen mij dan het schrijverswerk uit handen nemen. Deze keer om aan te tonen dat Senja meer dan de moeite waard is. Zomer in het hoge noorden. Altijd licht. Zon die niet, of maar heel even ondergaat. Prachtige luchten. Laat ons beginnen met een beeld van mijn twee reisgezelinnen op een hele late avond bij het lighthouse achter Hamn I Senja. Kan ik eindeloos van genieten: de zon en het gezelschap... 

Voor de tijd dat "mini-" als voorvoegsel zijn intrede deed in  ons algemeen taalgebruik werd Senja omschreven als "Noorwegen in het klein". Daar is een goede reden voor, want van alles wat er in de Noorse natuur te zien en te beleven valt is er wel iets terug te vinden op dit magistrale eiland. Neem nu de naaldrotsen van Okshornan. Het meest gefotografeerde plekje van Senja, en dan nog liefst vanop de uitkijk bij Tungeneset. We hebben er tijdens een rondrit behoorlijk wat tijd gespendeerd. Moeilijk om te vergelijken, maar wellicht het mooiste 'puur natuur' wat ik ooit gezien heb. Kon er maar niet genoeg van krijgen...

En dus zijn we er 's nachts nog maar eens naartoe gereden. Eerst vroeg naar bed, de wekker gezet om op het goede moment te kunnen vertrekken en vervolgens over absoluut verlaten wegen terug naar de Tungeneset uitkijk. Een dikke wolkenband verstoort aanvankelijk de pret, maar als ik daarna de foto's naast elkaar bekijk kan ik niet ontevreden zijn. Rust en intens genieten van het uitzicht. Alleen, denken we. Dan komt er een Amerikaans koppel op de proppen. Uit San Francisco. Zelfde verhaal. Waren er die dag ook al geweest en vonden het "amazing". En zijn er dus ook terug voor 'andere' foto's...

Ietsje later zijn we de weergoden dankbaar omdat zij met een extra inspanning wat hoge opklaringen in onze richting sturen. Ik begrijp meteen waarom dit decor zoveel 'portrettentrekkers' inspireert. We hebben al de tijd en blijven nog wat hangen. Als ikzelf daarna ook het lage opnamestandpunt verlaat, dat van die weerkaatsingen in de waterplassen, dan krijg ik toch weer heel andere bergen in het vizier. Elk moment is different, we blijven foto's maken. Een hele hoop, een massa. Selecteren zal ik later wel doen, als we terug thuis zijn. Boordevol impressies en ook een beetje moe vat mijn chauffeur de terugweg aan. En ik ook.

Alles gezien, of toch niet? Neen dus, want finaal krijgen we voorbij een zoveelste bocht dit nog voorgeschoteld. Een andere kijk op de eilandjes achter of voor onze hotellocatie. Op de heenweg al gespot, maar nu -enkele uren later- met nog veel mooier licht. Het is maar net hoe U het bekijkt. Senja, Noorwegen in het klein. En ikzelf voel me nu nog veel kleiner. Een stil moment & slapen...

LAPLAND 2018/3 Op naar Noorwegen...

Puffen en zweten zei ik vorige keer. Dat was dus nog maar het begin, zoals U allicht ook her en der zelf aan het verhitte lijf hebt kunnen ondervinden. Dat deden ook ene Mick J (75) en tante Marianne (!!) om hun verjaardag te vieren. HBD allebei!! Polo & Pola hebben er een over-en-weertje Knokke-Heist opzitten. Kort bezoek met overnachting aan onze eigenste kust en Bea M. Echte verkoeling heeft ook dat niet gebracht, maar toch... Vrijdag was het dan pas goed raak hier, wat een weer. Een echte hondshete dag! Nu maar hopen dat die beloofde buien komen met de daaraan gekoppelde duikvlucht van de temperatuur. Ik wil er mijn geplande fotosessie van de maansverduistering vanavond met alle plezier voor inleveren. Wat hoe dan ook gebeurt met al die grijze wolken in het zwerk. Als nu de wind nog wat aanwakkert dan komt het wel goed met die verkoeling en onze nachtrust...

En dus gingen we na Björkliden de grens over. Westwaarts naar Senja, het op een na grootste Noorse eiland voor de fjordenkust. Ligt boven de Lofoten, waar we vorige keer al van geproefd hebben. We doorkruisen het hele eiland en gaan logeren in Hamn I Senja. Een toplocatie waar het jaar door nog veel meer te beleven valt dan wat wij er deze keer hebben uitgehaald. En inderdaad, er zijn nog "verkoelende" foto's beschikbaar om het zomerse hitteplan een handje toe te steken.




Onderweg pikken we er in een van God vergeten gat een strakke Noorse kerkkapel uit onder een loodgrijs wolkendek, maar een uurtje verder staan we te staren naar het blauwste blauw dat we in lange tijd hebben gezien. Aan de rand van Bergsfjord, met uitzicht op Skåland en verder weg de Noorse Zee. Een plaatje, een plek om gaan te wonen... Allebei deze indrukken dragen vandaag bij tot een voor mij persoonlijk frisser welbevinden. Hoop dat het bij U ook iets losmaakt.



Op een niet eens zò forse steenworp daar vandaan ligt Senjatrollet, een behoorlijk kitsjerich project van ene Leif Rubach. Zijn passie voor elfen en trollen heeft hij vormgegeven en in een soortement mini-pretpark gegoten. Tijdens de korte zomer dagelijks te bezoeken. Niet echt ons ding, maar voor de volledigheid... en Leif himself op de foto, met kleinzoon op weg voor de matinee van hun familie-trollenshow.





En dan is er de meest noordwestelijke punt van de reis en bereiken we ons hotel. Het uitzicht is vanop de tegenoverliggende bergflank genomen, ergens laag halverwege. Of nog minder, mijn rechterheup weet U wel. Anke heeft de top ei zo na bedwongen, en dat is heel andere eierkoek. Wie daarover meer  wil weten moet het haar zelf eens vragen. Maar ook vanop ons plekje was het de foto meer dan waard. Een droomplek...

P.S. Deze nacht heeft verkoeling gebracht. Ook in de Polder. We zullen/kunnen doorgaan...

LAPLAND 2018/2 Meer Zweden... (en zweten!)

Hitte-alarm en droogte-code oranje. Sproeien mag niet meer. Over de modaliteiten raakt men het naar aloude Belgische gewoonte niet eens, zelfs elke Vlaamse provincie kan haar eigen regeltjes uitvinden. Land- en tuinbouwers 'genieten' van een uitzonderingsmaatregel en ook de profvoetbalclubs vragen om clementie en verzoeken een vrijstelling van het sproeiverbod. Het groene gras weet U wel...

Vooruit met de geit, we geven er nog een Lap op. Uit de reacties op vorige bijdrage heb ik mogen opmaken dat de fotokeuze haar doel niet heeft gemist. De gedachte alleen al aan koeler weer en wolkenrijke luchten heeft menig lezer/-es/-in soelaas gebracht en alzo voor een verkwikkend moment gezorgd. Als deze kleine beetjes echt helpen, dan gaan we verder op het ingeslagen pad. Zolang er nog "frisse" foto's voorradig zijn natuurlijk. Vanuit Kiruna  maken we onze eerste natuurwandeling. Láddjujávri is het doel, en dat lijkt voor de degeneratieve rechterheup van Uw dienaar net iets teveel van het goede. 

Het meer is prachtig, de bergen liggen wat verscholen achter en onder de wolken maar het is een heerlijk zicht. En met de tanden op elkaar leg ik de terugweg af. Blij dat ik het gedaan heb, want als ik zie hoe zwaar toegetakelde wielrenners de eindmeet halen... 

Maar we zijn in Zweden, en de dag nadien wacht ons een bezoek aan LKAB, de rijkste ijzerertsmijn van het noordelijk halfrond. De maquette had ik gespot tijdens onze vorige trip, maar toen geen mogelijkheid om ze te bezoeken. Nu dus wel. Tickets ver op voorhand en online geboekt. En wat een belevenis. Met de autocar de mijn in. 500 km geasfalteerde wegen onder de grond. Het bezoekerscentrum bevindt zich op 540 meter diepte. Het bedrijfsrestaurant op meer dan 1000 meter diep en het huidige winningsgebied ligt rond de 1300 meter. Wat een belevenis! Naast de geschiedenis en ontwikkeling van de mijn krijgen we ook een les in actuele ontginningstechnieken. Het ene verhaal is al straffer dan het andere, de productiecijfers doen ons duizelen. Een voorbeeld? Verwerkt tot pellets verlaat iedere dag een hoeveelheid ijzererts de mijn waarmee zes Eiffeltorens kunnen gebouwd worden... En dat er door al dat graafwerk bovengronds problemen ontstaan. Verzakkingen bedreigen hele woonwijken, en om Groningse toestanden voor te blijven werd beslist om de stad in fasen te verplaatsen naar veiliger oorden. Gigantisch plan waar al volop aan gewerkt wordt. Het hele mijngebeuren is tijdens het laatste decennium van de 19de eeuw begonnen door middel van dagbouw. Toen werd de top van de berg weggegraven en dat gat is nog steeds te zien vanop de huidige mijnsite. Sindsdien is men ondergronds gegaan. Serieus ondergronds, en het einde is nog lang niet in zicht. Er valt zoveel over te vertellen dat ik U met een gerust gemoed een bezoek durf aanraden. 'Warm' aanbevolen, of wat had U anders gedacht? 

We laten Kiruna achter ons en zetten koers naar het noorden. Lange, rustige, eenzame wegen. En we vergaten te tanken. "Ping!!"... in het volgende dorp zeker? Drie huizen... Het volgende dan? Twee huizen en een hooischuur... We hebben niet veel over als we bij Björkliden eindelijk een tankstation vinden. Maar die accepteert geen enkele van onze kaarten. Gelukkig nog wat cash in euro's en een vriendelijk-behulpzame Nederlandse jongen. "Gooi 'em maar vol, we regelen dat wel!" We logeren aan de rand van het Abisko National Park in Hotell Fjället. Ook hier valt nog frisheid te rapen in het foto-aanbod. 

Tijdens de volgende ochtendwandeling verken ik een bergbeek die versgesmolten sneeuwwater naar het onderliggend meer voert. Stapje voor stapje, rustig aan. Mijn heup, weet U wel. Het werd een gezapig ommetje, niet meer dan dat. Helemaal bovenaan zie ik nu zelf de lucht weer opklaren, en vanaf dan is mooi weer meer en meer ons deel geworden (denk ik). Björkliden, een heel mooie plek met prachtige uitzichten. Kom ze ten huize Polo maar eens bekijken...

En ook het geluksshot is ons daar te beurt gevallen. Nog even terug naar de mijn. Voor het transport van de pellets worden ertswagons gebouwd, die rijden continu af en aan tussen LKAB en de haven van Narvik. De duizendste wagon werd in het goudgeel gelakt met in grote cijfers "1000" erop. Volgens onze gids brengt die geluk voor wie hem ziet rijden, en dat deden wij vanop het terras van ons hotel. Laat de chance nu maar komen, ik zit klaar... te puffen en te zweten!

LAPLAND 2018/1 Een frisse start...?

We zijn ondertussen twee windstille etmalen met telkens om en bij de 30ºC verder. Dit wil zeggen dat ook in de door Natuurpunt gerunde Polder van Hoboken de optimale bedrijfstemperatuur ruimschoots is overschreden en dat 'bloggen', wat voor mij normaal een verfrissende bezigheid is, ook nu de nodige stoom opwekt en zweet doet parelen op mijn alsmaar groter wordend voorhoofd. Geen paniek echter, met een aangepaste slow-modus komen we er ook. Ietsje later, maar we komen er... 

 

De eerstvolgende afleveringen zullen gaan over onze tweede zomerse trip doorheen Lapland. Die startte deze keer op Zweeds grondgebied. Met Transavia vanuit Rotterdam, landen in Skellefteå, huurauto oppikken en dan richting Luleå. Nog makkelijker dan anders, want ik had een heuse chauffeur bij. Anke zat het overgrote deel van de rondreis achter het stuur, wat voor mij nòg meer relaxen betekende. Lui zijn, zeg maar. Bij de vuurtoren van Jävre waren we, met grijze lucht en opgetrokken schouders, nog in de waan dat het een eerder koele vakantie zou worden. Daar denken we twee weken later wel anders over. 

Eerste specialleke op de lijst was Gammelstads kyrkstad. Een "kerkdorp" als een kluit kleine buitenhuisjes omheen het plaatselijke kerkgebouw. Ooit was het de bedoeling om er een echte stadskern van te maken, maar het werd uiteindelijk een verzamelplek voor veel gelovigen uit de verre omgeving om daar hun erediensten te vieren. Ze bleven daar dan in hun cottage overnachten om de volgende dag weer naar hun boerderij te trekken. Naar de kerk gaan ze nu al even zelden als wij hier, maar de oude kern is blijven bestaan en leeft nog tijdens grote feesten en familiebijeenkomsten. Het staat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en is dan ook een toeristische trekpleister. Daags nadien staat er een lange rit op het programma met een hele reeks geplande tussenstops.  In Vuollerim blijkt het kunst en cultuurcentrum gesloten. Van een Australische vrijwilliger horen we dat er door de inrichtende machten nogal wat roet in het etnografische eten wordt gestrooid. Dwarsliggen om de meest onkiese periodes uit de vaderlandse geschiedenis buiten de schijnwerpers te houden zegt hij. In Jokkmokk -  -Jåhkåmåhkke volgens de Zweedse Sami - ons Sjakkamakkah!?? - is het museum dan weer wel open en zeer de moeite waard. Verder in Porjus gaat het dan opnieuw fout: Arctic Colors, een fotomuseum over de noord Scandinavische natuurverschijnselen heeft blijkbaar twee jaar geleden de deuren gesloten. Wegens fotografe op pensioen. Nu een B&B met een mooi terrasje aan het meer. Zo hebben ze er wel meer... Maar we moeten verder, Kiruna ligt op ons te wachten. Net als 3 jaar geleden, of "nog steeds" zijn er wegenwerken aan de gang op de E10. Wij laten het niet aan ons hart komen en pikken enkele kilometers voor we de grote mijnstad binnenrijden een meer dan idyllisch prentje mee. Een plaatselijke schoonheid stoort zich absoluut niet aan onze aanwezigheid, blijft rustig verder lopen en toont zich van zijn/haar meest obscene kant.  We gaan goed én fris slapen deze keer...

Retour au Senegal - II

Voor ik er opnieuw vanonder muis - U leest het goed, ja! - toch nog snel een verlengstuk breien aan mijn eerste retour-bijdrage. Over ontmoetingen op de plage van Somone. We lopen de laatste gewapende strandwacht voorbij: "Bonjour, ça va? Et toi...?" We tellen onze stappen. Geen honderd meter verder: "Bonjour les amis, comment allez-vous?" André, een lokale gids die zowat alle uitstappen in de wijde buurt begint aan te prijzen. Hij heeft blijkbaar ervaring en een mooi aanbod, alleen: de meeste dingen hebben we bij vorige gelegenheden al gedaan en het ligt deze keer echt niet in onze bedoeling de toerist uit te hangen. Integendeel zelfs, we gaan hier geen ene dooie klop uitvoeren. Lezen, slapen, eten, babbeltje... en verder niks. En dus ben ik aan mijn eerste oeverloze Afrikaanse dialoog begonnen. Veel uitleg, alles beamen, en hier en daar wat anticiperen. Maar niet teveel, het moet gezellig blijven. En dat blijft het inderdaad, André weet van wanten en snapt waar het ons wel en niet om te doen is. En dus gaat de babbel al snel over het dagelijkse leven in dit toch wel toeristische deel van Senegal. En over de kinderen op het strand. Is het dan vakantie? Neen, maar deze kids gaan niet naar de openbare school - "École primaire I de Somone". Ze zijn volgens hem toegewezen aan een leraar van de koranschool en moeten hem ten dienste voor eten en andere inkomsten zorgen. Straatkinderen van de plage... Strandkinderen? Ze willen wel op de foto, lachen en dollen, maar spreken geen Frans. André kijkt toe en denkt er het zijne van: geen toekomst. Dan zie ik pas het plastiek zakje en de vissen. Zelf gevangen? Overschotje van de vangst van een of andere pirogue. Ze kennen het klappen van de zweep. "Van den boot gevallen!" Les fils de pêcheur...

Retour au Senegal - I

Een break is het geworden. En wat voor een. De planning zat goed en de timing kwam zeker niet ongelegen. Van carnaval echter geen sprake deze keer. Alles op z'n tijd. Polo en Pola hebben hun biezen gepakt en zijn er een paar weken tussenuit geknepen. Wie al wat langer meesurft op deze bloggolf zal zich misschien nog wel herinneren dat ik een jaar geleden een reeks berichten heb gepost over een verblijf in Senegal. Dat het ons erg bevallen was, mogelijks voor herhaling vatbaar... en alzo geschiedde dus. De voorbije quinzaine heb ik mijn luie krent opnieuw geparkeerd op hetzelfde strand van Somone. Bij hetzelfde hotel, maar nu in een aangepaste accommodatie: "bungalow pieds dans l'eau". Daar hebben we dan ook uitgebreid van genoten. Weinig tot geen activiteiten en al helemaal geen uitstappen deze keer. Wel de nodige boeken in de valies en veel tijd voor persoonlijke contacten.   Verder hadden we ook een stappenplan. Geen dito teller aan de riem, maar wel iets in die aard. Ons logement lag een heel eind van het hotel-restaurant en de verplaatsingen heen en terug voor de maaltijden gingen deel uitmaken van ons dagelijks fitness-menu. 500 stappen heen en 500 stappen terug, en dat minstens drie keer per dag. Af en toe een extraatje om de centrale wifi te gebruiken en tussendoor een eindje om over het strand. Absoluut te weinig om in form te geraken of te blijven, maar iets is beter dan niets. En als we dat extraatje wat uitbreidden en langs de branding tot voorbij het dorp wandelden dan kwamen we al aardig in de buurt van een respectabel dagquotum. Ook hier liggen "les pirogues" opgelijnd op het strand. Kleinschaliger dan bij Mbour, maar ook zij zorgen voor lokale visaanvoer. Meer moet dat niet zijn. Genoeg voor vandaag, ook hier en nu...

FOTO TOP12 - #02 2017

We zijn er bijna. Geen licht aan het eind van de tunnel, wel een stralende ochtend die ik U allen in veelvoud wil toewensen voor het nieuwe jaar. Dat niet alles helder en klaar zal zijn ziet U ook op deze plaat. En dat er nog een afscheiding in beeld komt, met prikkeldraad. Het zal niet vanzelf gaan, maar de zon scheen op 29 september 2017.  Laten we met het goede beginnen, aan de rest kunnen we werken...

#dageraad#ochtendgloren#sossusvlei#namibië#mp

FOTO TOP12 - #03 2017

Het blauw van Rembrandt? Of dat van Yves Klein? Of toch maar van Vermeer? Het had voorwaar op een blauwe maandag kunnen wijzen, ware het niet dat 18 augustus 2017 een vrijdag was. Bij een hapje en een drankje op een terras tegenover het roterende Franz Kafka-hoofd. Geen tijd meer, en dus ook niet het risico om nog een blauwtje te lopen? Van een blauwe maan was al helemaal geen sprake in augustus. We laten het gewoon blauw blauw. Maar wat een Praagtige blauw-reflecterende glasgevel...

#blauw#glas#blauw#glas#blauw#glas#blauw#praag#mp

FOTO TOP12 - #09 2017

Nog eens Namibië. 28 september 2017: iconisch beeld uit de Dodevlei. Kippenvel! Witte vlakte met klei van de Tsauchab-rivier, toen die lang geleden na regenval wel eens overstroomde. Nu heerst de droogte en ligt er een muur van rode duinen omheen. Dode bomen zijn 900 jaar oud en zwartgeblakerd door de zon. Vergaan niet omdat het te droog is. En daar bovenop: een staalblauwe lucht, zover het oog reikt…

#witteklei#roodzand#zwartebomen#blauwelucht#dodevlei#namibnaukluft#namibië#mp

FOTO TOP12 - #10 2017

En dan heb je er gelukkig net een leuke City by Bike-tour opzitten. 16 augustus 2017 en twee uren door Praag gefietst langs bekende en minder bekende maar even mooie en verrassende plekken. Na het fysieke werk de inwendige mens versterken. Lunchen op een terras in de binnenstad. Verwacht altijd het onverwachte.  Gietende regen, stortbui. Vluchten kan dan niet meer.  Doe mij nog maar een warme koffie.

#ondermoedersparaplu#gietenderegen#kidsweek#praag#mp

Besykje yn Ljouwert...

Het stond in de sterren geschreven: nu mijne maat Tony in het hoge noorden van Nederland zijn coachesbestaan verder zet zou ik hem vereren met een bezoek. Er kwam wat puzzelwerk aan te pas om een goed én vrij moment te vinden. De laatste tijd vertoeven we blijkbaar meer op vreemde bodem, wat de planning van bijkomende activiteiten er niet eenvoudiger op maakt. Toen bleek dat tijdens het afgelopen weekend nog een basketvriend op visite kwam in Leeuwarden: coach Paul Vervaeck en zijn team ZZ Leiden namen het op tegen het Aris Leeuwarden van Tony VdB. Daar wilde ik voor gaan, samen met anderen als het kon. Maar die konden niet, om diverse redenen. Dus dan maar met z'n tweeën: Polo & Pola naar Friesland met een tussenstop op IJburg, Amsterdam. Kort familiebezoek om wat bij te babbelen en op krachten te komen. Na een goede nachtrust en een uitwaai-wandeling op Overdiemen ging het via de afsluitdijk en Harlingen naar de start- en aankomstplaats van de enige echte Elfstedentocht: Leeuwarden. Hotel Stenden gezocht en makkelijk gevonden. Opleidingshotel van de Hogeschool Leeuwarden. Een ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. 's Avonds naar de Kalverdome, het thuishonk van Aris. Het werd een heel spannende match. Niet echt hoogstaand basketbal maar met veel overgave en drive. Uiteindelijk een nipte winst voor Paul en de ZZijnen.. Voor een uitgebreid verslag kan U ook "hier" klikken. Na de wedstrijd was er nog tijd voor een leuke babbel met Tony en Paul. Twee Belgen die het goed doen in de Dutch Basketball League. Het is de bedoeling om bij de terugmatch in Leiden ook present te zijn. Wie nog? Schrijf het alvast in Uw agenda's: 13 januari 2018. 

Zondag stond er een bezoek aan het Fries Museum op het programma. Bij de voorbereiding van deze korte uitstap was ons opgevallen dat daar een Mata Hari-tentoonstelling loopt: De mythe en het meisje. Met de recente Franse WO I-expeditie in het achterhoofd leek het ons geen slecht idee om daar nog een verlengstuk aan te breien. En het was goed, zo goed zelfs dat ik deze expo bij iedereen die enige interesse heeft voor geschiedenis en oorlogshistorie ten stelligste durf aanbevelen. De tentoonstelling loopt nog tot 2 april volgend jaar. Het bezoek duurde langer dan we verwacht hadden en daarna volgde  nog een lunch met onze gastheer. Wie hem kent weet dat Tony een bevlogen causeur is en dat voor eten en kletsen alle tijd wordt uitgetrokken die er nodig is. Het werd dus een gezellige namiddag aan tafel bij ROAST. Met anekdotes en verhalen en afspraken om het zeker niet bij deze ene keer te laten. Beloofd, makker: we komen nog eens... want voor de rest van het stadsbezoek was er geen tijd meer. Het weer was er ook niet naar om lang buiten te lopen. Op weg naar de auto springen we nog een boekenwinkel binnen. De buit lag in de lijn van de ruime verwachting: leesvoer voor de komende winteravonden over leven en dood van een intrigerende madam die 100 jaar geleden aan haar einde kwam. Deels geromantiseerd, deels naar waarheid met een legendarische  toets en natuurlijk een snuifje erotiek. Hoe kan het ook anders. En dan terug naar Hoboken, in één lange rit huiswaarts. Viel al bij al nog mee. Een tweede "Besykje yn Ljouwert" zit er dus echt wel in. Een bezoekje in Leeuwarden, juist... 

Namibië VI : Sunset - Moonrise - Music ...

One more day... Vooruit dan maar: komt net goed uit om mijn blogistieke neerslag aan Namibië-herinneringen af te ronden. Dat doe ik met een reeks dagdagelijkse afsluiters die op het Afrikaanse continent toch telkens dat ietsje meer te bieden hebben. Elke dag gaat ook daar de zon onder, maar dan net iets sneller dan bij ons. Door het buitenleven én het feit dat de donkerte zich ginder nogal wat vroeger aandient is het voor Uw gemakzuchtige dienaar ook makkelijker om er wat beelden van te schieten. En dus staan ze hier te blinken voor U, in willekeurige volgorde, zomaar wat avondmomenten, telkens voor we aan tafel gingen. Met een glaasje tonic of een sapje als aperitief, dat ging mij toen en nu nog steeds goed af. We doen het "clockwise", met de ouderwetse wijzers van de analoge uurwerken en beginnen links boven: de verre westelijke leegte bij Kalahari Anib Lodge (26/09). Daarnaast een beeld van het avondlijke wolkenspel bij Etosha Safari Lodge (03/10). Onderaan rechts de drukkende donkerte aan het eind van de wereld: Rustig Toko Lodge (02/10) en tenslotte dé Afrikaanse avondpracht vanop de uitkijktoren bij Sossusvlei Lodge (28/09). Gewoon vier avondimpressies uit een veel langere reeks...

Naar aanleiding van wat hier onlangs nog gepost werd kreeg ik enkele heel waardevolle muziektips binnen van vrienden die ik zeer waardeer: de tips én de vrienden. Geen paarlen voor de zwijnen jongens, en al evenmin zijn jullie "aanraders" in dovemansorenoren gevallen. De selectie van bovenstaande avondfoto's en het nachtelijke verwerken ervan heeft zich dan ook afgespeeld bij de klanken van Cigarettes after Sex en Yo-Yo Ma. Verder hoorde ik al Rob Jungklas en kijk ik nu uit naar de verzamelde werken van Madrugada. De cello's van Bach niet te vergeten, en doe er voor mijn part ook nog iets van Arvo bij... juist: Arvo Part. Er zal dit najaar heel weinig voetbal gekeken worden...

Voor de allerlaatste foto in mijn Namibisch reisverslag gaat de persoonlijke voorkeur naar de opkomst van de volle maan boven Erindi. Terwijl we op 5 oktober en bij het nuttigen van een frisse Cola de zon zien ondergaan in het westen komt achter onze rug de maan in al haar glorie op. Qua timing kan dat tellen. De lokatie was perfect en het moment kon niet beter gekozen worden. Een alcoholvrij "schemerkelkie" dat ik "mij van heel mij leven nooit nie ga vergeet nie"... !!! 

En dan mogen alle zonnen ondergaan, elke dag weer, die ene volle maan liet me zien en voelen dat er telkens weer een nieuw begin aan zit te komen en dat zoiets echt niet lang hoeft te duren. Dat het die nieuwe start is waar het om gaat. En dat aangepaste muziek op het juiste moment er nog zoveel meer van kan maken. Bedankt vrienden voor de inleiding, de heropfrissing en de tips. Naast dat alles mag er voor mij ook een snuifje van het betere Beatles-werk bij. Sgt. Pepper's weet ik wel te pruimen...