Schrikkeldag 2016...

Het wordt blijkbaar een goede gewoonte: voor de derde keer al mag ik U blogsgewijs onderhouden over het fenomeen schrikkeljaar.  Een link naar de vorige edities vindt U hierna met een simpele klik op het jaartal: 2008 en 2012. Het gaat dus over de gevolgen van een uitermate correcte tijdsrekening waarbij de resterende minuten en seconden elke vier jaar worden verzameld en als een extra dag tussen 28 februari en 1 maart gepropt. Het geeft wat meer drukte in de tweede maand van het jaar, maar meer is er niet aan de hand.
En het blijft bovendien de kortste. Deze keer bracht die bijkomende dag na een zonnig weekend ook extra mooi weer met zich mee, en dus zal ik mij eind februari herinneren als een zeer aangename overgang naar de start van de weerkundige lente.

En als een wonderlijk weekend: gisteren mocht ik aan den ouwe lijve ondervinden dat de fabel over 'van water in wijn' uit het Nieuw Testament ook een hedendaagse variant kent. Hoe anders is het toch te verklaren dat mensen op een zonnige zondagvoormiddag middels een toevallig FB-bericht en bijhorende reactie afspreken voor een koffie, waarbij je dan geheel spontaan op prosecco getrakteerd wordt?  Van Kanaän naar Antwerpen, het is maar eens tikken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. De heerlijke momenten ook niet. Houden zo. Met graagte heeft het zwakke vlees zich geplooid naar de spumanteuse verleiding en hebben we met z'n drieën die  fles met sprankelende inhoud soldaat gemaakt. Dat bleek de ideale aanloop voor een hapje aan de overkant. Bij Sil'Eau is het aangenaam zitten en heerlijk ongedwongen tafelen. Binnen of buiten op het terras aan de waterkant? Onder ideale omstandigheden: in de zon en uit de wind, is deze locatie moeilijk te overtreffen. Prima service, lekker eten. Een aanrader voor ontbijt en lunch, of zomaar iets drinken tussendoor als U nog een keer op het Eilandje vertoeft. Ik dank Pola en Bea voor het leuke gezelschap!

Een amoreel luchtkasteel? Integendeel...!!!

Lapland was een voltreffer. Met de nodige dosis chance hebben we de noordelijke natuurwonderen mogen consumeren. Gelukkig. Ook de korte serie hier bij MMMP werd blijkbaar geapprecieerd door mijn hooggeacht publiek: veel lezers, -innen en -essen met daar bovenop een hele reeks fijne reacties. Waarvoor dank.
Daarna was het echter tijd om weer met beide voeten in de dagdagelijkse realiteit te landen. Hoewel dat tot een absoluut minimum  werd beperkt. Na een dag bekomen op eigen Polderbodem reden we al terug naar Amsterdam. Voor een avondje Kleine Komedie met het grote Kommilfoo. Da's net iets meer dan alledaags.

Ik maak niet graag vergelijkingen, maar ze staan hoog bovenaan mijn lijst van podiumkunstenaars. Binnen hun eigen repertoire is het dan weer moeilijk om een rangorde op te stellen. De nieuwste SCHOFT past niet meer in een rij van vergelijkbare voorstellingen omdat het concept zo helemaal anders is. Euhhh??? Kommilfoo da's toch Mich & Raf en dan een verhaal met liedjes. Ja, maar deze keer geen afgesloten verhalencyclus. Integendeel:het is eerder een opeenvolging van losse anekdotes en aparte scènes. Dat het goed, neen correctie: dat het zéér goed was staat buiten kijf. In de Nederlandse Theaterkrant, op De Redactie.be bij Weekly.nl  en in FocusKnack sparen ze hun lofbetuigingen niet. En dan beperk ik mij tot een korte greep uit de eerste recensies. Ik wil er mij met graagte bij aansluiten.  Mich & Raf, jullie zijn gewaarschuwd: heer Polo was erbij op de try-out in Boom, tijdens de première-reeks in Amsterdam, en is stijvelijk van plan nog een paar keer op te duiken in jullie publiek. Waar en wanneer? Dat weet ik nog niet, maar ik zag wel dat het goed was en dus voor herhaling vatbaar. Eerst ga ik binnenkort een achterstand wegwerken, een gat in mijn cultuur opvullen: een solo van Mich ontbreekt nog in mijn theatrale bucketlist en dus zit ik binnenkort in de Arenbergschouwburg voor zijn Duizend man sterk. Even benieuwd als steeds!

Moet er nog sneeuw zijn ??

Naast het grote stuntwerk aan de nachtelijke hemel en het bewonderenswaardige optreden van de lokale trekdieren waren er tijdens ons verblijf boven de poolcirkel nog meer beelden die mij troffen. Er zit niet echt een lijn in de verzameling, maar zo was het ook tijdens die zonovergoten wandeling op dag vier. Losse prenten en indrukken waar geen prijs mee te winnen valt, maar die bij mezelf wel een leuke herinnering achterlaten. En neen, het was niet bij een onbewaakte spoorovergang dat we dit kruissignaal zagen, maar midden op een groot bevroren meer. Toch maar even gewacht voor alle zekerheid: heb er geen idee van hoe betrouwbaar de Finse spoorwegen zijn. Daarna een eenzaam huisje, maar geen purperen hei. Dat zou pas straf geweest zijn! Aan de rand van het meer staat ook een lavvu, een traditioneel nomadische tent van de Sami. Geen Lap te bespeuren. Op vakantie in het zuiden?
En dan op de terugweg, en bijna aan de voordeur van onze blokhut: een drieteenspecht.  Hij bleef zo lekker lang en ongedwongen bezig dat ik een hele reeks foto's kon maken. En maar hameren op die vermolmde stam. Vlak voor m'n neus. Past met zijn zwart-witte uitrusting perfect in het winterse kader.

Nog veel meer winter en sneeuw was er te bewonderen aan de overkant van de baan, waar het bos heel langzaam naar het Pallas-Yllästunturi National Park opklimt. In het begin nog door een annex van het bungalowpark, maar verder in de complete eenzaamheid en de massa's sneeuw. Het zou ons die dag te ver gevoerd hebben, en heer Polo's knoken en gewrichten begonnen al aardig te 'rouspeteren'. Weer een mooie uitvlucht. Bovendien was dag vijf een 'grijze' en daardoor zouden we boven toch niet van de doorgaans feeërieke vergezichten kunnen genieten. Een mens kan niet alles hebben, en al zeker niet op één en hetzelfde moment. Dus liet ik La Pola even het voortouw nemen en volgde zelf op gepaste afstand. Ons schip strandde niet echt, maar we wendden na enkele kilometers toch heel wijselijk de steven en daalden weer af naar het meer. Zonder blauwe lucht leveren die massa's sneeuw een heel bijzonder monochroom kader op om door te wandelen. Imponerend...

Op stap in winters Lapland....

Kijk eens aan. Hier zijn ze dan, de geweldige compagnons voor onze sneeuwtochten in het hoge noorden. Wij, die geen echte dieren-mensen noch -liefhebbers zijn, stonden ervan te kijken hoe trouw en gedreven deze viervoeters zich inzetten voor al wie de nodige euro's neertelt om van hun diensten gebruik te maken. Vooral de huskies hebben me verrast: zo'n slimme dieren. Nooit het gevoel gehad zoals hier dat deze communicatie tussen mens en dier bestaat. Met een blik over de schouder en een zekere vorm van expressie weten ze je hun verwachting te tonen of een vraag te stellen. Komaan man, waarom trap je nu op de rem? Laat ons toch rennen. Of wanneer het spoor bergop loopt: allez, stap nu van die glijders en duw wat mee aan de slee. Zij, de routiniers, hebben natuurlijk veel vlugger dan wij door wat er aan de hand is. Fantastisch...!!

De rendieren beschikken van nature uit over een statige wijze van stappen én staan.  Dat is ook wat zij het liefst van al doen wanneer ze ingespannen zijn voor de slee. Zonder aansporing is er van lopen geen sprake. Pas als de gids de kolonne in beweging zet volgen ze gedwee in het spoor van de leider. Soms, en enkel met veel goede wil, gaan ze over tot lichte looppas en heel uitzonderlijk in een lange bergaf wil zelfs een volle galop ook nog even lukken. Dan gaat het er naar Rudolph's reindeer-normen behoorlijk spectaculair aan toe...

De huskies blijken dan weer stuk voor stuk hyperkineten te zijn voor wie enkel de functie "full speed ahead" van enig belang is en waaraan ze dan ook al hun levensplezier ontlenen. Wij werden getrakteerd op een slee met zesvoudig turbopack van kersvers getrainde exemplaren. Ondanks de zware omstandigheden, slechts -2º C en dus veel te zachte sneeuw, stormden ze iedere keer als gekken vooruit om de kloof met de voorgangers zo snel mogelijk te dichten. Dan moest ik telkens vol op de rem om te vermijden dat ze uit het spoor zouden vliegen. Ze willen maar één ding, en dat is de eerste zijn. Alles inhalen wat voor hen uitloopt. Competitie zit blijkbaar diep in hun genen!!
Veel trager, en ook moeizamer, ging het tijdens onze nachtelijke sneeuwschoentocht. Daarbij moesten we wel zelf uit onze pijp komen en op een moderne variant van de klassieke sneeuwraketten door een dik opgewaaid sneeuwtapijt taffelen. In het donker één van de 1000 bevroren meren oversteken om dan te stranden in een sneeuwmuur bij de rand van het bos. Geen doorkomen aan. Avontuur! Niet te doen, dus omkeren en tegen de blizzard in terug naar af. Soms in het spoor van de anderen, soms vooraan en dat is heel andere koek. Heerlijke inspanning, dat wel, en beloond met een kop warm bessensap. Maar geen noorderlicht dit keer.
Tegenwoordig hoort er in het ruime arctische gebied natuurlijk ook een snowmobiel bij. Gaat sneller, oogt stoer, maar wij lieten de gemotoriseerde transportvariant links liggen. Ik heb in mijn hele 64 jaren nog nooit een motor bestuurd, nog zelfs geen brommertje. Weet niet echt waarom, maar het is zo. Dan ga ik ook nu niet als een overjaarse kluns een groepje toeristen achterna crossen en "genieten" van het knallende motorgeronk terwijl die eindeloze stilte van zwaar besneeuwde bossen en uitgestrekte ijsvlakten net zo rustgevend werkt.
Ik ben toch niet gek!!! (©Mediamarkt)

Een week van de radar...

Alweer is Uw schrijvende medemens meer dan een week van het scherm verdwenen. En nu bijna letterlijk. Eddy Wally achterna?? Neen, geen paniek. Polo & Pola hadden een reisdoel en dus een goede reden om het hier te lande even voor bekeken te houden. In het hoge noordwesten van Finland heb ik mij een week van sociale en andere internetcommunicatie onthouden. Wel bereik, het is tenslotte Nokia-Finland, maar heer Polo was zonder hardware op stap. Bewuste retraite, een week virtueel vasten. Heeft me in feite goed gedaan, maar de keerzijde van de medaille legt me ook geen windeieren. Integendeel!!  De heropstart van mijn blogaktiviteiten heeft heel wat voeten in de kletsnatte polderaarde. Het is geen makkie, zeker niet als U weet dat ik mij na Lapland ook nog een topweekend Amsterdam heb gepermitteerd. Maar goed, eerst naar het land van de Samen: Sápmi. Ten tweede male, in minder dan een jaar tijd. Herinnert U zich in deze blog de serie Sápmi I t/m IV nog uit juli 2015? Voor wie snel even terug wil, de volgende nummers apart en in volgorde aanklikken: 1 - 2 - 3 - 4 ... Gelezen en gekeken? Dan bent U weer helemaal mee veronderstel ik. Wij, Popo en Lola, hebben tijdens de voorbije zomer een groot deel van ons hart verloren in het hoge noorden. Was het toen onze eerste keer, het was meteen goed raak. Verliefd tot in de toppekes van onze tenen op een regio en een volk dat rust en kalmte, vriendelijkheid en vertrouwen ademt. Gingen we toen voor de middernachtzon, dan stond nu het noorderlicht bovenaan onze bucketlist. Net als de nachtelijke zon komt ook het boreaal spektakel pas tot zijn recht als er niet teveel hinderlijke bewolking is en de lucht redelijk helder. Daar is de nodige dosis klimatologisch geluk mee gemoeid. Wij hadden ook nu weer 'hoerenchance', publieke-madammen-geluk!! Of hoe valt het anders te verklaren dat we tijdens een avondje 'traditional cooking' net op tijd signaal kregen om ons naar buiten te reppen en dat adembenemende natuurverschijnsel te aanschouwen. Pal boven ons hoofd, tussen de met sneeuw beladen bomen door, werd de hemelse trukendoos helemaal open getrokken. SCHIT-TE-REND SPEKTAKEL!!! Geen woorden voor: kijk zelf...

