dinsdag 31 december 2019
maandag 30 december 2019
zondag 29 december 2019
zaterdag 28 december 2019
vrijdag 27 december 2019
donderdag 26 december 2019
woensdag 25 december 2019
dinsdag 24 december 2019
maandag 23 december 2019
zondag 22 december 2019
zaterdag 21 december 2019
vrijdag 20 december 2019
woensdag 4 december 2019
Grondige poetsbeurt
vrijdag 29 november 2019
Week 48
zaterdag 23 november 2019
Wakker worden
HEB MIJN EIGEN 'goede' raad dan toch enkele dagen kunnen opvolgen. Adem in, adem uit - Rustige muziek - Tijd nemen voor de ik-persoon - Ogen toe - Adem in, adem uit. Een goed gevoel, voor mezelf opgebouwd, zonder enig erfzonde-complex. Zoiets voert ook weemoed en nostalgie aan. Mijn kommerloos geluk. Maar het was van korte duur. Even pas op de plaats om te bekomen dat kan nog wel. Maar geen kop in het zand, niet wegkijken. Mij werd al snel een geweten geschopt, zo voelde het toch aan. Want dat kan die grote bij het raam zo goed. Die Schoft, ja. Die grote van Kommil Foo. Die met een respectvol en genuanceerd FB-bericht (zie 17.11.19) zijn 'rake' mening te kennen gaf over de recente besparingsmaatregelen voor de kunstenwereld. Hiermee counterde hij ook per direct mijn zwak moment. Het lezen van zijn 'pamflet' schudde mij wakker. Ook doen: de link hierboven aanklikken. Genuanceerd betoog, heldere taal, duidelijk standpunt. Kan het niet beter omschrijven. Merci Raf voor de wake-upcall.
Het lezen van Joël De Ceulaer's Hoera-boek over de democratie heeft er ook wel iets mee te maken. Niet eenvoudig, en heeft me dus nog maar eens aan het denken gezet. Eén om af en toe nog eens ter hand te nemen als het overleg niet wil vorderen, een tv-debat dreigt te ontsporen, er nog maar eens nieuwe verkiezingen aankomen, de besluitvorming niet naar mijn goesting is. Dat alles en nog veel meer komt aan bod. Tot en met de partijfinanciering... toch de meest rechtstreekse vorm van subsidiëring die er binnen het democratisch bestel bestaat. Maar goed, dat is dan weer om de weg naar corruptie af te blokken. Of op z'n minst toch één van de vele opties. Vers voer voor discussie. Nu ik mijn eigen foto van het boek bekijk... een die er in blijft hangen. Zonder bewerking. Puur prentje om bij weg te dromen. En dan keihard opnieuw wakker te worden. Merci Joël DC, voor die wekker met dubbelalarm.
zondag 17 november 2019
Feel Good
PROTESTEREN EN KLAGEN, het lijkt wel de favoriete bezigheid geworden van de actuele wereldburger. Gaat het over belastingen? Te hoog, verkeerd geïnd, niet oordeelkundig aangewend en al helemaal niet waarvoor wij vinden dat ze zouden moeten gebruikt worden. Openbare diensten, verkeer en transport, werkgelegenheid? Slechte aanpak roepen we in koor, dat moet beter kunnen. Onderwijs, gezondheidszorg, politie en gerecht? "Onvoldoende" hoor ik van verschillende kanten, om diverse redenen en in dito toonaarden. Kijk naar onze buurlanden. Wat we zelf doen doen we al lang niet meer beter, we schieten tekort. Soms zelfs in eigen voet. Subsidies? Nooit genoeg, en inleveren zien we niet zitten. En dat gaat allemaal om het besturen en bijsturen van een toch behoorlijk West-Europees leefklimaat. Dan zijn er wereldwijd nog wel andere katjes te geselen. Mensenrechten, geweld en oorlog, onderdrukking, armoe en miserie. Ook omtrent onze eigen "vierde wereld" zijn de meningen verdeeld. Bloedrode nota's over gebrek en tekorten in de hulpverlening worden op de goegemeente losgelaten. Smeer iedereen genoeg schuldgevoel aan en overgiet alles met een extra pittige klimaatsaus. Men zou voor minder heimwee krijgen naar de tijd van toen. "De goeien ouwen tijd" van de Fixkes. Weet u nog? Kent u ze nog? "Et was zoe simpel amaal, zoe simpel amaal, zoe simpel as kvraagetaan." Dat de tijden veranderen zong B.Dylan al in de jaren '60, en vertolkte B. de Groot voor alle zekerheid en voor ons kort daarna in het Nederlands. Maar is dat ook zo? De omstandigheden zijn misschien veranderd, dat wel, en de achterliggende "facts" hebben een andere dimensie aangenomen. Ook omdat we zelf een pak ouder zijn geworden. Bovendien krijgen we het wereldnieuws, en bij gebrek daaraan de mondiale faits-divers à la minute voorgeschoteld. Het wereldwijde web staat voor niets. Doe mij dus maar weer even de tijd van toen, want Toen was geluk heel gewoon vertaalden Koot & Bie voor ons het 1948 van Gilbert O'Sullivan en scoorde Gerard Cox er een hit mee in de Lage Landen. Of schakel ik, na een waardevolle tip van mijn vriend eFWé, toch weer naar een paar uurtjes Spotify. Yiruma , oftewel Lee Ru-ma, een Zuid-Koreaan die met zijn pianomuziek mijn gemoed in no-time op relaxmodus weet te zetten. Daar mag ik dan van genieten, en gewoon gelukkig zijn. Feel Good. Ook iets voor u?maandag 11 november 2019
99 Luftballons
ERGENS IN PARIJS miste iemand een strafschop. Ga ik het niet over hebben. In Antwerpen en Mechelen werd de bezoekende basketbalcoach uitgesloten. Wegens ongepast gedrag langs de lijn. Komen hier verder niet aan bod. In Italië kon de verenigde Belgische cyclocross-armada het niet halen van Mathieu"Lone Ranger"Van de Poel. Verder geen aandacht aan besteden. In Brussel werd de zoveelste informateur losgelaten op het onmogelijke kluwen dat een regeringsvorming in ons landje geworden is. Alle omschrijvingen schieten tekort. Dus verder geen woorden aan verspillen. Wat het bijna zou kunnen halen is de "First Round Proper" van de FA Cup. Live uitzendingen, simultaan schakelen tussen diverse terreinen, authenticiteit in beleving op en naast het veld. Dit gaan we alleszins wel missen door de Brexit. Maar niet genoeg om hier alsnog meer plaats voor in te ruimen. Dan toch maar "den Antwaarp"? Het Brugge van de steeds stemlozer wordende Ph.Clement een eerste competitienederlaag aangesmeerd. Goed gedaan, edoch geen spek voor Polo's bek. Het zou misschien over Kommil Foo kunnen gaan die net Turnhout hebben veroverd. Voor zover dat nog nodig was. Maar neen, daar heb ik het allicht later nog wel eens over. Het is nu opnieuw een beetje de trappers hervinden, schakelen en weer op tempo komen na de bocht. Blij vooruit kijkend, en ondertussen manmoedig vechten tegen de regen en de stugge wind. Dat is wel nodig nu de herfst echt haar intrede heeft gedaan. Wind die neunundneunzig Luftballons van west naar oost over de Berlijnse Muur mocht voeren, en tot wat zoiets eind jaren '80 zou leiden. De val, begin november 1989. Daarover moeten we het hebben, blijven hebben, steeds opnieuw. Muren laten vallen, en minstens 99 ballonnen oplaten.
vrijdag 8 november 2019
KikiLove
woensdag 30 oktober 2019
Tijd van wachten
HET KWAM TOEVALLIG ter sprake. Op wandel langs de boorden van de Westerschelde. Het uitzicht, het water, lucht en licht, rust en traagzaam vorderen. Het lijkt een vorm van mediteren. Roger was daarover een boek aan het lezen. Niet meer of niet minder. Merci voor de trigger, "Bro". Kort daarna zat het bij de nieuwe lading. Adem in - adem uit, meditatie, focus, mindfulness, in het nu aanwezig zijn. Het no-nonsense meditatieboek van Steven Laureys. Heb inderdaad enkele no-nonsense moves in dit werkje gevonden, als het dat maar is. Wat te denken echter van de in hoogtijden van Boekenbeurs & Co aangekondigde opvolger: Het no-nonsense yogaboek. Weliswaar van een ander auteur, maar blijkbaar zit er toch een poging tot lucratief serie-vervolg aan te komen. Dus toch gewoon booming business? Maar wat ik eruit haal sluit wel mooi aan bij wat ik daarna onder ogen kreeg. Via het vermaledijde Facebook een foto met tekst op de achterkant van een boek: "Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis, daarentegen...". Met dank aan Tom J. voor de FB-hint en aan La Pola haar eigenste zelve die het bestelde en mij als 'zomaar cadeautje' toestopte. De kunst van het ongelukkig zijn door Dirk De Wachter. Het wezenlijke van het zijn is wachten, zonder te verwachten. Zin geven en betekenis vinden. Samen doen en delen. Geluk, ongeluk, zin. Als het hierom gaat kan ik niet anders dan tussen het lezen door enkele muzikale links leggen en nog maar eens de Broers W. beluisteren: Kom hier dat ik u draag, Trek je schoenen aan, Stilte na de storm, Angst is maar voor even... Merci Raf & Mich. maandag 28 oktober 2019
New Lady in the House
DIT GAAT NIET over de nieuwe eerste tussentijdse vrouwelijke premier van België. Of schrijf ik dan toch "première"? Alors, niet over Sophie Wilmès. Al valt daar wellicht wel een en ander over te duiden en te informeren, want veel weten we niet over haar. Evenmin gaat het over "het vrouwtje" van ons vorstenpaar Filip & Mathilde. Dat kind vierde ondertussen haar achttiende verjaardag en is vanaf nu volwaardig kroonprinses Elisabeth. Er is ook nog geen nieuws te rapen over een op til zijnde vrouwelijke familie-uitbreiding bij heer Polo. Ook daar gaat het voorlopig niet over.Maar nu komt het dus: mijn vriend Eli stelde onlangs tentoon. Beeldhouwwerken in de Oude Kerk van Vichte. En wij daarheen. Schilderijen en keramiek rondom zijn beeldhouwkunst. Een van de kunstige gezelschapsdames exposeerde met een serie prachtige vrouwentorso's en daar is er één de onze van geworden. Zij die voor mij met afdrukken van puzzelstukken op haar lichaam het voortdurende passen en proberen, aan- en invullen van zingeving in het leven symboliseert. De kunstenares, Christine H., benoemt haar werken niet, maar met wat ik dagelijks voor mij zie is ze vanaf nu de "Puzzelmadame". Misschien wel een Zweedse? Alleszins een die perfect past in ons huis. En met deze symboliek in gedachte ook in mijn meest recente leeservaringen. Meer daarover in een volgende post.
woensdag 23 oktober 2019
maandag 21 oktober 2019
Harvest, Basketball & 0.0
EEN AVONDJE ARENBERG. Twee broers komen Oogsten in de Koekenstad. Een selectie uit wat zij in de afgelopen 33 jaren bijeen gezongen, gespeeld en gespektakeld hebben. Ze moesten tijdens de voorbereiding bij momenten wellicht hartverscheurende keuzes maken. Wat wel en/of wie niet? Moeilijk, maar moeilijk gaat ook dachten Raf en Mich en het werd een schitterende bloemlezing. Stond ik er de eerste keer - op de allerlaatste rij in Capitole-Gent - nog redelijk sceptisch tegenover, dan ben ik nu in een stampvolle Arenberg opnieuw helemaal overstag gegaan. Overvol maar heerlijk knus theater, liefde voor muziek, twee uur lang plus zalige toegiften. Voor mij mocht het blijven duren. Zal nog wel ergens een zitje vinden bij een van de komende voorstellingen. Vlaanderen of Nederland, dat maakt niet uit: het is overal Kommil Foo comme il faut !!! Je hoort het dus: ben weer helemaal verkocht. Compleet naturel optreden, pure muziek, meer dan rake teksten, perfecte timing. Jullie zijn van mij nog niet af, Mich en Raf. Samen met een alcoholvrij biertje achteraf en blijven Oogsten. ENKELE DAGEN LATER, tijd voor een hele andere invalshoek. Een kleine aansporing was voldoende. Lichte vorm van uitlokking eigenlijk, maar toch. 'Ons klein' troonde mij mee naar een bekerwedstrijd in het basketbal. (Te?) lang geleden. Tweedeklasser OXACO in de achtste finales tegen de leider in de hoogste afdeling MONS-BERGEN. Een gelegenheid om de meest recente discussies op het shoot!-forum van vriend Tony aan de realiteit te toetsen. Wat is de kwaliteit van de huidige Belgische spelers op dat niveau en leveren de importspelers een beduidende meerwaarde? Het duurde een tijdje voor de tweedeklasser op toeren kwam, mogelijks teveel respect voor de leider. Die deed het daarna wat kalmer aan en daar was Oxaco dan toch. Typisch beker tussen David en Goliath, want na de rust ging Bergen in no-time naar een 20 punten-voorsprong. En weer de voet van het gaspedaal... thuisploeg opnieuw in de match, maar finaal toch een logische uitslag. Alle visies aangaande niveau en kwaliteit, of net het gebrek daaraan, haalden hun punten binnen. Maar, als de inbreng van de buitenlanders zo groot zou zijn, dan mag het geen probleem zijn om - zoals in ver vervlogen tijden - ook per importspeler 5 punten voorgift in te calculeren bij aanvang van de match. Was het een vierdeklasser die ooit uit en thuis 25 punten bonus kreeg tegen een team uit eerste met toen het maximum van 2 buitenlanders? Die moesten er serieus voor gaan. Er gingen er soms al te onverwacht de boot in, tot groot ongenoegen van vooral de sponsors. En werd daarom de voorgift beperkt? Om de toppers enkele probleemloze rondes en bescherming tegen al te vroege uitschakeling te bieden. Dat speelde allemaal door mijn hoofd na die wedstrijd. Totdat Frank DM zijn opwachting maakte. Hallo man, da's lang geleden! Nu weer assistent-coach bij Bergen, een vaste waarde. Mag/moet soms de leemte opvullen als een T1 de laan wordt uitgestuurd. Deed dat al eens met verve en kwam met zijn ploeg tijdens een 'Night of the Giants' winnen in een tot de nok gevuld Sportpaleis. Frank, de man die mij jaren geleden al klaarstoomde voor een 0.0-bestaan met zijn klinkende quote "Den drank is den Duvel!" Merci Frank, merci Raf, merci mannen voor de goede raad!
vrijdag 18 oktober 2019
Rood met witte stippen
DE LIEFDEVOLLE KLEUREN. Zelfs met een flinke geut paars bloed in mijn aderen ging het getormenteerde hart weer iets sneller kloppen. Op stap in de Walenhoek. Niet ver van de vorige wandeling, ook in Niel. Begin deze week waar de Rupel in de Schelde uitmondt, vandaag de andere kant van dezelfde gemeente. Tussen de waterpartijen van de oude kleiputten door. Nog rustiger. Kan dat dan nog? Profiteren van de zon, nog maar eens, tussen enkele natte dagen door. Vogels: watervogels, zangvogels. Vandaag geen roofvogel te zien. Wel één verdwaalde visser, stil op zijn vouwstoel in een verloren hoek bij een van de plassen. En paddestoelen. De herfst is in grote doen, schimmels en zwammen alom. Maar vooral veel vliegenzwammen hier. Zit er iets speciaals in de grond? Rood en wit troef. Hoe hard we ook gezocht hebben: geen kabouter Spillebeen te bespeuren. Laat dat de enige tegenvaller geweest zijn. Voor de rest een prachtige wandeling. Inderdaad: een aanrader. dinsdag 15 oktober 2019
Fietsen, wandelen en onderduiken
WIE ZONDAG DACHT van de laatste zomerse temperaturen te hebben genoten kon dat daags nadien al op zijn of haar blote buik schrijven. Ging het kwik hier tijdens "de zevende dag" probleemloos naar 22℃, dan noteerden we gisteren zelfs een vlotte 24℃ op de teller. Bij 22 wilden we nog wel fietsen met de Oesjma-oudjes. En 't Keysershof was een goeie plek om de dag af te sluiten. Ook wij meenden toen de laatste zomerse stuiptrekkingen te ondergaan. Lekker zwoele avond. Maar dan volgde op maandag nog dat ietsie-pietsie-meer. Wandelen door het Niels Broek dan maar. Ons getweeën. Licht hemdje, stiltegebied, 24 graden op een windloze nazomerdag. Is het dat nu geweest? Of komt er nog meer? Niet druk om maken, tweede helft van oktober heeft wel eens meer verrassingen in petto. We zien wel.
De eerste quinzaine van de wijnmaand stond bij heer Polo dan weer in het teken van de fysieke heropbouw. Ben terug op de homeo geklommen. U weet wel: hometrainer peddelen en ondertussen "video kijken". Rijdt vanzelf, zeker nu het om cd'tjes gaat en al helemaal bij uitgesteld kijken op een of ander tv-kanaal/website. Kom ik toch heel toevallig bij Das Boot terecht. De serie, acht keer een uur rijden in stilstand op die indoor-bike. Komt prima uit. En wat een reeks. Sterk verhaal dat aanknoopt bij de duikbootfilm uit 1981. Een uitgesponnen maar tevens zeer beklijvend vervolg, een sequel om het in filmtaal te zeggen. Kijken en fietsen, fietsen en kijken. Zo loop ik zonder het te beseffen ietwat voor op de momentane canvasprogrammatie. En werd in een mum van tijd en acht afleveringen op rij mijn conditie weer naar een aanvaardbaar niveau getild. Klaar voor de herfstritten.zaterdag 12 oktober 2019
Okapi
MEER DAN GENOEG nieuwsfeiten om een blog te vullen. Dus moeten er een aantal sneuvelen die in de échte media al meer dan genoeg aandacht krijgen. Laat ons beginnen met de poging tot federale regeringsvorming waar na een koppel informateurs nu de pre-formateurs aan zet zijn waarna allicht formateur I en II hun opdracht zullen doorschuiven naar een post-formatie triumviraat. Wedden dat het zo iets wordt? Voor de lopende lijst van aanslagen verwijs ik naar de updates van het gesproken dagblad. De internationale poespas met Turkije en Syrië in de picture en Rusland en Amerika die hun zoveelste spelletje blufpoker opvoeren in de coulissen. En dan is er de sportwereld waar te rapen valt dat Dejan Velcrovic (sic) weer aan de slag wil als spelersmakelaar in het voetbal, dat in datzelfde milieu Frank Vercauteren voetballes komt geven in Anderlecht en Kompany toch niet meer mag coachen, dat Stijn Vreven bij Beerschot datzelfde lot beschoren is maar ook niet meer mee mag sjotten en dus zijn valies moet pakken, dat er een voor het eerst onder de 2 uur is gebleven op de marathonafstand maar niet echt in een wedstrijd, dat Em-azing Emma Em-V-P Meesseman de pannen van het basketbaldak speelde en met haar ploeg WNBA-kampioen werd, dat de Rode Duivels een 9-0 rekorduitslag lieten optekenen tegen San Marino. Over dat alles en nog veel meer zal het hier niet gaan. De verwijzing zit 'em uiteraard in bovenstaande foto.
Basketbal ligt mij nog steeds na aan het hart, en dus gaat hier alle aandacht naar de nieuw opgezette FB-pagina van ons aller Tony Vdb. shoot! zegt en schrijft de basketfanaat en hij houdt ons op zijn typische manier op de hoogte van wat er zoal reilt en zeilt op en rond het ketsenballenparket. Als er dan binnen het kleine wereldje een orkaan dreigt op te steken is ook hij er als de kippen bij. Een Aalsterse fout bij de herschikking van de cluborganisatie, nummerperikelen, achterstallige betalingen. Vlaamse Liga wil schorsing van alle wedstrijden. Blijkt alleen voor de jeugd te gelden, die daar dan weer weinig mee te maken hebben. VBL niks te vertellen over het eerste team, dat speelt in de EMBL. Aparte organisatie. Typisch Belgische logica veronderstel ik dan maar. Bleek een storm in een glas water, den Okapi veegt er zijn gat aan en speelt vanavond gewoon tegen Bergen. Dan wel als Aalstar natuurlijk. "Weir goen voesj!"
zondag 6 oktober 2019
Pallieter
HIJ IS UIT, of op zijn Pallieter's en in één woord gezegd: "Gedaan." Het heeft begot mijn hert verblijd en k'em er danige deugd aan g'had. Traagzaam lezend doorheen het fragmentarisch verhaal van de Lierse levensgenieter, met geuren en smaken en beschrijvingen van geluiden, klanken, licht en kleuren en bol staand van emoties. Hoe komt een mens erbij om in tijden van internet en supersnelle communicatie terug te grijpen naar zo'n Bourgondisch leesgenot? Het is smekken en smakken van pure leeslust. Het moet te danken zijn aan pater Vercammen die ons zijn passie en liefde voor Felix Timmermans heeft doorgegeven. Merci, Louis. En het toeval, als dat al bestaat, dat ervoor gezorgd heeft dat ik in het tuinhuis net die ene kast ging doorzoeken. Zoeken naar iets helemaal anders. Wat was het ook weer? Geen idee. Het resultaat was echter een puur godsgeschenk, helemaal op de goeie moment. Perfecte timing om tussen Landlopersverhalen en een stevige stapel non-fictie op de plank net deze Pallieter te kunnen herlezen. Laat hij dan vandaag als 'al te bravig' bestempeld en als heimatliteratuur aan het Vlaams-nationalisme gelinkt worden, hij was vele decennia lang wel zo succesvol dat regisseur Roland Verhavert het boek in 1975 verfilmde, naar een scenario van Hugo Claus. Een geschikte gelegenheid om de vierendertigste druk in de oorspronkelijke uitgave op de markt te brengen. En die heeft heer Polo's voorbije dagen gekleurd. Onvervalste Timmermans-taal met exuberante natuurbeschrijvingen en om de haverklap een pak lyrische ontboezemingen. Het kan niet op, en dat zal de lezer geweten hebben. Naast een karrenvracht aan sappige uitspraken als " 't Spel is nor de knoppe", "Heunink heèd er ni on", 'Na is het leve zot lak'n iet maagdeke", "As da schoen weer ij schuld is, dan hedde't verdind" en zoveel meer staan in deze uitgave ook de originele pentekeningen. Van de hand van de auteur zelve, Felix Timmermans. "Nen boek oem mè een pijpke en een goe glas donkerbruin bij een open vuur te lezen van deze winter" Zo zou de aanbeveling kunnen klinken. En niet vergeten dat Eddie Brugman in de hoofdrol hier zijn belangrijkste acteerprestatie ooit ten beste gaf. Edward Verbruggen, zaliger moet ik schrijven, want begin dit jaar overleden. " 't Is gedaan, Pallieter! "
vrijdag 4 oktober 2019
DOHATHLON 2019
TIJDENS DE REEKSEN van de 200 meter dames zag ik nog zo goed als lege tribunes in het WK-stadion van Doha. Topatletiek voor de meest biedende. Quatar, waar de sky al lang geen limit meer heeft en die al helemaal niet symboliseert. Waar geld en energie over de balk worden gesmeten dat het niet mooi is. En dat in combinatie met sportbonden die het nu net op dat aardse slijk gemunt hebben. Veel geld, en liefst op tijd en stond de smeervariant ervan die toch zo heerlijk aan des bobo's pollen blijft kleven. Lege tribunes zei ik dus. In de reeksen, het voorprogramma. Maar ook bij de finale van de 100 meter voor vrouwen, ondertussen erkend als een absoluut topnummer op een atletiekavond, geen kat en en vooral veel lege stoelen. Daar werd over geklaagd door atleten en federaties, en dus ging de organisatie daar iets aan doen. Gastarbeidende stadionbouwers die tegen 2022 het WK voetbal moeten mogelijk maken worden bij busladingen aangevoerd om stukjes van de tribunes te vullen. Men zet schoolkinderen op verplicht brossen om naar het atletiekstadion te komen. Verplichte culturele uitstap allicht. De immer kritische BBC licht ondertussen een en ander grondig door. Veel grondiger dan onze journalistieke coryfeeën die in oeverloos nietszeggend pseudo-sportcommentaar blijven hangen. Natuurlijk hebben die bijna ex-Europeanen voorlopig nog meer ponden te besteden in hun televisie-zaken, maar de kwaliteit van hun reportages is er dan ook naar. De vorm en de inhoud: hoe kan het toch dat er over precies hetzelfde onderwerp en zonder verdraaiing van de feiten zo'n verschillend verslag wordt uitgebracht. Ik blijf er mij aan "erregeren", hoe dikwijls Kris M, onze man ter plaatse, de bal compleet misslaat en achter de feiten aanloopt. De wijsheid in pacht. Zo overtuigd klinkt hij toch, om dan zo goed als altijd die mening totaal te moeten omgooien wegens naast de kwestie en niet gezien. En zolang de resultaten in de "taggetig" lopen zal hij deze uitstapjes wel mogen blijven maken. Een heel bijzonder type.
Tussendoor meegeven dat er enkele Belgische ploegen mooie resultaten behaald hebben op het Europees voetbalplatform. Of dat ook met goed voetbal gebeurt blijkt niet zo belangrijk, en of de zogenaamde "supporters" zich wat gedragen... al evenmin. Niet allemaal natuurlijk, gelukkig een minderheid, maar toch: Brugge- en Standard-"fans", wiederum zum kotzen!!
Gelukkig blijft er echte sport die op aangepaste wijze en zonder onnodige poeha becommentarieerd wordt. Vorige week was het opnieuw tijd voor de Spartathlon. De wat? Die onvergelijkbare loop van Athene naar Sparta. Duurlopen, waar het boek van Olivier Verhaeghe over gaat. Deze Olivier liet ons Facebookgewijs delen in de verslaggeving over de editie van dit jaar. Ene Koen de Vries, ook verslaggever ter plaatse, heeft er een mooie blog over gepleegd: De Spartathlon. Klikken en lezen hoor. Sfeer en passie druipen ervan af. Dat kan dus in verre van ideale omstandigheden, zonder peperdure installaties en uitgekochte organisaties. Met veel minder zelfs. Maar door een beetje passie en hart in plaats van geld en met software opgefokte glorie hadden we nu ook van een Dohathlon kunnen genieten. Enfin: hoe langer de loopnummers worden, hoe meer toeschouwers er aangevoerd worden. Zouden die voetbalstadions nu nog afgeraken? Of gaan ze die meteen ook maar iets kleiner bouwen?
Gelukkig blijft er echte sport die op aangepaste wijze en zonder onnodige poeha becommentarieerd wordt. Vorige week was het opnieuw tijd voor de Spartathlon. De wat? Die onvergelijkbare loop van Athene naar Sparta. Duurlopen, waar het boek van Olivier Verhaeghe over gaat. Deze Olivier liet ons Facebookgewijs delen in de verslaggeving over de editie van dit jaar. Ene Koen de Vries, ook verslaggever ter plaatse, heeft er een mooie blog over gepleegd: De Spartathlon. Klikken en lezen hoor. Sfeer en passie druipen ervan af. Dat kan dus in verre van ideale omstandigheden, zonder peperdure installaties en uitgekochte organisaties. Met veel minder zelfs. Maar door een beetje passie en hart in plaats van geld en met software opgefokte glorie hadden we nu ook van een Dohathlon kunnen genieten. Enfin: hoe langer de loopnummers worden, hoe meer toeschouwers er aangevoerd worden. Zouden die voetbalstadions nu nog afgeraken? Of gaan ze die meteen ook maar iets kleiner bouwen?
maandag 30 september 2019
50 jaar Abdijstraat
DRIE KEER PRIJS. Drie keer met mijn College-maten uit Essen: de Rommeshoef '69 ruulleszzs!!! Oktober 2017 in Brugge. Oktober 2018 in zaal De Roma en op 26 september 2019 in de Lotto Arena. In volgorde: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, The White Album en tenslotte Abbey Road. Drie keer The Analogues met telkens de onnavolgbare live-uitvoering van een fantastisch 50 jarig Beatles studio-album. Het was keer op keer genieten, en ook nu weer. Niet te geloven hoe die gasten de artistieke studiocreaties van de Liverpool Kevers tot in de perfectie naspelen voor een meer dan levend publiek. Puur genieten met zalen vol babyboomers. Duimen en vingers... en likken maar! Dit was de laatste plaat van Sir Paul en de zijnen, en dus ook het einde van het Beatles-project voor The Analogues. In september 2020 spelen ze nog één keer een HELLOO GOODBYE Very Best of '66-'70 in de Amsterdamse ZiggoDome. Moet lukken, want daarna is het echt helemaal gedaan vrees ik. The Beatles zelf waren ooit in A'dam en op de grachten, en John & Yoko doken er enkele jaren later voor een hele week het bed in. Dus is het nu aan de Rommezoevers zeker? Hopelijk zijn er nog tickets. Let's go for it.vrijdag 27 september 2019
Een nieuwe lading
TWEE JAAR ZONDER alcohol achter de rug. Bevalt me prima, kan er bij wijze van spreken moeiteloos mee blijven doorgaan. Voelt goed. Voel ik mij ook béter? Geen idee. Dan toch maar eens testen? Neen, bedankt: heb niet het gevoel iets te missen. En dus blijf ik bij sapjes, ginger en af en toe een "nulleke".
Is het om dit te vieren dat er ten huize Polo een nieuwe lading leesvoer is gescoord? Heb wel tijd gemaakt om de oogst snel binnen te halen. Bij deze wederom dank aan de gulle schenkers van Standaard-boekenbons bij diverse gelegenheden tijdens het lopende jaar. De keuze was snel gemaakt. Echt waar: binnen vijf minuten waren mijn twee pollekes gevuld en had ik vier intrigerende titels in handen. Die liggen hiernaast tijdens een laatste zomerse vooravond nog te acclimatiseren, zodat de lezer zelve zich mentaal kan voorbereiden om de keuzevolgorde te bepalen. En daar is het voorlopig bij gebleven. Want... bij een zoektocht tussen oude spullen in het tuinhuis lag daar plots Pallieter voor mij. Meesterwerk van de Fé, topfavoriet van Louis Vercammen - onze pater-leraar van vanalles en nog wat - en in de jaren '60 uitgebreid besproken tijdens de lessen. Interesse is blijven hangen. En dus nu, vóór al dat nieuwe leesmateriaal zit "den deze" te genieten van het zalig voluptueus beschrijvend proza van de heer Timmermans zaliger. En steek ik begot net als Pallieter zelf mijn vinger in een klad binnenvallend zonlicht, lak er is aan en zucht: "Da smokt na echt nor heuning, sè..." Met stukken en brokken komen de herinneringen ook terug, zelfs vanuit de voorlees-sessies tijdens de College lessen. De nieuwe lading moet dus maar even wachten, 't is eerst aan Charlotte, Marieke, Peterus en Pallieter. De rest volgt wel.
maandag 23 september 2019
(Niet) Geheel onverwacht
DIT HADDEN ZE niet zien aankomen, te weinig tot compleet géén oog voor gehad: een mogelijke uitschakeling van onze volleybal-heren in de 8ste finales van het EK. Toch is het gebeurd. In een tjokvol Sportpaleis dan nog wel. Er werd vooral gesproken over revanche nemen op Servië in de 1/4 finale, veel meer dan over die match tegen Oekraïne. Niet echt doorgeduwd in de laatste poule-match, dus slechte voorbereiding op wat komen zou. Te tolerant omgegaan met berekenende speelwijze. Maar wat nu? Veel lege plaatsen voor de 1/4 finale. Wellicht financieel verlies, en dus 'rode' cijfers voor de Red Dragons.
Wat ík niet had zien aankomen twee dagen later: totaal onverwachte ontmoetingen op een daarvoor al even onverwachte locatie. CC Merksem stond wel in de planning om Gabriel Rios te aanschouwen, maar niet om én Marcel P - vader van Thor, ex-jeugdspeler bij Ticino Merksen jaren '80 - én 'Jeannine van de Frank' - voedstermoeder van de spelersvrouwen bij Stormmeeuw Brasschaat in de jaren '70 - daar opeenvolgend tegen het lijf te lopen. Van aangename verrassingen gesproken. Binnenkort zeker een bezoekje brengen aan Frank, dat wordt serieus bijbabbelen.
De dag nadien gaan we fietsen om wat uit te waaien. Onderweg op Linkeroever herken ik Paul-Polle-Pol P, oud-Sportkot maat die met zijn echtgenote op wandel is in het Sint-Annabos. Nog langer geleden: eind jaren '60 en early '70ies. Ook heel wat te vertellen, zoveel zelfs dat die plek langs de Charles de Costerlaan te ongemakkelijk wordt en zij te voet, wij met de fiets afspreken om zeer binnenkort de babbel in comfortabeler omstandigheden voort te zetten. Kijk er reikhalzend naar uit.
Met de overzet op terugtocht naar de Koekenstad zagen we dat deze twee nog steeds bij elkaar zijn, zij-aan-zij op de Schelde-wateren recht tegenover het Steen. Leuke verrassing voor wie er oog voor had. Wel veel minder onverwacht dan de vorige ontmoetingen, en bovendien een teken dat oude gewoonten niet hoeven te slijten. Tijl en Nele, maar waar zit Lamme Goedzak? Of wordt dat een volgend geheel onverwacht treffen? We 'll see.zondag 22 september 2019
Laatste zomerdag
DE HERFST START met een uitgebreide portie zomerweer. Nog wat te vroeg en niet duurzaam genoeg om al van een Indian Summer te spreken, maar toch. Wandelen, fietsen, ontbijten in de zon, uitgebreid terrassen tot en met tafelen onder de laatste zonneklaarte. Ze pakken het ons niet meer af. Net zo min als mijn tevredenheid na het lezen van de landlopersboeken. Eén die zich trouw aan de feiten houdt (Toon Horsten) en één die dezelfde feiten op een aangepast verhalende wijze aan de man/vrouw brengt (Louis van Dievel). Twee heren die hun vak kennen en dus twee keer prijs. Geschiedenissen om over na te denken en lessen uit te trekken, zowel de algemene lijn als de individuele histories. Vooral de manier waarop van Dievel in zijn Landlopersblues de clochards en colons zelf hun menselijk verhaal laat doen. Vanuit een heel onverwachte maar toch ook wel voor de hand "liggende" hoek. Benieuwd naar? Dan moet u het zelf eens lezen. Ontlenen kan bij heer Polo, maar ook bij je lokale bibliotheek. Ondertussen schuiven de eerste wolkenvelden over de Polder. Weinig wind, de warmte blijft hangen en wat er aan regen in de lucht zit zal er straks wel uitvallen. Meteen een test voor de herstelling die een einde moet maken aan een voortdurend irriterend lekje. Op hoop van zege, ik denk positief. vrijdag 20 september 2019
Klassiek oep 't Scheld'
NA DE RONDVAART in Terneuzen stak enig schuldbesef de kop op. In Holland een uitstap naar de sluizen en ons vergapen aan grote boten, maar hebben ook wij niet een haven? Bij ons eigen Antwerpen, ja. En hoe lang is het wel niet geleden dat we die bezochten? Een hele eeuwigheid dus. Daar gaan we iets aan doen, een mouw aan passen en inschepen aan het Steenplein voor een riviertocht richting Lillo. Daar draaien we het Deurganckdok in. Hierbij vergeleken stelt het havengebeuren van Terneuzen niet zoveel meer voor, en wijzelf nog veel minder. Onder de indruk. Van het dok, van de schepen, van de weidsheid van de rivier. Niet te druk op de boot, en op het bovendek al helemaal niet. Rust, bezinning en foto's maken. Uiteraard bedenkingen bij al die industrie en petrochemische toestanden op de oevers, Van het gebeuren op de kaaien zien we niet veel, maar hoeveel er staat en wat dat aan oppervlakte inneemt kom ik thuis te weten via de kaarten van Google Earth. Waanzinnig. En dan terug, en net voor we bij het Steen arriveren nog de verzameling oude havenkranen. De voorlopers van de huidige giganten die toen de stoomboten nog tot aan de kaaimuren en de dokken in de stad kwamen voor lossen en laden zorgden. Prachtige verzameling, waarbij ik net nog even twijfelde om die als foto in het verslag te kiezen. Maar neen, Polo blijft Polo. Ik kies voor de "Mozart" die richting Royerssluis vaart, het Straatsburgdok in en allicht op weg gaat naar het Albertkanaal. De blokken van de Luchtbal op de achtergrond. "Klassiek oep 't Scheld'". Voilà !!dinsdag 17 september 2019
Iets helemaal anders
ER WAS EENS. Een klassiek prozaïsch cluster waarmee verhalen, sprookjes en straffe verslaggeving maar al te vaak van start gaan. Wellicht de meest gebruikte drie woorden-combinatie om de openingszin aan te vatten. En nu voor een keer ook hier. Voor later. Om mij te helpen een en ander op de geheugenplaat te bewaren. Mijn harde schijf, er komen gaatjes in. Dan maar een paar dingen op een rijtje zetten. Het zoveelste weekend in gezelschap van de Bende. Die "van Jef" deze keer. Blijvend eerbetoon en herinnering aan Jef De Koster, onze grote basketvoorganger. Met z'n tienen naar Terneuzen, de vrouwen zijn er altijd bij. We zitten in de WO II-bevrijdings-mood en vinden, toeval of niet, onderdak bij Winston Churchill in een Hampshire Hotel. Onze ervaring is deze keer prima. Vrijdag nog een korte dijkwandeling, aperitief en eten. Goed geslapen, stevig ontbijt en zaterdag op stap. Nu langs de wandeldijk aan de Oostbuitenhaven. Beelden op de dijk. Kies er deze uit: Twee keer niks van Joeri Stubbe. Vraag me niet waarom. Of doe het toch maar, om mij aan de praat te krijgen. Het leek me wel gepast om met de nodige zin voor relativering enkele anekdoten aan te kaarten. Dat het mij momenteel zwaar valt om keuzes te maken en te bepalen wat wel en niet de blogselectie passeert. Dat de herinnering aan 911 na 18 jaar op de valreep opgerakeld werd door een FB-post van kameraad Gie H, het al 30 jaar geleden is dat men aan het IJzeren Gordijn begon te prutsen en het "vrije" Westen voor velen opnieuw bereikbaar werd, dat Polo & Pola zich 40 jaar geleden in de Hobokense Polder vestigden en daar nog steeds zitten, dat we al 75 jaar moeten teruggaan om die soldaat het Normandische strand zien op te wandelen, op weg om Europa te bevrijden. Die dingen schieten afwisselend door m'n hoofd met tussendoor de goede EK-resultaten van de Belgische volleybalheren, de start van de vaderlandse basketcompetitie met de lancering van een bijhorende shoot!-FB-groep, het Anderlechtse voetbaldrama met Van Holsbeek en Vandenborre in de coulissen, de Belgische coureurs die zich links en rechts de naad uit de broek rijden, goeie uitslagen verzamelen en dan wel of niet in de WK-selectie geraken. 't Is gewoon teveel van het goede, en dus lopen we via de oversteek aan de Binnenvaartweg naar het centrum van Terneuzen. Inderdaad, we zijn er nog. Die dag vindt er het Shantyfestival plaats, binnen- en buitenlandse koren brengen zeemansliederen op verschillende locaties in de stad. Aparte belevenis, van terras naar terras, van café naar bruine kroeg, en tenslotte toch weer terug naar ons hotel. Zondag nog een havenrondvaart en bezoek aan de nieuwe zeesluis in aanbouw. Aan de voet van die grote bouwwerf voelde ik mij twee keer niks, en ook heel nietig naast de zeeschepen aan de kade. Da's weer eens iets anders. Iets helemaal anders. dinsdag 10 september 2019
Merci Marijke
HET ZIT EROP. Of toch bijna. Emily Beyns-Het Grote Zwijgen, heb nu ook het laatste deel achter de rug: 4. De Glimlach. Op de lange duur een zeer complex verhaal dat de nodige aandacht vraagt om het te blijven volgen. Maar het loont (naar mijn bescheiden mening!) de moeite. "Na Boek 4 is het toch afgelopen met een tetralogie." Dat merkt u zeer terecht op, maar de heer Schouwenaars was geen gewone. Hij beloofde zijn dochter 5 boeken voor haar te schrijven, en plakte er dus nog een Naschrift tegenaan. Een neerslag van wat er zoal gebeurde tijdens de periode waarin de "Emily Beyns'en 1 t/m 4" het levenslicht zagen. 1980-1981. Over omgevings- en tijdsgebonden factoren die zijn daverend schrijftempo hielpen bepalen. Onder stoom zetten, maar ook afremden. En dat komt vooral aan bod in dit vijfde boek, afgewisseld met cursief gedrukte passages waarin hij het woord richt tot zijn dochter. Wilde naar goede gewoonte rechttoe-rechtaan het werk van voor naar achter volledig doorlezen. Na enkele overstappen tussen "uitleg voor de lezer"- en "brief aan de dochter"-fragmenten heb ik het opgegeven. Gebeurt uiterst zelden. Nu heb ik mij beperkt tot het chronologisch verwerken van de lezergerichte explicaties en uitwijdingen. Voldoende nu, en geluk gehad: er zit een passage tussen over een treinreis van Adinkerke naar Essen om aldaar een voordracht te geven. In januari 1981. Daar wil ik nog meer over horen. De lokale historieken van mijn geboortedorp eens nagaan? De cursieve delen heb ik dus geskipt, beste Jessica, die komen misschien later nog wel eens aan bod. Voor wie van iets oubolliger maar tevens Bourgondisch taalgebruik en gelijkaardige verhaallijnen houdt is deze stapel een aanrader. Op voorwaarde dat tijd geen probleem is en u er een stevig leestempo op kunt nahouden. En daar ging het bij heer Polo de laatste tijd een beetje fout. Veel andere afspraken en beslommeringen, zodat zelfs de regelmaat uit de blogactiviteiten totaal verloren ging. Ik probeer het goed te maken. En ja, voor ik het vergeet: dank aan de onbekende boekenjager die alles in gang zette en "Merci Marijke!" om mij aan deze volledige tetralogie plus één te helpen.
maandag 2 september 2019
Kolonie 7 - Colonie 7
SCHINDLER'S LIST THEMA. De muziek op de achtergrond linkt de onderwerpen van deze post perfect aan wat voorafging. Toen Kazerne Dossin, nu de Koloniën van Weldadigheid. Vorige week bezocht met enkele collega-op-rust-gestelden van La Pola. Meer bepaald Kolonie 7 in Merksplas. Bericht met de foto van een landloper. Voor hem en voor zoveel anderen waren de "Koloniën" een toevluchtsoord, een thuis. Veel meer dan de gesloten instelling van wederopvoeding en weldadigheid die er doorgaans van gemaakt werd. En zoals ze ook bedoeld waren bij hun oprichting in het begin van de 19de eeuw. Veel geleerd tijdens de rondleiding. Over de wet op de armoede, en hoe die tot in 1993 strafbaar bleef. Dus ook hier het verhaal van de mens aan de rand van de maatschappij. Of er buiten, want de landlopers die opgepakt werden stuurde men verplicht naar de Kolonie om daar afgezonderd samen te wonen en te werken. Ook nu aangrijpende verhalen. Wilden er nog meer over weten, dus een paar boeken gekocht: Landlopers van Toon Horsten en Landlopersblues van Louis van Dievel. Zijn te koop in de brasserie waar we ook van een prima "landlopersmenu" genoten. Brasserie "Colonie 7" sluit goed aan bij onze vorige eetadressen: "Bistro 4" en "Steiger 3". Moet wel vervolgd worden. Eetadressen met een "#" in de naam. Laat maar komen.zaterdag 31 augustus 2019
Stille lessen leren
BIJNA STIL GEZWEGEN. Maar het grote stilzwijgen kan niet vaak genoeg doorbroken worden, dus nog maar eens een bezoek gebracht aan Kazerne Dossin in Mechelen. Bijna 26.000 Joden en zigeuners werden hier tijdens WO II op transport gezet naar Auschwitz. Nu de plek voor een memoriaal, museum en documentatiecentrum over de holocaust en mensenrechten. Bij het lezen van de Emily Beyns-tetralogie is de aandacht weer gewekt. Gelukkig een soort interne alarmbel die bij heel wat babyboomers nog afgaat. Ben daar niet rouwig om. Om die bel, wel om wat er toen gebeurde. Er wordt in het museum zoveel informatie aangeboden dat herhaald bezoeken mij aangeraden lijkt. De vele details zijn aangrijpend, maar is het de leeftijd van mijn tanende brein: ik vergeet ze bijna even snel als ik ze gelezen heb. Wat wel blijft hangen is de algemene teneur en de vaststelling voor mij, onnozele ziel, dat extremen in een samenleving naar al dit soort uitwassen leidden. En dat de dreiging steeds aanwezig is en blijft. Hopen maar dat de slinger nooit meer te ver gaat doorslaan: niet naar rechts, maar ook niet naar links. Ijdele hoop? Of toch maar vaststellen dat democratie in al haar tussentijdse erbarmelijkheid nog niet zo slecht is. Onderhandelen, negotiëren, marchanderen, loven en bieden om tot een acceptabel bestuur en een leefbare samenleving voor iedereen te komen. De beste en wellicht ook enige oplossing om de herhaling van grootschalige drama's als deportaties en uitroeiing te vermijden. Of hopelijk weer uit te stellen voor heel lange tijd.
zondag 25 augustus 2019
Vuurwerk
PATS BOEM PAUKESLAG. Een van Ostayen aanzet in de overtreffende trap. Vroeger altijd gedacht dat die "pats" er gewoon bij hoorde. Niet? Blijkbaar niet dus. Maar hier past het perfect, kom toch niet rond met één vuurwerk. Knallers voor de Belgische hockeymannen die Europees kampioen werden. Red Lions die in de finale Spanje op een hoopje speelden nadat ze in de halve uit een verloren positie terugvochten tegen "den Duits". En nog oververdiend wonnen ook. Wat ik ervan zag op tv bracht nog maar eens in de aandacht dat competitie op hoog niveau ook respectvol kan gespeeld worden. Geen discussies met de refs, geen tijdrekkende blessure-fakes, geen storende haatgezangen of opgefokte supportersblocs. Respect voor de tegenstander, het publiek, de scheidsrechters, de organisatie. Gewoon top!!!
