Retour au Senegal - II

Voor ik er opnieuw vanonder muis - U leest het goed, ja! - toch nog snel een verlengstuk breien aan mijn eerste retour-bijdrage. Over ontmoetingen op de plage van Somone. We lopen de laatste gewapende strandwacht voorbij: "Bonjour, ça va? Et toi...?" We tellen onze stappen. Geen honderd meter verder: "Bonjour les amis, comment allez-vous?" André, een lokale gids die zowat alle uitstappen in de wijde buurt begint aan te prijzen. Hij heeft blijkbaar ervaring en een mooi aanbod, alleen: de meeste dingen hebben we bij vorige gelegenheden al gedaan en het ligt deze keer echt niet in onze bedoeling de toerist uit te hangen. Integendeel zelfs, we gaan hier geen ene dooie klop uitvoeren. Lezen, slapen, eten, babbeltje... en verder niks. En dus ben ik aan mijn eerste oeverloze Afrikaanse dialoog begonnen. Veel uitleg, alles beamen, en hier en daar wat anticiperen. Maar niet teveel, het moet gezellig blijven. En dat blijft het inderdaad, André weet van wanten en snapt waar het ons wel en niet om te doen is. En dus gaat de babbel al snel over het dagelijkse leven in dit toch wel toeristische deel van Senegal. En over de kinderen op het strand. Is het dan vakantie? Neen, maar deze kids gaan niet naar de openbare school - "École primaire I de Somone". Ze zijn volgens hem toegewezen aan een leraar van de koranschool en moeten hem ten dienste voor eten en andere inkomsten zorgen. Straatkinderen van de plage... Strandkinderen? Ze willen wel op de foto, lachen en dollen, maar spreken geen Frans. André kijkt toe en denkt er het zijne van: geen toekomst. Dan zie ik pas het plastiek zakje en de vissen. Zelf gevangen? Overschotje van de vangst van een of andere pirogue. Ze kennen het klappen van de zweep. "Van den boot gevallen!" Les fils de pêcheur...