Pontificaal bezoek...

Om de zaken duidelijk te stellen ben ik U betreffende de voorbije week nog enige toelichting verschuldigd. Het vakantiehuis hadden we gehuurd voor één week. Het Paasweekend brachten we door met kinderen en kleinkinderen, daarna een dagje met z'n tweeën en toen kwam er heel schoon volk op bezoek. Aloysius Primus "De Wijze", die uit de kleine-lettertjes hoofding van deze blog, kwam ons met zijn eigenste Maike de twee volgende dagen gezelschap houden. Daar ga ik geen tekening bij maken, de foto spreekt boekdelen en zegt uiteraard weer meer dan... Alleen dit: "Waar ik liep langs Vlaamse wegen, kwam ik om de haverklap de Wies tegen."  We zaten samen op hetzelfde College, de Rommeshoef, maar niet in dezelfde klas. Paar jaar later trof ik hem in Leuven als medebewoner van eenzelfde studentenhuis, de Péda van de Redempterroristen in de Brabançonnestraat. Andere studierichting, maar buiten de uren wel veel contact en bij regelmaat samen naar het voetbal kijken in de tv-kamer. Tijdens den blok en de examens  spendeerden we (bijna té) veel uren aan het WK 1970. Onze Belgen hielden het - mede door heimwee - niet zo lang vol ginder in Mexico, dus daar kunnen we het niet op steken. Maar 17 juni 1970 staat voor altijd in ons beider geheugen gegrift: halve finale Italië - West-Duitsland. 

De wedstrijd van de eeuw? Ik noem het liever "De verlengingen van het millennium". Wij waren al aan de klim naar onze kamers begonnen toen we beneden Georges Leekens, Broeder Bob e.a. nachtuilen hoorden brullen bij de late gelijkmaker van de Duitsers: 1-1 en extra-times. Wij terug naar beneden, al goed maar. Dit is het enige voetbalspektakel waarover ik nooit had willen horen vertellen zonder het zelf te hebben gezien. Vandaar misschien deze al te brede aandacht, edoch: kijk en lees zelf en zie waarom wij er zo lyrisch over doen. Maar ik had het over zijne pauselijke hoogheid, Aloysius Primus, wiens levenspad ik nog een derde keer zou kruisen en dan voor vele jaren. We werden collega's op PITO, het instituut dat ons beide nog nauw aan het hart ligt. Geen uitweidingen daarover, behoudens dit: in 2005 zette de heer A.V.O, de Wies, zijne pontificale eminentie Aloysius Primus, mij - heer Polo -  op weg naar wat nu in een tweede stadium reeds de "Meer" Mededelingen van Marco Polo zijn geworden. Met andere woorden: hij leerde mij bloggen. Zomaar uit de losse pols, zij aan zij in het leraarslokaal van dé PITO. En dat vrienden, dat verdient een pontificaal zonnebloemetje. Morgen meer over wat er zich tijdens onze ontmoeting op Hollandse bodem zoal heeft afgespeeld...