Retour au Senegal - V

Geen toepasselijker foto gevonden om deze Senegal-serie af te sluiten. Eén van de veertien zonsondergangen die we weer tussen evenaar en steenbokskeerkring hebben kunnen bewonderen. Elke avond prijs. Logisch allicht, maar al even logisch niet altijd even licht. Maar wel knap. Telkens op de eerste rij, voor ons eigenste huisje aan het strand. Deze keer een compleet heldere lucht en de wit koperen bol die in minder dan een minuut geheel en al onder duikt in een pikzwarte oceaan. Een koppel Senegalese meeuwachtigen beleeft dolle pret, maar dat besef ik nog niet als ik afdruk. Zoiets komt pas later, op groot scherm...

Tijd om af te ronden. Ik loop alweer ruim een week rond op Belgische bodem, ben even op stap geweest richting Westhoek en heb middelerwijl geproefd van bijna alle seizoenen. 't Is ijskoud geweest, met ijzel en zelfs een paar uren sneeuw. We hebben ook een dag stormachtig herfstweer gehad en al twee keer een verwachtingsvolle lente-ochtend. België zoals we het achtergelaten hadden. Er zijn nog zekerheden. Dat kan ik nu bij regelmaat in de WhatsApp-berichten stoppen die heel vlot hun weg vinden tussen Somone, Senegal en Hoboken, Belgium. Met aan de andere kant van de lijn Masse, de man die vorig jaar onze kamer "deed" maar waarmee het goed keuvelen blijft, Max, al voor de tweede keer onze "vaste" garçon en waarbij we op theevisite zijn geweest, en Papa Mamadou, de kerel van de strandzetels en de propere tuinpaden. De man ook met de losse contracten, die werkt "par pointage". Telkens afwachten of hij weer voor vijf dagen en "20 euro" aan de slag kan. Of soms ook niet? Een onzeker leven, maar ook hij wil er iets van maken. Drie echte toppers, elk met een apart verhaal en een warm hart. Drie mannen die ervoor kunnen en zullen zorgen dat als ik nog eens naar Senegal ga het meer dan waarschijnlijk opnieuw Somone zal worden. Om samen thee te drinken, te luisteren, te lachen en om naar de zonsondergang te kijken. En een beetje (financieel) te helpen waar het kan...

Retour au Senegal - IV

Tot hiertoe hebben posts en bijhorende foto's allicht het vermoeden gewekt dat onze aanwezigheid in Senegal zich heeft beperkt tot de oceaanrand en het strand. Mocht ook U in die richting denken dan kan ik U dat niet kwalijk nemen. We hebben er inderdaad veel van onze luie tijd gesleten. En toch, en toch... Na een week zijn we op bezoek gegaan bij Max, een van onze "garçons". Op invitatie voor een Senegalese thee. Hartje Somone, en op z'n minst een goeie 100 meter weg van de plage. De familie Lo, ruim 30 personen, woont samen in een ommuurd perceel en deelt in het dagelijkse leven wat er te delen valt. Iedereen draagt op zijn manier en naar eigen mogelijkheden bij tot het onderhoud van de familie. Voor de stamvader met zijn twee vrouwen, hun beider kinderen, de aangetrouwden en de kleinkinderen. Die ochtend hebben we een fijne babbel met Max' moeder en met zijn oudste zus, Aita. Zij zorgt die dag voor de kleintjes van haar zussen. Een naar omstandigheden behoorlijk zelfbewuste jongedame, dat mag blijken uit de vlotte conversatie die we met haar voeren. Ondertussen prepareert Max de thee. Die we daarna drinken in drie stappen, zoals het hoort. De eerste met munt, de tweede met een extra pastille en de derde het meest doortrokken... net iets anders dan wat er in de restaurants snel-snel wordt geserveerd na de maaltijd. We nemen er onze tijd voor. Totdat moeder opstaat, ons dankt voor het bezoek en zegt dat het nu tijd is om te gaan koken voor de familie. Max en Aita doen ons uitgeleide.  Zo simpel kan het leven zijn. A la prochaine...

Retour au Senegal - III

Voor alle duidelijkheid: ik ben nu blogsgewijs teruggekeerd naar Senegal en zit voor onze bungalow aan het strand. We hebben een on-Afrikaans frisse en winderige nacht achter de rug. Toch is er veel mist blijven hangen boven de oceaan wat voor een bijzondere breuk in de verlichting zorgt. Ondertussen doen ze daar op de scheidslijn tussen Noord- en Zuidelijk "Atlantische" Oceaan heel onstuimig hun best om na eb weer vloed te veroorzaken. Hierdoor ontstaat er een drukte langs de waterkant waar golven breken op de lavarotsen die het lange hotelstrand afboorden. De "madammen" die anders in de lagune mosseltjes en paarse krabben rapen komen bij woelig weer zee-egels zoeken tussen de rotsblokken. Ze kennen hun stiel blijkbaar goed. Na een goed uur is de oogst binnen en blaast de fleurige bende de aftocht. Volgeladen emmers met de gevulde schootdoeken er bovenop. Een rijke buit die ze in groep gaan afleveren. "Ook voor het hotel!" wist een van hen me te vertellen. Dat bleek nog te kloppen ook, maar wegens gastro-intestinale perikelen heb ik  er mij die avond van onthouden. De foto was voor mij voldoende deze keer...

Retour au Senegal - II

Voor ik er opnieuw vanonder muis - U leest het goed, ja! - toch nog snel een verlengstuk breien aan mijn eerste retour-bijdrage. Over ontmoetingen op de plage van Somone. We lopen de laatste gewapende strandwacht voorbij: "Bonjour, ça va? Et toi...?" We tellen onze stappen. Geen honderd meter verder: "Bonjour les amis, comment allez-vous?" André, een lokale gids die zowat alle uitstappen in de wijde buurt begint aan te prijzen. Hij heeft blijkbaar ervaring en een mooi aanbod, alleen: de meeste dingen hebben we bij vorige gelegenheden al gedaan en het ligt deze keer echt niet in onze bedoeling de toerist uit te hangen. Integendeel zelfs, we gaan hier geen ene dooie klop uitvoeren. Lezen, slapen, eten, babbeltje... en verder niks. En dus ben ik aan mijn eerste oeverloze Afrikaanse dialoog begonnen. Veel uitleg, alles beamen, en hier en daar wat anticiperen. Maar niet teveel, het moet gezellig blijven. En dat blijft het inderdaad, André weet van wanten en snapt waar het ons wel en niet om te doen is. En dus gaat de babbel al snel over het dagelijkse leven in dit toch wel toeristische deel van Senegal. En over de kinderen op het strand. Is het dan vakantie? Neen, maar deze kids gaan niet naar de openbare school - "École primaire I de Somone". Ze zijn volgens hem toegewezen aan een leraar van de koranschool en moeten hem ten dienste voor eten en andere inkomsten zorgen. Straatkinderen van de plage... Strandkinderen? Ze willen wel op de foto, lachen en dollen, maar spreken geen Frans. André kijkt toe en denkt er het zijne van: geen toekomst. Dan zie ik pas het plastiek zakje en de vissen. Zelf gevangen? Overschotje van de vangst van een of andere pirogue. Ze kennen het klappen van de zweep. "Van den boot gevallen!" Les fils de pêcheur...

Retour au Senegal - I

Een break is het geworden. En wat voor een. De planning zat goed en de timing kwam zeker niet ongelegen. Van carnaval echter geen sprake deze keer. Alles op z'n tijd. Polo en Pola hebben hun biezen gepakt en zijn er een paar weken tussenuit geknepen. Wie al wat langer meesurft op deze bloggolf zal zich misschien nog wel herinneren dat ik een jaar geleden een reeks berichten heb gepost over een verblijf in Senegal. Dat het ons erg bevallen was, mogelijks voor herhaling vatbaar... en alzo geschiedde dus. De voorbije quinzaine heb ik mijn luie krent opnieuw geparkeerd op hetzelfde strand van Somone. Bij hetzelfde hotel, maar nu in een aangepaste accommodatie: "bungalow pieds dans l'eau". Daar hebben we dan ook uitgebreid van genoten. Weinig tot geen activiteiten en al helemaal geen uitstappen deze keer. Wel de nodige boeken in de valies en veel tijd voor persoonlijke contacten.   Verder hadden we ook een stappenplan. Geen dito teller aan de riem, maar wel iets in die aard. Ons logement lag een heel eind van het hotel-restaurant en de verplaatsingen heen en terug voor de maaltijden gingen deel uitmaken van ons dagelijks fitness-menu. 500 stappen heen en 500 stappen terug, en dat minstens drie keer per dag. Af en toe een extraatje om de centrale wifi te gebruiken en tussendoor een eindje om over het strand. Absoluut te weinig om in form te geraken of te blijven, maar iets is beter dan niets. En als we dat extraatje wat uitbreidden en langs de branding tot voorbij het dorp wandelden dan kwamen we al aardig in de buurt van een respectabel dagquotum. Ook hier liggen "les pirogues" opgelijnd op het strand. Kleinschaliger dan bij Mbour, maar ook zij zorgen voor lokale visaanvoer. Meer moet dat niet zijn. Genoeg voor vandaag, ook hier en nu...

Somone en omgeving...

Bedoeling is om na vandaag een punt te zetten achter mijn Senegalees reisverslag. Ik ga er met veel plezier en ijver tegenaan en haal aan de hand van enkele foto's nog wat losse anekdotes op. Vlak naast het hotel ligt een natuurreservaat: een lagune met Zwinachtige trekjes die rijk voorzien is van mangroves. Bij hoogtij stroomt het zeewater binnen en worden oester- en mosselbanken voorzien van verse bevoorrading. Het oesterpark is van Bretoense origine en van de mosselen weet ik alleen dat ze niet uit Zeeuws Vlaanderen komen. Naast de officiële oogst bestaat er ook een parallel circuit waarbij de madammen van Somone bij laagtij de 'wilde' schelpdieren plukken die zich in de mangroves genesteld hebben.  Soms levert dat heel wat op, zoals blijkt uit bovenstaande foto, en dan is er werk aan de winkel. Dwars door het binnenwater, zwaar geladen op weg naar de lokale markt...

Later gaan we ook nog op bezoek bij een nomadennederzetting in de buurt. Ousénou, nog eens dezelfde gids, heeft daarvoor een paard met kar, 'une charette' gecharterd. Zij noemen dat ook wel, en met een knipoog, de 'TGV de la brousse'. Snel gaat het niet echt, maar hoewel de toeristen het per 2 of 4 doen kunnen er toch veel mensen tegelijk gebruik van maken. Met wat creativiteit en goede wil is er plaats voor zo'n 12 personen, mét bagage.   Met andere woorden: hét ideaal voor een kroostrijk familiebezoek tijdens het weekend...

Na een half uurtje over open vlaktes komen we bij de nederzetting aan. Eén chef, vier vrouwen - die we niet te zien krijgen - en een veelheid aan kinderen. Horen allemaal bij elkaar. We krijgen een rondleiding door de verschillende hutten: privé-vertrek met stevig bed van de chef waar hij zijn vrouwen één voor één en om de beurt een nachtje laat opdraven, maar waar hij zich desgewenst ook ongestoord kan terugtrekken als hij op adem moet komen. Daarnaast de slaapvertrekken van vrouwen en kinderen, alles en iedereen door elkaar. Een ontvangsthut met zitkussens waar de gasten wachten tot de chef... En dan nog een hut voor het vuur en de keuken. Daarbuiten en voor alle veiligheid op enige afstand van de rest een hut met de voedselvoorraden. Daarin komt de rijst en de thee terecht die we in het dorp (later blijkt bij de buurman van Ousénou!) als geschenk gekocht hebben. 'Les bonbons pour les enfants'', waar de gids zo op aangedrongen heeft, worden door de chef-papa persoonlijk onder de kleintjes verdeeld. Toch zien ze er daarna niet allemaal even gelukkig uit. De vraag dringt zich weer op: "Word hier geboren..."

