Stille lessen leren

BIJNA STIL GEZWEGEN. Maar het grote stilzwijgen kan niet vaak genoeg doorbroken worden, dus nog maar eens een bezoek gebracht aan Kazerne Dossin in Mechelen. Bijna 26.000 Joden en zigeuners werden hier tijdens WO II op transport gezet naar Auschwitz. Nu de plek voor een memoriaal, museum en documentatiecentrum over de holocaust en mensenrechten. Bij het lezen van de Emily Beyns-tetralogie is de aandacht weer gewekt. Gelukkig een soort interne alarmbel die bij heel wat babyboomers nog afgaat. Ben daar niet rouwig om. Om die bel, wel om wat er toen gebeurde. Er wordt in het museum zoveel informatie aangeboden dat  herhaald bezoeken mij aangeraden lijkt. De vele details zijn aangrijpend, maar is het de leeftijd van mijn tanende brein: ik vergeet ze bijna even snel als ik ze gelezen heb. Wat wel blijft hangen is de algemene teneur en de vaststelling voor mij, onnozele ziel, dat extremen in een samenleving naar al dit soort uitwassen leidden. En dat de dreiging steeds aanwezig is en blijft. Hopen maar dat de slinger nooit meer te ver gaat doorslaan: niet naar rechts, maar ook niet naar links. Ijdele hoop? Of toch maar vaststellen dat democratie in al haar tussentijdse erbarmelijkheid nog niet zo slecht is. Onderhandelen, negotiëren, marchanderen, loven en bieden om tot een acceptabel  bestuur en een leefbare samenleving voor iedereen te komen. De beste en wellicht ook enige oplossing om de herhaling van grootschalige drama's als deportaties en uitroeiing te vermijden. Of hopelijk weer uit te stellen voor heel lange tijd.

Ook de tijdelijke tentoonstelling heeft haar uitwerking niet gemist. Left Luggage van Willy Baeyens is een verzameling achtergelaten reiskoffers en portretten van kindslachtoffers van de holocaust. Misschien niet het meest originele kunstwerk, want (te) sterk verwijzend naar beelden van de gelijknamige film van Jeroen Krabbé uit 1998. Gebaseerd op Twee koffers van Carl Friedman. Maar wel raak en mogelijks de trigger om die film dan toch eens op te snorren, of beter nog het boek te lezen. Een Polo zit nooit te stil om dan niet te lezen. Ben trouwens al in deel 4 van Schouwenaars' familie-epos bezig. Zit midden in 1968. Voor wie er zich nog iets bij kan voorstellen? En stap twee in de geplande strijd met de bladjeshaag is ook weer een feit. Buren op reis, extra groen-bakken beschikbaar. Lessen geleerd.

Vuurwerk

PATS BOEM PAUKESLAG. Een van Ostayen aanzet in de overtreffende trap. Vroeger altijd gedacht dat die "pats" er gewoon bij hoorde. Niet? Blijkbaar niet dus. Maar hier past het perfect, kom toch niet rond met één vuurwerk. Knallers voor de Belgische hockeymannen die Europees kampioen werden. Red Lions die in de finale Spanje op een hoopje speelden nadat ze in de halve uit een verloren positie terugvochten tegen "den Duits". En nog oververdiend wonnen ook.  Wat ik ervan zag op tv bracht nog maar eens in de aandacht dat competitie op hoog niveau ook respectvol kan gespeeld worden. Geen discussies met de refs, geen tijdrekkende blessure-fakes, geen storende haatgezangen of opgefokte supportersblocs. Respect voor de tegenstander, het publiek, de scheidsrechters, de organisatie. Gewoon top!!! 

Eerder hadden we de Russische bijdrage aan het vuurwerkfestival in Knokke-Heist bewonderd. Vanop de eerste balkonrij aan de dijk. Zoiets blijft toch ouderwets mooi en imposant. "Ooooh, oei, aaahhh, daaarrr, kijk..." En applaus. Applaus. Tot slot de "bloemmekee". En nog meer applaus. Pure nostalgie. 

Daags nadien op terugtocht naar het binnenland een tussenstop in Brugge, die Scoone. Geen last van toeristen want 8 hoog met een staalblauwe achtergrond de zonsondergang over het Venetië van het Noorden bewonderd. Even bijbabbelen bij Bende-vrienden "van Jef" deze keer. Alvast nieuwe afspraken maken. Kom hier met die analoge agenda's!! Of stuur toch maar een digitale herinnering in "Agenda".

