Hitte-alarm en droogte-code oranje. Sproeien mag niet meer. Over de modaliteiten raakt men het naar aloude Belgische gewoonte niet eens, zelfs elke Vlaamse provincie kan haar eigen regeltjes uitvinden. Land- en tuinbouwers 'genieten' van een uitzonderingsmaatregel en ook de profvoetbalclubs vragen om clementie en verzoeken een vrijstelling van het sproeiverbod. Het groene gras weet U wel...
Vooruit met de geit, we geven er nog een Lap op. Uit de reacties op vorige bijdrage heb ik mogen opmaken dat de fotokeuze haar doel niet heeft gemist. De gedachte alleen al aan koeler weer en wolkenrijke luchten heeft menig lezer/-es/-in soelaas gebracht en alzo voor een verkwikkend moment gezorgd. Als deze kleine beetjes echt helpen, dan gaan we verder op het ingeslagen pad. Zolang er nog "frisse" foto's voorradig zijn natuurlijk. Vanuit Kiruna maken we onze eerste natuurwandeling. Láddjujávri is het doel, en dat lijkt voor de degeneratieve rechterheup van Uw dienaar net iets teveel van het goede. 
Het meer is prachtig, de bergen liggen wat verscholen achter en onder de wolken maar het is een heerlijk zicht. En met de tanden op elkaar leg ik de terugweg af. Blij dat ik het gedaan heb, want als ik zie hoe zwaar toegetakelde wielrenners de eindmeet halen...
Maar we zijn in Zweden, en de dag nadien wacht ons een bezoek aan LKAB, de rijkste ijzerertsmijn van het noordelijk halfrond. De maquette had ik gespot tijdens onze vorige trip, maar toen geen mogelijkheid om ze te bezoeken. Nu dus wel. Tickets ver op voorhand en online geboekt. En wat een belevenis. Met de autocar de mijn in. 500 km geasfalteerde wegen onder de grond. Het bezoekerscentrum bevindt zich op 540 meter diepte. Het bedrijfsrestaurant op meer dan 1000 meter diep en het huidige winningsgebied ligt rond de 1300 meter. Wat een belevenis! Naast de geschiedenis en ontwikkeling van de mijn krijgen we ook een les in actuele ontginningstechnieken. Het ene verhaal is al straffer dan het andere, de productiecijfers doen ons duizelen. Een voorbeeld? Verwerkt tot pellets verlaat iedere dag een hoeveelheid ijzererts de mijn waarmee zes Eiffeltorens kunnen gebouwd worden... En dat er door al dat graafwerk bovengronds problemen ontstaan. Verzakkingen bedreigen hele woonwijken, en om Groningse toestanden voor te blijven werd beslist om de stad in fasen te verplaatsen naar veiliger oorden. Gigantisch plan waar al volop aan gewerkt wordt. Het hele mijngebeuren is tijdens het laatste decennium van de 19de eeuw begonnen door middel van dagbouw. Toen werd de top van de berg weggegraven en dat gat is nog steeds te zien vanop de huidige mijnsite. Sindsdien is men ondergronds gegaan. Serieus ondergronds, en het einde is nog lang niet in zicht. Er valt zoveel over te vertellen dat ik U met een gerust gemoed een bezoek durf aanraden. 'Warm' aanbevolen, of wat had U anders gedacht?
We laten Kiruna achter ons en zetten koers naar het noorden. Lange, rustige, eenzame wegen. En we vergaten te tanken. "Ping!!"... in het volgende dorp zeker? Drie huizen... Het volgende dan? Twee huizen en een hooischuur... We hebben niet veel over als we bij Björkliden eindelijk een tankstation vinden. Maar die accepteert geen enkele van onze kaarten. Gelukkig nog wat cash in euro's en een vriendelijk-behulpzame Nederlandse jongen. "Gooi 'em maar vol, we regelen dat wel!" We logeren aan de rand van het Abisko National Park in Hotell Fjället. Ook hier valt nog frisheid te rapen in het foto-aanbod.
Tijdens de volgende ochtendwandeling verken ik een bergbeek die versgesmolten sneeuwwater naar het onderliggend meer voert. Stapje voor stapje, rustig aan. Mijn heup, weet U wel. Het werd een gezapig ommetje, niet meer dan dat. Helemaal bovenaan zie ik nu zelf de lucht weer opklaren, en vanaf dan is mooi weer meer en meer ons deel geworden (denk ik). Björkliden, een heel mooie plek met prachtige uitzichten. Kom ze ten huize Polo maar eens bekijken...
En ook het geluksshot is ons daar te beurt gevallen. Nog even terug naar de mijn. Voor het transport van de pellets worden ertswagons gebouwd, die rijden continu af en aan tussen LKAB en de haven van Narvik. De duizendste wagon werd in het goudgeel gelakt met in grote cijfers "1000" erop. Volgens onze gids brengt die geluk voor wie hem ziet rijden, en dat deden wij vanop het terras van ons hotel. Laat de chance nu maar komen, ik zit klaar... te puffen en te zweten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten