Afscheid van "den apsjaar"...

Geen grap. Wel een poging in stijl om dit aardse tranendal te verlaten. In de nacht van 30 op 31 maart overleed Frank Aendenboom. Het ware hem gegund dat hij net als "ons Heer" -voor zover we daarop mogen voortgaan- na twee nachtjes slapen een Paasstunt mocht uithalen en opnieuw zou opstaan uit de doden. Hij had er zowaar het karakter nog voor ook, den apsjaar. Mooi niet dus. Los van zijn latere "zware" rollen zit hij in mijn lange termijngeheugen gebeiteld als Johan Claeszoon, de vriend van de Alverman. Weer een karakterkop minder in de Vlaamse acteursgilde. 

Voorts ben ik zonder haperen de vierde maand van 2018 binnengestapt. De gras-, de paas- of de eiermaand. Geen aprilvissen dit jaar, heb er tenminste geen opgemerkt. Net als het moppen tappen is het fratsen uithalen stilaan aan het uitsterven vrees ik. Hier en daar een voorzichtig misleidende cartoon, voor zover die de controle van de politieke en andere correctheden heeft doorstaan. Een magere troost...

Wat ook niet om te lachen was: zowel bij de vrouwen als de mannen ging in de Ronde van Vlaanderen de overwinning naar Oranje: Anna van der Brengen en Niki Terpstra. Dubbel en dik verdiend. Proficiat!!

Start van een twijfelaar...

2 januari had ik als rustdag ingeroosterd. Bleek achteraf nog niet zo slecht bekeken. De jaarwisseling zelf heb ik met de nodige horten en stoten moeten ondergaan. Van oud op nieuw zo goed als 24 uren in bed. Moe, flauw, plat... Dat had mij voor de kerst ook al parten gespeeld, en nu dus "opnieuw". Geduld en rusten. En dan toch maar weer in actie. 3 en 4 januari werden na heel lange tijd, en volgens plan, nog eens aan het basketbalspelleke gewijd. Op het veld dan nog wel. Waar het allemaal ooit begon voor mij, in Essen. Op vraag van Joris VM enkele trainingsmomenten met zijn U12 ploegje. Toffe gasten, jongens en meisjes. Leuke sfeer en goed gewerkt. Ieder op zijn niveau, naar godsvrucht en vermogen. Daags nadien had ik stramme spieren en stijve knieën. Maar hield er wel een verdomd goed gevoel aan over... 

Eind' 2017 was als naar gewoonte gewijd aan het picturale jaaroverzicht. Wat die foto's betreft kan ik U melden dat het Antwerpse Havenhuis met de meeste aandacht is gaan lopen, terwijl foto's 1, 2 en 9 dan weer de meeste/beste commentaren kregen. 2018 lonkte al snel, maar of ik er echt werk van zal maken?

Ondertussen hebt U allicht gemerkt dat ik wat heb bijgeklust op Facebook. De zwart/wit foto-challenge vanwege "ons klein" heeft mij dagelijks een eerste stapje helpen zetten. En dus is de twijfel die de kop had opgestoken, wegens gezaaid tijdens en vanwege mijn minder blakende periode van welbevinden, verdwenen. Stap voor stap, met kleine beetjes. Kwestie van weer op dreef te raken. Als opener geen vijf-voor-twaalf, maar wel iets in dien aard. Edoch, "geen uitleg" was er gevraagd. So, no comment...

Waar ik wel een woordje uitleg bij verschuldigd ben is deze foto. Driekoningen, 6 januari. Hij kwam eerder al eens in het blogstuk voor, maar vanochtend heb ik mij voorgenomen om vanaf nu dé Jos en zijn drie kompanen op te voeren als MP's enige echte "drie koningen".  En vanwege de prikkel door de lopende challenge telkenmale in zwart-wit. Hiermee hoop ik dan maar dat de twijfelaar in mij zijn 2018-start niet heeft gemist...

De knallers van het weekend...

Hoewel we alweer volop midweeks leven, en de eerste winterkou over ons heen gekregen hebben, wil ik U nog melden dat er een weekend vol prachtige ontdekkingen achter mij ligt. Ik zet ze even op een rijtje. Een kort edoch zeer waardevol rijtje. Het begon zaterdag met een uitstap naar het Leuvense Museum M. Op zoek naar Utopia. Met kaartjes voor een geleid groepsbezoek. Waar die zwaar gecrashte maar ondertussen weer redelijk herstelde Cera-aandelen van coöperatieve aard nog goed voor zijn. Wij dus op weg, met op de autoradio de Klara Top 100. Ook daar doen ze mee aan de lijstjes-najaarshype. Zeer genietbaar trouwens, net als het bezoek aan het museum. Het startte allemaal wat warrig, we misten een eerste uitleg,  maar met ons gekend doorzettingsvermogen maakten we een vloeiende inhaalbeweging en werd het steeds beter. Boeiende uitleg en spannende verhalen bij prachtige schilderijen, tapijten, beeldhouwwerken en postuurkes, miniaturen en eerste-druk-exemplaren, gebruiks-, studie- en wetenschapsmaterialen. Mooi en hoe langer ik erover nadenk, hoe beter ik het nog ga vinden. Merci Thomas, in Uw geval geen "less is more", en al evenmin een "more is less". Hopelijk is er "more to come": meer van dat, zo'n tentoonstelling smaakt naar nog veel more. 