Eerder hadden we de Russische bijdrage aan het vuurwerkfestival in Knokke-Heist bewonderd. Vanop de eerste balkonrij aan de dijk. Zoiets blijft toch ouderwets mooi en imposant. "Ooooh, oei, aaahhh, daaarrr, kijk..." En applaus. Applaus. Tot slot de "bloemmekee". En nog meer applaus. Pure nostalgie.
Daags nadien op terugtocht naar het binnenland een tussenstop in Brugge, die Scoone. Geen last van toeristen want 8 hoog met een staalblauwe achtergrond de zonsondergang over het Venetië van het Noorden bewonderd. Even bijbabbelen bij Bende-vrienden "van Jef" deze keer. Alvast nieuwe afspraken maken. Kom hier met die analoge agenda's!! Of stuur toch maar een digitale herinnering in "Agenda".
En is het om de derde hittegolf van deze zomer in te zetten of te markeren, maar zaterdagavond was er nog een uitgebreid vuurwerk te bewonderen over de Burchtse linkeroeverkant van de Schelde. Gratis en voor niks, weer Vip-seats, nu bij het eigen slaapkamerraam. Opnieuw pats, boem, patat, paukenslag. Zomerse hitsigheid en vuurwerk aan de overkant. Heb daarna toch goed geslapen. Gelukkig!
zaterdag 24 augustus 2019
BBB
BLAUWE BOMPA BEER. Waartoe een paar dagen aan zee ook al kunnen leiden? Staat bij één van de talloze kunstgalerijen op de Zeedijk in Knokke. Ooit in kleine versie cadeau gegeven aan Witse. Kleinzoon die ondertussen groot werd. Vandaag 14. HBD Wits'!!! Dan nu maar een foto van een grote bompa beer voor de flinke vriend van Erik en Raf. Een heel bijzonder trio. Meer uitleg hierover enkel beschikbaar via PM. We hebben ondertussen zijn zus Joke uitgezwaaid bij haar AFS-vertrek naar de Dominicaanse Republiek. Een jaar lang de wereld bekijken en beleven vanuit een heel ander standpunt. Net als haar mama, oom en tante in de jaren '90. Na de heerlijk mooie woorden van "ons Bie" bij het vertrek van haar dochter doet de blauwe beer er goed aan een moment van stilte in te lassen. Nooit fout om deemoedig een stap terug te zetten, te buigen en mee te genieten van zulke fijngevoelige teksterij. Gevolg: een tsunami aan empathische waardering en warme reacties op haar Facebookbericht. Geluk, tevredenheid, begrip en acceptatie. Chapeau!!! Losgelaten, napraten, beetje bekomen, weldoende siësta en op naar de volgende. We sluiten de dag af op het verjaardagsfeest van Katrijn. 40. Wens haar nog een deugddoende voortzetting en veel voldoening in het leven. Smeer uw kuiten maar in, "mevrouw"!! Het was een party om u tegen te zeggen. Wat zeg ik? Om "U" te roepen en te brullen, om in een babbel boven de dj-decibels uit te komen. Was nodig om de laatste nieuwtjes uit te wisselen met andere Salamanca-bendeleden. Waren weer goed vertegenwoordigd. En daar bovenop een hele meute ex-collega's waarmee heer Polo het Instituut in Stabroek bevolkte. Daarmee moest nog veel doorgesproken worden. Hartelijk weerzien, deugddoende babbels, grappen en grollen, knipogen en bulderlachen. Alsof het gisteren was. Neen, ben er al acht jaar tussenuit. Da's lang. Niet te geloven. Merci voor 't feest Katrijn, en met velen afgesproken dat het niet zo lang meer moet duren voor we elkaar weerzien. Leven als een blauwe bompa beer. Een aanrader. vrijdag 23 augustus 2019
Van het boekenfront
NA HET LEZEN kwam de zoektocht. Heer Polo werd enkele weken geleden serieus aangestoken door het verhalend jaren tachtig proza van Clem Schouwenaars. Mijn Emily Beyns verhaal is u welbekend. Via de boekenjagers, inderdaad. En dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voor de resterende delen van deze tetralogie mijn lezershanden zouden passeren. Niet alleen tijd, ook doorgedreven zoekwerk kwam eraan te pas. C. Schouwenaars werd niet alleen doodgezwegen, zijn werken zijn bovendien nagenoeg onvindbaar geworden. Geen herdrukken, ook geen online verkopen, zelfs geen exemplaren direct uitleenbaar in de bibliotheken. Daar stond ik dan met mijn wens/belofte om het hele familieverhaal tot mij te nemen. Nog maar eens googelen, iets algemener: "Schouwenaars tweedehands". En hoppa, daar zat ik op een verkoopsite bij tweedehands.be van ene Marijke V.K. uit Duffel. 33 werken van deze schrijver in de aanbieding. Beetje heen en weer mailen, prijs onderhandelen, de vier delen plus het naschrift dan maar. Inclusief de verzendingskosten. Merci, Marijke. Ben zeer content. Na 1.Verwanten volgde 2.Meeldauw. Het begon allemaal in het late interbellum terwijl deel twee zich afspeelt in de vroege post WO II-jaren. Nu 3. De Vrouwen, dat start tijdens de zomer van 1960. Nostalgie, en het is nog lang niet afgelopen. donderdag 22 augustus 2019
Teveel om op te noemen
SOMS DENK JE. Soms ook niet. Welk van de twee brengt ons het meeste bij? Misschien dacht je dat er de afgelopen periode niks te melden viel? Dacht het niet, en denk dus maar snel iets anders. Er was zoveel en de zomerse agenda bleek zo vol te staan dat er van bloggen gewoon niks in Polo's huis is gekomen. Ondertussen stapelden ideeën en meldenswaardige feiten zich op. Uitkiezen wat er finaal op de plank zal komen wordt alsmaar moeilijker. Waar ligt die botte bijl? Op het blok met dat hakmes. Beslist om alles in mootjes te hakken en een snelle serie van korte berichten te produceren. Dat ene hangt soms af van een foto die er bij een andere gelegenheid dan weer niet blijkt te zijn. Zo dacht ik Steiger 3 tot driemaal toe "in the picture" te plaatsen. Begon bij een nieuwe groepssessie met de Bende van Salamanca. Fijne ploeg in een licht gewijzigde samenstelling. Inderdaad, die van Bistro 4 enkele weken terug. 't Was prima in de Steiger en dus voor herhaling vatbaar. Paar dagen later opnieuw present met mijn sportkot-buddy, de Calle. Moesten elkaar dringend nog eens treffen. Dat was tot onze grote verbazing al ruim vier jaar geleden. Veel te lang. Veel te vertellen, serieuze praat, levenswijsheid. Friends forever. Maar geen foto deze keer. Of toch? Klik maar aan. En ja, weer lekker gegeten. De derde keer werd voor de verandering echter niet de goede. Paul B, uit mijn Pito-jaren, moest verstek laten gaan voor onze afspraak en dus werd de lunch uitgesteld. Nieuwe datum dient nog vastgelegd. Als de tijd ervoor rijp is. Maar Steiger 3 staat met stipt genoteerd, daar zien ze mij nog verschijnen. donderdag 15 augustus 2019
Back to the future
WARM EN KOUD, droog en nat. We blazen wat af tijdens deze op minstens twee gedachten hinkende zomerdagen. Blijkbaar ook het ideale moment om eens extra "gaz" te geven bij het verzetten van geestverrijkend culturele rauwkost. Rob van Essen ontving de Libris Literatuurprijs 2019 voor zijn roman De goede zoon. Schoondochter Shanthi schafte zich het bekroonde werk aan, waarna Heer Polo het op zijn beurt van haar cadeau kreeg voor zijn 68ste verjaardag. Merci! Na Wees onzichtbaar van Murat Isik - gelezen in het afgelopen voorjaar - nu weer een Libriswinnaar onder mijn lezend oog. De tweede op rij. En weer met de meest lovende recensies op de achterflap. De Volkskrant blijft nuchter, maar o zo 'to the point': een roman die intrigeert, amuseert en aanzet tot denken over onszelf en de wereld.
