Thumbs & Cats...

Het heeft er alle schijn van dat de derde jaargang van deze MMMP-blog slechts moeizaam uit de startblokken raakt. Was ik eerst de verjaardagsaankondiging al vergeten, dan blijkt ook de ten tonele voering van enkele gortdroge konijnen weinig los en al evenmin iets goed te maken. De juni-hitte heeft er natuurlijk wat mee te maken gehad, maar ook het feit dat uw schrijvende medemens de voorbije weken in afwachtende houding zat uit te kijken naar een voor overmorgen ingeplande ingreep. Een ablatie, om mijn bij tussentijden al te enthousiaste rikketik beter in het gareel trachten te houden. We gaan er vanuit dat dit de stilaan minder efficiënt wordende werking van mijn medicatie kan vervangen en de boel weer op de rails zal krijgen. Ik heb vertrouwen in de medische wetenschap en de bijhorende technieken, maar mocht U vrijdag tussendoor een vrij moment hebben, weinig of niks om handen en toch de tijd om aan mij te denken dan zeg ik geen neen tegen wat extra duimwerk. Alvast bedankt. Alle bee(s)tjes helpen... 

Zo is het toch ook bij onze Cats gelopen denk ik dan maar, iedereen wild enthousiast en uiteindelijk terecht fier op een zeer gewaardeerd eindresultaat. Maar in de aanloop naar de finalerondes "duimen" tot half België er de kramp van kreeg. Want zeg nu zelf: twee puntjes over tegen Montenegro, ééntje tegen Rusland na overtime en vier tegen Letland. Hoe nipt kan een voorronde verlopen? En, tot zover,  deze keer dus "net wél". We hebben het, van dichtbij zelfs, een paar keer net anders meegemaakt. Toen was het jammer, maar helaas. Nu valt er al heel wat net iets beter in zijn plooi, op en naast het terrein. In de kwartfinale ging Italie al veel duidelijker voor de bijl en in de kleine finale was Griekenland geen partij, en "brons" het logisch gevolg. Tussendoor in de halve finale op een oppermachtig Spanje gebotst dat veel te sterk was voor onze Cats, maar dat tot daar aan toe. Goed signaal om te blijven werken. En dus zijn de felicitaties hier op hun plaats en mag er met vreugde gevierd worden. Wel beseffend dat alles zijn tijd heeft en ook het "be there in the right place, at the right time..." zijn rol speelt. Dan moet je het nog afmaken, en dat heeft dit team prima gedaan. Van harte gefeliciteerd!!! En de foto dan, heer Polo? Neen, dat is geen vergissing. Die is voor alle Belgian Cats: van toen, nu en straks... en voor de klassiekers van Broadway!

Konijnen op het droge...

Voor wie graag op de hoogte blijft van de ontwikkelingen ten huize Polo, ziehier een beeld van de huidige achtertuinsituatie. De droogte heeft harteloos toegeslagen en laat duidelijk sporen na. Bij deze prent valt voor mijn fotovrienden de voorgrond wellicht wat ruim uit, maar dat is met opzet:  aldus kan U met het nodige leedvermaak vaststellen dat mijn gazon er ook aan moest geloven. Het gras bij de buren, aan één kant althans, is dan weer beduidend groener! Gelukkig is ons konijnenras daartegen bestand. Beter nog: nu wegens de grote hitte de pelouse het totaal heeft opgegeven en de "twee-kontjes-hoog" al helemaal niet meer dreigen, staat onze tuinrobot "Manolo" op non-actief. En dus mogen de keunen, zonder gevaar voor botsingen met onze gemotoriseerde grasmaaihulp, iedere dag full-time de weide op. Zo blijkt dan weer dat ook in deze hondshete dagen elk nadeel zijn voordeel heeft. Is het niet Johan C.?

Gelukkige 2de Verjaardag...

Het tweede jaar van de nieuwe reeks 'Mededelingen' zit erop. Exact 24 maanden geleden zette heer Polo een aantal van zijn volgers, -innen en -essen een hak en tegelijkertijd op het al dan niet aantrekkelijke edoch in ieder geval totaal verkeerde been. Middels een laatste 'reuzen'telegram. Remember?! Uiteindelijk kwam na tien lange jaren de Polo-blogtrein tot stilstand. Eindelijk? Of kwam er toch een vervolg? Dat had de ene als sneller uitgevogeld dan de andere. Sommigen deden er zelfs een volledig jaar over. Maar er is dus overduidelijk sprake van een doorstart, en wel met deze vanaf nu jaarlijks in wisselende kleuren weerkerende en als naar gewoonte hoogdravende aanhef...

22 juni 2015

Nieuwe Start...

Breaking News: Na 10 jaar Mededelingen van Marco Polo voel ik nood aan verandering maar ook de hang naar het vertrouwde is mij niet vreemd. Ik heb een hoofdstuk afgesloten, maar plak er meteen een tweede deel tegenaan: Meer Mededelingen van Marco Polo. Niet echt origineel, maar des te meer herkenbaar. Aan de vormgeving is wel gewerkt. Kleuren zijn gewijzigd, lettertypes veranderd en de grootte ervan werd aangepast aan de op onze leeftijd mogelijk teruglopende oogsterkte wat lezen betreft. Bovendien is de leestekstbreedte opgevoerd. Met deze grotere spanwijdte blijft het mijn streven om af en toe een hoge top te scheren. Nu de inhoud zelf nog. Heer Polo hoopt dat zijn volgers/lezers/-essen en -innen de weg blijven vinden naar zijn publicaties en zal zijn stinkende best doen om er af en toe weer iets leesbaars van te maken. Met een stralende midzomernacht achter de kiezen moet dat lukken. Ik ga er tegenaan, beloofd is beloofd!

Nu gaan we verder met MMMP - Meer Mededelingen van Marco Polo - Jaargang 3

Voor wie het nog ziet zitten...

Sproeien kan niet meer...

Ze zeggen dat vandaag de (g)astronomische zomer begint. "Ze zeggen zoveel" is dan meestal mijn reactie, maar deze keer is het er wel "boenk oep". Hoewel, bij de huidig heersende temperaturen dacht ik dat we hier al zo'n week of wat met hoogzomer te maken hadden. Maar vandaag dus echt de langste dag, en een zonnewende die ik mij zeker ga herinneren. Die van 1976 was al helemaal niet mis, 2003 vergeet ik doorgaans, maar deze telt weer helemaal mee. We beginnen pas aan de zomer, en blijkbaar staat Vlaanderen al droog. Dat belooft. De vaste schaduwplekken zijn mij ondertussen welbekend, maar op gezette tijden verplaats ik naar behoeven toch de parasol  om zoveel mogelijk beschutting tegen de zonnestralen te creëren. Daarbuiten blijft het bij een schaduwdutje, drankje*, even onder de tuindouche, een sudoku, drankje*, tweede douche niet vergeten, lunch, drankje*, douche, dutje... (* = water !!)

Zonder al teveel energieverbruik trap ik dan toch maar weer die wagenwijde opendeur in: het is hier keiheet. Maar hier dus niet alleen heb ik begrepen. Gelukkig ligt er nog kersverse lectuur binnen handbereik: Homo Deus, ofte het vervolg op de hier al eens eerder geciteerde Sapiens van Yuval Noah Harari. Heb net hoofdstuk één achter de kiezen: "De nieuwe menselijk agenda", of waar we ons in de 21ste eeuw mee zullen (moeten) gaan bezighouden. Ik was al een en ander gewend van de heer Harari, maar  nu wordt het pas echt spannend. Voor zover ik mij na 80 pagina's al mag uitspreken: tot nader order een stevige aanrader! 

Gelukkig zorgt de polder voorlopig nog voor wat nachtelijke verkoeling, waarbij onze ligging in de ruime bocht van de Schelde waarschijnlijk ook een beetje helpt. En eerstdaags zouden de temperaturen dan weer een duikje nemen, wat de mens -erectus, sapiens of deus, het maakt uiteindelijk weinig uit- de moed geeft om vol te houden en rustig door te gaan. Maar dan niet met sproeien, want dat heeft Mieke De Schouwvlieger "natuurlijk" verboden...

The heat is on...

Keep calm... en las een pauze in. Dat dacht ik bij mezelf na al die basketbalgekte van vorige week. Het kwam bovendien geen minuut te vroeg. De warmte slaat toe, en in de aanloop naar een eerlang geplande ingreep doe ik het dus wijselijk heel rustig aan. Stel U mijn verbazing voor toen ik ruim een week geleden op deze blog al  boven m'n vroegere maandrecord aan bezoekers zat. Niet te doen, en allemaal begonnen met de massa reacties op Damjèn's prestatie in game 3 van de halve finale tegen de Antwerp Giants. Daarna volgde de heksenketel in Oostende en ook daarover had weer iedereen een mening. Wie dacht dat het basketbalhoofdstuk daarmee was afgesloten had het fout. Er volgde nog de beslissende fase in de NBA waar Golden State veel te gemakkelijk kampioen werd, en toen... verschenen de Belgian Cats op het toneel. Europees Kampioenschap in Praag. Snel op een rij: Montenegro en Rusland, die zelfs na een overtime, moesten er dag-op-dag in een heuse thriller aan geloven. Daarna kwam Letland, taaie struikelblok bij eerdere gelegenheden. Lange tijd op achterstand, en dan in Q4 erop en erover. Drie op drie en rechtstreeks geplaatst voor de kwartfinales. Dikke proficiat aan onze nationale basketbalmadammen. Ook aan de coaches die op een beschaafde manier en met respect hun troepen begeleidden. Zo kan het dus ook. En wij maar zweten ondertussen. Voor deze ouwe rakker staat nu alles in het teken van schaduw en verkoeling zoeken. We doen ons best, want het is nog niet gedaan verneem ik van de weermannen en -vrouwen. The heat is on...

Keep calm and play basketbal...

Ik waag het erop, met Fleetwood Mac's album Rumours op de achtergrond, want er moet mij een en ander van de lever: Second Hand News, Dreams, Oh Daddy...? Zie het niet als een voorbeschouwing, hoewel het er verband mee houdt. Bekijk het eerder als een randbemerking waarmee ik niet zedenprekerig wil overkomen maar mij alles wel beschouwd zeer zeker op glad ijs begeef. Het heeft te maken met normen en waarden, omgangsvormen en gedragscodes en een naar mijn bescheiden mening bij momenten totaal gebrek daaraan. Zowat een maand geleden zou ik daarmee nog in het oog van een waterglasstorm gezeten hebben. Eentje over westerse samenleving, morele geplogenheden en de eventuele meerwaarde daarvan. Rutten op haar best, in de verre pre-electorale coulissen van het Belgisch politieke landschap. Nu ik daar toch ben aanbeland: Johan CC Vande Lanotte, de Louis XIV van Oostende, neemt het in een krantenartikel op voor de headcoach van zijn fanionteam, een "T1" voor mijn voetbalvrienden. Ik heb het ondertussen over basketbal en sluit aan bij de vorige bijdrage, wat had U anders verwacht? Het gaat hier, net als twee dagen geleden, over een niet te leiden projectiel dat die club een serie bekers een titels heeft helpen behalen, maar die op even accurate wijze de stijl en uitstraling van de club wist te ondermijnen. Mister V, vroeger de grote man bij het toenmalige Sunair Oostende, zou er moeite mee gehad hebben en het was onder zijn voorzitterschap zeker niet zover gekomen. De huidige praeses, VDL, legt zijn Kroatisch wonderkind geen strobreed in de weg. Hij 'zou' wel willen bijsturen maar vreest hem dan te verliezen. Gjergja, de coach in kwestie, argumenteert van zijn kant dat als hij niet alle beslissingen die tijdens de wedstrijden, terecht of in Oostende ogen onterecht, tegen zijn ploeg genomen worden contesteert het bij zijn spelers zal lijken of hij hen niet meer verdedigt. Leg me dat nu eens uit. Als er iets fout gaat wat een ingreep van de spelleider tot gevolg heeft dan kan je toch ook even (snel als het moet, rustig als het kan)  evalueren waar het fout liep en dat zonodig bijsturen. Of laten bijsturen door de spelers op het terrein. Dat noemen ze toch coaching. Wat hij doet is aanvechten, bestrijden, contesteren en fulmineren: uit zijn dak gaan, iedereen behalve zichzelf in vraag stellen, aanvallen en bekritiseren. Het is al zover dat ook in de ogen van de Oostendse leiders en hun aanhang alle fouten door de tegenstanders worden begaan en de scheidsrechters alleen maar blunderen. Gjergja heeft bij Oostende al zes jaar de best beschikbare spelers. Mag ook zelf zijn team samenstellen. Die halen al jaren aan een stuk knappe resultaten. Stonden na de afgelopen reguliere competitie nog maar eens op eenzame hoogte boven alle concurrenten: 8 winstmatchen  meer dan de nummer twee en drie. Door die resultaten krijgt hij van de entourage alle krediet en wordt hij zelf uiteraard bevestigd in zijn gedrag. En nu mijn vraag: maakt hij die spelers ook nog beter? Individueel en/of in ploegverband? En nu niet afkomen met de resultaten hé, dat was niet de vraag. Wie of wat wordt er beter van, behalve hijzelf, de keizer van Oostende en hun beider ego? Hopelijk wint vanavond de basketbalsport. Daarom sluit ik, net als maandag, af met een aansporing voor het Brussels team: Go Brussels Go, let the show go on... en een vraag aan de heer Gjergja: KEEP CALM and (let them) PLAY BASKETBALL...

Let the show go on...

De derde wedstrijd in de finales van de Belgische basketbal play-offs werd er eentje met een door bijna niemand verwachte uitslag. Het no-nonsense team van Brussels verstoorde een quasi voor de hand liggend kampioenenfeestje van BC-Oostende. De regerende kampioenenploeg en haar entourage bazuint al wekenlang uit dat ze voor de zesde titel op rij gaan. Terecht misschien, maar de bijhorende 'six-pack' metafoor vond ik een iets té arrogant tintje hebben. Weinig of geen respect voor de tegenstanders, en dus gedroeg men zich zeker in aanloop naar deze derde match overdreven zelfzeker, veel te hautain en dachten de spelers al te lichtzinnig dat na de 2-0 uit de eerste twee wedstrijden de titel nu thuis wel voor het grijpen lag. Fout gedacht. Het ging niet vanzelf, en als ook agressief spel niet loonde dan keek de hele bende richting coach Gjergja en tapte dan maar mee uit zijn frustratievaatje. Brussels coach Crèvecoeur en de zijnen vinden dat tot nader order elke wedstrijd moet gespeeld worden voor er van een winnaar sprake kan zijn, en die simpele redenering leverde hen dé stunt van het kampioenschap op. Tot hiertoe! Er volgde in de eindfase nog een schandalige 'onsportieve' fout die bij voetbal meteen donkerrood had opgeleverd en een onmiddellijke schorsing voor meerdere speeldagen. Maar basketbal heeft andere regels en men tolereert al jaren het waanzinnige wangedrag van de Kroatische Oostende-coach. Zelfs vele graden erger dan wat Michel Preud'homme pleegt op te voeren voor de dugout van FC Brugge. Ongelofelijk,  maar toch waar. Daar volgde wel een (tweede) technische fout op met uitsluiting, een verwijzing van de sportief manager en nog wat halfslachtige sancties. Maar verder geen gevolgen. Gelukkig bleef de winst in Brusselse handen (78-93) en blazen zij de eindfase van deze play-offs op zeer verdiende wijze nieuw leven in: 2-1. Ben benieuwd voor aanstaande woensdag: match vier in Brussel. 

Om af te sluiten schotel ik U een uitsnede voor van een krantenverslag over wat zich zoal afspeelde in de Oostendse Sleuyter Arena: "De wedstrijd speelde zich door enkele gecontesteerde beslissingen van de wedstrijdleiding af in een vijandige sfeer. De Kroatische coach van de kustploeg werd zelfs naar de kleedkamer gestuurd na twee technische fouten. "Ik begrijp enkele beslissingen niet, ik weet zelfs niet meer hoe ik mij moet gedragen naast het terrein", reageerde Gjergja." 

Sta me toe daarbij toch enkele bedenkingen te poneren. Ten eerste: de beslissingen mogen dan al gecontesteerd worden, ze waren daarom nog niet verkeerd, integendeel. Voor wie niet vertrouwd is met het hedendaags Oostends basketbal: coach Gjergja contesteert élk fluitsignaal tijdens élke wedstrijd. Daarbuiten zou het een beminnelijk man zijn, een gentleman. Dat kan misschien zo zijn, maar daarmee praat je zijn courtside gedrag nog niet goed en maakt het dat al helemaal niet aanvaardbaar. Barbaar! Deel twee is wellicht nog lachwekkender: hij weet niet meer hoe hij zich moet gedragen naast het terrein. Ik hoop dat de foto alles duidelijk maakt, en dat ik er verder geen woorden aan moet verspillen. Wie de veel besproken fase Gillet-Loubry in doorlopende herhaling wil aanschouwen en beoordelen: klik hier op "aanslag". Verder zeg en schrijf ik enkel: Go Brussels Go, let the show go on...

Estland - België : 0-2...

Warm weer, niet op reis, gewoon thuis of op bezoek, komkommernieuws...

Dan maar eens de Rode Duivels. In ver vervlogen Mededelingen alhier ooit tot "roze druiven" verheven en wat mij betreft nu geheel in de druivensoep gedraaid. Gelukkig was er een goeie reden om er niet naar te kijken, hebben mijn Rommezoefvrienden de boel netjes buiten beschouwing gelaten en wij onze tijd dus voluit besteed aan wederom een meer dan hartverwarmend samenzijn in Oemmelegoem. Gezondheidsbulletins uitwisselen, bubbeltjes nuttigen, herinneringen ophalen, heerlijk tafelen. Ja Peet: vertellen, zwanzen, lachen en discuteren... doet goed aan ons hart.  Een fijne avond was het voorwaar.

Maar op het internet kon ik de berichten vandaag niet meer ontwijken. Hier gaan we dan: omdat het 'mààr' tegen Estland was moest er niet echt gefocust worden, op geen enkel vlak. De bondscoach selecteerde maar wat raak, klinkt het niet dan botst het. Maar dan in het Spaans. Bovendien zet hij na nog maar eens een povere prestatie zijn spelers uit de wind: ze zijn moe aan het einde van een lang seizoen, zitten al meer met hun vakantie in het hoofd. Zoiets wordt dus goedgepraat door een seizoenarbeider die in tegenstelling tot die andere Sinterklaas nu niet in Spanje zit, maar de Belgische voetbalmeute gelijkaardige blaasjes hoopt wijs te maken. Niet meer dan dat: verhaaltjes verkopen. Pluspunt is dan weer dat er naast een rij zwarte, ook enkele blanke en zelfs een rosse Piet in de line-up staan. Politiek correct, iedereen content, ook die andere Pipo die ze daar aanspreken met mijnheer de voorzitter. Paar spelers vonden het niet echt geweldig (neen toch?) maar zeggen dan weer wel dat ze hun job gedaan hebben: gewonnen. En de amusementswaarde? Daar hebben we lak aan, net zoals die 1500 gekken die voor zo'n schabouwelijke vertoning in een bouwvallig stadion naar Estland afreizen. "Wellicht ook niet te verwarren met Estland..." zoals Frank Raes weer heel spits uit zijn Wikipedia-commentaar wist op te diepen? Bleek tot overmaat van ramp dat volgens een regel uit het Eurovisioneel zwart-wit tijdperk bepaalde uitrustingen voor teveel verwarring zouden zorgen op het veld en de bezoekers dus een oplossing dienden te verzinnen. Bij dit alles moet de styliste van onze nationale elf beslist hebben om er dan zelf ook maar een zootje van te maken. Wat te denken van de mix van thuisshirts Belgium met away-shorts van Chelsea? Alleszins een gekke ingeving die misschien wel model staat voor hoe het er tegenwoordig aan toe gaat aan de Houba de Strooperlaan. Citroen-fluo-geel komkommernieuws dus...

Niet Slegt...

Voor ik verder ga met een op zijn minst merkwaardige anekdote is er plaats voor een dienstmededeling: onze geplande drieweekse trip doorheen Portugal is gecanceld. Hoewel de cardiale onregelmatigheden die sinds enige tijd en bij storende veelvuldigheid opnieuw deel uitmaken van mijn dagelijks bestaan niet van dien aard aard zijn dat ze enig gevaar inhouden voor mijn gezondheid lijdt ons gezamenlijk welbevinden er wél onder en knagen zij teveel aan het onbezorgde vakantiegevoel met vrijheid van handelen dat bij zo'n onderneming hoort. Met andere woorden: we zien het niet zitten om op reis constant de vinger aan de pols te houden en al evenmin om voortdurend met de handrem op te leven. Vol gas is er voorlopig niet bij, en dus blijven we even thuis. Portugal gaat niet lopen, die trip doen we volgend jaar dan wel. Er is plots tijd om andere dingen te doen, of net niet. Meer tijd voor een bezoek dat anders weeral ver vooruit zou geschoven worden, toch een uitstapje dat anders niet in te plannen was en met hele kleine beetjes nog maar eens de strijd met de ligusterhaag aangegaan. Die gaat ook niet lopen!

Dan nu de anekdote. Een paar weken geleden waren we te gast op een deel-expo van IkTrapGewoonDoor, waarvan eerder al sprake in een Kunstzinnige Weekend-editie... alhier. Na afloop van de rondgang wierp ik nog een oog in de etalagekasten van de bibliotheekshop en trof daar een curiosum dat ik ondertussen het mijne mag noemen. Voor een goed begrip en voor hen die het niet mochten weten: eind jaren zestig trok heer Polo naar de Leuvense Alma Mater om daar de geneugten van het studentenleven te proeven. Kwam er toe in de nasleep van het zeer turbulente 1968. Maar wees gerust, er was in '69 en de daaropvolgende jaren nog meer dan genoeg te beleven. Soit, ik zag een boekje liggen dat mij aansprak en ik kocht het per direct. 5 euro. "En wat is nu het merkwaardige aan deze anekdote?" hoor ik U luidop denken. Hieraan zelf eigenlijk niets, maar het vervolg zette míj dan weer aan het denken. Boekje over de jaren '60, geschreven en uitgegeven in 1988 - 20 jaar na die opmerkelijke meimaand - en nog steeds te koop in de bibliotheekhalle van Leuven. Dat was mij zonder enig probleem gelukt, en voor zo'n prijsje een nagelnieuw (sic) exemplaar van net geen 30 jaar oud. Nu wilde ik wel eens weten wat zoiets tweedehands moet kosten. Een korte Google-flits levert het volgende op: bij bol.com niet leverbaar, op 2dehands.be 4 euro en bij de Slegte in Antwerpen 8 euro. Die boeren daar niet slecht... bij de Slegte!

Nostalgia? No Stalgia ...

De vorige bijdrage heeft, mede door een golf van likes en reacties op Facebook, naast vreugde en fierheid om de prestaties van "de kleine" ook wat nostalgische gevoelens in mij losgemaakt. Ik zat opnieuw in de Deurnese Arena met de bende van RBA2:  met Jef en Jos, Hans, Domien, Joeri en Niels, Hugo, Dieter, Tom, Lennert, Kenny en al die anderen. In de catacomben, samen in de "roeiboot" alle neuzen in dezelfde richting, pre-game locker room drill, line- en mass-drills, the best you can get, cacaphonia, één-tegen-één-tegen-iedereen, blind free throw shooting. We hebben daar wat afgelachen, ons geamuseerd en keihard gewerkt. Waren die herinneringen ondertussen ver weggezakt in mijn tanend geheugen, ineens stond alles weer glashelder voor mijn ogen. Merci Domien, om dat kraantje nog eens helemaal open te draaien. Het doet deugd aan mijn bij momenten stotterende rikketik... 

Meteen was het hek van de melancholische dam en zat 'den deze' opgezadeld met een flinke portie heimwee naar vervlogen tijden. Het warme weer hielp mij richting mooie zomers van toen en ik arriveer in 1976. Onze eerste hondshete summertime in Polderstad. Omdat het hele project nog in opbouw was en er maar een vijftal pioniersgezinnen aanwezig waren kon er nog veel, om niet te zeggen alles. Een zomers zonnige zondagochtend werd toen steevast op muzikale wijze aangekondigd vanaf mijn balkon met een fors  schallend Here Come's the Sun van The Beatles. Toen van "de blauwe" op vinyl. Luc en Kris, waar is de tijd? Ik luister nu naar de cd-versie, uit kleinere maar minstens even krachtige geluidskastjes...  

En dan heb ik pas nog een boek geleend bij zoon Bram: Mart Smeets in Amerika. Nu lees ik mij middels dat uitlopertje van het warme weekend Amsterdam ook terug in de tijd naar 1992 en het hele DreamTeam-verhaal van voor en tijdens de Olympische Spelen in Barcelona. Mart Smeets, you love him or you hate him, maar dit heeft hij toch prima geschreven en/of vertaald.  En er is meer: hij neemt ons ook mee op bezoek bij Tjerk, zijn honkbalspelende zoon in de States, en laat op zowat alles in zijn ruime omgeving een meer dan persoonlijk licht schijnen. Helemaal Mart, helemaal Smeets. Verder zijn er de gekende beoordelingen en tips over boeken, muziek en restaurants. Alles heeft zijn waarde, hoewel smaken natuurlijk erg kunnen verschillen. Het is vooral de wijze van schrijvend ouwehoeren met dat typisch Smeetsoniaans randje aan die het voor mij opnieuw genietbaar maakt. En voor anderen wellicht net niet. Snel lezen, en even snel vergeten dan maar.  

De tijden van toen en hoe het was. Nostalgie op zijn best als ik ernaar kan luisteren of erover kan lezen, en soms de twee tegelijk. Daar ga ik me dan lekker bij voelen: I feel fine...  Yep, van diezelfde Beatles!  

Maar dan nu de actualiteit. In de NBA zijn ze eindelijk aan de Finals 2017  begonnen en voor de derde keer op rij is het Cleveland vs Golden State. Vannacht al de tweede match in de Oracle Arena, het thuishonk van de Warriors. Hier te lande is het nog wachten tot woensdag. Dan beginnen ze  in de Sleuyter Arena aan een onuitgegeven finale confrontatie: Oostende vs Brussels. En wij duimen...

Damjèn - Domien - Domienator...

Hola zeker, hier moet alles en iedereen voor wijken. Stante pede: aandacht en plaats voor deze topper. Jà, het is een teamprestatie en néén, hij heeft het natuurlijk niet alleen gedaan. Niet deze keer, en ook niet de vorige keren. Maar hij heeft (zeker dit seizoen!) al zo dikwijls een beslissende vinger in de Brusselse pap gehad. En hij wordt van hogere bondshand al genoeg genegeerd en onderschat. Hoog tijd dat hij nog eens de positieve waardering krijgt die hij verdient. Moest het bij de verkiezing tot speler van het jaar afleggen tegen twee goeie spelers, maar absoluut niet de klasbakken die voor peper en zout op de basketschotel zorgen. Waar is de tijd dat er van enig gezond Antwerps chauvinisme sprake kon zijn in het journalistengild? Neen, dan maar iedereen mee in de mantra van de bondscoach. Uit diens hand moeten onze persjongens tijdens de komende Europese campagne trouwens weer eten en dus leggen ze hem en zijn tunnelvisie zo weinig mogelijk in de weg. De creatieve vista van Domien Loubry zal nooit passen in het enge keurslijf dat EC zijn selectie nog steeds wenst aan te meten. Dan maar geen nationale ploeg, de eer aan jezelf houden zou ik zeggen. Een mooi compliment las ik bij een van mijn Facebook-vrienden: "Wat kan (belgisch) basketbal mooi zijn als het gespeeld wordt door Domien, en niet door een paar ongemotiveerde Amerikanen..." Niks tegen Amerikanen en zeker niet veralgemenen, maar hierbij heb je een punt DD. En nu op naar de Finals, Domienator: met evenveel passie en emotie...