De Grote Ommekeer...

Eind juni en op de drempel van mijn 66ste zomervakantie onderging ik dus een ingreep met gevolgen. Of "ablatie", het operatief gebeuren waar het hier om gaat, iets te maken heeft met "ablatief" oftewel "de zesde naamval" laat ik in het midden en zal mij uiteindelijk paardeworst wezen. Feit is dat men "in het Latijn de ablatief... gebruikt om in lijdende vorm het middel, de wijze waarop en de handelende persoon uit te drukken." Mij heeft ie op lijdende wijze thuis gehouden, op tijdelijk non-actief gezet en ervoor gezorgd dat zich tijdens de voorbije twee weken een heuse ommeslag heeft voorgedaan in mijn dagelijks patroon. Net als Revolution (1968, wederom!!!) van het Mersey River-viertal uit Liverpool stuurt deze opstoot van opstandigheid mijn vertrouwde geplogenheden danig in de war. De eerste aanpassing betreft een terugkeer naar het zomerse Ronde-spektakel. Wegens niks te doen zet ik mij na het middagdutje voor een scherm en bekijk dag-aan-dag de Tour de France. Niet steeds even boeiend, tot op het voorspelbare en dus vervelende af, maar met net genoeg hoogspanning aan de meet voor wat discussies en Facebook-gekrakeel. Tot er een rustdag aankwam...

Voor de ene tijd om het gras af te rijden, maar niet in de toen heersende warmte en al helemaal niet als sinds meerdere jaren een maairobot het perk voor mij kort houdt. Manolo doet dat goed. Die dag ontdekte ik terug de geneugten van een goede Wimbledon-partij. Tennis, de sport waar écht alles kan. Uitgeteld in de touwen hangen, 2-0 achter in de sets en matchpunt tegen. Daar kom je in geen enkele sport nog onderuit. Bij tennis behoort dat wel tot de mogelijkheden. En dus zag ik, zoals reeds eerder in deze artikelenreeks aangekaart, de eindfase van die memorabele Nadal-Muller. Tot het daar aan de overkant van het Kanaal bijna te donker werd om nog een balletje te slaan. Zo'n ontknoping kan geen rechtgeaard sportliefhebber onbewogen laten. En dus was heer Polo opnieuw verkocht en moest hij naast de Tour ook extra tijd vinden om bij regelmaat het meest orthodoxe lawntennis gebeuren ter wereld te volgen. In traditioneel wit dan nog. Tot in het absurde: twee pubers die in het jeugdtornooi van het veld worden gehaald om hun gekleurde onderbroeken te gaan wisselen voor witte. Tot en met de grootste sterren plooien zich naar die extreem-conventioneel Engelse grillen. Zelfs Venus Williams, toch geen meelopertje, werd in haar match tegen 'onze' Elise Mertens gevraagd om tijdens de regenpauze haar roze sport-bh te wisselen voor een witte. "Voor geld danst den beer..." Het zou pas echt leuk worden als ze daar ook terug met witte ballen wilden spelen. Maar da's dan weer dwars tegenin de belangen van de kleurentelevisie die (sinds 1986) met geel de lijnen-boel blijkbaar beter in beeld kan brengen. Voor tv-gelden danst ook de Wimbledon-beer. Yep!! Maar dit geheel ter zijde, want al teveel triviale flauwekul zou mij snel doen afhaken. En dan? Een ommekeer die er geen was...