Waar een wil is, is een 'om'weg...

Het duurt niet lang meer. Slechts twee ritten die er wellicht nog heel weinig zullen toe doen, nog minder dan de vorige negentien.  En dan zit het erop, tijd dat ik mijn aandacht weer op andere zaken ga richten. Van echte focus was hier geen sprake, eerder een gebruik/misbruik maken van mijn after-ablatieve situatie om nog eens een rittenkoers op televisie te volgen. Heb weinig gemist, elke rit voor minstens 30% uitgezeten. Deze keer toch trouw gebleven aan het duo Wuyts-De Cauwer. Bewondering voor de  fietsende dwangarbeiders/slaven op het hete Franse asfalt.   Het grote wielercircus teert op hun blijvende inspanningen en niet aflatende competitiedriften. Heb toch mijn bedenkingen bij wat er van die mannen allemaal verwacht wordt. Het is topsport, akkoord. En daar geldt maar één regel: hoe ver wil je té ver gaan? Ik zal het ook deze keer niet over doping hebben, maar weet dat in deze bijdrage net als in een genietbaar muziekstuk de stiltes soms meer zeggen dan de mooiste composities. Nog niet zo lang geleden was in deze kolommen sprake van 'de beer' die voor het geld danst. Da's ook hier het geval natuurlijk, maar de strafste beren dansen in een Tour lang niet altijd voor het meeste geld. Het harde werk bij tactisch geplande marathon-ontsnappingen, sprinten op de colletjes, water dragen voor hogergeplaatsten in de pikorde, tussen- en eindsprints aantrekken, waaiers vormen, gaten dichtrijden... het gebeurt telkens door dezelfde noeste werkers die lang niet de zwaarste contracten hebben getekend. Die worden wel constant opgejaagd en bijgestuurd door hun ploegleiders vanuit de volgwagen. Wat schreef ik eerder al? Vind het steeds meer op een PlayStation Tour de France lijken. Al die directieven en onderrichtingen, wattages opleggen bij beklimmingen, marges berekenen die de vluchters mogen krijgen, windrichtingen die een dag op voorhand de ploegtactiek bepalen... Die sportbestuurders kunnen er wat van. Zouden het toch moeten kunnen. Gisteren bleek dan weer dat er enige onduidelijkheid was in verband met de rotondes op het einde van de rit. Alles links, behalve... Parcourskennis, bij de zaak zijn, ochtendbriefing het ene oor in en het andere uit, geen of te late herinnering onderweg, oei is het hier al. Ja, blijkbaar wel hé: op 3000 meter van de aankomst is rechts duidelijk korter dan links. Genoeg voor een slimme coureur die goed geluisterd en onthouden heeft. Bye bye mister B. Hagen, goed gereden en proficiat met je overwinning. Alertheid, scherpte, stuurmanskunst en doorbijten! Voor onze drie jongens die wééral mee waren en hun hypernerveuze maar nu toch ingedommelde ploegleiders die op de nationale feestdag o zo graag de eerste Belgische ritwinst hadden gevierd: "Waar een wil is, is altijd ook een 'om'weg..."