Een kerstboom stond er niet, dus dat is tijd gespaard. Die moest ook niet opgeruimd. Vandaar nog moeite gespaard ook. De lichtjes buiten zijn ingepakt, binnen rest enkel nog wat sfeerverlichting. The season is over. Meteen met de deur in huis dan maar. Een forse smak, of toch gewoon een open deur? Het vorige jaar ging ik lezend afronden met Mijn Kleine Oorlog, de verzamelde conflictkronieken van Rudi Vranckx. Zijn reportages had ik heel vroeger met regelmaat gevolgd en bekeken. Maar net als zovelen had ik, ook alweer een hele tijd geleden, een saturatiepunt bereikt. Het hoefde niet meer. Er was en is toch al genoeg miserie op de wereld, en wat kunnen we eraan doen? Natuurlijk vind ik het erg, maar een oplossing ligt niet zomaar voor de hand. En dus had ik er , en cours de route, genoeg van gekregen en begon ik de Vranckx-reportages te vermijden en weg te zappen als hij toch al eens mijn televisiebeeld kruiste.
Tot ik tijdens mijn heupherstelperiode van 'ons' Rosemie dit boek kreeg toegestopt: "Ge kunt nu toch niet veel anders, en ge leest graag. Dus ik dacht..." En dat was goed gedacht, Mieke. Net op tijd. Er begon dus eelt op mijn ziel te groeien, en da's nooit goed. Het lezen heeft mijn ogen geopend en mij terug 'echt' leren kijken naar de wereld. Nog meer dan ik daarvoor dacht te doen. En neen, dat lost de zaken niet op. Maar wegkijken is nog veel erger, toch? Ik heb ook mijn respect voor de journalist & mens Rudi Vranckx herwonnen.
Zijn dertig jaren langsheen de frontlijnen, over de Balkan-puzzel, de Golfoorlog, het Joods-Arabische conflict, 9/11 met alles erop en erachter aan. The war on terror. Afrika en de genocides, Congo, of toch maar de Grote Afrikaanse Wereldoorlog? De Irakoorlog, de Arabische lente, het IS-kalifaat, Syrië, Irak, de Europese grenzen, de aanslagen in Madrid, Londen, Parijs, Brussel, Nice, Berlijn... Doorheen het boek en de verzameling van zijn columns probeert hij een inkijk te geven in de standpunten van de verschillende partijen. Vooral het leven van de gewone mens in oorlogsgebied, of wat er van dat leven nog overblijft... Het grote knelpunt van "wij" en "zij' en dat zolang er daar geen oplossing en respect voor komt, de kleine oorlog steeds verder zal gaan en alleen maar groter wordt. Dat de waarheid het eerste slachtoffer is bij oorlogsconflicten en dat de geschiedenis alleen door de overwinnaars wordt geschreven. Ik kom bij het punt van de drie foto's naast dit relaas. Die heb ik nodig om te tonen hoe ondersteboven ik ben na het lezen van dit boek. Chaos im Kopf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten