BIJNA STIL GEZWEGEN. Maar het grote stilzwijgen kan niet vaak genoeg doorbroken worden, dus nog maar eens een bezoek gebracht aan
Kazerne Dossin in Mechelen. Bijna 26.000 Joden en zigeuners werden hier tijdens WO II op transport gezet naar Auschwitz. Nu de plek voor een memoriaal, museum en documentatiecentrum over de holocaust en mensenrechten. Bij het lezen van de Emily Beyns-tetralogie is de aandacht weer gewekt. Gelukkig een soort interne alarmbel die bij heel wat babyboomers nog afgaat. Ben daar niet rouwig om. Om die bel, wel om wat er toen gebeurde. Er wordt in het museum zoveel informatie aangeboden dat herhaald bezoeken mij aangeraden lijkt. De vele details zijn aangrijpend, maar is het de leeftijd van mijn tanende brein: ik vergeet ze bijna even snel als ik ze gelezen heb. Wat wel blijft hangen is de algemene teneur en de vaststelling voor mij, onnozele ziel, dat extremen in een samenleving naar al dit soort uitwassen leidden. En dat de dreiging steeds aanwezig is en blijft. Hopen maar dat de slinger nooit meer te ver gaat doorslaan: niet naar rechts, maar ook niet naar links. Ijdele hoop? Of toch maar vaststellen dat democratie in al haar tussentijdse erbarmelijkheid nog niet zo slecht is. Onderhandelen, negotiëren, marchanderen, loven en bieden om tot een acceptabel bestuur en een leefbare samenleving voor iedereen te komen. De beste en wellicht ook enige oplossing om de herhaling van grootschalige drama's als deportaties en uitroeiing te vermijden. Of hopelijk weer uit te stellen voor heel lange tijd.
Ook de tijdelijke tentoonstelling heeft haar uitwerking niet gemist.
Left Luggage van
Willy Baeyens is een verzameling achtergelaten reiskoffers en portretten van kindslachtoffers van de holocaust. Misschien niet het meest originele kunstwerk, want (te) sterk verwijzend naar beelden van de gelijknamige film van Jeroen Krabbé uit 1998. Gebaseerd op
Twee koffers van Carl Friedman. Maar wel raak en mogelijks de trigger om die film dan toch eens op te snorren, of beter nog het boek te lezen. Een Polo zit nooit te stil om dan niet te lezen. Ben trouwens al in deel 4 van Schouwenaars' familie-epos bezig. Zit midden in 1968. Voor wie er zich nog iets bij kan voorstellen? En stap twee in de geplande strijd met de bladjeshaag is ook weer een feit. Buren op reis, extra groen-bakken beschikbaar. Lessen geleerd.
BIJNA STIL GEZWEGEN. Maar het grote stilzwijgen kan niet vaak genoeg doorbroken worden, dus nog maar eens een bezoek gebracht aan Kazerne Dossin in Mechelen. Bijna 26.000 Joden en zigeuners werden hier tijdens WO II op transport gezet naar Auschwitz. Nu de plek voor een memoriaal, museum en documentatiecentrum over de holocaust en mensenrechten. Bij het lezen van de Emily Beyns-tetralogie is de aandacht weer gewekt. Gelukkig een soort interne alarmbel die bij heel wat babyboomers nog afgaat. Ben daar niet rouwig om. Om die bel, wel om wat er toen gebeurde. Er wordt in het museum zoveel informatie aangeboden dat herhaald bezoeken mij aangeraden lijkt. De vele details zijn aangrijpend, maar is het de leeftijd van mijn tanende brein: ik vergeet ze bijna even snel als ik ze gelezen heb. Wat wel blijft hangen is de algemene teneur en de vaststelling voor mij, onnozele ziel, dat extremen in een samenleving naar al dit soort uitwassen leidden. En dat de dreiging steeds aanwezig is en blijft. Hopen maar dat de slinger nooit meer te ver gaat doorslaan: niet naar rechts, maar ook niet naar links. Ijdele hoop? Of toch maar vaststellen dat democratie in al haar tussentijdse erbarmelijkheid nog niet zo slecht is. Onderhandelen, negotiëren, marchanderen, loven en bieden om tot een acceptabel bestuur en een leefbare samenleving voor iedereen te komen. De beste en wellicht ook enige oplossing om de herhaling van grootschalige drama's als deportaties en uitroeiing te vermijden. Of hopelijk weer uit te stellen voor heel lange tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten