Na het zwaardere leeswerk deze keer tijd voor iets lichtere kost: een stukje autobiografisch schrijfwerk door ene Hans Koeleman. Past volledig in mijn kraam en dus goed gegokt door La Pola. Na haar laatste bibliotheekbezoek bracht zij dit voor me mee. Schot in de roos. Van Koeleman had ik nooit gehoord maar het aangesneden onderwerp raakte mij tot in de toppekes van mijn verschraalde tenen. Hardloperstenen blijkbaar? Waar niet licht op te trappen valt en waarop een gemotiveerd distance-runner verondersteld wordt steevast te staan. Alle verhoudingen in acht genomen voel ik mij perfect thuis in het verhaal van deze sportman op jaren. Het beschrevene speelt zich af in de jaren '80 van de vorige eeuw, periode waarin ook heer Polo als een gek door de bossen ging rennen. Op puur amateuristische basis weliswaar, maar even gedreven als een professional. "The sky was the limit", ook voor mij... Ik vind het allemaal terug in dit boek met beschrijvingen van dagelijkse bos- en heuvellopen, interval- en vlakke duurtrainingen, fartlek en/of tempolopen. En dat alles overgoten met een saus van geestelijke sensaties die alleen de op voorbereidingsprogramma's terende hardloper kent. Bij uitbreiding iedere in de buitenlucht evoluerende kilometervreter in welke discipline dan ook, die passioneel met zijn trainingservaringen, voorbereidingsrituelen en wedstrijdbeslommeringen bezig is en die deze wil delen met anderen. Het is een boek geworden met tempo, en zo heb ik het ook gelezen. In -pak 'em beet- zes à zeven uren tijd, verdeeld over telkens een inloop leessessie en verder op het zich als in een vaartspel ontwikkelende tempo van korte en iets langere hoofdstukken. Met versnellingen en hellingen, rechtdoor of in scherpe zigzag, wind-op en wind-af, vroeg of laat, maar steeds vooruit en op jacht. En, voor wie het kent en dus ooit aan den lijve heeft mogen ondervinden, af en toe het aanvoelen van een heuse "runners high". Onvoorstelbaar gevoel...Merci, Pola. Bedankt Hans Koeleman. Het is een geweldige ervaring geworden: het hernieuwde aanvoelen van de spierpijnen bij de heuvels in het park, de geur van bezwete en beregende kledij, het slijk van het met opzet gezochte modderparcours in de Polder, de flow waarop het leek dat kilometers in enkele minuten voorbij waren, de focus en de 'zen'... En bij dat alles de jaren '80! "Wat kunnen die allemachtig snel rennen, die mannen! Allemachtig snel..." En ik naar Utrecht, Etten-Leur, de Grauwse polders, Rotterdam, New York... Niet olympisch, maar wel om te lopen in de jaren '80!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten