We zijn ondertussen twee windstille etmalen met telkens om en bij de 30ºC verder. Dit wil zeggen dat ook in de door Natuurpunt gerunde Polder van Hoboken de optimale bedrijfstemperatuur ruimschoots is overschreden en dat 'bloggen', wat voor mij normaal een verfrissende bezigheid is, ook nu de nodige stoom opwekt en zweet doet parelen op mijn alsmaar groter wordend voorhoofd. Geen paniek echter, met een aangepaste slow-modus komen we er ook. Ietsje later, maar we komen er...
De eerstvolgende afleveringen zullen gaan over onze tweede zomerse trip doorheen Lapland. Die startte deze keer op Zweeds grondgebied. Met Transavia vanuit Rotterdam, landen in Skellefteå, huurauto oppikken en dan richting Luleå. Nog makkelijker dan anders, want ik had een heuse chauffeur bij. Anke zat het overgrote deel van de rondreis achter het stuur, wat voor mij nòg meer relaxen betekende. Lui zijn, zeg maar. Bij de vuurtoren van Jävre waren we, met grijze lucht en opgetrokken schouders, nog in de waan dat het een eerder koele vakantie zou worden. Daar denken we twee weken later wel anders over.
Eerste specialleke op de lijst was Gammelstads kyrkstad. Een "kerkdorp" als een kluit kleine buitenhuisjes omheen het plaatselijke kerkgebouw. Ooit was het de bedoeling om er een echte stadskern van te maken, maar het werd uiteindelijk een verzamelplek voor veel gelovigen uit de verre omgeving om daar hun erediensten te vieren. Ze bleven daar dan in hun cottage overnachten om de volgende dag weer naar hun boerderij te trekken. Naar de kerk gaan ze nu al even zelden als wij hier, maar de oude kern is blijven bestaan en leeft nog tijdens grote feesten en familiebijeenkomsten. Het staat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en is dan ook een toeristische trekpleister. Daags nadien staat er een lange rit op het programma met een hele reeks geplande tussenstops. In Vuollerim blijkt het kunst en cultuurcentrum gesloten. Van een Australische vrijwilliger horen we dat er door de inrichtende machten nogal wat roet in het etnografische eten wordt gestrooid. Dwarsliggen om de meest onkiese periodes uit de vaderlandse geschiedenis buiten de schijnwerpers te houden zegt hij. In Jokkmokk - -Jåhkåmåhkke volgens de Zweedse Sami - ons Sjakkamakkah!?? - is het museum dan weer wel open en zeer de moeite waard. Verder in Porjus gaat het dan opnieuw fout: Arctic Colors, een fotomuseum over de noord Scandinavische natuurverschijnselen heeft blijkbaar twee jaar geleden de deuren gesloten. Wegens fotografe op pensioen. Nu een B&B met een mooi terrasje aan het meer. Zo hebben ze er wel meer... Maar we moeten verder, Kiruna ligt op ons te wachten. Net als 3 jaar geleden, of "nog steeds" zijn er wegenwerken aan de gang op de E10. Wij laten het niet aan ons hart komen en pikken enkele kilometers voor we de grote mijnstad binnenrijden een meer dan idyllisch prentje mee. Een plaatselijke schoonheid stoort zich absoluut niet aan onze aanwezigheid, blijft rustig verder lopen en toont zich van zijn/haar meest obscene kant. We gaan goed én fris slapen deze keer...
Eerste specialleke op de lijst was Gammelstads kyrkstad. Een "kerkdorp" als een kluit kleine buitenhuisjes omheen het plaatselijke kerkgebouw. Ooit was het de bedoeling om er een echte stadskern van te maken, maar het werd uiteindelijk een verzamelplek voor veel gelovigen uit de verre omgeving om daar hun erediensten te vieren. Ze bleven daar dan in hun cottage overnachten om de volgende dag weer naar hun boerderij te trekken. Naar de kerk gaan ze nu al even zelden als wij hier, maar de oude kern is blijven bestaan en leeft nog tijdens grote feesten en familiebijeenkomsten. Het staat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en is dan ook een toeristische trekpleister. Daags nadien staat er een lange rit op het programma met een hele reeks geplande tussenstops. In Vuollerim blijkt het kunst en cultuurcentrum gesloten. Van een Australische vrijwilliger horen we dat er door de inrichtende machten nogal wat roet in het etnografische eten wordt gestrooid. Dwarsliggen om de meest onkiese periodes uit de vaderlandse geschiedenis buiten de schijnwerpers te houden zegt hij. In Jokkmokk - -Jåhkåmåhkke volgens de Zweedse Sami - ons Sjakkamakkah!?? - is het museum dan weer wel open en zeer de moeite waard. Verder in Porjus gaat het dan opnieuw fout: Arctic Colors, een fotomuseum over de noord Scandinavische natuurverschijnselen heeft blijkbaar twee jaar geleden de deuren gesloten. Wegens fotografe op pensioen. Nu een B&B met een mooi terrasje aan het meer. Zo hebben ze er wel meer... Maar we moeten verder, Kiruna ligt op ons te wachten. Net als 3 jaar geleden, of "nog steeds" zijn er wegenwerken aan de gang op de E10. Wij laten het niet aan ons hart komen en pikken enkele kilometers voor we de grote mijnstad binnenrijden een meer dan idyllisch prentje mee. Een plaatselijke schoonheid stoort zich absoluut niet aan onze aanwezigheid, blijft rustig verder lopen en toont zich van zijn/haar meest obscene kant. We gaan goed én fris slapen deze keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten