Bang en ontevreden...

Vandaag geluk gehad. De voortzetting van de snoeiwerken goed ingepland: was net klaar toen het hemelwater begon te vallen. Dat geeft mij nu de tijd om vanonder troosteloze, maar voor de natuur zo broodnodige regenbuien een kladje bij te werken. Mogelijks kan ik dat straks nog op u loslaten. Dus...

Het zou op 26 mei een stralend zonnige zondagochtend worden en het was tijd om te gaan "stemmen". Stemmen? Een of ander instrument? Viool, gitaar, piano? Een soundcheck? Of als de stemmen onder de sterren? Op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen? Of gewoon proberen in de stemming te raken?

Niets van dat alles. We mochten onze stem uitbrengen. Regionaal, federaal en pseudo-continentaal. Het mocht weer eens iets meer zijn. Lente me, zomer me. Het steekt niet op een seizoentje min of meer. Gezellige boel in onze anders vrij stille woonwijk. Mensen op straat. Te voet. Richting stembureel. De meeste hebben alle tijd. Tijd voor een koffie op het enige publieke terras in de buurt. We zien enkele oude bekenden terug. Lang geleden. Eindelijk dus, hoewel ze maar twee straten verderop wonen. Zo lang geleden?

Is ons sociaal weefsel te zwak? Geen echte "leef"gemeenschap? Een woonwijkpatroon uit de jaren '70 zonder doorgaand verkeer, doodlopende straatjes, een mini-winkelcentrum waar de dag van vandaag niks meer van overblijft. Of toch: het dameskapsalon en één taverne. Maar het is ook dikke bult, mijn eigen schuld. Privacy en "op mezelf leven" gaat me goed af. Er is geen of te weinig "levend" contact. Natuurlijk zijn de buren fijne mensen, maar verder dan onze korte straat reiken de contacten niet. Toch heb ik veel vrienden... op Facebook. Ben natuurlijk mee met de tijd. Wil niet achter blijven. Sociale media. Dat alles speelt door m'n hoofd. En dan weer iemand die ik veel te lang geleden nog zag of sprak. Dus we blijven staan en zijn blij met het gesprekje. De kleine dingen doen het 'em in het dagelijks leven. 

Pas later komt het gevoel en besef dat er toch iets schort. "Is dit nu later?" En wat mij schort? Neen, niet meer iets als "sport tekort". Meer wandelaars in de straat, en babbelaars. Tijd en goesting voor een gesprek. Zie er te weinig die daar nog tijd voor hebben/maken. Moet echter ook in eigen boezem kijken. Ook dat. Begin met mezelf, bewust op letten en doen. Geef de mensen een glimlach en spreek een (on)bekende aan tijdens het buitentuinse snoeiwerk. Goed gedaan Marco, houden zo. Maar ik kan het niet alleen, vraag iedereen om mee te doen. Dan hoeven we niet meer ontevreden te zijn. Ontevreden en bang? Of andersom? Speelt de volgorde wel een rol? Niet als we er met z'n allen voor willen gaan. Dan hoeven we niet langer bang te zijn dat teveel ontevredenen de sfeer blijven bepalen. Op straat, in de sociale en andere media. Ook in de stemhokjes... 

Troost...

Elke dag een slokje genomen. Een hele week lang. Mijn glas bleef wonderwel halfvol. Het kan dus. Even zo lang niets geschreven. Niet  geprobeerd zelfs. Troost gezocht en deels gevonden in muziek. In de stilte na de storm heb ik mij opnieuw laten dragen. Wat kan zoiets toch deugd doen. Merci mannen. Zo komt ook de rust terug, zelfs wat evenwicht hervonden. Dan voelen de reacties op de Facebook-post goed aan. Warmte en medeleven via likes, hartjes en empathische commentaren. Het duizend-woorden-emoticon. Mooi weer. Genieten van de zon. Koffie op het terras. Met een ekster die komt bijpraten...

En verder: verdriet en gemis "verwerkt", letterlijk dan. Heggenschaar in de hand, snoeien die handel. Die honderd meter ligusterhaag. Extra lucht en licht, voor het groen en ook voor mezelf. Klimop die woekert wordt verwijderd. Heel grondig. Tot mijn pijp uit is. Heb veel gedacht aan hoe en wat, en ben stilaan weer op dreef geraakt. Dus ook míjn klimop verwijderd. Weet dat die slingerplant nooit opgeeft. Ik ook niet. 

Tussendoor ook wel eens aan bloggen gedacht. Gezocht zelfs, maar niet fanatiek. Een schrijfsel zou zich wel aandienen, een moment om het te plegen ook. Nu is het zover. Heb ooit met veel meer interesse en betrokkenheid een verkiezingsdag beleefd. Niet deze keer, volg zelfs het uitslagenprogramma op tv niet meer. Zo ontstaat als vanzelf een mooi vrij moment om de draad weer op te pikken. Schrijven, blijven, herinneren. Nooit vergeten. Ook dat biedt troost...

Stilte en geen woorden voor...

één jaar geleden
dag op dag
verlies van een kind, mijn kleinkind
ongeloof, woede, pijn, verdriet
afscheid in familiekring
een jaar lang rouw
het is vaak stil in huis

één week geleden
een oorverdovend stille mars
ongeloof, woede, pijn, verdriet
weer een kind, een kleinkind

twee keer, twee keer anders
maar twee keer
stilte na de storm

Vecht, worstel en wring om gevoelens van verdriet in taal te gieten. Schiet tekort, het wil niet echt lukken. Het afscheid toen, het grote gemis en opnieuw die herinnering. Wou dat ik het schrijven kon, kort en klaar als in een emoticon-van-duizend-woorden.  Woorden doorheen wankele akkoorden, en zing. Bezing. Geef uitdrukking aan, verwoord en verwerk. De weg naar aanvaarding ook, maar niet te snel of al te overhaast. Erken de momenten van verdriet en geef ze de ruimte. "Lieve Niké, we missen je zo."

En in die leegte een glas water op de hoek van de tafel. Het is halfvol. 

Nog of weer halfvol, dan is er hoop...

't Ging weer hard...

Met Sint Bonifatius is zopas weer de laatste ijsheilige gepasseerd doorheen ons lage landje aan de zee. Een zee die ondanks haar klimaat temperend vermogen toch niet heeft kunnen voorkomen dat hogergenoemde samen met zijn maten Mamertus, Pancratius en Servatius de voorbije dagen voor lokale nachtvorst heeft gezorgd. Maar dat is enkel voor zij die van vroeg opstaan houden, niet voor mij dus. Heb het enkel van horen en kan daar dus weinig meer over zeggen. Kies dus voor zwijgen, da's "goud". Wat niet betekent dat er helemaal niks te vertellen valt. Integendeel, het ging hard de afgelopen week...

We beginnen met een bezoek aan de Koekenstad met PitoPlus2.0, een stelletje ongeregeld dat in een vorig leven veelal present tekende in een gezamenlijk onderwijsinstituut ten noorden van 't Stad, vlakbij wat men tegenwoordig Antwerps havengebied noemt. Op nauwelijks een steenworp afstand van Terminal K1742, u weet wel...

We namen eerst een duik in de Antwerpse ruien. Niet al te letterlijk, maar toch. De verhalen, de blubber en de onmiskenbare geuren zorgden voor een beklijvende ervaring. Twee volle uren in de onderbuik van de oude stadskern met een gids die zich niet te beroerd voelde om Aquafin en de huidige afvalwaterscheiding op de humoristische korrel te nemen. Een belevenis op zich om er met onze gerubberlaarsde voeten doorheen te ploeteren. Na de middagpauze met een bagel in The Shack, een geleid bezoek aan Sint Paulus. Bij de Veemarkt, in hartje Schipperskwartier. Schitterende laat-gotische kloosterkerk van de Dominicanen. In 1968 geteisterd door een zware brand. Genre Notre Dame. De brand, wel te verstaan.  Kunstwerken gered door parochianen, hoertjes uit de omliggende straten incluis. Het duurde twintig jaar voor er weer een dak op lag, maar nu is het opnieuw een parel aan de stadskroon. Zeker een gegidst bezoek waard. Inderdaad: een aanrader!!
Verder zat er die langverwachte "50 jaar Rethorica 1969"-reünie  in het activiteitenpakket. Op de 90ste verjaardag van pater Vercammen nog wel. Die kon er zelf niet bij zijn wegens te druk met andere festiviteiten. We hebben aan hem gedacht en ontelbare anekdotes opgehaald. Merci Peet, Herman, Theo, Piet, Eric, Hugo, Patrick, André, Fons en Rick om de al dan niet lange weg naar Essen en onze Rommeshoef te hebben afgelegd.
Na 25, 40 en 50 hebben de aanwezigen eenparig beslist om de eerstkomende verzameling op 55 te houden. Kwestie van geen al te grote uitval te riskeren bij een volgende oudstrijdersbijeenkomst. Last but absolutely not least dient een korte uitstap naar Luxemburg vermeld. Elsa, onze huissculpteuse, werkt aan een project in Kehlen. Expo even meegenomen, wandeling door Lux City, paar keer lekker gegeten, kasteel van Vianden bezocht en ook de nodige gekke bekken getrokken. Altijd een heerlijk weerzien met haar en Albert. Om het geheel af te ronden in stijl zijn we op de terugweg nog binnen gesprongen in ons eigen Belgische Euro Space Center. Om van de kleine dingen in het leven te genieten moet ge niet altijd naar de maan of Mars.  Transinne, een dorpje in Belgisch Luxemburg, is blijkbaar al ver genoeg...

Wat april mij bracht......

Eind vorige maand stonden deze beelden in de wachtrij. Van wat april had achtergelaten op mijn netvlies. Voer voor deugddoende herinneringen. Een zondagse familiewandeling tussen de Haspengouwse appelbloesems. Nog net op tijd. Geluk én weergoden waren met ons. In overdrive zelfs, we beleefden een hoogzomerse dag in april. Als dat nog niet bestond, dan weten we vanaf nu wel beter. Zweten en puffen op de boomgaardhellingen, bijtijds wat schaduw opzoeken en zeker genoeg drinken. Water...

Zomer in april is als strovuur. Kan snel hoog oplaaien, maar vaak dooft het al even rap. Dat bleek ook zo tijdens een weekje "er-gewoon-even-tussenuit" in De Haan aan Zee.  Niks meer te heet, wolken bij de vleet. Wind en af en toe wat regen. Wat mag een Belgische toerist in eigen land nog meer verlangen? En weer wandelen: doorheen de bossen, in Oostende, maar vooral langs het strand. Uitwaaien als in ver vervlogen tijden, ondertussen kijkend naar de zee, de golven, de wolken. En de strandpaal, de laatste  van een uitstervend ras? 

Terug thuis, eerste ochtend in de Polder. Massa's regenwater van de voorbije dag en nacht zoeken hun weg hogerop. Nevels à volonté en grijze lucht alom. Was dat al een voorteken van somberder tijden? Heb er toen niet echt bij stilgestaan. Laat liever geen doemdenken toe, maar het is een feit dat de boel er sindsdien niet aangenamer op geworden is. Hoofd boven water en de blik vooruit, met af en toe een oogje op deze rustgevende natuurfoto's. Het lost eigenlijk niks op, maar geeft me wel weer  ademruimte. Opnieuw op naar mei...

R.I.P. Julie Van Espen

Wat een gruwel. Het feit op zich dat dit meisje vermoord werd en ouders voor altijd verder moeten "zonder". Maar bovendien de omstandigheden waarin dit "kon" gebeuren. Of justitie er in onze zogezegde rechtstaat weer een spelletje van mag maken. Los van het feit of de verdachte ook de werkelijke dader is... hoe kan het nog steeds dat iemand met zo'n strafblad toch vrij rondloopt. Omdat de beroepsprocedure steeds maar wordt opgeschort. Wie zorgt daarvoor? En een minister die het niet begrijpt maar er zich bij moet(?) neerleggen. We zijn echt wel kort van geheugen hier te lande. De Witte Mars al vergeten? Ruim 22 jaar geleden liep ik mee in Brussel. Er volgden beloften, maar weinig resultaten. Politieke verantwoordelijkheid is zwaar om dragen, maar als je het niet kan moet je niet naar die postjes lonken. Dit moest écht eerst van mijn lever. Pas nu is er plaats voor medeleven en ja: verdriet...

1 Mei - Sporttriptiek...

Van "mei" mag het iets meer zijn. Zitten weeral in de vijfde maand, en hoe? Druk, druk, druk... en volop Couckenbak aan alle kanten. Het ergst van al is wellicht mijn snookerverslaving. Niet dat ik het zelf ben beginnen spelen, breng me niet op gedachten, maar dat wereldkampioenschap in Sheffield heeft mij wel telkens stevig te pakken. Neem nu de halve finale tussen Higgins en Gilbert. De kenners weten alvast waar ik het over heb, en het leuke is: de anderen hoeven er zich niks van aan te trekken. Blik dus in uw aller voordeel terug op het voorbije kantel moment tussen april en mei. 

Net daarvoor kwam de uitspraak in de zaak Caster Semenya. De hyperandrogene atlete uit Zuid Afrika had een beslissing van de atletiekfederatie aangevochten. Het gaat over teveel natuurlijk aangemaakte testosteron   en de invloed daarvan op prestaties bij loopwedstrijden. In beroep werd deze uitspraak bevestigd en mag ze slechts deelnemen op bepaalde afstanden als ze door aangepaste medicatie haar testosteron niveau   beneden de "norm" brengt. Vind dat de sportwetgeving hierin te ver gaat. Discriminatie. Als de natuur ervoor zorgt moet het zo maar zijn... 

Ooit werd er op 1 mei een bijna-wieler-klassieker voor beroepsrenners gereden in Hoboken. De traditie wordt door de plaatselijke wielerclub hooggehouden, zij het dat nu de jongeren hun beste beentje mogen voorzetten. In het provinciaal kampioenschap voor junioren trad ook mijn buurjongen aan. Rik VH was echter niet in beste doen. Sukkelt al een tijdje met zware verkoudheid en kon zijn kansen dus niet voluit verdedigen. Komt daarbij dat hij eerstjaars is en dus tegen kleppers van ruim twee jaar ouder en sterker moet opboksen. Toch is hij deze vermelding en foto waard, al is het vlak voor de "groene vlag". Hier in de Steynstraat, en niet op Abbey Road zoals de achtergrond zou kunnen laten vermoeden...

En dan was er ondertussen ook die tweedeklasser die er met de voetbalbeker vandoor ging. KV Mechelen zet de hele Belgische voetbaltop te kakken. Vandaar misschien hun bijnaam? Kampioen in tweede en nu de beker. Om die in ontvangst te nemen hadden ze wel propere handen. De kans bestaat echter dat ze volgend seizoen in derde spelen en al helemaal geen Europese licentie krijgen. Bestuurlijk bedrog...