Altijd prijs, altijd prijs...

Hebt U vorige week ook het bericht gelezen, gehoord of gezien over Thomas Thwaites, de Britse  "Goatman"? Hij trachtte vorige zomer tijdelijk aan het jachtige leven te ontsnappen. Werk en hobby's, familie en vrienden - zowel echte als FB-varianten, WhatsApp, iMessage, Skype en andere aandacht- en tijdverslindende internetverslavingen, om van Pokémon Go dan nog te zwijgen. Dat alles kan een mens teveel worden. De ene volgt enkele yogasessies, een andere zoekt een camping op zonder wifi. Thomas gooide het over een andere en meer drastische boeg: hij trok de bergen in om als geit te leven tussen de andere geiten. Het leek mij een heel bizar verhaal, en zeker toen ik hoorde dat hij met dat project een Nobelprijs gewonnen had. Een IG Nobelprijs. Een parodie op de echte: een prijs voor onderzoek of projecten waar men eerst om moet lachen, maar die ook - en meestal later - aan het denken zetten.  De naam alleen al:  een woordspeling op de naam van de heer Alfred Nobel. Het voorvoegsel 'ig' ontkent wat er volgt, 'noble'. Dus ignoble, niet-nobel, gemeen gewoon, van lagere kwaliteit. Misschien wel te gek om los te lopen, maar er is er één die ze allebei gewonnen heeft. Andre Geim won in 2000 de IG Nobelprijs voor zijn 'levend zwevende kikker' en  in 2010 kreeg hij de echte Nobelprijs Natuurkunde voor onderzoek naar de eigenschappen van grafeen. Toch denk ik dat het hele verhaal eerder past in een poging om de komkommerloze mediazomer toch nog op een luchtige wijze af te ronden. Voor alles is een eerste keer natuurlijk, maar had U al van de IG Nobelprijs gehoord...?

Zelf heb ik tijdens het afgelopen weekend nog maar eens de Handige Harry-trofee aan mezelf uitgereikt. Deel twee van de haag-battle kwam eraan, en het moest snel gaan. Niet teveel liguster op de vork en ook wat minder lopende meters, want er stond nog een fietstocht en een familiebezoek op het schema. Na een uurtje was het werk al goed opgeschoten, maar toen slaagde ik erin mijn stunt van enkele jaren geleden te herhalen: zelf de elektriciteitskabel door-gesnoeid. Daar komt heel wat herstelwerk bij kijken, en dat is gelukt (!). Vandaar dus mijn prijs...

Graaf...

Wie nog wil "volgen" blijft welkom. De eersten kwamen mondTjesmaat binnen en de eerstvolgende zal als veertiende genoteerd worden. Aldus zal hij/zij actueel nog een goede 7,5% vertegenwoordigen in ons kleine clubje. We zien wel wat het wordt. Ligt U er vooral niet van wakker. Doe ik ook niet.

Over naar de orde van de dag: ééntje te laat, maar zoals we hem kennen gaat hij dat zeker niet erg vinden. Happy Birthday mister Leonard Cohen. Als ik het goed heb werd je gisteren 82. Bij vorige gelegenheden heb ik je hier al uitvoerig ten blogge gevoerd en dus zal je het mij deze keer niet kwalijk nemen als het iets korter is. Een gelukkige verjaardag voor een 82-jarige die de wereld blijft rondreizen en overal met zijn liedjes uitpakt, harten beroert en mensen 'inpakt'. Zoals die man blijft stralen, het moet iets met de zon te maken hebben. Geboren bij het begin van de herfst. Als de dag even lang duurt als de nacht, het licht en donker evenwichtig is verdeeld over de volle 24 uren. De astronomische klok laat ook haar rechten gelden, en dus viel de herfstequinox deze keer op 22 september om 14u21. Dan heb ik jouw 'Anthem' gespeeld en weer stil geluisterd naar die ene zin: "There's a crack, a crack in everything, that's how the light gets in..." Dat stelt mij telkens weer gerust: een krak, een deuk, een scheur, al is er een halve hoek af... er valt mee te leven en het geeft perspectief. Geen paniek, er is nog hoop voor Polo. En meer dan dat...

Dus ben ik er in al mijn enthousiasme weer vol tegenaan gegaan. Net als ieder jaar ergens in september, maar nu dus pats boem midden op die allereerste herfstdag. Volop genietend van de (bijna?) laatste zomerzon die van geen wijken wil weten. Vier groene Kliko's boordevol, en dan rusten.  Welverdiende siësta onder een milde namiddagse zonnegloed. Heerlijk, en laat die haag maar even staan. Want daar gaat het nu weer om, steeds weer die ligusterhaag, die na zoveel jaren nog altijd blijft groeien. Hoe hard ik ook sta te knippen en te snoeien, die verDuvelde haag staat er elke keer weer opnieuw. Naar mijn aanvoelen steeds sterker dan de keer ervoor, of zou het dan toch aan mij liggen? Steeds iets minder kordaat, iets minder paraat, en dan die haag: pataat !! Mijn bierkaai heet "haag". Maar ook daarom niet getreurd, er zijn erger dingen in het leven. Zoals het opkuisen en terug aan de praat krijgen van een overjaarse Windows Vista - PC . Man, dat is pas kloojen! Doe mij binnen een paar dagen maar een tweede part haag: tot de vier Kliko's weer overvol zitten. Zo voelt dat goed, en laat de herfst dan maar komen: als het kan met nog een stukje Indian Summer tussendoor. Dat zou écht graaf zijn, man/vrouw...