LAPLAND 2018/4 Senja: 'Noorwegen in het klein'...

De tussentijdse meteorologische ommezwaai heeft oprecht deugd gedaan. Afkoeling werd een feit, was hoognodig en mag nog even blijven duren. Allicht ijdele hoop, want de KMI-voorspellingen geven aan dat we vanaf morgen alweer met veel hogere temperaturen zullen te kampen krijgen. Het weze dan maar zo. Naast de weerkundige actualiteit is er ook nog wat sportnieuws. Dit weekend zijn ze eraan begonnen in de Belgische Jupiler ProLeague. Twee weken na de WK-finale al opnieuw voetbal. Straks wordt het programma van de eerste speeldag afgerond. RAFC heeft zijn eerste overwinning reeds binnen. Net als vorig jaar een geslaagde start. Ondertussen is vandaag dan weer het eerste na-Tour criterium gereden in Parijs. Zo bekijk ik al jaren de laatste rit in La Grande Boucle met aankomst op de Champs Elysées. Er wordt wel rap gereden, maar aan de rangschikking wordt al jarenlang niks meer veranderd. Staakt het vuren onderweg. De rit teveel, de parade op de Elysese velden. Met een laatste "net niet"-poging van een Belgische deelnemer, en geel voor Geraint SKY Thomas. Tour over & out.

In deel vier van het Lapland-verhaal ga ik mij nog een keer beroepen op de "meer dan duizend woorden-truuk" waarmee ik hier al eerder uitpakte. Enkele reisfoto's die de strenge selectie hebben overleefd mogen mij dan het schrijverswerk uit handen nemen. Deze keer om aan te tonen dat Senja meer dan de moeite waard is. Zomer in het hoge noorden. Altijd licht. Zon die niet, of maar heel even ondergaat. Prachtige luchten. Laat ons beginnen met een beeld van mijn twee reisgezelinnen op een hele late avond bij het lighthouse achter Hamn I Senja. Kan ik eindeloos van genieten: de zon en het gezelschap... 

Voor de tijd dat "mini-" als voorvoegsel zijn intrede deed in  ons algemeen taalgebruik werd Senja omschreven als "Noorwegen in het klein". Daar is een goede reden voor, want van alles wat er in de Noorse natuur te zien en te beleven valt is er wel iets terug te vinden op dit magistrale eiland. Neem nu de naaldrotsen van Okshornan. Het meest gefotografeerde plekje van Senja, en dan nog liefst vanop de uitkijk bij Tungeneset. We hebben er tijdens een rondrit behoorlijk wat tijd gespendeerd. Moeilijk om te vergelijken, maar wellicht het mooiste 'puur natuur' wat ik ooit gezien heb. Kon er maar niet genoeg van krijgen...

En dus zijn we er 's nachts nog maar eens naartoe gereden. Eerst vroeg naar bed, de wekker gezet om op het goede moment te kunnen vertrekken en vervolgens over absoluut verlaten wegen terug naar de Tungeneset uitkijk. Een dikke wolkenband verstoort aanvankelijk de pret, maar als ik daarna de foto's naast elkaar bekijk kan ik niet ontevreden zijn. Rust en intens genieten van het uitzicht. Alleen, denken we. Dan komt er een Amerikaans koppel op de proppen. Uit San Francisco. Zelfde verhaal. Waren er die dag ook al geweest en vonden het "amazing". En zijn er dus ook terug voor 'andere' foto's...

Ietsje later zijn we de weergoden dankbaar omdat zij met een extra inspanning wat hoge opklaringen in onze richting sturen. Ik begrijp meteen waarom dit decor zoveel 'portrettentrekkers' inspireert. We hebben al de tijd en blijven nog wat hangen. Als ikzelf daarna ook het lage opnamestandpunt verlaat, dat van die weerkaatsingen in de waterplassen, dan krijg ik toch weer heel andere bergen in het vizier. Elk moment is different, we blijven foto's maken. Een hele hoop, een massa. Selecteren zal ik later wel doen, als we terug thuis zijn. Boordevol impressies en ook een beetje moe vat mijn chauffeur de terugweg aan. En ik ook.

Alles gezien, of toch niet? Neen dus, want finaal krijgen we voorbij een zoveelste bocht dit nog voorgeschoteld. Een andere kijk op de eilandjes achter of voor onze hotellocatie. Op de heenweg al gespot, maar nu -enkele uren later- met nog veel mooier licht. Het is maar net hoe U het bekijkt. Senja, Noorwegen in het klein. En ikzelf voel me nu nog veel kleiner. Een stil moment & slapen...