6 april 1974...

Het is 'vastgelopen' suffen op een stille zaterdagochtend in april. Ik zit wat te staren naar de koude as in de open haard. Vergeten werk na een laatste vuurtje op een kille lenteavond. Beelden en gedachten. Parijs, Brussel, Nice, Berlijn, Londen, Sint Petersburg... Stockholm. Wat en/of wanneer is het volgende? Aleppo, Kobani, Raqqa, Kirkuk, Bagdad, Homs... Ook aan die andere kant dezelfde vraag: "De volgende...?!" Wat ga ik mijn kleinkinderen nu weer vertellen? Worden dit onderwerpen van gesprek met onze eigen kids? Misschien toch maar dit boek eens bovenhalen en prentjes kijken. Niet vrijblijvend. Graffiti van Banksy. Straatkunst met een mening. Eindelijk mijn kans gegrepen en de overzichts-tentoonstelling in de Antwerpse Stadsfeestzaal bezocht. Deze catalogus van zijn werken heb ik gekocht in de giftshop. De moeite waard. Ook hier zegt elk beeld meer dan duizend... maar de bijschriften hebben evenzo hun waarde. Deze bijvoorbeeld, naast de Madonna & Kind met bomgordel, dekt veel zoniet alle actuele ladingen: "There are two main reasons for starting a war and one of them is religion. But there is only one goal, which is money." En is de huidige terreur daar dan de uitloper van? Zucht...

Ondertussen valt er via-via een zwaar bericht in de email-box. 'Slecht' nieuws over de tienerzoon van een goeie vriend. Als het dan over de fysieke gezondheid gaat is kanker nooit veraf. Kanker dus, harde noot om te kraken. Voor de reactie heb ik respect: moedig en dapper de lange chemokuren tegemoet. Sterkte kerel, "Yes you can!!" Sterkte ma en pa & broers, "Stay Strong Together!" Ik hou contact Pol. Zucht...

Polo & Pola van hun en onze kant waren deze week dan weer toe aan een 43ste kaarsje op de huwelijkstaart. Waar hebben we dat verdiend? Aan elkaar allicht, en aan het nodige water in de wijn. Bij tijd en wijle wat olie op de golven, wetende dat er na regen veelal zonneschijn komt. Een kerk die we zoveel mogelijk in het midden trachtten te houden, en niet te vergeten de vele vijven en zessen die daaraan te pas zijn gekomen. Misschien is dit wel ònze Parijs-Roubaix: de langste koers van ons leven met af en toe een kasseistrook, met of zonder stof of modder. Een Carrefour de l'arbre waar we veilig zijn overheen geraakt, jonge supporters langs de kant en bij regelmaat een zonnetje en wind in de rug. We zijn nog lang niet aan de velodroom, dus aan sprinten wordt nog niet gedacht. Rustig verder, op ons eigen tempo: dan breekt het lijntje niet. En het startschot? Dat werd gegeven op 6 april 1974...