zondag 31 januari 2016

Multi Yoga 2.0

Exact twee jaar geleden kwam heer Polo, toen nog op de MMP-site en dus de voorganger van de huidige MMMP, op de proppen met onderstaande Mededeling van Marco Polo... 

"De nieuwe doemprogrammatie van Radio 1 is een feit geworden: Hautekiet blijft, Joos moet vertrekken en cultuur krijgt een plaats in een vroegzondags verdomhoekje! Joos had volgens velen (met mij) heel wat te vertellen, was nog goed voorzien van pijlen en kon haar radioboog dus nog geruime tijd gespannen houden. Toch viel zij in ongenade bij de radiobonzen en moest oprotten. Jan Hautekiet loopt een heel ander parcours: volgens mij is die zijn bobijntje duidelijk op en ontbreekt het zijn team aan deftige inspiratie, maar zijn openbaar netwerk is blijkbaar uitgebreider en zwaarwichtiger dan Ruth's achterban. Man man Jan, toch... wat ne zever. En geregeld slaat hij de bal behoorlijk mis hoor. Dat komt ervan als een radiomaker, producer en vooral muzikant als expert voor 'van-alles-en-nog-wat' wordt opgevoerd. Over elk onderwerp moet hij een mening hebben, die voor het vlot verloop van het programma liefst niet aan kritiek onderworpen wordt. Hij gaat zich voorwaar een superintelligente status aanmeten en gelooft daar zelf ook heilig in. Fout Jan. Dimmen, kak inhouden. Als ge er niks van weet moet ge zwijgen en de andere laten spreken. Laatst ging het daar bij jou over de multisportclub. Voor of tegen een brede motorische aanpak bij de (lichamelijke) opvoeding en sportopleiding bij kinderen/jongeren? Hij had zich weer eens laten opdraaien om een academische bewijsvoering aan de hand van een universitaire publicatie, gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek op de weegschaal te leggen. Nou nou nou, wat klinkt dat mooi. Jan wil, tot meerdere eer en glorie van heer Hautekiet, een eigen standpunt innemen tegenover de prof. Dat moet zeker kunnen als het toch maar over 'jummenas' gaat vindt onze eminentie, en hij probeerde zich als een betweter constant door de uiteenzettingen van de geïnterviewden te wurmen. Arme Jan, je weet niet eens waar het hier om gaat. Nog nooit gehoord van al die te vroeg opgebrande talenten die het niet maken noch halen op het internationale sportplatform? Natuurlijk niet, want die komen niet aan bod in de sportverslaggeving. Dat zijn alleen maar trieste verhalen en dus slechts te achterhalen via diepgravende achterkamerjournalistiek waar geen plaats meer voor is in de media. Soit, ze komen er hier ook wel bij uit dat het systeem van Turnverein en Praxis der Leibeserziehung net als het Scandinavisch model zijn vele voordelen heeft, op voorwaarde dat er een langetermijnvisie aan gekoppeld wordt. Laat daar nou net het schoentje wringen. Maar da's voor een volgend zwaar gesubsidieerd multidisciplinair onderzoek door academisch geschoolde medewerkers die voor de kar van een voor zichzelf en zijn eigen leerstoel vruchtenplukkende prof worden gespannen. 
En daar haalt Jan zijn mosterd. Tja...