Op de terugweg bezoeken we de splinternieuwe materniteit van Somone. Daar zijn er vandaag twee geboren. We wensen hen en hun mama's het allerbeste toe. En daarna loopt ook deze dag ten einde. Voor de verandering maak ik een foto. Zon en zee en zwembad: laat zinken die handel. Wie meer foto's en verdere verhalen over de reis wil is altijd welkom ten huize Polo voor een ruimere uiteenzetting. Wel zorgen dat we goed afspreken, want met de meest recente ervaringen blijkt dat een reis soms net iets langer duurt dan gedacht...

Bloggen aan de voet van de baobab...

Bij een andere uitstap zetten we koers naar Joal-Fadiouth,  een triootje van  schelpeneilandjes. Of "L'île aux coquillages" in 't Frans, naast het Woloff de tweede nationaal erkende taal in Senegal. Zo'n 100 kilometer ten zuiden van Dakar, en helemaal  opgebouwd uit schelpen. Al eeuwenlang werd het afval van de schelpdierenvangst hier opgestapeld. Op één ervan is een heel lieflijk en proper onderhouden dorpje ontstaan. In tegenstelling tot de rest van Senegal, voor 90% islamitisch, is de bevolking hier vooral christelijk. Bovendien is het een voorbeeld van religieuze verdraagzaamheid. 

Moslims en christenen leven vreedzaam en blijkbaar met veel plezier tussen elkaar.  Op een tweede eilandje is er een gezamenlijk kerkhof en rusten ze samen aan de voet van de baobab. Beide gemeenschappen hebben samengewerkt en geholpen bij de bouw van de moskee en de katholieke kerk. Maar er is meer: de gids vertelde ons dat alle kinderen school lopen en dat er geen werkloosheid is. En ja, we zagen bijna geen kleintjes of jongeren rondzwerven in de smalle straatjes, bedelen werd er al helemaal niet gedaan en er ligt omzeggens geen afval op 'straat'.
En dan is er nog dat derde eilandje natuurlijk, het kleinste van de drie en met heel wat minder schelpen. Daar staan de befaamde "greniers à mil" waarin de voedselvoorraden werden opgeslagen om die te beschermen bij gebeurlijke branden in het dorp. Met alle droogte en zoveel huizen vlak bij elkaar kon de ravage erg groot zijn, maar op deze manier bleef het eten voor mens en dier gevrijwaard. Een bijzondere plek daar, met bijzondere mensen. En de gids van dienst die ons in de bus begeleidde was ook "ne speciale": twee keer een les geschiedenis met tractaatachtige trekjes. Die kerel is nog iets van plan denk ik...
Maar ook deze halve dag verteren we goed. Niet echt spectaculair maar zeker en vast de moeite waard. Weer geniet ik na aankomst in het hotel van een heerlijk lunchbuffet, een siësta met overtuiging en aansluitend zoals gebruikelijk een paar uren strandcultuur met een boek en een drankje en MondTjesmaat zonnen. Ik ga U morgen vertellen wat ik daar zoal gelezen heb. Net als elke dag gaat de zon ook nu weer onder. En weer kan ik niet aan de drang weerstaan om  enkele (sic) foto's te maken. Begin zo stilaan te snappen wat Caroline R. zo dikwijls naar de waterlijn lokt...