1-2-3 november...

Bijna was ik, genietend van rust en kalm weer, in een voortijdige winterslaap gesukkeld. Waarom zou ik ook wakker blijven? Wat valt er nog te vertellen? Waar springt mijn literaire hart nog van op?
En dan, ergens onderweg in de auto, is daar plots een hilarische woordspeling tijdens een radiojournaal.

Maandagmiddag Radio1, het nieuws van 13 uur, weergave van een interview: "We gaan ervan uit dat het gebruik van gas voor 14-jarigen niet meer van toepassing hoeft te zijn."
Geen gas voor 14-jarigen...
Ik bespaar mijn hooggeleerd publiek de omstandige en bochtige gedachtengang waarlangs de stroeve hersenen van Uw dienaar zich hebben bewogen om bij het aanhoren van deze mededeling te begrijpen wat nu juist de bedoeling was. Of net niet?! Natuurlijk ging het over GAS, maar voor hoofdletters bestaat geen aparte uitspraakvorm en dus lag op radioniveau een kapitaal misverstand voor de hand. Zeker als de betrokkenen zich net als zoveel anderen in hun eigen kleine niche beperken tot het pure letterwoord op zich.
Voor een duidelijke communicatie is vaak iets meer nodig. Het hoeft ondertussen al niet meer voluit als 'gemeentelijke administratieve sanctie' benoemd te worden, maar de combinatie GAS-boete helpt de simpele luisteraar al een eind op weg. En die simpele, dat ben ik. Genoteerd?

Verder was het voorbije weekend er eentje van 1-2-3-november. Al de heiligen, al de zielen en al de jarigen. Zondag verzamelen geblazen ten huize Polo. Met al het jonge volk naar een kerkhof: Bonnie & Bompa en nonkel Luc gaan groeten. Even stilstaan bij wat geweest is, en ik denk aan wat nog komen kan...
En straks vieren we met z'n allen de oktoberjarigen: Frank en Joke. Hiep Hiep Hiep...... Hoera!!!

Op weg naar huis iets helemaal anders dan, hoewel: een super nostalgische "Tour de Hoboken".
We beginnen bij het oude basketpleintje van Red Vic. Onze drie kids zetten daar lang geleden hun eerste pasjes op het 'ketsenballepad'. Nu geen pleintje meer, ook geen chalet. Wel in goed gebruik voor de volkstuintjes en "het werk van den akker", maar geen basket meer. Dan langs het voetbalveld van Don Bosco waar kleine Bram op een haar na de start miste voor een grootse sjotterscarrière. Drie keer penaltybokaal gewonnen?! Plein is onherkenbaar: nu blijkbaar ingepalmd als sluikstort voor pauzerende studenten.
Veel rommel, plastiek, verpakkingen van broodjes en fastfood. Zo jammer...
Aan de volgende hoek stoppen we bij de kerk van diezelfde Don Bosco waar Bieke en Frank trouwden. Zij vierden dit jaar hun kristallen jubileum. Wat vliegt de tijd! Aansluitend wandelen we langs de gebouwen van de gelijknamige lagere school. Herinneringen ophalen. Namen noemen, de ene komt al sneller dan de andere...
Ondertussen is het helemaal donker geworden, sinds een week hangen we weer vast aan het winteruur. We rijden richting centrum want afsluiten doen we in 'de JOH'. Een lokaal jeugdhuis dat in het begin van hun juveniele 'op-stap-gaan'jaren af en toe op mijn weg lag om op zaterdagavond voor zoon- en/of dochterlief een veilige ophaaldienst te verzorgen. Er wordt geklust en eigenlijk is de zaak niet echt open, maar de verantwoordelijke begrijpt dat het voor dit groepje een speciaal moment is. Dus mag den bompa er ene opdoen en wordt er welwillend getapt. De afsluiter van een uurtje pure heimwee naar wat ooit was.
Past perfect in het 1 november-draaiboek...