Na deze negatieve ervaring belandde ik via een verwijzing op het zowel verguisde als opgehemelde Facebook, het is maar hoe U het bekijkt, net op tijd en niets te vroeg bij een zéér interessant bericht. Zou ik het kunnen linken met het hierboven aangehaalde multisporten? Ik was meteen overtuigd: begin dan maar met yoga. Met madame Hegre als docente kan dat zo zijn voordelen hebben. Om Uw geduld  niet te lang op de proef te stellen schakel ik meteen door naar de 'beeld-zegt-
meer-dan-duizend-woorden'-modus. Geen woorden voor? Niet echt nodig, of toch niet teveel: 'adembenemend' en 'overweldigend' kunnen ruimschoots volstaan. Het mogen dan al negen beelden zijn, reken dan maar meteen op minstens 9.000 woorden. En dit is nog niet alles. Na de verticale sessies is er tijd en aandacht voor het horizontale  compartiment van deze tot algemeen vormende ontwikkeling leidende sportvorm. 
Zo ziet U maar: er is nog hoop na Hautekiet. Met dank aan Petter Hegre en zijn madame. Heer Polo moest er even diep over nadenken: hoe breng ik dit over bij mijn hooggeëerd lezerspubliek? MondTjesmaat, of meteen de beuk erin en vol gas? Zoals U merkt ben ik voor de volle lading gegaan. Daar kan geen Agent Orange, Desert Storm, Slag om Gallipoli, Operatie Achilles, -Boomgaard noch -Overlord tegenop. 
Dit is de enige echte Operation Overload!"

De reden waarom dit bericht in een licht gewijzigde 2.0-versie verschijnt is tweeërlei:
1. Na die twee jaar blijf ik het ochtendprogramma Hautekiet en zijn presentator nog steeds even saai, vervelend, afstompend, respectloos en irrelevant vinden als toen. Kan het niet beter verwoorden, maar het moet er nog eens uit. Dan maar op dezelfde manier als begin 2014.
2. Het onderdeel multi yoga is blijkbaar wel interessant en werd door U en vele andere bezoekers van MMP bekeken. Het staat met 2.351 clicks ver voor de rest op nummer één in de lijst van meest gelezen bijdragen. Dat is alvast een eervolle vermelding waard, en bovendien stel ik mij de vraag of deze remake het even goed gaat doen op de vernieuwde Mededelingen van Marco Polo. We'll see: MY 2.0...

zaterdag 30 januari 2016

Een multi-sensoriële ervaring...

Het is er dan toch weer van gekomen. Onze Drie Gratiën trokken erop uit om gezamenlijk een nachtje Brussels 'Hell Hole' te koppelen aan een optreden van Stef 'Papa' Bos in de AB. Prima keuze, vind ik. 
Zo'n uitstap is traditiegetrouw het signaal voor 'de jongens' om malkanders companie op te zoeken.

Naar even goede gewoonte was Eksaarde wederom onze uitvalsbasis. Van daar zetten we deze keer koers richting Waterloo. Daar kan in dit gezelschap normaliter slechts één reden voor aangehaald worden, maar die is dan van zo'n overweldigende importantie dat ze zich gewillig in meerdere partities laat opdelen. Staan we aan de voet van de 'butte' en vang ik er al vier in één, zij het vrij duistere slag: de keizer, de helling, een flard van het panorama-gebouw en on top of it 'le lion'. Het was grijs en het waaide er ferm, maar het bleef droog. Daar konden zij die er op 18 juni 1815 aan de 'slag' moesten alleen maar van dromen. Het moet er een serieus vettige boel geweest zijn toen de legers van Wellington en Bonaparte de strijd aangingen. Wij vochten onszelf eerst de 226 trappen op om van bovenaf een blik te werpen op de wijde omgeving waarin het ultieme strijdgewoel zich heeft afgespeeld: het slagveld. De frisse neus was geheel gratis én inbegrepen. Voor een beter beeld daalden we even zoveel treden weer af en bezochten de panoramazaal. Daar is een in 1915 geschilderde 360º evocatie van de Slag bij Waterloo. Daarnaast en ondergronds ligt het nieuwe Le Mémorial 1815. Een prachtig en zeer instructief museum dat dateert van 2015. U ziet er zit logica in het geheel: 1815 de strijd, 1915 het schilderij en 2015 een modern museum. Soms wel een overdaad aan informatie, maar knap en zeer eigentijds gepresenteerd. Toppunt van de expositie is een 3D-projectie waar de bezoeker in het hart van de strijd terecht komt en gedurende een kwartier de sleutelmomenten van die memorabele 18de juni mee kan beleven. Het geheel krijgt van mij een vier sterren-kwotering. L' expérience multisensorielle is onbetwist ***** waard. "Vaut le détour", om het met een Michelin-term te zeggen. 

En dan blijft er natuurlijk nog de shop. Mooi aanbod van historische boeken, posters, kaarten, dvd's, t-shirts, souvenirs, spelletjes en andere leuke gadgets.  Speciaal voor 'de jongens': een fles Waterloo Triple Blond met bijhorende 'kelk', een keizerlijke presse-papier en voor mijzelf een exemplaar van WATERLOO, De laatste 100 dagen van Napoleon door Johan Op de Beeck. Dat wordt weer een bangelijke leeservaring. Ben ik vrijwel zeker van. Nu Steve Jobs' bio haar einde nadert moest ik toch voor iets nieuws zorgen. En waar konden we dan 's avonds beter heen voor het diner dan naar het Keysershof  in Sinaai. Ja, vlak bij ons basiskamp en sinds meerdere gelegenheden hoog op de lijst van betere eethuizen geplaatst door het vigerende triumviraat. Ook deze keer was er niks op aan te merken, integendeel: lekker gegeten en gedronken, prima service en geweldig gezelschap. Vrienden toch!!

En dan nu nog een speciale mededeling: "Morgen verschijnt er op deze blog een voorheen geplande publicatie. Geen doorverbinding naar Facebook deze keer, maar net als vroeger bij MMP een pure plaatsing op de blog. Eens zien wie dan de weg nog vindt naar MMMP." 
Een 'multi-sensoriële' test op lees- en/of kijkcijfers..??!

woensdag 27 januari 2016

Deens avontuur...

Het danig wisselvallige weer van de laatste dagen stuurt mij bij momenten op het wandelpad, in aangenaam (bijna) lenteweer. Maar even snel keert het tij en ben ik met geen stokken door de vieze regenbuien te jagen. Dan heb/neem ik de tijd om op selectieve basis doorheen enkele van de recente topwedstrijden in de NBA te fietsen. De teller staat tegenwoordig op 75 tot 90 minuten pedaalwerk, waarin ik gelijkgaand met de tijd tot zo'n 45 kilometer wegtrap. Matige belasting, met halverwege wat intervalwerk. En ondertussen de focus op het betere basketbal: de clash tussen Golden State en San Antonio, waarbij de manschappen van coach Popovich het zwaar te verduren kregen. Wat de confrontatie van het jaar moest zijn werd een afstraffing die Parker & co zich nog lang gaan herinneren. Het team van Steve Kerr, die na een lange afwezigheid eindelijk het roer terug overnam van de meer dan succesrijke interim-coach Luke Walton, was dan weer outstanding. En toch. Ben benieuwd wat de play-offs nog in petto hebben. Wait and see.
Verder blijft de biografie van Steve Jobs veel van mijn aandacht en tijd in beslag nemen. Hoewel het bij momenten een drukke opsomming van actoren wordt, probeer ik vooral de grote lijnen te vinden en te volgen. Nog steeds heel boeiend. Zeker nu ik in de filmzaal van Metropolis de trailer zag ben ik dubbel gemotiveerd om door te lezen tot het gaatje, zodat ik binnenkort wel voorbereid de hele film kan gaan zien.

Hopelijk wordt dat een even positieve totaalervaring als dewelke ik gisteren heb overgehouden aan The Danish Girl van Tom Hooper. Een film gebaseerd op waargebeurde feiten en die het verhaal vertelt van de eerste bekende transgender in de geschiedenis. Een delicaat onderwerp dat door Eddie Redmayne en Alicia Vikander op zeer indringende wijze wordt opgevoerd. Schitterend in beeld gebracht en met een op mijn maat gesneden traagzaamheid die ruimte en tijd biedt om de ontstaansevolutie van Einar tot Lili te ondergaan en aan te voelen. Het heeft mij diep geraakt...

maandag 25 januari 2016

Me and Mrs Jones...

Gisteren meldde ik U dat tussen een hele reeks andere bezigheden mijn hernieuwde aandacht voor NBA-wedstrijden een steeds grotere impact op mijn vrijetijdsbestedingspatroon verkrijgt. In een ver verleden, toen BBC Sport ook al uitmuntende programma's op het scherm toverde, brachten zij op wekelijkse basis zeer uitgebreid én kwalitatief hoogstaand verslag over het Amerikaans professioneel basketbal. Net als Mart Smeets dat toen deed voor de NOS. Alleen was het budget van BBC Sport vele malen groter zodat zij meer en beter beeldmateriaal konden gebruiken, én... er was een knappe Britse blondine die ik veel liever de fragmenten aan elkaar zag babbelen dan de Mart. Beautiful broadcaster Sally Jones!! En dus zat heer Polo op zaterdagavond, als er zelf niet moest gespeeld worden, in de zeer late uurtjes voor een Engels sprekend televisiescherm naar de wondere kunsten van Magic Johnson, Larry Bird, Doctor J, soms zelfs de jonge Michael Jordan te kijken. Het was een hele ontdekking, die later zijn gevolg en vérvolg zou kennen in het analyseren en bestuderen van mijn geliefde 'spelletje'. Adembenemend waren, toen al, de top 10 reeksen van mooiste scores, knapste dunks, blokshots... van de week. We hebben toen zelfs onze eerste videorecorder gekocht, speciaal met een slow motion optie, om de beste fases opnieuw en vertraagd te kunnen bekijken. In de pre-historie. Tegenwoordig ben ik de trotse bezitter van een NBA League Pass en kijk ik basketbal on demand: live, recorded full game, condensed game, highlights en video's. Het kan niet meer op.

Vrij regelmatig combineer ik de NBA-watch met een sessie op de hometrainer. Eerder werd dat in deze blog de homeo genoemd, juist: het veelvuldig samengaan van hometraining met video kijken. Maar af en toe zet ik mij nog wel eens rustig in de zetel, net als toen. En dan zeker bij speciale gelegenheden die zelfs jaarlijks herhaald worden. Die zijn er zat in de US van Amerika. Zoals een week geleden de MLK-Day. Martin Luther King Dag. Op zo'n avond wordt eer betoond aan de herdachte persoon of organisatie. Deze keer met het MLK-logo op de warming-up shirts bij de verschillende wedstrijden. Polo maakte er een eigen versie van voor "de derde maandag van januari" 2016. De wedstrijden zelf hadden alles om Doctor King te eren en het publiek te laten genieten: spannende Philadelphia@New York en Utah@Charlotte met telkens double overtime, Boston@Dallas en Houston@Los AngelesC met overtime en de pandoering die Cleveland thuis moest ondergaan tegen Golden State. Waarna coach Blatt zijn koffers moest pakken en Lebron James zijn goesting kreeg. Alles erop en eraan, alleen miste ik iemand om de verschillende samenvattingen aan elkaar te babbelen. Sally Jones...

zondag 24 januari 2016

More Jobs to come...

Hopelijk kan het bij de voorgaande controles blijven. De vijf aparte edities staan er nog steeds, en dat is al een geruststelling. Wijze raad mocht ik ontvangen van Signore Spaghetti, die mij wees op de veelvuldige combinaties in twee-, drie- of ander meervoud die zich met vijf dubieuze items kunnen voordoen.
Grazie mille Guido, maar ik ga mijn vingers kruisen en hopen dat het nu in orde is. Anders komt er nog veel extra werk bij kijken en zal ik uw 'corragio' zeker kunnen gebruiken.

Het is echter meer dan tijd om de gewone blogdraad weer op te nemen en U op de triviale hoogte van mijn dagdagelijks bestaan te houden. Het mag een klein wonder heten dat ik hier nog een moment vind om mij op het klavier te storten. Dat zal wel aan de gedrevenheid liggen die spreekt uit nevenstaand portret, maar lezen en schrijven en bovendien nog tijd maken om een nieuwe fotoreeks te starten én een inhaalbeweging te maken op het gebied van NBA-wedstrijden volgen... dat alles gecombineerd met een regelmatig langere rit op de hometrainer.
Die drive pik ik elke keer op als ik een nieuw hoofdstuk weglees uit de Steve Jobs - biografie van Walter Isaacson. Het is een behoorlijk dikke turf die zich gelukkig vlot laat lezen en mijn aandacht gaande houdt om de vele (kleine) kantjes van de Apple-goeroe te leren kennen. Het vraagt wel een inspanning om de vele episodes en interpretaties van de Jobs-Apple-combinatie op een rijtje te houden, maar het loont de moeite.  Zo denk ik er een verklaring in te kunnen vinden waarom Jobs - in tegenstelling tot wat van der Zwaag in de gelinkte commentaar schrijft - het niet erg zou gevonden hebben om in de koopjesbak van de Action terecht te komen. Zichzelf of zijn verhaal vond hij niet zo belangrijk.
Zijn bedrijf en/of de daar geproduceerde Apple-producten daarentegen... daar zou enkel en alleen een eersteklas presentatie bij mogen passen. En terecht.  Ik doe mijn best om goed door het boek te komen, zodat ik met de nodige achtergrondinformatie naar de film kan. Die komt binnenkort ook in de Belgische zalen. Ondertussen is mijn nieuwsgierigheid gescherpt, en wil ik daarna zeker ook Becoming Steve Jobs van Brent Schlender lezen. Blijkbaar met een heel andere invalshoek. U ziet het, er staat mij en U nog een en ander te wachten: more Jobs to come...

donderdag 21 januari 2016

Controle 5

Of zat er toch een addertje onder het gelinkte gras? Voor meer duiding en een uitgebreide bespreking maak ik wel eens meer gebruik van verwijzingen en sluit ik die in via een link in de tekst. Hier ging het om een bespreking in FilmFocus die op de titel Des hommes et des dieux was verankerd. Zou het dit geweest zijn?
Kan het mij nauwelijks voorstellen. Dan toch mijn eigen 'loempigheid'...? Binnen de kortste keren komen we er hier wel achter. Einde controles. Bye bye big brother...

Controle 4

Of zou het toch deze geweest zijn? Een fotografische getuigenis over een van de vele zeer sterke beelden en momenten in Des hommes et des dieux. Schitterende film waarin ik toevalliger wijze en "gelukkig maar!" terecht kwam toen ik tussen twee familiefeesten door op zoek was naar -godbetert- een samenvatting van Belgisch voetbal. Gelukkig stak Canvas daar een stokje voor. Was het de foto die er niet door kon, of is de bijdrage gecut omwille van de afsluiter waarin ik stelde dat "we" en "ze" nog veel konden leren uit deze rolprent. Het was trouwens mijn tweede kijk op de zaak. Ik zag de film al eens eerder op tv. Heerlijk langzaam en minimalistisch met fantastische non-acteer prestaties.
Ik kan hem blijven zien en ervan genieten... én leren!
Mag volgens mij nooit of nergens gecensureerd worden. Ook hier niet...

Controle 3

Wat echter wel voor problemen kan gezorgd hebben is het feit dat ik bij de verwijzing naar de  bewuste conference-reeks van Stijn enkele links naar Youtube geplaatst heb. Zo kon U hier, en hier of daar aanklikken om van een aflevering uit deze serie te kunnen genieten. Is het hierdoor fout gelopen?
We gaan het snel weten...