En is het om de derde hittegolf van deze zomer in te zetten of te markeren, maar zaterdagavond was er nog een uitgebreid vuurwerk te bewonderen over de Burchtse linkeroeverkant van de Schelde. Gratis en voor niks, weer Vip-seats, nu bij het eigen slaapkamerraam. Opnieuw pats, boem, patat, paukenslag. Zomerse hitsigheid en vuurwerk aan de overkant. Heb daarna toch goed geslapen. Gelukkig!

BBB

BLAUWE BOMPA BEER. Waartoe een paar dagen aan zee ook al kunnen leiden? Staat bij één van de talloze kunstgalerijen op de Zeedijk in Knokke. Ooit in kleine versie cadeau gegeven aan Witse. Kleinzoon die ondertussen groot werd. Vandaag 14. HBD Wits'!!! Dan nu maar een foto van  een grote bompa beer voor de flinke vriend van Erik en Raf. Een heel bijzonder trio. Meer uitleg hierover enkel beschikbaar via PM. We hebben ondertussen zijn zus Joke uitgezwaaid bij haar AFS-vertrek naar de Dominicaanse Republiek. Een jaar lang de wereld bekijken en beleven vanuit een heel ander standpunt. Net als haar mama, oom en tante in de jaren '90. Na de heerlijk mooie woorden van "ons Bie" bij het vertrek van haar dochter doet de blauwe beer er goed aan  een moment van stilte in te lassen. Nooit fout om deemoedig een stap terug te zetten, te buigen en mee te genieten van zulke fijngevoelige teksterij. Gevolg: een tsunami aan empathische waardering en warme reacties op haar Facebookbericht. Geluk, tevredenheid, begrip en acceptatie. Chapeau!!! Losgelaten, napraten, beetje bekomen, weldoende siësta en op naar de volgende. We sluiten de dag af op het verjaardagsfeest van Katrijn. 40. Wens haar nog een deugddoende voortzetting en veel voldoening in het leven. Smeer uw kuiten maar in, "mevrouw"!! Het was een party om u tegen te zeggen. Wat zeg ik? Om "U" te roepen en te brullen, om in een babbel boven de dj-decibels uit te komen. Was nodig  om de laatste nieuwtjes uit te wisselen met andere Salamanca-bendeleden. Waren weer goed vertegenwoordigd. En daar bovenop een hele meute ex-collega's waarmee heer Polo het Instituut in Stabroek bevolkte. Daarmee moest nog veel doorgesproken worden. Hartelijk weerzien, deugddoende babbels, grappen en grollen, knipogen en bulderlachen. Alsof het gisteren was. Neen, ben er al acht jaar tussenuit. Da's lang. Niet te geloven. Merci voor 't feest Katrijn, en met velen afgesproken dat het niet zo lang meer moet duren voor we elkaar weerzien. Leven als een blauwe bompa beer. Een aanrader. 

Van het boekenfront

NA HET LEZEN kwam de zoektocht. Heer Polo werd enkele weken geleden serieus aangestoken door het verhalend jaren tachtig proza van Clem Schouwenaars. Mijn  Emily Beyns verhaal is u welbekend. Via de boekenjagers, inderdaad. En dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voor de resterende delen van deze tetralogie mijn lezershanden zouden passeren. Niet alleen tijd, ook doorgedreven zoekwerk kwam eraan te pas. C. Schouwenaars werd niet alleen doodgezwegen, zijn werken zijn bovendien nagenoeg onvindbaar geworden. Geen herdrukken, ook geen online verkopen, zelfs geen exemplaren direct uitleenbaar in de bibliotheken. Daar stond ik dan met mijn wens/belofte om het hele familieverhaal tot mij te nemen. Nog maar eens googelen, iets algemener: "Schouwenaars tweedehands". En hoppa, daar zat ik op een verkoopsite bij tweedehands.be van ene Marijke V.K. uit Duffel. 33 werken van deze schrijver in de aanbieding. Beetje heen en weer mailen, prijs onderhandelen, de vier delen plus het naschrift dan maar. Inclusief de verzendingskosten. Merci, Marijke. Ben zeer content. Na 1.Verwanten volgde 2.Meeldauw. Het begon allemaal in het late interbellum terwijl deel twee zich afspeelt in de vroege post WO II-jaren. Nu 3. De Vrouwen, dat start tijdens de zomer van 1960. Nostalgie, en het is nog lang niet afgelopen. 

Teveel om op te noemen

SOMS DENK JE. Soms ook niet. Welk van de twee brengt ons het meeste bij? Misschien dacht je dat er de afgelopen periode niks te melden viel? Dacht het niet, en denk dus maar snel iets anders. Er was zoveel en de zomerse agenda bleek zo vol te staan dat er van bloggen gewoon niks in Polo's huis is gekomen. Ondertussen stapelden ideeën en meldenswaardige feiten zich op. Uitkiezen wat er finaal op de plank zal komen wordt alsmaar moeilijker. Waar ligt die botte bijl? Op het blok met dat hakmes. Beslist om alles in mootjes te hakken en een snelle serie van korte berichten te produceren. Dat ene hangt soms af van een foto die er bij een andere gelegenheid dan weer niet blijkt te zijn. Zo dacht ik Steiger 3 tot driemaal toe "in the picture" te plaatsen. Begon  bij een nieuwe groepssessie met de Bende van Salamanca.  Fijne ploeg in een licht gewijzigde samenstelling. Inderdaad, die van Bistro 4 enkele weken terug. 't Was prima in de Steiger en dus voor herhaling vatbaar. Paar dagen later opnieuw present met mijn sportkot-buddy, de Calle. Moesten elkaar dringend nog eens treffen. Dat was tot onze grote verbazing al ruim vier jaar geleden. Veel te lang. Veel te vertellen, serieuze praat, levenswijsheid. Friends forever. Maar geen foto deze keer. Of toch?  Klik maar aan. En ja, weer lekker gegeten. De derde keer werd voor de verandering echter niet de goede. Paul B, uit mijn Pito-jaren, moest verstek laten gaan voor onze afspraak en dus werd de lunch uitgesteld. Nieuwe datum dient nog vastgelegd. Als de tijd ervoor rijp is. Maar Steiger 3 staat met stipt genoteerd, daar zien ze mij nog verschijnen. 

Back to the future

WARM EN KOUD, droog en nat. We blazen wat af tijdens deze op minstens twee gedachten hinkende zomerdagen. Blijkbaar ook het ideale moment om eens extra "gaz" te geven bij het verzetten van geestverrijkend culturele rauwkost. Rob van Essen ontving de Libris Literatuurprijs 2019 voor zijn roman De goede zoon. Schoondochter Shanthi schafte zich het bekroonde werk aan, waarna Heer Polo het op zijn beurt van haar cadeau kreeg voor zijn 68ste verjaardag. Merci! Na Wees onzichtbaar van Murat Isik - gelezen in het afgelopen voorjaar - nu weer een Libriswinnaar onder mijn lezend oog. De tweede op rij. En weer met de meest lovende recensies op de achterflap. De Volkskrant blijft nuchter, maar o zo 'to the point': een roman die intrigeert, amuseert en aanzet tot denken over onszelf en de wereld.

Dat het geen simpel proza is werd al meteen duidelijk. Heb wel meer boeken gelezen waarbij de aanhef voor de nodige moeite zorgde, maar heb nog nooit zo lang 'gezwommen' om alleen al maar boven te blijven in de aanzet van een boek. Onvoorstelbaar hoe van Essen dit vooruit-achteruit geschreven verhaal aan de man/vrouw weet te brengen. Voor de durvers onder ons alvast 'warm aanbevolen'. 

In de eindfase van dit leeswerk een mailtje van Hans: "Ha die Marrek, Vanochtend zat ik te luisteren naar aflevering vier van de El Tarangu podcast. Toen de filosoof aan het woord kwam moest ik opeens aan jou denken..." Krijg er de link bij en beluister diezelfde avond nog bewuste aflevering vier. Genoeg om zo snel mogelijk daarna tijd aan de rest van het verhaal te besteden. In combinatie met de laatste hoofdstukken van De goede zoon voert dit mij naar de rand van mijn begripsvermogen, een uitdaging voor welke vorm van tijdsbesef dan ook. Compleet 'back to the future'. Merci Hans voor de tip. 

Fietsen

LEVEN EN DOOD. Weet uit ervaring dat die twee dramatisch dicht bij elkaar kunnen liggen. Deze keer bevindt de context waarin zich heel wat verder van mijn bed, maar ga ook dit niet snel vergeten. Of toch? Vandaar deze reminder, voor mezelf en de veel latere bezoekers op de MMMP. Het gaat hier over de hoogste toppen scheren en doorheen de diepste dalen ploeteren. 

3 augustus: Remco Evenepoel wint de Clásica San Sebastian. Op zijn 19de, de jongste Belgische winnaar ooit. Euforie. Belgische wielerwereld wordt zot. De hemel op aarde. Woorden schieten tekort. 

5 augustus: Bjorg Lambrecht maakt een zeer ongelukkige val in de ronde van Polen. Op zijn 22ste. Geen hulp kon baten. Belgische wielerwereld rouwt. Andere woorden, maar schieten ook nu tekort. 

8 augustus: Remco E wint het EK tijdrijden in Alkmaar. Hij tankt energie en motivatie uit hevige emoties bij het verlies van collega-renners. Draagt zijn titel op aan Bjorg Lambrecht en ploegmaat Stef Loos. 

De gebeurtenissen uit de wielerwereld bepalen het aangezicht van het sportnieuws. Heel even toch. De media tonen nog maar eens hoe vluchtig alles is. Antwerp-Plzen  1-0. Lukaku naar Inter. BEL-USA 1-3.

Het hoofd en de benen

HEB EMILY ACHTERGELATEN. Op de woonsite Groen Zuid in Hoboken. Benieuwd of ze al opgepikt werd, en ook door wie. Heb ondertussen al een volgend boek achter de kiezen. Iets totaal anders deze keer. Was eigenlijk van plan het rustig aan te doen maar liet me meeslepen in het looptempo van de kopgroep. De drang vooruit was te sterk. Het hoofd weegt zwaarder dan de benen. In overdrachtelijke zin, geen taalfout dus. Even alles op een rij: Tom van Tineke doet twee ouwe loop-Oesjma's een boek cadeau. Hijzelf is stilaan ervaren marathonloper geworden en zette reeds de stap naar het ultra-gebeuren. Zijn vriend/kennis Olivier publiceerde onlangs zijn eigen Spartathlon-verhaal.  246 kilometer lopen van de Acropolis in Athene naar hartje Sparta. Om daar de voeten van Leonidas te kussen. En vooral de weg doorheen zijn dagdagelijks leven om deze uitdaging tot een goed einde te brengen. Dat wilde Tom met ons delen. Van een loper over een loper voor lopers. Delen van vreugde en geluk. En dat "geluk misschien niet meer is dan een aaneenschakeling van momenten van tevredenheid, gekoppeld aan zelfaanvaarding en het vermogen anderen te begrijpen." Olivier Verhaeghe loopt veel kilometers en filosofeert ondertussen zijn eigen leven op de rails. Zalig en inspirerend. Tot en met de marathon en zelfs een gedeelte van de trainingen op weg naar het ultralopen komen mij zo herkenbaar voor. Ben zelf nooit verder dan die 42.195 meter gekomen, maar het (be)leven van lopen, de momenten van intens genieten, het altijd buiten zijn, het meestal ook alleen lopen. Alsof het gisteren was. Als ik op de allerlaatste pagina dan een overzicht lees van zijn persoonlijke records komt de affiniteit helemaal aan de oppervlakte. Zou dikwijls in dezelfde wedstrijdgroep gezeten hebben. Alleen de stap naar de heroïek van de super lange afstanden werd hier nooit gezet. En nu is het te laat: tikker en heup en een postprostataire cocktail van discomfort hebben daar anders over beslist. Merci Tom J voor dit prachtige cadeau. Het heeft er voor gezorgd dat heer Polo in z'n kalende hoofd weer helemaal een loper is geworden. Stukje van mezelf hervonden. Het hoofd en de benen. 

Coach Robert Marchant

EEN HEEL BIEZONDER iemand. Coach Robert Marchant heeft ons verlaten. Zoals de familie het laat weten "op zijn eigen speciale manier". Echt een monument in het basketwereldje, een icoon. Een man met veel verdienste en trofeeën. Zo gedreven en onderlegd in zijn basketkennis, een coach om "U" tegen te zeggen. Maar, voor zover ik hem mocht leren kennen, ook een heel integer man. Een fijn mens met aandacht voor wie zijn basketbalpad kruiste. Mocht ooit een tijdje zijn zoon Kenny in de ploeg hebben. Herinner me mijn eigen nervositeit als vader en moeder een wedstrijd kwamen volgen. Echt niet nodig want de grote coach Robert Marchant gaf steeds positieve feedback en is ongeweten ook een hele steun geweest in mijn leven aan de zijlijn. Tot en met die toevallige ontmoeting na een play-off wedstrijd in Oostende. Pas twee jaar geleden, en ja: je herkende me nog en had direct tijd voor een babbeltje. Stond met je echtgenote te wachten op Kenny die jullie naar huis zou voeren. Om af te sluiten nog dit: net als bij mijn grote voorbeeld en beste vriend Jef De Koster valt jouw sterfdatum samen met je verjaardag. Op zijn minst een biezonder gegeven.  Mocht je hem ergens tegenkomen, doe Jef de groeten van mij. RIP Coach Robert Marchant.