Dat het geen simpel proza is werd al meteen duidelijk. Heb wel meer boeken gelezen waarbij de aanhef voor de nodige moeite zorgde, maar heb nog nooit zo lang 'gezwommen' om alleen al maar boven te blijven in de aanzet van een boek. Onvoorstelbaar hoe van Essen dit vooruit-achteruit geschreven verhaal aan de man/vrouw weet te brengen. Voor de durvers onder ons alvast 'warm aanbevolen'.
In de eindfase van dit leeswerk een mailtje van Hans: "Ha die Marrek, Vanochtend zat ik te luisteren naar aflevering vier van de El Tarangu podcast. Toen de filosoof aan het woord kwam moest ik opeens aan jou denken..." Krijg er de link bij en beluister diezelfde avond nog bewuste aflevering vier. Genoeg om zo snel mogelijk daarna tijd aan de rest van het verhaal te besteden. In combinatie met de laatste hoofdstukken van De goede zoon voert dit mij naar de rand van mijn begripsvermogen, een uitdaging voor welke vorm van tijdsbesef dan ook. Compleet 'back to the future'. Merci Hans voor de tip.
vrijdag 9 augustus 2019
Fietsen
LEVEN EN DOOD. Weet uit ervaring dat die twee dramatisch dicht bij elkaar kunnen liggen. Deze keer bevindt de context waarin zich heel wat verder van mijn bed, maar ga ook dit niet snel vergeten. Of toch? Vandaar deze reminder, voor mezelf en de veel latere bezoekers op de MMMP. Het gaat hier over de hoogste toppen scheren en doorheen de diepste dalen ploeteren.
3 augustus: Remco Evenepoel wint de Clásica San Sebastian. Op zijn 19de, de jongste Belgische winnaar ooit. Euforie. Belgische wielerwereld wordt zot. De hemel op aarde. Woorden schieten tekort.
5 augustus: Bjorg Lambrecht maakt een zeer ongelukkige val in de ronde van Polen. Op zijn 22ste. Geen hulp kon baten. Belgische wielerwereld rouwt. Andere woorden, maar schieten ook nu tekort.
8 augustus: Remco E wint het EK tijdrijden in Alkmaar. Hij tankt energie en motivatie uit hevige emoties bij het verlies van collega-renners. Draagt zijn titel op aan Bjorg Lambrecht en ploegmaat Stef Loos.
De gebeurtenissen uit de wielerwereld bepalen het aangezicht van het sportnieuws. Heel even toch. De media tonen nog maar eens hoe vluchtig alles is. Antwerp-Plzen 1-0. Lukaku naar Inter. BEL-USA 1-3.
zondag 4 augustus 2019
Het hoofd en de benen
HEB EMILY ACHTERGELATEN. Op de woonsite Groen Zuid in Hoboken. Benieuwd of ze al opgepikt werd, en ook door wie. Heb ondertussen al een volgend boek achter de kiezen. Iets totaal anders deze keer. Was eigenlijk van plan het rustig aan te doen maar liet me meeslepen in het looptempo van de kopgroep. De drang vooruit was te sterk. Het hoofd weegt zwaarder dan de benen. In overdrachtelijke zin, geen taalfout dus. Even alles op een rij: Tom van Tineke doet twee ouwe loop-Oesjma's een boek cadeau. Hijzelf is stilaan ervaren marathonloper geworden en zette reeds de stap naar het ultra-gebeuren. Zijn vriend/kennis Olivier publiceerde onlangs zijn eigen Spartathlon-verhaal. 246 kilometer lopen van de Acropolis in Athene naar hartje Sparta. Om daar de voeten van Leonidas te kussen. En vooral de weg doorheen zijn dagdagelijks leven om deze uitdaging tot een goed einde te brengen. Dat wilde Tom met ons delen. Van een loper over een loper voor lopers. Delen van vreugde en geluk. En dat "geluk misschien niet meer is dan een aaneenschakeling van momenten van tevredenheid, gekoppeld aan zelfaanvaarding en het vermogen anderen te begrijpen." Olivier Verhaeghe loopt veel kilometers en filosofeert ondertussen zijn eigen leven op de rails. Zalig en inspirerend. Tot en met de marathon en zelfs een gedeelte van de trainingen op weg naar het ultralopen komen mij zo herkenbaar voor. Ben zelf nooit verder dan die 42.195 meter gekomen, maar het (be)leven van lopen, de momenten van intens genieten, het altijd buiten zijn, het meestal ook alleen lopen. Alsof het gisteren was. Als ik op de allerlaatste pagina dan een overzicht lees van zijn persoonlijke records komt de affiniteit helemaal aan de oppervlakte. Zou dikwijls in dezelfde wedstrijdgroep gezeten hebben. Alleen de stap naar de heroïek van de super lange afstanden werd hier nooit gezet. En nu is het te laat: tikker en heup en een postprostataire cocktail van discomfort hebben daar anders over beslist. Merci Tom J voor dit prachtige cadeau. Het heeft er voor gezorgd dat heer Polo in z'n kalende hoofd weer helemaal een loper is geworden. Stukje van mezelf hervonden. Het hoofd en de benen. vrijdag 2 augustus 2019
Coach Robert Marchant
EEN HEEL BIEZONDER iemand. Coach Robert Marchant heeft ons verlaten. Zoals de familie het laat weten "op zijn eigen speciale manier". Echt een monument in het basketwereldje, een icoon. Een man met veel verdienste en trofeeën. Zo gedreven en onderlegd in zijn basketkennis, een coach om "U" tegen te zeggen. Maar, voor zover ik hem mocht leren kennen, ook een heel integer man. Een fijn mens met aandacht voor wie zijn basketbalpad kruiste. Mocht ooit een tijdje zijn zoon Kenny in de ploeg hebben. Herinner me mijn eigen nervositeit als vader en moeder een wedstrijd kwamen volgen. Echt niet nodig want de grote coach Robert Marchant gaf steeds positieve feedback en is ongeweten ook een hele steun geweest in mijn leven aan de zijlijn. Tot en met die toevallige ontmoeting na een play-off wedstrijd in Oostende. Pas twee jaar geleden, en ja: je herkende me nog en had direct tijd voor een babbeltje. Stond met je echtgenote te wachten op Kenny die jullie naar huis zou voeren. Om af te sluiten nog dit: net als bij mijn grote voorbeeld en beste vriend Jef De Koster valt jouw sterfdatum samen met je verjaardag. Op zijn minst een biezonder gegeven. Mocht je hem ergens tegenkomen, doe Jef de groeten van mij. RIP Coach Robert Marchant.
Abonneren op:
Posts (Atom)