KikiLove

ZE IS ER. Al een hele week ondertussen. Welkom Kiki, dochter van Anke. Of om het met Polo's woorden te zeggen: "de klein van ons klein". Jij bent allicht de jongste lezeres/-in van deze blog. Goed gezien dat heer Polo 'tijd van wachten' heeft en dus heb je bij uitbreiding de hele familie nog maar enkele dagen aan het lijntje gehouden. De verwachting was gewekt, de uitgerekende datum al even gepasseerd, en wat de dag van aankomst betreft had je zelfs niet goed geluisterd naar de wensen van je mama. Het heeft nog even geduurd. In basketbaltermen: er zijn een paar overtimes aan te pas gekomen.  Uiteindelijk werd de finale dan toch op 1 november gespeeld. Kwam nog wat draaien en keren aan te pas, maar eind goed al goed. Daar was je dan, BAM!! Proficiat Anke. Sterk team, prachtig resultaat, mooie baby. Ons vijfde kleinkind: Joke, Wout, Witse, Niké en nu Kiki. Eigenlijk niet te vatten en nog minder te beschrijven hoe sterk verschillende gevoelens een mens heen en weer kunnen schudden en beslag leggen op de belevenis van het moment. Misschien nog best te verdragen met  de pianoklanken van Ludovico Einaudi. Spotify bij een open haardvuur. Zo lang dat nog mag, en voorlopig kan het dus nog. Maar nu eerst "Hoera voor Kiki en proficiat Anke!!" En verder is 1 november ook een goeie dag voor wie van "plannen' houdt. Vooral ook een goed merkpunt, want vanaf dan resten er ons elk kalenderjaar 60 volle dagen om alsnog iets van het jaar te maken. Waarop wachten we dan nog?