En dan opnieuw de auto in en terug naar Watermaal-Bosvoorde. Naar de ISB, International School of Brussels. "Wat had hij daar verloren?" hoor ik U denken. Niks verloren, wel gaan delen in de warmte van de Belgische Special Olympics-familie. 'Ons klein' (op deze foto dan weer letterlijk te nemen tussen Thomas Van Den Spiegel en Kris Cuppens) loopt al enkele jaren mee als toegewijde vrijwilliger in het basketbal-compartiment van deze organisatie en weet haar enthousiasme ook op haar ouders over te dragen. Iedere keer een fantastische belevenis: wat een sfeer op en rond het terrein. En allemaal winners: deelnemers, coaches, vrijwilligers, begeleiders. Vraag het aan scheidsrechters die bij het Special Olympics en Unified gebeuren betrokken raakten: een heel toffe ervaring die je niet meer los laat. Aan het einde van een succesvolle tornooidag mocht Anke ook nog haar handtekening plaatsen onder een charter waarmee ze zich vanaf nu ook als Ambassadrice aan Special Olympics Belgium verbindt. Proficiat meid, knap werk!!!

De volgende dag lag heer Polo een half etmaal op apengapen. Zondag: Jos- en rustdag! Het was dan ook een flink uit de kluiten gewassen uil die ik na de middag heb geknapt. Net goed om mij weer helemaal op te laden en klaar te zijn voor eindelijk weer een uurtje op de homeo (voor de nieuwkomers: de hometrainer die alleen gebruikt wordt om tv en/of video te kijken!) Heer Polo is dus - in  meerdere schijven - nog eens begonnen aan Coppola's Godfather Trilogie. Na het lezen van Petra Reski's boek afgelopen zomer kijk ik totaal anders naar dit maffia-epos. Maar goed, daar gaat dit derde punt niet over. Wel over wat ik blijkbaar gemist had in de finale van die Klara Top 100. Voor deze jongen de absolute ontdekking van het weekend. Voor kenners zal het misschien geen verrassing geweest zijn, maar ik had nog nooit gehoord van Arvo Pärt, noch van zijn muziek. Nu wel natuurlijk, en ik ben helemaal verkocht.  Spiegel im Spiegel op nummer twee. Ongelofelijk mooie muziek waarmee ik een hele poos ga verder kunnen. Ik durf hier af en toe wel een aanbeveling geven, wel eens zeggen dat iets echt de moeite waard is, maar U hebt mij hier nog niet kunnen betrappen op het uiten van een verplichting. Bij deze de eerste uitzondering: op de blauwe "Spiegel im Spiegel"-link hierboven moet U absoluut een keer klikken. En dan moet U die muziek eens beluisteren, tot U nemen en savoureren. En laat me dan bij gelegenheid maar weten wat U ervan vindt...

Jos Dries: een fidele kerel....

Jos Dries   1930 - 2016

Deze minzame ex-collega had ik al een lange tijd niet meer gezien. Geleden van een of andere begrafenis van weer een andere collega. Daarvoor van een vergeten Pito-plussers moment of toch een nieuwjaarsreceptie. Nog verder terug in de tijd zie ik hem afscheid nemen bij zijn pensionering. Ergens voorin de jaren '90 van de vorige eeuw. Jos had geen grote speech klaar, was naar gewoonte 'weinig van zeg'. Hij zei goeiedag tegen de collega's, en bleef iets langer bij mij staan: "Voor jou heb ik iets meegebracht. Ge moogt het hebben, ik gebruik het toch niet meer..." Hij ging met een van zijn bekende supergrote handen in z'n vestzak en haalde er een klein blauw doosje uit. Een krijtdoosje van Pito, dat we ooit allemaal eens cadeau hadden gekregen van de directie. Ook de turnleraars, en daar had hij toen minzaam om gelachen. Terecht. "Hier da's voor u, misschien kunt ge er wel twee gebruiken" zei hij glimlachend. Altijd die vriendelijke lach. Daarmee had hij mij zo'n 15 jaar eerder al op mijn gemak weten te stellen toen ik klastitularis werd van een derde jaar landbouw en de ouders mee advies moest geven bij de studiekeuze van hun zoon, meisjes waren er toen nog niet op Pito. Ik die van geen landbouwen afwist. Jos gaf mij goede raad, had begrip voor de jonge Polo en stuurde vlotjes bij. Een voorbeeld van een mentor, de rust zelve en steeds aanspreekbaar. Een vriendelijke mens. Een monument...

Fidel Castro   1926 - 2016

Het moest er eens van komen. Ook de grote Fidel is niet meer. Hij en Jos staan uitsluitend om chronologische redenen samen vermeld in deze blog. Hoewel: twee monumenten, maar dan wel  - en gelukkig voor ons - om heel verschillende redenen. De Cubaanse revolutionair die, vanaf de staatsgreep in 1959 met broer Raúl en Che Guevara, alles bij elkaar zo'n vijftig jaar de grote baas was op 'zijn' Cuba heeft een totaal andere reputatie dan mijn grootmoedige gouwgenoot. Want niet te vergeten: Jos Dries stamt uit Essen, waar ook Uw nederige scribent het levenslicht zag. Terug naar Il Presidente, de man van de Varkensbaai, de rakettencrisis met de USA, de marathonspeech voor de VN, de koude oorlog. En de man van de dictatuur, de onderwerping en de armoede op de Caraïbische republiek. Ze hebben er 'hunne peere' mee gezien daar in de warme golf. Hij heeft veel minder voor- dan tegenstanders, laat dat duidelijk zijn. En zijn communisme gold net als bij andere potentaten enkel voor de massa, niet voor de elite. En zeker niet voor de eigen familie en entourage. Van Fidel kreeg ik nooit een hand, en ook geen krijtdoosje. Ik pikte wel een foto van Stephan Vanfleteren, een intrigerend straatbeeld uit Havana. Ongedateerd, maar misschien zijn het wel de Castro's: Fidel en Raúl 'op stap'.
In de enige auto met een nachtvergunning...

Drie vrienden voor het leven....

Tony, Jules and I...

Tussen de verkiezingsheisa in de USA en de verslagenheid bij het heengaan van Leonard Cohen zat er voor heer Polo een meer dan waardevol moment gevangen. Drie vrienden voor het leven ontmoetten elkaar eindelijk nog een keer. Het afspreken wordt blijkbaar alsmaar moeilijker, hoewel we er de tijd voor hebben. Maar niet altijd tegelijkertijd... We hebben mekaar nog zoveel te vertellen, maar we luisteren ook meer naar elkaar dan vroeger. We worden samen oud: de ene al wat ouder dan de andere, die andere dan weer met wat minder goesting dan de ene, maar alle drie step by step en heel gestaag. We laten het niet aan ons hart komen. Hebben juist ontdekt dat elk van ons er wel degelijk een heeft. Ooit aan getwijfeld? Deze momenten zal ik blijven koesteren, zijn van onschatbare waarde. Tony en Julleke: " min moaten, min moaten. ik zie under hirne..."

Of toch wel...??

Je wordt ouder papa..., maar da's geen ramp. Zeker niet als je het alternatief onder ogen ziet. Dan is het goed om af en toe afstand te nemen van de dagdagelijkse besognes. Na het voorbije feestweekend en de daaraan voorafgaande periode van sportspektakels die ik maar al te graag wilde volgen op het flikkerende scherm was het de hoogste tijd voor een pas op de plaats en een moment van bezinning. Laat maar even los. Laat de spellekes maar weer de spellekes blijven, met grote of kleine ballen. En laat het wielrennen maar weer gewoon 'koers' worden. NBA finales ginder, EK(voetbal) hier en EK(atletiek) daar, Grand Slam à volonté. Zelfs de Tour moet tegenwoordig een wereldwijde uitstraling hebben. Mondiale sport op de wereldkaart. En net dat mondiale gaat mij niet goed meer af. Hét moet allemaal groter, wé moeten alles weten, liefst onmiddellijk. Bovendien moet zowat alles ook meteen kunnen, als het tenminste in ons eigen kraam past. Technisch en qua logistiek hebben we blijkbaar veel onder controle, alleen de mens zelf is er nog steeds niet klaar voor. We denken dat we ons best aan het doen zijn, maar culturen en overtuigingen staan nog veel te ver van elkaar. Als het al niet te scherp tegenover elkaar is. Huidskleur, geaardheid, godsdienst, overtuiging, geslacht en noem maar op: wé kunnen het nog steeds niet aan om met z'n allen op een evenwichtig aanvaardbare basis samen te leven. De vraag is of dat ooit gaat lukken. Ik ga het zeker niet meer meemaken.

Bijgaande foto zegt mij waarom. In 1955 was er Rosa Parks die  haar 'blanke' plek op de bus in Alabama  weigerde af te staan en afgelopen zondag stond Ieshia Evans oog in oog met de ordetroepen in Louisiana. Meer dan zestig jaren zit er tussen beide gebeurtenissen: telkens een vorm van vreedzaam verzet tegen rassendiscriminatie en geweld in de Verenigde Staten. Echt veel vooruitgang is er blijkbaar niet gemaakt. Zouden er lessen getrokken zijn uit het verleden? Niet dus. Het gaat dan ook nog lang duren. Niet alleen in de VS maar over die hele mondiale wereld van ons...