Bang en ontevreden...

Vandaag geluk gehad. De voortzetting van de snoeiwerken goed ingepland: was net klaar toen het hemelwater begon te vallen. Dat geeft mij nu de tijd om vanonder troosteloze, maar voor de natuur zo broodnodige regenbuien een kladje bij te werken. Mogelijks kan ik dat straks nog op u loslaten. Dus...

Het zou op 26 mei een stralend zonnige zondagochtend worden en het was tijd om te gaan "stemmen". Stemmen? Een of ander instrument? Viool, gitaar, piano? Een soundcheck? Of als de stemmen onder de sterren? Op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen? Of gewoon proberen in de stemming te raken?

Niets van dat alles. We mochten onze stem uitbrengen. Regionaal, federaal en pseudo-continentaal. Het mocht weer eens iets meer zijn. Lente me, zomer me. Het steekt niet op een seizoentje min of meer. Gezellige boel in onze anders vrij stille woonwijk. Mensen op straat. Te voet. Richting stembureel. De meeste hebben alle tijd. Tijd voor een koffie op het enige publieke terras in de buurt. We zien enkele oude bekenden terug. Lang geleden. Eindelijk dus, hoewel ze maar twee straten verderop wonen. Zo lang geleden?

Is ons sociaal weefsel te zwak? Geen echte "leef"gemeenschap? Een woonwijkpatroon uit de jaren '70 zonder doorgaand verkeer, doodlopende straatjes, een mini-winkelcentrum waar de dag van vandaag niks meer van overblijft. Of toch: het dameskapsalon en één taverne. Maar het is ook dikke bult, mijn eigen schuld. Privacy en "op mezelf leven" gaat me goed af. Er is geen of te weinig "levend" contact. Natuurlijk zijn de buren fijne mensen, maar verder dan onze korte straat reiken de contacten niet. Toch heb ik veel vrienden... op Facebook. Ben natuurlijk mee met de tijd. Wil niet achter blijven. Sociale media. Dat alles speelt door m'n hoofd. En dan weer iemand die ik veel te lang geleden nog zag of sprak. Dus we blijven staan en zijn blij met het gesprekje. De kleine dingen doen het 'em in het dagelijks leven. 

Pas later komt het gevoel en besef dat er toch iets schort. "Is dit nu later?" En wat mij schort? Neen, niet meer iets als "sport tekort". Meer wandelaars in de straat, en babbelaars. Tijd en goesting voor een gesprek. Zie er te weinig die daar nog tijd voor hebben/maken. Moet echter ook in eigen boezem kijken. Ook dat. Begin met mezelf, bewust op letten en doen. Geef de mensen een glimlach en spreek een (on)bekende aan tijdens het buitentuinse snoeiwerk. Goed gedaan Marco, houden zo. Maar ik kan het niet alleen, vraag iedereen om mee te doen. Dan hoeven we niet meer ontevreden te zijn. Ontevreden en bang? Of andersom? Speelt de volgorde wel een rol? Niet als we er met z'n allen voor willen gaan. Dan hoeven we niet langer bang te zijn dat teveel ontevredenen de sfeer blijven bepalen. Op straat, in de sociale en andere media. Ook in de stemhokjes...