De foto's hadden scherper gemogen, maar deze amateur was zo onder de indruk - les excuses sont faites pour s'en servir - dat hij enkele technische aanpassingen verwaarloosde bij de instellingen. ISO te hoog? Sluitertijd niet lang genoeg? Scherpstelling totaal gemist. Het zij zo. Ik heb echter wel de tijd genomen om het hele gebeuren zelf te aanschouwen en in mij op te nemen. Dit pakken ze mij nooit meer af. Jezus, zo mooi!!!
Er was nog meer, maar da's voor een volgend schuifje. Voorlopig moet U het hiermee doen.

Bye bye Eddy...

Eduard Van de Walle, alias Eddy Wally, heeft zijn moment goed gekozen. Het is begin 2016  behoorlijk druk aan de hemelse artiesteningang en op de stairway to heaven was het drummen. Binnen de maand hebben ze daar Michel Delpech, David Bowie, Glen Frey, Paul Kantner en nu ook Eddy Wally op de affiche mogen zetten. Hij heeft zijn plaats gevonden tussen de sterren uit de muziekwereld. De engelen zullen content zijn, maar de grote concertmeester zal zijn best moeten doen om een uitgebalanceerd programma rond te krijgen. Over de hoofdact bestond tot voor enkele dagen geen twijfel, maar nu 'onzen' Eddy - die jarenlang week-in, week-uit zijn zaal in Ertvelde wist te vullen met dweperige fans en zelfs het Sportpaleis liet vollopen - er ook is gaat David B toch zijn manager aan 't werk moeten zetten. Volgens mij staat er Aswoensdag aanstaande een 'onvergetelijke' playlist op het programma: Chérie, Rode Rozen, Dans met mij de laatste tango, Als marktkramer ben ik geboren, Ik spring uit 'n vliegmachien en als topact een duet van Eddy Wally met Zwarte Riek, de Jordaanprinses in Dans mi Amor.
Wow, geweldig! Onvoorstelbaar! Amai! Wave to Eddy! Thank you, thank you...

Debajo el reloj...

En nu even kort over de voorbije week. Ondanks, of net dankzij, de hele moddermotor-heisa waren er  heel wat bezoekers op de Multi Yoga 2.0 editie van MMMP. Een massa kijkers voor de mooie blote beeldekens wellicht, en misschien hier en daar ook iemand die toch mijn herhaalde aanklacht tegen het aanhoudend  Hautekietisme wilde lezen. Ik volg het verder op en zie de teller dagelijks klimmen.

De belevenis die mij in de loop van  vorige week ten deel viel en dus de reden voor de blog-break was een terugkeer naar Salamanca. Met La Pola én 'ons klein' terug naar waar zij gedurende vier seizoenen veel mooie basketmomenten heeft beleefd en de bijhorende triomfen heeft gevierd. Herhaalde kennismaking met stad en omgeving, blij weerzien met kennissen en vrienden van toen. De vertrouwde restaurants opnieuw bezoeken en natuurlijk een wedstrijd van Avenida meepikken. Naast wandelen en eten heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt  om de kathedraal ook eens onder andere omstandigheden te fotograferen.
We waren er dan ook niet voor het mooie weer...
Wel wordt 'ons klein' nog bij regelmaat herkend op straat en in het hotel: "Ola Anke, qué tal éstas..?!"
De Spaanse supporters vergeten hun held(inn)en niet licht. Voor die van Avenida blijft Anke De Mondt een 'grote Madame'. En als U na jaren en op typisch Salamantese manier iemand wil treffen in de oude stad, dan spreekt U af op de Plaza Major, onder de klok van het stadhuis. Kortweg: "Debajo el reloj." Dat hebben we dan ook gedaan met Mari Cruz, Lourdes, Jésus en Manuel. Altijd prijs, en wie weet: "A la proxima..?!"

Femke en Fabian...

Een week na de feiten. Ik had gedacht er in alle stilte even onder- en/of tussen uit te muizen. Een kalme en schrijfloze vijfdaagse om februari te starten leek mij ideaal. Iedereen zou toch maar naar het WK veldrijden kijken, waar het feitelijke gebeuren net als bij het korfbal al jaren om een opgeblazen België-Holland draait: het 2K slijkfietsen der lage landen. Een massa toeschouwers, dat wel, waaronder een select gezelschap dat zich middels hectoliters bier en kuipen jenever een beroerte zuipt: de hooligans van de cyclocross. Oh ja, en in de gegeven omstandigheden zou er een Nederlander winnen. Dat zou het zo ongeveer geweest zijn.

Buiten de waard en nog een hoop andere kwestieuze particulieren gerekend, Marco! Om te beginnen was er een meisje met een brommertje: Femke Van den Driessche. Een Belgische belofte die met een opgefokte fiets in het rennerspark werd aangetroffen. Of de fiets van haar was? Of het dan een idee van de papa was? Het was de fiets van een vriend. Maar die had hem wel van haar overgekocht. En er dan een motor in laten plaatsen. Na de parcoursverkenning met de wegens dopinggebruik geschorste broer van Femke had hij de tweewieler achtergelaten in haar materiaalpost...
Wat een verhaal, zeg? Voorwendsels, gekunstelde explicaties, gedachtenkronkels, 180º-bochten en ontkenningen. Toen ooit een volwassen kerel op met Zwitserse precisie geschoren coureursbenen net hetzelfde deed op de kasseien van Parijs-Roubaix en de hellingen van de Ronde van Vlaanderen 2010, toen mocht dat niet eens vermoed - laat staan vernoemd worden. We zagen spoken in het wielerbos en zochten spijkers op laag water tussen de onschuldige cyclistenzieltjes. En nu wordt dat wel au sérieux genomen en gepubliceerd. Bobo's en andere wielerkrokodillen uiten hun woede en spuwen hun gal over wat dit meisje de 'nobele wielersport' aandoet. Zij gooit met haar actie een moeizaam opgebouwd krediet te grabbel. Maar met geen woord rept men over wat er bij de heren profs gebeurde tijdens klassiekers en grote Ronde's. Ver weg van eigen bodem las ik de blog van 'het joch' over deze kwestie: Grow a pair, wielerwereld. Dat moest U misschien ook maar eens doen. De link aanklikken en lezen, tot het einde toe. Vooral de twee laatste alinea's vind ik sterk. Ijzersterk. En dan Eddy Merckx die razend kwaad werd.... maar gemakkelijkheidshalve zijn eigen dopingverleden diep in de doofpot laat. De hypocriete wielerbaron van Meise. We zouden bijna vergeten dat de Hollander niet kon winnen bij de heren profs. Vergeet het dan maar helemaal en muis er mee van onder...