Iets helemaal anders

ER WAS EENS. Een klassiek prozaïsch cluster waarmee verhalen,  sprookjes en straffe verslaggeving maar al te vaak van start gaan. Wellicht de meest gebruikte drie woorden-combinatie om de openingszin aan te vatten. En nu voor een keer ook hier. Voor later. Om mij te helpen een en ander op de geheugenplaat te bewaren. Mijn harde schijf, er komen gaatjes in. Dan maar een paar dingen op een rijtje zetten. Het zoveelste weekend in gezelschap van de Bende. Die "van Jef" deze keer. Blijvend eerbetoon en herinnering aan Jef De Koster, onze grote basketvoorganger. Met z'n tienen naar Terneuzen, de vrouwen zijn er altijd bij. We zitten in de WO II-bevrijdings-mood en vinden, toeval of niet,  onderdak bij Winston Churchill in een Hampshire Hotel. Onze ervaring is deze keer prima. Vrijdag nog een korte dijkwandeling, aperitief en eten. Goed geslapen, stevig ontbijt en zaterdag op stap. Nu langs de wandeldijk aan de Oostbuitenhaven. Beelden op de dijk. Kies er deze uit: Twee keer niks van Joeri Stubbe. Vraag me niet waarom. Of doe het toch maar, om mij aan de praat te krijgen.  Het leek me wel gepast om met de nodige zin voor relativering enkele anekdoten aan te kaarten. Dat het mij momenteel zwaar valt om keuzes te maken en te bepalen wat wel en niet de blogselectie passeert. Dat de herinnering aan 911 na 18 jaar op de valreep opgerakeld werd door een FB-post van kameraad Gie H, het al 30 jaar geleden is dat men aan het IJzeren Gordijn begon te prutsen en het "vrije" Westen voor velen opnieuw bereikbaar werd, dat Polo & Pola zich 40 jaar geleden in de Hobokense Polder vestigden en daar nog steeds zitten, dat we al 75 jaar moeten teruggaan om die soldaat het Normandische strand zien op te wandelen, op weg om Europa te bevrijden.  Die dingen schieten afwisselend door m'n hoofd met tussendoor de goede EK-resultaten van de Belgische volleybalheren, de start van de vaderlandse basketcompetitie met de lancering van een bijhorende shoot!-FB-groep, het Anderlechtse voetbaldrama met Van Holsbeek en Vandenborre in de coulissen, de Belgische coureurs die zich links en rechts de naad uit de broek rijden, goeie uitslagen verzamelen en dan wel of niet in de WK-selectie geraken. 't Is gewoon teveel van het goede, en dus lopen we via de oversteek aan de Binnenvaartweg naar het centrum van Terneuzen. Inderdaad, we zijn er nog. Die dag vindt er het Shantyfestival plaats, binnen- en buitenlandse koren brengen zeemansliederen op verschillende locaties in de stad. Aparte belevenis, van terras naar terras, van café naar bruine kroeg, en tenslotte toch weer terug naar ons hotel. Zondag nog een havenrondvaart en bezoek aan de nieuwe zeesluis in aanbouw. Aan de voet van die grote bouwwerf voelde ik mij twee keer niks, en ook heel nietig naast de zeeschepen aan de kade. Da's weer eens iets anders. Iets helemaal anders.