GA MAAR ZITTEN. Zeg ik tegen mezelf, en sta toch weer direct rechtop naast mijn bureaustoel. Kan ik mezelf van bovenuit bekijken. Zien hoe het met me gaat, vanop een kleine afstand. Het gaat niet slecht. Tevredenheid is zelfs mijn deel. De 'ik' op de stoel is al enkele regels ver in wat het kladje van de 562ste MMMP-post moet worden. 'Moet' worden? Zal worden. Geen dwanggedachten. Laten gebeuren is het motto. Maar als het op mijn pad komt 'moet' ik er wat mee. Een pad dat mij terloops van Terhagen naar Deurne, via 't Eilandje in de Koekenstad naar Vorselaar bracht. Multipele bezoeken gespreid over meerdere dagen in een week die bol stond van de warme ontmoetingen.
Week 48. Wat wil een op rust gestelde nog meer? Inhoud zat, goede gesprekken, lekker doorbomen, geen gezaag, wel wederzijds respect en begrip. Kunnen praten over de dingen waar het in ons leven echt om draait, met mensen die iets voor me betekenen. Hartverwarmend. Net als het tweede boek van
Paolo Cognetti dat ik in deze zelfde week tussen auto-, bus- en tramritten naar de verschillende ontmoetingsplekken door toch maar helemaal heb uitgelezen.
Sofia draagt altijd zwart. Ontroerend, sterk, met losse verbanden. Los, maar er is verband. Een bundel snapshots, prachtig beschreven in een heel eigen stijl. Hij schuwt ook de belangrijke levensvragen niet. Een boek om te herlezen. Om los van het zoeken naar een verhaallijn te kunnen genieten van Paolo's schrijfkunsten. En om daarna ook opnieuw
De acht bergen ter
hand te nemen. Daarin volgt, als ik het goed heb, het scenario een iets duidelijker verloop. En het is wellicht ook de betere volgorde. Zou ik tevreden zijn als ik mezelf zie zitten met die twee boeken? Denk het wel, maar geef mezelf eerst de tijd. Ergens op afzondering naar het eind van dit jaar toe. Doe maar: ga maar zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten