't Zijn toeren

EEN HOEK AF was het eerste wat Tanneke te binnen schoot toen zij deze foto op Facebook zag. Wie Tanneke is vertel ik later wel eens. Maar dat er minstens één hoek af is mag zeker zijn: bij de gefotografeerden én bij Tanneke. Een etentje na een gezapige fietstocht met enkele leden van de "Salamanca Bende", supportersclub van 'ons Klein' toen zij Europees ketsenbal speelde. Die schare is uitgebreider dan wat u hier te zien krijgt, maar het is niet iedereen gegeven op élke belangrijke dag van het jaar zomaar vrijaf te nemen. "It is what it is" -pik ik van K's Bday-invitation-card- en dus hebben we met z'n allen een tandje bijgestoken om ook nu weer de naar gewoonte uitbundige lol bijeen te trappen. En dat het gelukt is ziet u hiernaast. Goed idee van de fotografe om haar getuigenis in zwart-wit te produceren. Merci, Ilse: dat tempert de zottigheid toch enigszins. Pluim ook aan La Pola, of wat dacht u: voor de organisatie van fietsrit en keuze van de eetgelegenheid. Bistro 4 verdient een meer dan positieve vermelding én een vleiende review. Wordt aan gewerkt. Volgende afspraak in de Polder, voor een beestige wandeling. 't Zijn toeren, 't zijn toeren. 

Oeverloos R-E-S-P-E-C-T ...

In hetzelfde bedje ziek. Weer te lang gewacht. Opnieuw niet kunnen beslissen. Van hetzelfde laken... of gewoonweg niks geleerd uit mijn vorige zwakke periodes? En dan is er plots zoveel in de aanbieding dat 'den deze' overmand wordt door besluiteloosheid. Nog niet dikwijls meegemaakt. Behoort dat ook al bij het oud(er) worden? Het bloggend 'ouder' worden. Heb ne vriend die al jaren belooft om aan een blog te beginnen. Het komt er maar niet van. Veel te druk, ook nu hij op pensioen is gegaan. Hij is onnavolgbaar en heeft in onze bende zijn gelijke niet. Zat afgelopen weekend 4 dagen op rij voor een rit van 250 km op de fiets. Een van de 145 solorijders in het 1000 km Kom Op Tegen Kanker-evenement. Zoals hierboven reeds geschreven, en voor alle zekerheid nog maar eens herhaald: Oeverloos  R-E-S-P-E-C-T voor mijne maat. Dank voor de steun en het dragen van onze badges tijdens de rit. Dat geeft ons een geweldige boost. Een 'boost' van Boesteman Boers. En, Rudiman: laat ons nog maar wat wachten en die blog nog even rusten, ge zijt héél goed bezig kerel. Merci !!!

FOTO TOP12 - #01 2017

Eén schaap op het droge. Dat geeft rust, en daarmee wil ik 2018 tegemoet treden. Een schaap bij een witte stam. Een Provo-plan? Daar dacht ik niet aan op 15 oktober 2017 toen ik de foto maakte. En al evenmin speelde het toen ik de selectie doorvoerde en deze uiteindelijk heel onverwacht de TOP12 haalde. Toch wens ik U een "witte fiets" toe voor het nieuwe jaar, en heel veel probleemloze kilometers...

#voordemistopkwam#vroegopstap#evenwicht#rust#tournavaux#ardennen#frankrijk#mp

Sportweekend in drie bedrijven...

1. Zelf in actie. Het weekend zit er weeral op. Alles prima verlopen. Niks bijzonders te melden? Niet echt. Of toch wel?

Er zat sinds lang nog eens een volle maar sportief-relaxte zaterdag in. Ik heb om te beginnen mijn eigen zweem van sportiviteit in voege gehouden: een uurtje op de homeo, gelijkelijk aan met een zwaardere belasting en naar omstandigheden ook een hogere trapcadans. En met een stevig part uit de Rome I-serie voor m'n neus. De timing is wel niet helemaal perfect: de Iden van maart zijn net gepasseerd, maar Caesar is nog volop in strijd met Pompeius om de heerschappij over de eeuwige stad. De republiek zal eraan moeten en Caesar wordt keizer-dictator. Aangezien het bekende "Tu quoque Brute, fili mi !?" nog  op zich laat wachten besef ik maar al te goed dat er nog aardig wat tijd te pedaleren valt. In blokken van 60 minuten, daar houd ik mij aan. De wattage mag wel nog een beetje hoger...

2. Onvoorstelbaar internationaal. Dat laatste met het oog op de aankomende voorjaarsklassiekers. Daarvan heb ik zaterdag de finale uit Milaan-San Remo vanop de zetel bekeken. Tegen beter weten in schuif ik mijn dopingvermoedens aan de kant en gooi mij in gedachten mee op en over de Cipressa en de Poggio. Beuken, keihard gaan, het juiste moment afwachten en knallen. En ook ik heb zo mijn idee over de verslaggeving: zet Josee De Cauwer afwisselend bij een van die Eurosport-gasten, geef Michel Wuyts een ticket voor een ver verlaten eiland en we gaan de pret niet opkunnen. Tot het zover is mag Jeroen Vanbelleghem voor mij zijn ding blijven doen. Vind het zeker niet slechter dat wat de Sporza-paus de laatste jaren te bieden had. En dan de koers: hiervan onthoud ik het beeld van de aankomst. Bij deze foto - zeg maar 'stilstaand beeld' - gelooft U toch nooit dat hier geen valpartij op volgt. Neen dus, die mannen vliegen met z'n drieën over de eindstreep en dat was dat. Na 291 km koers een spurt op leven en dood, een paar centimeter verschil, en op naar de volgende. Alledrie acrobaat, alledrie rechtop. Chapeau !!

Interviews interesseren mij niet echt, maar nu ik hier toch zit zap ik enkele kanalen verder en zie op BBC de schonkig bonkige lijven van een pak rugbyspelers voorbij schuiven. Zeslandentornooi, France - Wales. Ze zitten al in de laatste vijf minuten, dus dat kan er wel even bij. Zie de Welshmen 13-18 scoren en denk in al mijn naïviteit dat de boel beklonken is. Ook mooi niet: om mij onbekende redenen wordt er zonder al teveel heibel of gezever op het veld  zo maar eventjes 20 - t w i n t i g - minuten bijgeteld en gespeeld. Begin het na een tijdje te snappen: als er na de scrum een verdedigende fout gefloten wordt start men opnieuw met een penalty-scrum op dezelfde plaats als voorheen. Aad De Mos zou zich hier met zijn "pinanti is pinanti" ook thuis voelen denk ik. En dus zit ik een groot gedeelte van die tijd te kijken naar wat U op de foto ziet. En opnieuw, en opnieuw... en gek genoeg: het blijft spannend. En dat wordt het nog meer: in de honderdste minuut geraken de Fransen (voor eigen volk) dan toch over de eindlijn en maken gelijk. Ook bij de reconversie gaat de bal tussen de palen, et voilà: 20-18 winst voor de thuisploeg. En dan verloopt het verder zoals we eigenlijk mogen verwachten: wederzijds respectvol gedrag van beide ploegen bij het verlaten van het veld, coaches die het met elkaar over de match lijken te hebben en supporters die zonder problemen de tribunes verlaten. Daarna in de studio commentatoren die... commentaar hebben op van alles en nog wat. Zo moet het gewoon denk ik dan, heb ik ooit niet iets gehoord als "Rugby? This kind of football, played by gentlemen." Of toch iets in die aard...

3. Simultaan Belgisch. En nog was het niet gedaan. 's Avonds werd er op nationaal niveau gebikkeld. Op één de Croky Cupfinale tussen Waregem en Oostende en tegelijk op Play Sport een rechtstreeks basketverslag van The Wilink Game 2017 tussen Brussel en de Antwerp Giants. Ik vond geen van beide echt hoogstaand, maar de simultaneïteit zorgde voor vlotte schakelmomenten en al bij al was de spanning ook hier te snijden. Eerst voetbal: 2-2 full-time, 3-3 na de verlengingen en 4-2 na penalty's. Forza Essevee !!!

Ook op de Heizelvlakte werd er in Paleis 12 een basket feestavond georganiseerd door Basic Fit-Brussels. In navolging van de Night of the Giants, sinds enkele jaren in het Sportpaleis, spelen die van Brussel voor de tweede keer hun Wilink Game voor zo'n 7000 toeschouwers. Grote ambiance, resultaat basketbal, maar zelfs dan is er in deze sport nog heel veel te beleven. Ok, de eerste helft was een mager beestje (27-22), maar finaal zorgden Domien Loubry & Co voor de stunt en klopten zij de Giants met 67-61. Proficiat, Ketjes !!! En hier: van een sportieve zaterdag gesproken...

Maffiose schildpad....

Het is mij al eens eerder overkomen: denken dat er niets te doen is, dat je eigenlijk niks om handen hebt, maar dat er ondertussen en nog wel tegelijkertijd zoveel dingen op je af lijken te komen dat je niet weet waar je nu best eerst aan zou beginnen. Dan komen er zinnen als deze uit het klavier: geen put zonder vis,  teveel hout om er nog pijlen van te maken, overdaad die voor een keer wél schade wil aanrichten en een blogger die zijn trappers dreigt te verliezen. Gelukkig is er in deze periode één absolute prioriteit overeind gebleven: ik heb voorrang verleend aan mijn lees- en weethonger en die enkele reis naar Corleone tot de laatste kilometer uitgezeten en -gelezen. Wat een boek, zeg !! Kon ik mij iets toepasselijker inbeelden om dit schrijven lezend af te ronden dan het verhaal van de Siciliaanse appelsienenproducent die niet wil plooien voor de bedreigingen en weigert protectiegeld te betalen. Hij wil van geen wijken weten maar gaat samenwerken met de politie. Hij wil stand houden en niet vertrekken van zijn eiland om elders geheel anoniem een nieuw leven op te starten. Levenslange privé bewaking is nu zijn lot. Oh ja: hij kweekt bloedappelsienen! Kan het toepasselijker? Of nog: cynischer...??  Petra Reski staat zeker nog een hele tijd op mijn bibliotheek- en of e-booklijstje. Die kent er wat van, en heeft nog meer boeken gepleegd!! Bij deze wil ik ook mijn goede vriend Signore Spaghetti bedanken voor de tekstuele repliek, de attente blog-appreciatie en de toegevoegde leestip: Roberto Saviano komt ook op de lijst. Zero Zero Zero is met stip genoteerd! Want... en hier begint het al: dit boek staat normaal €19,90 en als e-book €12,99, maar het moet in de aanbieding als paperback weg voor een schamele €6,90.  Maffia korting? Camorra sale?? Ndrangheta solden???

Ondertussen hebben we de nazomerse hittegolf prima verteerd: dankzij het microklimaat van onze Hobokense Polder en de nabijheid van de Schelde duiken we bij afkoeling steeds enkele graden lager dan de omliggende aangelanden. Heerlijk na zo'n tropische dagtemperaturen: alles open tijdens de donkere uren en de koelte in huis halen. Zo kan ik het nog wel even volhouden, nog langer dan de nazomer zelve. Op de valreep zijn Polo & Pola gisteren nog eens op de fiets gesprongen en hebben een knooppuntenrondje gereden door de Antwerpse Kempen: Massenhoven, Oelegem, Halle, Zoersel,  Vorselaar, Pulle,.... De nummers ben ik vergeten, de volgorde al helemaal. 

Genoten, en daarna in de eigen huistuin terug op mijn/ons effen gekomen. Meer moet dat niet zijn. Of toch...? Een beetje gescharrel onder aan de haag. Ondertrouwd geluid. Wat kon dat wel zijn? Een verdwaalde landschildpad. Bleek na enig rondvragen in de straat een Pelemanneke te zijn. Op de rol... zwaar op stap, zoals zijn baasje zeker? Maar het baasje is wellicht mevrouw P., want toen die hem kwam halen sprak zei het landreptiel zeer ernstig toe: "Larske, wij moeten eens serieus praten hé...!!" Benieuwd wat dat gaat geven.

En dan zijn er onze Paralympiërs: die blijven goed presteren en alsmaar meer medailles binnenhalen. Als het even kan "goud", want dat vinden ze het tofst: winnen!! Joachim Gerard haalt brons in het tennis, Kris Bosmans zilver in wegrit wielrennen, Michèle George - voor sommigen George Michael - pakt zilver in de opgelegde dressuur én goud in de vrije oefening, Laurens Devos wint net als Florian Van Acker goud in het tafeltennis, Peter Genyn pakt goud in de rolstoelsprint en Marieke Vervoort zilver op de 400 meter. Allemaal toppers!! Dikke proficiat, en het is nog niet gedaan...

Om te eindigen deze keer een beeldje van de afsluiter van onze afgelopen Frankrijk-trip. Op de terugweg hebben we overnacht in Beaune. Ontelbare keren voorbij en langs gereden op weg naar en van het zuiden, maar er nooit gestopt laat staan bezocht. Deze keer dus wel: inchecken, wandeling door de stad, terrasje en eten, slapen en dan eindelijk een bezoek aan het "Hospice". Prachtig gebouw met een straffe geschiedenis. Zeer de moeite waard, heeft bij ons veel te lang geduurd eer het eindelijk zover gekomen is. 

Maar nu toch eens voor de televisie: Culture Club. Nieuw cultuurprogramma op Canvas, met Sofie Lemaire en Bent Van Looy. Live vanuit onze koekenstad. Ben heel benieuwd... of de haas en de "schildpad" ook aan bod komen?

Het hart op de juiste plek....

"We zullen wel zien.." was de slotstelling van mijn vorige blogpost. Wel: "We hebben het zeker gezien." En we zagen deze keer dat het goed was. Het was verDuveld goed!! Iedereen content, behalve Rafael Van der Vaart in Studio France op NPO1. Maar die heb ik zelf niet gehoord, en dus laat ik er mijn pret niet door bederven. Het was een mooie wedstrijd: inzet en daadkracht waren aanwezig en de technische kwaliteiten kwamen voldoende aan bod. Ja hoor, ik heb het nog steeds over de Roze Druiven (voor wie niet mee is: ik vrees een boete vanwege de KBVB wegens het ongevraagd gebruiken van de merknaam "**** *******" vandaar de fruitige variant) die in een weergaloze wedstrijd de Hongaren opzij zetten en zich plaatsten voor de kwartfinales van het EK France 2016. En dus spelen "we" vrijdag in Lille-Rijsel tegen Wales voor een mogelijke plaats bij de laatste vier. Go Belgium Go !!!

Da's een heel eind verder dan de poulefase waarmee dit kampioenschap begon en hetwelk we eind vorige week definitief achter ons hebben gelaten. Dat werd afscheid nemen van ploegen die ik niet zo erg mis, zoals Albanië bijvoorbeeld, maar ook van supporters die dan wel een leemte achterlaten... van datzelfde Albanië dus. In die wedstrijden is het dikwijls ook meer uitkijken naar beelden van de tribune dan naar het wedstrijdverslag zelf. Maar ook tijdens Zwitserland-Polen, eerste match van de knock-out fase, was er extra-sportief een en ander te verhapsnappen wat we nu omwille van een gemiste Helveten-penalty moeten missen voor de rest van het tornooi. Samen met de Alpenmannschaft is ook madame Blerim Dzemaili haar vent naar huis gevolgd. Het ware niet fout geweest had ze alleen het kind met de vader meegestuurd en zelf nog een paar keer op de tribune plaatsgenomen. Tijdens de matchen van Duitsland bijvoorbeeld: heel degelijk voetbal maar oersaai. Weinig spektakel, tenzij je een ballenkrabbende en vingersnuivende coach onder die noemer wil rangschikken. Dan liever en bij regelmaat de ravissante Erjona Sulejmani in beeld tijdens de spelonderbrekingen...
Maar goed, het is niet anders en ik zal ermee leren leven. Dat een en ander niet geheel onbelangrijk is in het motivationeel gebeuren bij sportwedstrijden bewijst het verloop van de NBA Play-off Finales: van 3-1 achter en na een nooit eerder vertoonde remonte naar 3-4 winst óp het terrein van de tegenstander.  Cleveland  heeft het voor de eerste keer gedaan. Iedereen spreekt over een fantastische Lebron James, sommigen vermelden nog een ongelofelijk sterk spelende en raak schietende Kyrie Irving, alias Uncle Drew, maar niemand, of zeker te weinig analisten hebben het over de echte stuwende kracht achter de Cav's...

Om dit alles te verwerken zijn Polo & Pola voor enkele dagen uitgeweken naar de Veluwe: Nunspeet. Vincent Van Gogh zou hier even gewoond hebben en Eibertje bracht vanuit Vierhouten, dwars doorheen het bos, haar eitjes naar de markt. Niks bijzonders, gewoon even weg. Het was evenwel geen bronstperiode - dat wisten we - en dus geen burlende edelherten tijdens de fietstocht, maar wel heel andere en aangenaam nieuwsgierige bewoners op de Veluwse velden. Met het hart op de juiste plaats...

Van de hemel naar de hel...

Wie of wat zou er mij toe aangezet hebben om toch (voor)tijdig te posten deze keer? Zijn het de plattekees-excuses van al die zwaar betaalde en over het paard getilde voetballers die er deze dagen niks van bakken? Brugge, Anderlecht, Standard... hoe halen ze het in hun Vuitton-koppekes om nog op shoes een grasveld te betreden? Man, man, man... wat een sport-onwaardige toestanden toch?!  Dat weet nauwelijks hoe het met de achteloos in zijn schoot geworpen miljoenen moet omgaan en beseft al evenmin hoe een deftig partijtje voetbal nog wordt gespeeld. Laat staan een bal tussen de palen wordt getrapt. Duizenden leggen tot twee keer per week vele (spaar)centen neer om hun 'helden' aan het 'werk' te zien en worden keer op keer bedrogen door die pipo's op noppen. Normaal spendeer ik er hier geen aandacht meer aan, maar wat Brugge en Anderlecht er nu 'NIET' van gebakken hebben tart toch elke verbeelding. U houdt het niet voor mogelijk: op professioneel niveau er tot driemaal toe, in dezelfde wedstrijd dan nog, niet in slagen om een bal vanop elf meter voorbij de keeper te krijgen. Goed werk van de doelman!? Uiteraard. Maar een strafschop zou een 'straf' moeten zijn voor de tegenstander, geen cadeau. In het geval van de Geuzenploeg uit Brussel lijkt het mogen trappen van een elfmeter steeds meer op een vorm van zelfkastijding. De opponerende doelman ziet zo'n fase met het meeste vertrouwen tegemoet en krijgt er als het ware een mentale 'boost' van. Laat maar komen die sukkels. Ik pak er nog wel eentje... Of twee! Of drie als het moet!! Laat maar komen.

Genoeg gelachen met het hoofdstedelijke 'paars-wit'. Over dus naar de 'blauw-zwarten' uit Brugge: die brengen er niet méér van terecht. Na een zoveelste 'weer-net-niet'-jaar gingen ze dit seizoen wel eens orde op zaken stellen. Met een technisch sterke, maar mentaal en karakterieel ongelooflijk zwakke rekrutering was de trend al in het tussenseizoen gezet. Nog maar eens. Steeds maar weer moest hun T1 excuses verzinnen waarom het nog niet lukte. Dat was zo in juli, augustus en september en dat is het al helemaal na het eerste weekend van oktober. Mama mia: 4-1 op AA Gent. En dan vond hij de eerste helft nog oké! 

Ooit moet het toch eens genoeg zijn, zou men denken. Ooit komt daar wel een einde aan. Maar neen, ze blijven daar maar verder aanmodderen in Brugge en in Brussel. Van de hemel naar de hel. En waar eerder de trainer al gauw de kop van jut was en zijn C4-tje mocht ophalen houden de beide besturen hen nu wel lang de hand boven het hoofd. Zijn Hasi en Preud'homme dan echt zo'n dure vogels? Ik hoor het wel als het zover is.

En dan ziet U maar dat heer Polo & Co alle reden hadden om er dit weekend nog iets van te maken. Het gingen trouwens de voorlopig laatste heerlijk zonnige dagen worden. Dus werd de zaterdagmiddag besteed aan een wandeling in ons eigenste Polderbos. Onder wat hoge en flinterdunne wolkenreflecties van start gegaan. Langs de meest pure vormen en kleuren van de natuurlijke oogstperiode, over de kasseien van de oude Scheldedijk, van het ene al meer scheve dan het andere merkpunt tot het volgende Natuurpunt. 

Heerlijk niksend wandelen...

We hadden er nog niet genoeg van, zo mocht zondag blijken: op naar een fietstocht langs de Kleine Nete-dijken. Nijlen, Kessel en omstreken. Een zeer rustig parcours. Voor een zondagmiddag opvallend weinig wielertoeristen. Dat de Belisol Trappers hun zomerseizoen afsloten met de ondertussen klassiek geworden Horendonk-Willemstad-Horendonk kwam ik later te weten. Maar waar zat de rest? Toch al terrassentijd...!!?

Het werd een zeer leerrijke onderneming. En de logica werd gerespecteerd: want als in Kessel de Hemel 'weg' is, komt men zo in de Hel terecht. Heb er mij altijd iets anders bij voorgesteld, maar nu lijkt het al lang niet meer zo angstaanjagend om daar in het hiernamaals een kijkje te gaan nemen.

Iets verderop staat in een immens weiland een kudde bizons te grazen. Een kudde ja, ze zijn wel met vijftig. De zeven op de foto stonden het mooist gegroepeerd, vandaar. Zij leveren het vlees voor de grill van De Slappen Uier. Volgens Steve C, die we geheel onverwacht op onze route tegenkwamen, is het daar zeer goed tafelen. Daar moeten we in de al dan niet nabije toekomst toch eens werk van maken. Let wel: 7/7 in juli en augustus, verder woensdag en donderdag gesloten. Maar ze mogen ons daar zeker eens verwachten...

Op het start- en eindpunt van de rit waar de auto op de parking stond, zijn we aan tafel geschoven in Opa's Eethuisje. Elzenstraat 7, 2560 Kessel. Eerlijke hap eten op een nog deels zonnig en aangenaam zittend terras. Wat een dag weer: van de Hemel en de Hel, De Slappe en het Eethuisje en de ontelbare bochten op de Nete-dijken. Bomma en Bompa hebben ervan genoten, en dan pakken we het gevleugelde "Mijn leven is een hel!" er met de glimlach bij. Als ik maar met mijn rug naar het vuur mag zitten...

In snelheid genomen...

Terwijl boven de Polder alle hemelsluizen worden geopend en het water met bakken naar beneden komt probeer ik zo snel mogelijk de nog openstaande deuren, kantel- en andere ramen te sluiten. Een verloren koers tegen de tijd en de elementen, die deze keer enkel wat dweilwerk tot gevolg heeft. Geen echt nood(weer) voor ons, blijkt dus alleen een fikse bui met veel gerommel erover heen. Bovendien heb ik de was nog droog van de molen kunnen binnenhalen. Lucky me! Nu even de kladversie van mijn blog afstoffen, opschonen en van de nodige haken en ogen voorzien. Et voilà, hier is ie dan...

Naar de orde van de dag. De vorige dagen verdreef het super-mooie weer de vluchtelingenproblematiek en de ontwikkelingen omheen het asielzoekersvraagstuk naar de achtergrond. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er geen goed oog in heb, wat dat dan ook mag inhouden. Het zal niet veel anders zijn dan bij de modale medemens: mijn hart zegt zus, mijn buikgevoel zo en dan stuwt het weinige verstand dat ik heb mij nog een derde richting uit: weg van de xenofobe beerput die stilaan ontstaat door de vele zure reacties op de sociale media. Sociaal??  Ben zeker niet jaloers op de mensen die hierin een verantwoordelijkheid moeten nemen...

Tussendoor heeft een Nederlandse torpedo zich op het WK Atletiek in Beijing zeer overtuigend tot snelste madam ter wereld gekroond: Dafne Schippers, eerst zilver op de 100 en daarna onweerstaanbaar primus op de 200 meter. Prachtige prestaties en wat een klasse! Maar ook hier een hele polemiek, zij het van een totaal andere orde. Loopt ze 'clean' of niet? Gek toch dat heel de journalistenmeute zich daarin laat meesleuren. Een topatleet die al jarenlang  zeer goede sprintresultaten haalt in de zevenkamp, zich uiteindelijk is gaan specialiseren op de korte loopnummers en nu op een supersnelle baan een paar topchrono's neerzet. En meteen achterdocht. Maar o wee als er vragen gesteld worden over die rappe Jamaicanen: ho maar, aan die reputatie mag niet getornd worden...!!! Hier zegt mijn buikgevoel dat 'la Schippers' te vertrouwen is en alleen veel respect verdient. Chapeau dus!!!

Hetzelfde 'hoedje af' voor die geweldige prestatie van Philip Milanov. Philip wie? Nooit van gehoord. Een Belgische discustopper die in de Borlée-gekte volledig uit het oog wordt verloren. Is ook al een hele tijd goed bezig, maar krijgt geen aandacht. Je moet dat blijkbaar zelf afkopen hier in België. Waar kennen we dat nog van, Anke...?? Oh ja, mocht U het alsnog niet gehoord of begrepen hebben: Milanov, 24 jarige Bruggeling met Bulgaarse roots, wint de eerste zilveren medaille ooit voor België op een WK atletiek: 66,90m . Dikke proficiat !!! Het heeft de door Jacques Borlée aan de lijn gehouden sportjournalisten wat moeite en mogelijks enige ongehoorzaamheid gekost, maar de atleet die het verdiende heeft nu finaal toch de nodige aandacht gekregen. Hopelijk mag dat zo even blijven... 

Wij van onze kant hebben het weekend gebruikt om een paar fietstochtjes te maken: de ronde van Essen, in gezelschap van Bram & Anke, met vertrek en aankomst aan de voet van de Bakkersmolen op Wildert. Over Nieuwmoer, den Uil, Rucphen en Nispen op 't Hollands, langs de Quarantaine-stallen en over 'den Heikant' weer naar Wildert. Daarna 'tante Rita' een gelukkige verjaardag gaan wensen. Hiep Hiep Hiep Hoeraaa!!!
En zondag naar het Rivierenland en langs de Klein-Brabantse bochten van de Schelde. Op aanraden van Geert T ook eens 't Schipken bezocht. Beetje zoekwerk en de hulp van een koppel fietsende inboorlingen leidde ons naar 'den Dam'. Een mini achterafstraatje met alles erop en eraan, plus heerlijke rust én een fantastisch pannenkoekenhuisje!!! Geweldig gegeten bij heel vriendelijke mensen: Femke en Geert (niet die van de tip!!)  Ik zeg en schrijf het alleen als ik het meen: dit is voor herhaling vatbaar. Ze zien ons daar in 'den Dam' zeker nog terug. Tijdens het vervolg van de rit hebben de verteringssappen hun werk gedaan en stroomde het zweet rijkelijk over onze afgepeigerde lichamen. Deze tweede uitstap verliep trouwens aan een heel wat rustiger tempo dan de zaterdagrit met onze jonge wolven.
Het was warm de afgelopen dagen en dat hebben ze hier en daar weer geweten in België. Hadden wij vorig jaar prijs, vraag dan maar eens aan o.a. Jan Verheyen hoe het deze keer was in Ruddervoorde. Nu maar hopen dat het daarbij blijft, of worden we nog eens in snelheid genomen...??

Toeval of niet...

Stilaan is er weer leven en een beetje activiteit gekomen in de dagschema's van de ouwe Polo. Niet dat het hier in de Polder geen 'zomer' meer zou zijn, maar de nachtelijke verkoeling zorgde ervoor dat overleven haalbaar bleek en dat hebben we met vreugde gedaan. De ware rust en absolute kalmte werden echter zwaar om dragen en dus heb ik mij licht kwispelstaartend op iets dynamischer bezigheden gestort.

Zo heb ik zondag de Wiesbaden 70.3 triatlonprestaties gevolgd van Chocolate Jacques en zijne Junior Choco. Niet dat ik daar zelf ook maar een voet voor heb verzet, laat staan een trap op de pedalen heb gegeven. Maar al die tabbladen openen om de in race-voortgang van mijn idolen te volgen en dat dan ook nog een hele wedstrijd lang manueel up te daten mag niet onderschat worden. Heb tussendoor een Energy Bar tot mij moeten nemen. Zonder zwans: wederom een heel dikke proficiat aan Rudiman & Zoon en bovenop - toeval of niet ?- nog een heel gelukkige verjaardag voor die met zijn groen klakske. Chapeau makker, die 'zestig jaar' hebben geen vat op U. Laat de volgende decennia maar komen.
IRONMAN forever !!!


Van het een is nu ook het ander gekomen en omdat het fietsen, hoewel heel lang geleden, ons vorige week zo goed is bevallen zijn we er diezelfde zondag nog op uit getrokken 'zum pedalieren'. Niet naar 'den vreemde', niet naar een buurland en toch naar het 'Buitenland': een enclave in mandenmakersdorp Bornem. In een ver verleden heb ik het basketbalteam van 'Beurrem' nog een jaar gecoacht, en dat begon met een heel plezante Buitenland-annecdote. Op de eerste training verzamel ik de spelers in de middencirkel, stel mezelf even voor en vraag of iedereen er is. "Nog een moet er komen. Kan even duren, want die komt uit 't Buitenland." "Ik wist niet dat jullie een buitenlander in de ploeg hebben. Een Amerikaan?" Iedereen aan het lachen: hij woonde 'over de baan', in de bocht van de Schelde, tussen Bornem en Temse: het Buitenland.

Nu dus een leuke fietsroute langs de Oude Schelde.
Op zondag met momenten behoorlijk druk, maar binnendoor evengoed veel rustige kilometers. Halverwege ons zeer bescheiden parcours een ware ontdekking: Café St.-Vadde, een authentiek bruine kroeg op de hoek van Roddam en Vitsdam: 'Beurrem' ten voeten uit. Schitterend stil moment met een blonde St Bernardus bij Swa op de stoep. Heb mij ineens een
t-shirt aangeschaft en plechtig beloofd dit kleinood in de Koekenstad te dragen om reclame te maken. Als het nu maar niet te druk wordt bij Sint Vedastus...

Op 't einde van de rit slaat de honger toe.  De auto staat bij 't Sas, maar daar is het een drukte van belang. Kilometerke terug fietsen, en in het oude hart van 't Buitenland stappen we binnen bij L' Etranger. Vriendelijke ontvangst, vlotte bediening, smakelijk gegeten. 'Een aanrader' zoals ik hier af en toe wel eens durf te plaatsen. Met bovenop nog zo'n 'wat een kleine wereld'-ervaring: Dirk & Tanja met kleine Fynn schuiven aan naast ons. 'Af-en-toe' kennissen via de Pjottr-winterwandelingen. Toeval of niet...!?


Hiermee was noch is het afgelopen met de bedrijvigheden, maar sta mij toe U en Uw leesbereidheid wat te sparen. Volgende bijdrage bulkt van de actie en laat niet al te lang op zich wachten. Beloofd !!