Wakker worden

HEB MIJN EIGEN 'goede' raad dan toch enkele dagen kunnen opvolgen. Adem in, adem uit - Rustige muziek - Tijd nemen voor de ik-persoon - Ogen toe - Adem in, adem uit. Een goed gevoel, voor mezelf opgebouwd, zonder enig erfzonde-complex. Zoiets voert ook weemoed en nostalgie aan. Mijn kommerloos geluk. Maar het was van korte duur. Even pas op de plaats om te bekomen dat kan nog wel. Maar geen kop in het zand, niet wegkijken. Mij werd al snel een geweten geschopt, zo voelde het toch aan. Want dat kan die grote bij het raam  zo goed. Die Schoft, ja. Die grote van Kommil Foo. Die met een respectvol en genuanceerd FB-bericht (zie 17.11.19) zijn 'rake' mening te kennen gaf over de recente besparingsmaatregelen voor de kunstenwereld. Hiermee counterde hij ook per direct mijn zwak moment. Het lezen van zijn  'pamflet' schudde mij wakker. Ook doen: de link hierboven aanklikken. Genuanceerd betoog, heldere taal, duidelijk standpunt. Kan het niet beter omschrijven. Merci Raf voor de wake-upcall. 

Het lezen van Joël De Ceulaer's Hoera-boek over de democratie heeft er ook wel iets mee te maken. Niet eenvoudig, en heeft me dus nog maar eens aan het denken gezet. Eén om af en toe nog eens ter hand te nemen als het overleg niet wil vorderen, een tv-debat dreigt te ontsporen, er nog maar eens nieuwe verkiezingen aankomen, de besluitvorming niet naar mijn goesting is. Dat alles en nog veel meer komt aan bod. Tot en met de partijfinanciering... toch de meest rechtstreekse vorm van subsidiëring die er binnen het democratisch bestel bestaat. Maar goed, dat is dan weer om de weg naar corruptie af te blokken. Of op z'n minst toch één van de vele opties. Vers voer voor discussie. Nu ik mijn eigen foto van het boek bekijk... een die er in blijft hangen. Zonder bewerking. Puur prentje om bij weg te dromen. En dan keihard opnieuw wakker te worden. Merci Joël DC, voor die wekker met dubbelalarm. 

Feel Good

PROTESTEREN EN KLAGEN, het lijkt wel de favoriete bezigheid geworden van de actuele wereldburger. Gaat het over belastingen? Te hoog, verkeerd geïnd, niet oordeelkundig aangewend en al helemaal niet waarvoor wij vinden dat ze zouden moeten gebruikt worden. Openbare diensten, verkeer en transport, werkgelegenheid? Slechte aanpak roepen we in koor, dat moet beter kunnen. Onderwijs, gezondheidszorg, politie en gerecht? "Onvoldoende" hoor ik van verschillende kanten, om diverse redenen en in dito toonaarden. Kijk naar onze buurlanden. Wat we zelf doen doen we al lang niet meer beter, we schieten tekort. Soms zelfs in eigen voet. Subsidies? Nooit genoeg, en inleveren zien we niet zitten. En dat gaat allemaal om het besturen en bijsturen van een toch behoorlijk West-Europees leefklimaat. Dan zijn er wereldwijd nog wel andere katjes te geselen. Mensenrechten, geweld en oorlog, onderdrukking, armoe en miserie. Ook omtrent onze eigen "vierde wereld" zijn de meningen verdeeld. Bloedrode nota's over gebrek en tekorten in de hulpverlening worden op de goegemeente losgelaten. Smeer iedereen genoeg schuldgevoel aan en overgiet alles met een extra pittige klimaatsaus. Men zou voor minder heimwee krijgen naar de tijd van toen. "De goeien ouwen tijd" van de Fixkes. Weet u nog? Kent u ze nog? "Et was zoe simpel amaal, zoe simpel amaal, zoe simpel as kvraagetaan." Dat de tijden veranderen zong B.Dylan al in de jaren '60,  en vertolkte B. de Groot voor alle zekerheid en voor ons kort daarna in het Nederlands. Maar is dat ook zo? De omstandigheden zijn misschien veranderd, dat wel, en de achterliggende "facts" hebben een andere dimensie aangenomen. Ook omdat we zelf een pak ouder zijn geworden. Bovendien krijgen we het wereldnieuws, en bij gebrek daaraan de mondiale faits-divers à la minute voorgeschoteld. Het wereldwijde web staat voor niets. Doe mij dus maar weer even de tijd van toen, want Toen was geluk heel gewoon vertaalden Koot & Bie voor ons het 1948 van Gilbert O'Sullivan en scoorde Gerard Cox er een hit mee in de Lage Landen. Of schakel ik, na een waardevolle tip van mijn vriend eFWé,  toch weer naar een paar uurtjes Spotify. Yiruma , oftewel Lee Ru-ma, een Zuid-Koreaan die met zijn pianomuziek mijn gemoed in no-time op relaxmodus weet te zetten. Daar mag ik dan van genieten, en gewoon gelukkig zijn. Feel Good. Ook iets voor u?

99 Luftballons

ERGENS IN PARIJS miste iemand een strafschop. Ga ik het niet over hebben. In Antwerpen en Mechelen werd de bezoekende basketbalcoach uitgesloten. Wegens ongepast gedrag langs de lijn. Komen hier verder niet aan bod. In Italië kon de verenigde Belgische cyclocross-armada het niet halen van Mathieu"Lone Ranger"Van de Poel. Verder geen aandacht aan besteden. In Brussel werd de zoveelste informateur losgelaten op het onmogelijke kluwen dat een regeringsvorming in ons landje geworden is. Alle omschrijvingen schieten tekort. Dus verder geen woorden aan verspillen. Wat het bijna zou kunnen halen is de "First Round Proper" van de FA Cup. Live uitzendingen, simultaan schakelen tussen diverse terreinen, authenticiteit in beleving op en naast het veld. Dit gaan we alleszins wel missen door de Brexit. Maar niet genoeg om hier alsnog meer plaats voor in te ruimen. Dan toch maar "den Antwaarp"? Het Brugge van de steeds stemlozer wordende Ph.Clement een eerste competitienederlaag aangesmeerd. Goed gedaan, edoch geen spek voor Polo's bek. Het zou misschien over Kommil Foo kunnen gaan die net Turnhout hebben veroverd. Voor zover dat nog nodig was. Maar neen, daar heb ik het allicht later nog wel eens over. Het is nu opnieuw een beetje de trappers hervinden, schakelen en weer op tempo komen na de bocht. Blij vooruit kijkend, en ondertussen manmoedig vechten tegen de regen en de stugge wind. Dat is wel nodig nu de herfst echt haar intrede heeft gedaan. Wind die neunundneunzig Luftballons van west naar oost over de Berlijnse Muur mocht voeren, en tot wat zoiets eind jaren '80 zou leiden. De val, begin november 1989. Daarover moeten we het hebben, blijven hebben, steeds opnieuw. Muren laten vallen, en minstens 99 ballonnen oplaten.  

Okapi

MEER DAN GENOEG nieuwsfeiten om een blog te vullen.  Dus moeten er een aantal sneuvelen die in de échte media al meer dan genoeg aandacht krijgen. Laat ons beginnen met de poging tot federale regeringsvorming waar na een koppel informateurs nu de pre-formateurs aan zet zijn waarna allicht formateur I en II hun opdracht zullen doorschuiven naar een post-formatie triumviraat. Wedden dat het zo iets wordt? Voor de lopende lijst van aanslagen verwijs ik naar de updates van het gesproken dagblad. De internationale poespas met Turkije en Syrië in de picture en Rusland en Amerika die hun zoveelste spelletje blufpoker opvoeren in de coulissen. En dan is er de sportwereld waar te rapen valt dat Dejan Velcrovic (sic) weer aan de slag wil als spelersmakelaar in het voetbal, dat in datzelfde milieu Frank Vercauteren voetballes komt geven in Anderlecht en Kompany toch niet meer mag coachen, dat Stijn Vreven bij Beerschot datzelfde lot beschoren is maar ook niet meer mee mag sjotten en dus zijn valies moet pakken, dat er een voor het eerst onder de 2 uur is gebleven op de marathonafstand maar niet echt in een wedstrijd, dat Em-azing Emma Em-V-P Meesseman de pannen van het basketbaldak speelde en met haar ploeg WNBA-kampioen werd, dat de Rode Duivels een 9-0 rekorduitslag lieten optekenen tegen San Marino. Over dat alles en nog veel meer zal het hier niet gaan. De verwijzing zit 'em uiteraard in bovenstaande foto. 

Basketbal ligt mij nog steeds na aan het hart, en dus gaat hier alle aandacht naar de nieuw opgezette FB-pagina van ons aller Tony Vdb. shoot! zegt en schrijft de basketfanaat en hij houdt ons op zijn typische manier op de hoogte van wat er zoal reilt en zeilt op en rond het ketsenballenparket. Als er dan binnen het kleine wereldje een orkaan dreigt op te steken is ook hij er als de kippen bij. Een Aalsterse fout bij de herschikking van de cluborganisatie, nummerperikelen, achterstallige betalingen. Vlaamse Liga wil schorsing van alle wedstrijden. Blijkt alleen voor de jeugd te gelden, die daar dan weer weinig mee te maken hebben. VBL niks te vertellen over het eerste team, dat speelt in de EMBL. Aparte organisatie. Typisch Belgische logica veronderstel ik dan maar. Bleek een storm in een glas water, den Okapi veegt er zijn gat aan en speelt vanavond gewoon tegen Bergen. Dan wel als Aalstar natuurlijk. "Weir goen voesj!"

DOHATHLON 2019

TIJDENS DE REEKSEN van de 200 meter dames zag ik nog zo goed als lege tribunes in het WK-stadion van Doha. Topatletiek voor de meest biedende. Quatar, waar de sky al lang geen limit meer heeft en die al helemaal niet symboliseert. Waar geld en energie over de balk worden gesmeten dat het niet mooi is. En dat in combinatie met sportbonden die het nu net op dat aardse slijk gemunt hebben. Veel geld, en liefst op tijd en stond de smeervariant ervan die toch zo heerlijk aan des bobo's pollen blijft kleven. Lege tribunes zei ik dus. In de reeksen, het voorprogramma. Maar ook bij de finale van de 100 meter voor vrouwen, ondertussen erkend als een absoluut topnummer op een atletiekavond, geen kat en en vooral veel lege stoelen. Daar werd over geklaagd door atleten en federaties, en dus ging de organisatie daar iets aan doen. Gastarbeidende stadionbouwers die tegen 2022 het WK voetbal moeten mogelijk maken worden bij busladingen aangevoerd om stukjes van de tribunes te vullen. Men zet schoolkinderen op verplicht brossen om naar het atletiekstadion te komen. Verplichte culturele uitstap allicht. De immer kritische BBC licht ondertussen een en ander grondig door. Veel grondiger dan onze journalistieke coryfeeën die in oeverloos nietszeggend pseudo-sportcommentaar blijven hangen. Natuurlijk hebben die bijna ex-Europeanen voorlopig nog meer ponden te besteden in hun televisie-zaken, maar de kwaliteit van hun reportages is er dan ook naar. De vorm en de inhoud: hoe kan het toch dat er over precies hetzelfde onderwerp en zonder verdraaiing van de feiten zo'n verschillend verslag wordt uitgebracht. Ik blijf er mij aan "erregeren", hoe dikwijls Kris M, onze man ter plaatse, de bal compleet misslaat en achter de feiten aanloopt. De wijsheid in pacht. Zo overtuigd klinkt hij toch, om dan zo goed als altijd die mening totaal te moeten omgooien wegens naast de kwestie en niet gezien. En zolang de resultaten in de "taggetig" lopen zal hij deze uitstapjes wel mogen blijven maken. Een heel bijzonder type.

Tussendoor meegeven dat er enkele Belgische ploegen mooie resultaten behaald hebben op het Europees voetbalplatform. Of dat ook met goed voetbal gebeurt blijkt niet zo belangrijk, en of de zogenaamde "supporters" zich wat gedragen... al evenmin. Niet allemaal natuurlijk, gelukkig een minderheid, maar toch: Brugge-  en Standard-"fans", wiederum zum kotzen!!

Gelukkig blijft er echte sport die op aangepaste wijze en zonder onnodige poeha becommentarieerd wordt. Vorige week was het opnieuw tijd voor de Spartathlon. De wat? Die onvergelijkbare loop van Athene naar Sparta. Duurlopen, waar het boek van Olivier Verhaeghe over gaat. Deze Olivier liet ons Facebookgewijs delen in de verslaggeving over de editie van dit jaar. Ene Koen de Vries, ook verslaggever ter plaatse, heeft er een mooie blog over gepleegd: De Spartathlon. Klikken en lezen hoor. Sfeer en passie druipen ervan af. Dat kan dus in verre van ideale omstandigheden, zonder peperdure installaties en uitgekochte organisaties. Met veel minder zelfs. Maar door een beetje passie en hart in plaats van geld en met software opgefokte glorie hadden we nu ook van een Dohathlon kunnen genieten. Enfin: hoe langer de loopnummers worden, hoe meer toeschouwers er aangevoerd worden. Zouden die voetbalstadions nu nog afgeraken? Of gaan ze die meteen ook maar iets kleiner bouwen?

Not Jippie

DEZE TWEE WALTERS worden doorgaans na gewonnen zaken opgevoerd. Meestal met een brede glimlach van de triomfator. Uit deze prenten mag iets anders blijken. Beide meesters, want dat is hun gebruikelijke aanspreektitel, hebben zich voor de voetbalkar van respectievelijk Lokeren en Beerschot gespannen. Er was hier in het recente verleden heel wat te doen om propere handen, witwassen, matchfixing en zwartgeld caroussels in het Belgische Jupiler-voetbal. Om het daar maar bij te houden. Het hele Mechelen & Beveren degradatie-drama en de daaruit voortvloeiende hoera-sfeer bij Beerschot en Lokeren die hun plaatsen in eerste klasse zouden innemen. Dan toch nog hoger beroep bij hét BAS en vandaag alles teruggedraaid. Meester Van Steenbrugge "not happy" namens Sporting Lokeren en Meester Damen boos in naam van Beerschot Wilrijk. Het verhaal is duidelijk nog niet ten einde. En de Belgische voetbalbond? Not Jippie

Bang en ontevreden...

Vandaag geluk gehad. De voortzetting van de snoeiwerken goed ingepland: was net klaar toen het hemelwater begon te vallen. Dat geeft mij nu de tijd om vanonder troosteloze, maar voor de natuur zo broodnodige regenbuien een kladje bij te werken. Mogelijks kan ik dat straks nog op u loslaten. Dus...

Het zou op 26 mei een stralend zonnige zondagochtend worden en het was tijd om te gaan "stemmen". Stemmen? Een of ander instrument? Viool, gitaar, piano? Een soundcheck? Of als de stemmen onder de sterren? Op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen? Of gewoon proberen in de stemming te raken?

Niets van dat alles. We mochten onze stem uitbrengen. Regionaal, federaal en pseudo-continentaal. Het mocht weer eens iets meer zijn. Lente me, zomer me. Het steekt niet op een seizoentje min of meer. Gezellige boel in onze anders vrij stille woonwijk. Mensen op straat. Te voet. Richting stembureel. De meeste hebben alle tijd. Tijd voor een koffie op het enige publieke terras in de buurt. We zien enkele oude bekenden terug. Lang geleden. Eindelijk dus, hoewel ze maar twee straten verderop wonen. Zo lang geleden?

Is ons sociaal weefsel te zwak? Geen echte "leef"gemeenschap? Een woonwijkpatroon uit de jaren '70 zonder doorgaand verkeer, doodlopende straatjes, een mini-winkelcentrum waar de dag van vandaag niks meer van overblijft. Of toch: het dameskapsalon en één taverne. Maar het is ook dikke bult, mijn eigen schuld. Privacy en "op mezelf leven" gaat me goed af. Er is geen of te weinig "levend" contact. Natuurlijk zijn de buren fijne mensen, maar verder dan onze korte straat reiken de contacten niet. Toch heb ik veel vrienden... op Facebook. Ben natuurlijk mee met de tijd. Wil niet achter blijven. Sociale media. Dat alles speelt door m'n hoofd. En dan weer iemand die ik veel te lang geleden nog zag of sprak. Dus we blijven staan en zijn blij met het gesprekje. De kleine dingen doen het 'em in het dagelijks leven. 

Pas later komt het gevoel en besef dat er toch iets schort. "Is dit nu later?" En wat mij schort? Neen, niet meer iets als "sport tekort". Meer wandelaars in de straat, en babbelaars. Tijd en goesting voor een gesprek. Zie er te weinig die daar nog tijd voor hebben/maken. Moet echter ook in eigen boezem kijken. Ook dat. Begin met mezelf, bewust op letten en doen. Geef de mensen een glimlach en spreek een (on)bekende aan tijdens het buitentuinse snoeiwerk. Goed gedaan Marco, houden zo. Maar ik kan het niet alleen, vraag iedereen om mee te doen. Dan hoeven we niet meer ontevreden te zijn. Ontevreden en bang? Of andersom? Speelt de volgorde wel een rol? Niet als we er met z'n allen voor willen gaan. Dan hoeven we niet langer bang te zijn dat teveel ontevredenen de sfeer blijven bepalen. Op straat, in de sociale en andere media. Ook in de stemhokjes... 

R.I.P. Julie Van Espen

Wat een gruwel. Het feit op zich dat dit meisje vermoord werd en ouders voor altijd verder moeten "zonder". Maar bovendien de omstandigheden waarin dit "kon" gebeuren. Of justitie er in onze zogezegde rechtstaat weer een spelletje van mag maken. Los van het feit of de verdachte ook de werkelijke dader is... hoe kan het nog steeds dat iemand met zo'n strafblad toch vrij rondloopt. Omdat de beroepsprocedure steeds maar wordt opgeschort. Wie zorgt daarvoor? En een minister die het niet begrijpt maar er zich bij moet(?) neerleggen. We zijn echt wel kort van geheugen hier te lande. De Witte Mars al vergeten? Ruim 22 jaar geleden liep ik mee in Brussel. Er volgden beloften, maar weinig resultaten. Politieke verantwoordelijkheid is zwaar om dragen, maar als je het niet kan moet je niet naar die postjes lonken. Dit moest écht eerst van mijn lever. Pas nu is er plaats voor medeleven en ja: verdriet...

Vijgen na...

Het leek een echt ouderwets paasweekend te worden. De donderdag was wit als in zijn beste jaren, vrijdag was een hele goede - echt waar! - en op stille zaterdag gingen we wandelen. Nog net op tijd om de Haspengouwse appelbloesems te aanschouwen. Heel de tijd schitterend zomerweer... Pasen moest de kroon op het werk worden. Dat hebben die terroristen op Sri Lanka vast ook gedacht. Verdoemme toch. Kan het nu echt niet meer zonder. Welke godsdienst er ook mee te maken heeft, ik wil het niet meer horen en als het predicaat "extremistisch" gebruikt wordt is het al helemaal foute boel. Geloof in, vertrouw op, bid voor gelijk welke god of opperwezen maar doe het individueel. Voel je er zo mogelijk goed bij, maar laat vooral de gestructureerde organisaties die de eigen groep extreem belangrijk vinden achterwege. Alstublieft !! Voorlopige balans: 290 doden, minstens 500 gewonden. En ondertussen een vrij duidelijke piste die opnieuw naar IS leidt. Het leven kan hard zijn,  en nu op Sri Lanka "onmenselijk" zelfs. Elk slachtoffer van terreur is er een te veel, het verdriet moet enorm zijn. En toch zijn die geweldenaars onze angst niet waard. In procenten uitgedrukt is de kans op overlijden als gevolg van een terreurdaad enorm klein. Vergeleken met verkeer en welvaartsziekten een bijna verwaarloosbare oorzaak. Maar het blijft een harde noot...

Tweede paragraaf lag al meer dan een week te wachten. In het vet dus. Kreeg mijn leesvoer deze keer aangeboden vanuit een minder te verwachten hoek. Kameraad Frank W. bracht zijn boekenkast op orde, cadeautje voor Polo. Stefan Brijs deed wel een belletje rinkelen, het werk zelf kende ik niet. Bezit enige oorlogsinteresse via mijn maten Eli & Nolle. WO I: Eli. Wilde het dus wel lezen. Zeer aangrijpend boek, voert je op een heel bijzondere manier naar de diepe gronden van de oorlogstristesse. Geen hoogdravende woorden, eenvoudig en raak. Pakkende beschrijving van wat er in een mens kan omgaan. Voor en tegen, met en zonder, direct of indirect... en de meest uiteenlopende facetten van angst en zinloos geweld. Een enigszins andere invalshoek, maar zeer actueel. Of zijn het gewoon vijgen na Pasen?

M88...?

Soms moet alles even wijken..

Er stonden zoveel items in de wacht en ik was al aan enkele kladjes begonnen. Kiezen wordt dan alsmaar moeilijker. Kiezen... verliezen. Maar ook het belang van een gebeurtenis inschatten op haar blogwaardigheid. Niet meer te doen. Alles is al verteld, en als ik er dan mijn eigen pietepeuterig lichtje op wil laten schijnen heeft de actualiteit de hele onderneming al lang achterhaald. Wikken en wegen...

En dan is daar ineens dat Breaking News dat alle twijfel wegneemt. De Notre Dame in Parijs brandt! En hoe? Live op alle zenders. In lichterlaaie. Deze moet! Al was het maar voor het nageslacht. Dat het Polo ook niet ontgaan is... Waar was jij toen je het nieuws vernam van de brandende kathedraal op het Ile de la Cité? Later volgen de boeken, en wees gerust aan het scenario van de rampenfilm wordt al geschreven. De ploegen voor de  "special effects" zullen van goeden huize moeten zijn. 

Down the Road II zit erop. Proficiat gasten! Een harde Pipo-kern zette RSCA op Sclessin in een kwalijk daglicht en Fred Rutten aan de deur. Philippe Gilbert heeft dan toch een kassei voor zijn nieuwe glazen kast bij zijn even nieuwe vriendin. Dat er strijd tussen bos en hei is ontstaan in ons Lage Landje... omdat het moet van en beloofd is aan Europa. De vaderlandse politiek heeft nog slechts één doel voor ogen: 26 mei, de verkiezingen. Lang leve de loze beloften en de holle slogan-retoriek. Brexit erexit in terminis communicandis... en weer uitgesteld voor een tijdje. Rekeningrijden: op de lange baan geschoven. Hoe langer de baan, hoe verder we moeten rijden. Oplossing nog niet in zicht en de rekening blijft stijgen. Vrienden van Kommil Foo zijn aan hun nieuwe tournee begonnen: OOGST. Eerste tickets zijn geboekt. Door deze zelfde kameraden ook eens afgeweken naar vtm. Liefde voor muziek. Aflevering 1 meteen een schot in de roos. Benieuwd naar de volgende. Via via, Ward L. in the US of A, er nog maar eens op gewezen dat de geneeskunde niet altijd het beste met ons voorheeft. Gewild of ongewild, opletten is de boodschap. Grote heisa in de Belgische basketwereld om de "zaak" Lasisi-VdB, speler vs ref. Basic rules? Gezond verstand blijkt redelijk ver weg. Een andere VdB stapte als coach over van Leeuwarden naar Aalst. Eerst nog een dikke saflet oep hun bakkes in Charleroi, maar twee dagen later al winst met het kleinste verschil tegen datzelfde Spirou. Heb uit goede bron dat Tony zijn eerste training nog in het Fries had gegeven. Daarna overgeschakeld naar Antwerps, het resultaat is duidelijk.

Om maar te zeggen wat er nog allemaal gebeurde toen wij ons voor enkele dagen terugtrokken op een nieuw eiland ten oosten van Amsterdam. Belangrijkste van alles: heerlijke tijd met de familie op IJburg...

WWW wordt 30...

Vandaag bestaat het World Wide Web exact 30 jaar. WWW is niet hetzelfde als internet. Dat werd al door het Amerikaans leger gebruikt in de jaren '70, zij het in een "primitieve" vorm. WWW is het protocol dat browsers gebruiken om websites te bezoeken. En net daardoor is de toegang tot het internet zoveel makkelijker en eenvoudiger geworden. Met alle gevolgen van dien. In tijden van hoog oplopende discussies over in- en uitwijkelingen, vluchtelingenstromen en bewaren/bewaken van de eigenheid vormt de massale toeloop naar het Wereld Wijde Web de allergrootste migratie ooit. In drie decennia tijd is de helft van het hele mensenras (4 miljard) de wereld van het wijde web ingestapt. Zonder bindende afspraken en met veel te lakse regels. Met enorm veel potentieel maar met minstens even grote gevaren. En daarenboven met één onweerlegbare zekerheid: we zullen echt nooit meer zonder kunnen. En dan te weten dat WWW nog maar net 30 is...

Megalomania...

Om het tussendoor dan maar eens over een geheel andere boeg te gooien. De grootheidswaan die voortdurend en alom de kop opsteekt. De vooruitgang teert op groei, en die kan naar klassiek-economische normen nooit groot genoeg zijn. Bedrijven wiens omzet, winst of wereldwijde participatie niet snel genoeg stijgt volgens de analisten... zien hun waarden dalen. Aandelen zakken ondanks positieve cijfers. Groot, groter, grootst... altijd maar verder vooruit en steiler omhoog. Tot er onvermijdelijk eens voor "té groot" wordt gegaan. Zoals dat het geval was en is met de A380 van Airbus. Ze gingen het Boeing lastig maken, alleen waren ze daar zo'n 20 jaar te laat mee. Maar toch koppig volhouden, want ze wilden hier in Europa ook hun deel van de transatlantische koek. Jammer, maar helaas... bleken ook de reizigers niet zo te houden van overstappen onderweg. Van hub naar hub in zo'n grote bak die tot 320.000 liter brandstof kan meepakken. Leuke ecologische voetafdruk trouwens in tijden van klimaatmarsen en bosbrossen. En daarna in kleinere toestellen via lokale vluchten naar de definitieve bestemming. Blijkbaar is dat een van de factoren waarom het niet lukt. Er zijn er nog, maar daar gaan we nu geen tijd meer aan verspillen. De beslissing is genomen: in 2021 trekt Airbus de stekker uit het A380-project. Over and out. Alleen nog een keer zwaaien met het handje...

Uit een hele andere hoek, maar omtrent diezelfde grootheidswaan. In het Europees voetbal zou een financiële waakhond rondlopen. De Club Financial Control Body (CFCB) controleert of clubs niet meer uitgeven dan wat er 'officieel' binnenkomt. Zou dat nog helpen? Zij die moeten toezien op de juiste gang van zaken zijn zelf ook niet onaantastbaar voor de verlokkingen van het grote geld. Een fikse onderhandse gift is niet meer van deze tijd, maar een rekening op de Kaaimaneilanden is dat weer wel. In de schaduw van de off-shore constructies van makelaars, spelers en clubs tellen ook de inspecteurs en commissie-leden hun zwarte centen. Twee grote clubs die wat betreft overmatig transfereren hun sporen al verdiend hebben en waar vanuit de officiële instanties blijkbaar niet veel tegen in te brengen valt zijn Real Madrid en ParisSG. Dan maar onze sportieve gram halen dachten die van Amsterdam en Manchester. Een kruis over de Spaanse en Franse megalomanen. Vooral het Ajax-voetbal deed denken aan lang vervlogen tijden en was best genietbaar. Dat tijdens de slotminuten in Parijs de VAR nog zijn duit in het zakje deed vond ik niet eens zo erg. Ook daar heeft dat Qatarese miljard niets aan kunnen veranderen...

Om het allemaal nog wat gekker te maken lees ik net dat geldwolf Neymar beslist heeft om PSG in te ruilen voor Real. Moet dan wel de super-duurste transfer worden zeker? Hoeveel managers-agents-makelaars gaan daar weer dik geld aan verdienen? Football Megalomania...

Het klimaat is haar ongunstig gezind...

Gisteravond de slag om "Groen" bijgewoond. Er viel heel wat te beleven, zij het dat niet alles van de bovenste actieplank kwam. Spelcombinaties en doeltreffendheid konden er mee door, maar de interpretaties vanwege de reglementair aanwezige spelbeoordelaars lieten van bij de aanvang te wensen over. Niet of te laat ingrijpen vertaalt zich in deze meestal in wedstrijdontaarding, maar dat viel in de Sneppenbos-arena nog behoorlijk mee. Erger was het met de invloed die de zwakke en twijfelachtige start van de arbitrage had op het publiek. Zowel de uit- als thuissupporters deden hun best om aan het scheidsrechtersduo duidelijk te maken dat zij niet gediend waren van hun" natte vinger"-beslissingen en tussentijds "mijn neus bloedt"-gedrag. Vaders, moeders en verdere familieleden die luidkeels hun ongenoegen uiten hebben er nog nooit voor kunnen zorgen dat de scheids plots "beter" ging functioneren. Ook gisteravond niet. Het werd op die manier een heel bizarre wedstrijd, die als heenmatch in de halve finales voor de Beker van Vlaanderen-Basketbal totaal waardeloos is gebleken. De resultaten van een heen- en terugwedstrijd bij elkaar optellen is voor mijn geliefde basketbalsport meer dan een stap terug. 't Is winnen of verliezen, maar niet meer gaan puzzelen en optellen waardoor in het voetbal die dubbele confrontaties ook steeds meer van hun totale spankracht verliezen. Maak er dan een "best of three" van zodat elke match zijn waarde behoudt. Neen, deze halfgare formule kan mij echt niet bekoren. Oxaco-Gembo  100-102... en op 26 februari spelen ze verder, maar dan zonder mij.

Maar ik wou het eigenlijk over het klimaat-gedoe hebben. Dat "Groen'"was voldoende om mij even van mijn à propos te halen en een ommetje doorheen de basketbal-actualiteit te maken. Over Schauvliege had het hier moeten gaan, en haar ontslag. Gevolg van een zoveelste accident in haar brokkenparcours. What a Joke... Want inderdaad, de slagkracht van de sociale media en de onmacht om met de gevolgen daarvan om te gaan zijn niet te onderschatten. Aan haar gelaatsuitdrukking te zien is zij zelf ook niet helemaal content met hoe de zaken gelopen zijn. Het ongunstige klimaat...?

Mijn Kleine Oorlog... (niet van L-P Boon!)

 Een kerstboom stond er niet, dus dat is tijd gespaard. Die moest ook niet opgeruimd. Vandaar nog moeite gespaard ook. De lichtjes buiten zijn ingepakt, binnen rest enkel nog wat sfeerverlichting. The season is over. Meteen met de deur in huis dan maar. Een forse smak, of toch gewoon een open deur?  Het vorige jaar ging ik lezend afronden met Mijn Kleine Oorlog, de verzamelde conflictkronieken van Rudi Vranckx. Zijn reportages had ik heel vroeger met regelmaat gevolgd en bekeken. Maar net als zovelen had ik, ook alweer een hele tijd geleden, een saturatiepunt bereikt. Het hoefde niet meer. Er was en is toch al genoeg miserie op de wereld, en wat kunnen we eraan doen? Natuurlijk vind ik het erg, maar een oplossing ligt niet zomaar voor de hand. En dus had ik er , en cours de route, genoeg van gekregen en begon ik de Vranckx-reportages te vermijden en weg te zappen als hij toch al eens mijn televisiebeeld kruiste. 

Tot ik tijdens mijn heupherstelperiode van 'ons' Rosemie dit boek kreeg toegestopt: "Ge kunt nu toch niet veel anders, en ge leest graag. Dus ik dacht..." En dat was goed gedacht, Mieke. Net op tijd. Er begon dus eelt op mijn ziel te groeien, en da's nooit goed. Het lezen heeft mijn ogen geopend en mij terug 'echt' leren kijken naar de wereld. Nog meer dan ik daarvoor dacht te doen. En neen, dat lost de zaken niet op. Maar wegkijken is nog veel erger, toch? Ik heb ook mijn respect voor de journalist & mens Rudi Vranckx herwonnen. 

Zijn dertig jaren langsheen de frontlijnen, over de Balkan-puzzel, de Golfoorlog, het Joods-Arabische conflict, 9/11 met alles erop en erachter aan. The war on terror. Afrika en de genocides, Congo, of toch maar de Grote Afrikaanse Wereldoorlog? De Irakoorlog, de Arabische lente, het IS-kalifaat, Syrië, Irak, de Europese grenzen, de aanslagen in Madrid, Londen, Parijs, Brussel, Nice, Berlijn... Doorheen het boek en de verzameling  van zijn columns probeert hij een inkijk te geven in de standpunten van de verschillende partijen. Vooral het leven van de gewone mens in oorlogsgebied, of wat er van dat leven nog overblijft... Het grote knelpunt van "wij" en "zij' en dat zolang er daar geen oplossing en respect voor komt, de kleine oorlog steeds verder zal gaan en alleen maar groter wordt. Dat de waarheid het eerste slachtoffer is bij oorlogsconflicten en dat de geschiedenis alleen door de overwinnaars wordt geschreven.  Ik kom bij het punt van de drie foto's naast dit relaas. Die heb ik nodig om te tonen hoe ondersteboven ik ben na het lezen van dit boek. Chaos im Kopf.

Eindejaars exits...

Spraakwaterval en duivel-doet-al J-P Van Rossem wist dat hij er op het einde niet veel woorden meer aan zou vuilmaken. Dat heeft hij dan ook niet gedaan: "Als het op is, is het op." Voor wie daar niet genoeg aan heeft: hij was de man van Moneytron, verdwenen goudstaven, een grote verzameling Ferrari's en het Onyx F1-team...
Hein VH van zijn kant heeft zichzelf de uitgang gewezen. Voor alle zekerheid nog maar eens gevraagd aan zijn assistent, en die wees in dezelfde richting. Dat kan van de Anderlechtse spelersneuzen niet meteen gezegd worden. Niet verwonderlijk zou ik zeggen, met al die meningsverschillen in de bestuurskamers. Tweespalt en discussie, de eerste bouwstenen voor het nieuwe Anderlecht DNA. Ook "The Special One" heeft zijn boeltje mogen pakken. Nu... ook dat zullen anderen wel voor hem gedaan hebben, net als de hotelrekening betalen. José Mourinho op de keien, ondanks de mooie pose is ook zijn liedje uitgezongen. En dan blijft er nog de geslagen hond, de laatste verliezer in de voorlopige rij: Charles Michel. Of had u hem niet herkend? Ook hij heeft zijn ploeg niet op de rails kunnen houden. Jammer? Het was nu eenmaal tijd voor de eindejaars exits... en vanaf morgen de FOTO TOP12 2018.

Groot en klein...

We gaan de boel hier even 'on hold' moeten zetten. Niks 'aan' te doen. Eigenlijk ook niks te doen, maar veel te veel om handen. Geen tijd, maar vooral geen prioriteit. Er gebeurt zoveel om me heen en het wordt steeds moeilijker om aandacht te blijven schenken aan de dagdagelijkse trivialiteiten.  Keuzes maken, maar vooral ook privacy respecteren. Zaken en gebeurtenissen die me wel aan het hart gaan, maar waarbij het niet aan mij is om daaromtrent te communiceren. 

Doe het dan maar even met de InSight die gisteren succesvol geland is op Mars. Weer een stapje verder op weg naar de ruimte. Voorlopig en wellicht voor een hele lange tijd het verst haalbare voor de homo sapiens. Maar goed, het is wat het is en laat het ons in het licht van de aardse toekomst maar als positief nieuws beschouwen.

Maar er is ook dit...

In China zouden de eerste genetisch gemodificeerde baby's geboren zijn. Tegen alle afspraken in en zonder rekening te houden met het wereldwijd door wetenschappers uitgesproken voorbehoud wilde een jonge Chinees absoluut de eerste zijn. Alle ethische in vraag-stelling werd voor het gemak even aan de kant geschoven. Als de berichten waar zijn, dan is de eerste CRISPR-tweeling een feit en meteen het hek van de DNA-dam. Hier moet ik even van bekomen...

Uittocht der krokodillen...

1 + 1 =  minstens 2...

Nadat Jo Vandeurzen kwam vertellen dat hij ging stoppen met de nationale politiek voegde hij daar op zijn gekende naïef-onschuldige wijze aan toe dat hij ook de voorziene opstapvergoeding zou opnemen. Niks aan de hand, mochten wij met z'n allen dat bedrag van 136.000 euro toch niet wat aan de hoge kant vinden. Maar goed, er zijn erger dingen. Toch ging er bij mij daarna een lichtje, of zeg maar een hele slinger kerstlichtjes branden. Want diezelfde dag nog kwam ook Eric Van Rompuy, inderdaad broer van, op de proppen met zijn verhaal dat hij ook die premie zou opnemen als hij stopt. Ook volgend jaar? En als diezelfde avond Miet Smet dan nog een lans komt breken voor haar vrienden... Ze vindt wel dat ze daar recht op hebben, net als den Eric die meteen fors doorgaat en respect opeist voor al hun noeste werk en toewijding. Maar dan komt het... De jongeren voorzitter van diezelfde partij vindt het niet kunnen, en gaat er werk van maken om die extra premie te laten verdampen. Dat zal niet gemakkelijk zijn, maar we horen wel van la Smet dat binnen afzienbare tijd de uitkering gaat gehalveerd worden. Tenminste, dat gerucht doet de ronde in de federale wandelgangen. Zo loopt de discussie nog even verder tot Bart Schols er een einde aan maakt en zijn praatbarak sluit. 

En kijk wat ik na een nachtje slapen al in de ochtendkranten lees: Pieter Frans Norbert Jozef Raymond De Crem gaat de nationale politiek verlaten. Inderdaad, ook hij. De mens kan natuurlijk tellen, of heeft daar mensen voor op zijn kabinet die hem daarbij helpen. Als hij er in 2019 uitstapt zijn het er nog 136, daarna wordt dat 68. Duizend, ja. Rekening is voor die sukkelaar dus snel gemaakt. Wedden dat er voor de aanpassing van de vertrekpremie voor parlementariërs nog veel meer krokodillen gaan vertrekken? Die kunnen dan allemaal aan het werk in de nieuwe regeling voor voetbalmakelaars en clubbestuurders. Na de verklaringen van spijtoptant Veljkovic gaan er heel wat postjes vrij komen in die sector...

More Close Encounters...

Na de warme punten-trilogie van gisteren zit Uw dienaar opnieuw helemaal in de flow, en dus... Jawel, smeer Uw borst(en) maar in want we smijten er meteen een heuse triptiek tegenaan. Het gaat hem om ontmoetingen en contacten met een kunstzinnig randje. Dat mag ook al eens en is zeker niet de eerste keer hier. Wees bovendien gerust: het zal ook niet voor het laatst zijn. Moet kunnen denk ik dan maar.

Eerste luik (want zo gaat dat met meerdelige werken) Afgelopen weekend stond in het teken van een sinds lang aangekondigd en gearrangeerd bezoek. ELSA in gezelschap van haar Albert 'premier' hebben ons met hun aanwezigheid vereerd. Deze Franse kunstenares, vooral bekend om haar werk in leisteen, kwam al meermaals aan bod op deze blog. Wie niet zo van het opzoek-type is kan hierna met enkele eenvoudige muiskliks op rechtstreekse verkenning gaan. Dus voor alle liefhebbers/amateurs, ontdekkers en adepten: JB Grenouille  en de rosse maan... l'Elégante... Elsa aan 't werk & expo... More Elsa et Albert... Bij dat laatste bezoek aan Bargème werd de afspraak al gemaakt: zij moesten ook eens naar Antwerpen komen. "Anvers" ja, doe dat maar. En nu was het zover. Uitgeputte weergoden met ontelbare overuren hadden het deze keer niet meer in handen waardoor wij het moesten stellen met vlagen en buien en bovenal in de dieperik tuimelende temperaturen. Maar we hebben het overleefd en aan zowat alles en iedereen een tot en met gewatteerd stel mouwen gepast. Naast het feit dat ze een fantastisch gedreven beeldhouwer/-ster is heeft ze ook een geweldig oog en gevoel voor fotografie. Het is een plezier om hierbij enkele van haar collages te kunnen plaatsen die een beeld geven van onze tweedaagse. Het klikt, een warm gevoel, toffe babbels, gezellig thuis eten... Twee dagen Frans ook, de taal van Molière, waarin het heerlijk brabbelen wordt. En tussendoor wat Antwerps-Letzeburger... want Albert is Luxemburger. Merci Elsa & Albert pour cette rencontre chaleureuse. 

🌹

Tweede luik (niet meer of niet minder, ook dat gaat zo...) Naast deze "bekenden" maak ik vandaag graag melding van een eerste ontmoeting.  Vroeger wel in mekaars basketbalbuurt vertoefd, later heel af en toe iets over opgevangen maar verder sinds vele jaren helemaal geen contact. En dan is daar een toevallig moment op Facebook, en een chat-sessie waaruit meermaals blijkt dat we absoluut op hetzelfde spoor zitten. Bovendien is er Wonter, zijn manier om op blogistieke wijze lucht te geven aan verwondering, beleving en af en toe ergernis. Vaut le détour! Waar ken ik dat zelf allemaal van? MMP en MMMP...? We hadden tijd en goesting en zouden dus maar meteen proberen af te spreken. Beetje geluk hoort erbij én goede wil: drie dagen later hadden we een uitgebreide babbel-lunch meeting op een zomers terras in de Hobokense Polder. Wat een verrijking. Blij met de ruime uitwisseling van ideeën en ervaringen. Is ondertussen weeral twee weken geleden. Tempus... Bij gelegenheid doen we dat nog eens over. Mag dan ook in de buurt van Artevelde zijn hoor, misschien zijn de "rechtvaardigen" dan al terecht... Merci Wouter.  🍀

Derde luik (ja, want zonder derde geen triptiek natuurlijk!!) Deze is om eer te brengen aan en lof te zwaaien naar Raf & Mich W., de heren van "Kommil Foo" die zaterdag jl. DE LAGE LANDENLIJST 2018 hebben afgesloten op plaats 1. Gewonnen, met andere woorden. Proficiat mannen, dik verdiend. Fantastisch lied, een monument. En laat mij nu in de eerste ronde gestemd hebben op een ander nummer: "Kom hier dat ik u draag..." Koppig, hé. Uiteraard! Maar finaal apetrots en fier op die eerste plaats, toch! Dit luik draag ik dan ook op aan al die "close encounters" die ik met jullie al mocht beleven. Merci Raf & Mich.  🌻

Een potpourri van mijn dagelijks leven...

Wie te lang wacht om te bloggen dreigt helemaal in de knoop te raken. Straffer zelfs: hij of zij draait onvermijdelijk in de soep. Ik kan het weten, ik zit er midden in. Weersomstandigheden die niet te schatten zijn, een weekje zomer - vijf dagen herfst - en wederom een  tropische week waarin heer Polo zijn trappers dreigt te verliezen. Gebrek aan discipline. Totale overgave aan genot en laat de boel maar waaien. Waaien. Wind. Dat zou niet fout zijn, beetje verkoeling mag. Maar goed, er is een en ander de persoonlijke revue gepasseerd en het wordt andermaal schijte-moeilijk om te selecteren.  Zo stond ik vanochtend bij het slaapkamerraam met uitzicht op de Poldervijver en Peter Verhelst aan mijn zijde...

meeuwen, merels, eksters en een kraai

een late koekoek en 

zelfs enkele spreeuwen

maar van mezen is geen sprake meer

Ik smijt alles dan maar even op een hoopje: de Pjottr-wandeling in het Arboretum van Kalmthout. Was dat niet de internationale "dag van het naakt tuinieren"? Gewoon een beetje zonnen achter de haag kan toch ook? In mijn blootje... Maar goed, verder nu. De eerste ronde van de NBA Play-offs zit er al op en als ik binnenkort nog enigszins wil kunnen volgen dan wordt "kijken" vanaf nu wel een must. Op z'n minst 'condensed games'. Nog meer basketbal. Eerste ronde Nederlandse Play-offs met de serie tussen Leiden en Leeuwarden. Livestream en volledig kijken, tijd voor maken hé. Is ondertussen wel al achter de rug: 2-1. Paul Vervaeck gaat door met Leiden, Tony VdB mag zijn zomervakantie beginnen plannen. Proficiat Tony met de play-off deelname, succes gewenst aan Paul voor de volgende ronde tegen Zwolle. Ben ook de uitdaging aangegaan met mijn kleinzoons om nog eens aan de Latijnse woordenlijstjes te beginnen. Oei oei oei... Pater, filius, magister, regina, interdum, saepe, semper... Starten met Pegasus 1. Mag er ook nog interesse en plaats zijn voor Oud-Grieks in de middelbare school? En zou minister Crevits eventueel twee keer willen nadenken (!?) wanneer ze het nog eens over LO heeft in het onderwijs? Rik IV, onze wielrijdende buurjongen was aan de slag op de Hobokense 1 mei-wedstrijd voor nieuwelingen. Ik was erbij, op tijd en voor de juiste koers, en zag dat het goed was. Iedereen welkom op zijn Facebook-pagina. Maar dé rode draad - na de voorjaarsklassiekers - is en blijft het spel van de tikkende ballen, de longpots, de plants, de dubbele klossen, de lange en de korte band, de corner- en de middle-pot... het WK Snooker in Sheffield. Eindstrijd was Higgins - Williams (twee 'veteranen' allebei geboren in '75, Bieke!) werd 16-18. Ik mag ze graag bezig zien, de heren. Zonder zever, zonder VAR...

De finale van deze bijdrage speelt zich evenwel af in CC Merksem.  Katelijne dW, dochter van mijn makker Pjottr, kookt daar bij regelmaat voor artiesten en hun crew. Zij loodste mij binnen als sous-chef om mijn vrienden van KOMMIL FOO te verrassen. De surprise kwam echter van hun kant door voor een keer eens niet te komen eten voor het optreden. Toch was de ervaring van de backstage ontmoeting er niet minder om. Integendeel! Straf hoe relaxed die mannen naar zo'n voorstelling stappen en wat een prestatie ze dan weer afleveren.  Was het mijn zesde, of toch de zevende keer...? Ik mag ze graag bezig zien, de heren. Bis. En blij dat mijne chef het ook tof vond. Tof? Geweldig!!! Een echte binnenkomer, zoals alleen zij dat kan zeggen. Deze SCHOFT is "top"...

Celts, Celtics en The Crucible...

Er staan nog wel enkele klussen te wachten, maar het weer zit niet mee. Ik schuif de hand- en spandiensten dus met graagte nog even voor me uit. O, gij luiaard hoor ik menigeen al mompelen. Misschien hebt u wel gelijk, hoewel... Ik slijt mijn dagen niet helemaal in ledigheid. De salonfietser in mij kiest nogal makkelijk voor de homeo -u weet wel: "video" of aanverwante bewegende beelden vanaf een of andere meer hedendaagse drager bekijken terwijl de benen de nodige omwentelingen maken op de binnenhuisfiets. En er valt wat te bekijken tijdens het lopende voorjaar...

Een korte BBC-serie over de Kelten en hun historie door de eeuwen heen. Boeiend en leerrijk tegelijk. Er komt weer wat bovendrijven vanuit mijn vroege studiejaren. Canvas en vrt.nu hebben aan mij een goede klant en afleveringen van om en bij de 60 minuten vallen perfect in mijn lichamelijk onderhoudsprogramma. De geschiedenis van Vercingetorix & Co wordt op deze manier weer vanonder het stof gehaald. En is het toeval of niet, maar net nu zitten die andere Kelten uit Boston ook volop in het aanbod. Niet te zien op tv één, wel via mijn NBA League Pass-abonnement en het computerscherm. De Celtics spelen in de eerste ronde van de NBA play-offs tegen de Bucks uit Milwaukee. En dat doen ze tot aan het gaatje. Spannende wedstrijd gisteren waarbij de Bucks de stand in evenwicht brachten (3-3) zodat er een beslissende "Game Seven" aan te pas gaat komen. Aangenaam vertier, en de tijd vliegt voorbij. Trainingsuurtje zit erop voor ik het besef. En dan moet ik snel nog een paar samenvattingen bekijken van de andere duels. NBA Play-offs... a way off life. En tussendoor een Champions League matchke, een laatste voorjaarsklassieker, een eerste kleine wielerronde en sinds deze week het onvermijdelijke WK Snooker in The Crucible. Zeg nu nog dat het geen drukke tijden zijn...