Controle 2

De tweede controle gaat over de tweede foto.
U begrijpt dat ik het graag logisch wil houden.
Dat is met dit onderwerp en de daaraan verbonden presentator een absolute noodzaak. De aanleiding was het hier reeds eerder besproken nieuwjaarscadeau van Pola aan Polo.  De verzamelde songteksten van 'Stijn' voor Noordkaap, Monza en Meuris. Een heerlijke ervaring om doorheen dat gras te duinen. En dat herinnerde mij aan het feit dat ik de heer Meuris ooit nog veel verder achterna ben gestruind. Tussen de sterren en tot in de verste diepten van het heelal zelfs.
Daar hoorde deze foto bij: test nummer twee.
Verwacht hieromtrent echter weinig problemen...

Controle 1

Zou ik de post van 18 januari ll. dan toch zelf verwijderd hebben? Of moet ik het elders zoeken? Zou hij afgevoerd zijn om wille van een of andere foto of link die beveiligd en/of gecensureerd wordt door blogger? Heb er geen flauw benul van. Maar daarom wel deze korte reeks controles, met telkens één 'verdacht' onderwerp dat mogelijks de oorzaak van het verdwijnen kan zijn....

Ik begin met de eerste foto: toen vorig weekend hier alle sneeuw en ijs binnen de kortste keren weer was weggespoeld hadden de boys van Holsbeek nog poeier zat om een mooie sneeuwman te construeren.
Zou het hieraan kunnen liggen? Een foto waar een copyright aan vast hangt, niet vrij mag tentoongesteld worden en waarvoor publicatierechten gelden? Dat gebeurt wel eens meer in het daguerreotypisch  milieu. Ben echt benieuwd...

woensdag 20 januari 2016

Jantje zag de blauwe pruimen...

Geen idee wat er met de vorige publicatie gebeurd is. Nadat een 20-tal mensen de pagina gezien hebben en er zelfs een aantal like's via Facebook genoteerd waren, is het item blijkbaar uit het blogbestand verdwenen. Gewist of door derden verwijderd? Geen idee dat zoiets kon. Of heb ik zelf iets mispeuterd?
Het kan natuurlijk ook een zelfvernietigend effect zijn als gevolg van de blauwe maandag die we net te verteren kregen. Enfin, ik weet het niet. Hou het daarom maar bij een korte versie om te checken of alles weer normaal zijn verloop kan hebben. Op hoop van blauwe pruimen.

donderdag 14 januari 2016

Stijn Meuris...

Terwijl de regenvlagen als vanouds over de polder scheren en ik al aan een derde 'boek van het jaar' ben begonnen hebt U natuurlijk recht op enige informatie betreffende nummer twee. Dat komt uit een 'pakje voor mij' vanwege La Pola. Na bijna 42 jaren huwelijk weet zij verDuveld goed waar ze hare floeren mee kan plezieren. Wat hij voor zichzelf bij voorbaat niet zou kopen, maar bij nader inzicht een schot in de roos blijkt te zijn. Met tussenpozen, maar dan wel heel regelmatig, heb ik sinds de eerste dag na de feesten dit boek ter hand genomen. Het hoort bij poëzie en kaapt op die manier en geheel terecht een plaats weg in de lijst van de boekenuitdaging voor 2016. Klassiekers, bekende en minder bekende nummers en zelfs 'dingen' waar ik nooit van gehoord heb. Youtube-gewijs doe ik een verdienstelijke poging om mijn kennis van de Belpop weer wat uit te breiden. Best genietbaar en boeiend om naast de tekst en het klankklaar videomateriaal ook de commentaar van Stijn himself te kunnen lezen.
De klassiekers...

Van God los
Laat nu toch die God los
Er is niemand in de kosmos
't Is zonde van de tijd                                                            't Is niet altijd kommer en kwel
                                                                                              Niet altijd
                                                                                              Maar meestal wel

En er bovendien via dit tekstboek met bijhorende uitleg nog achter komen ook dat de gladgeschoren heren Meuris en van het Groenewoud een van de knapste dubbel- en kruiscreaties uit de Vlaamse muziekcultuur op hun complementair actief hebben: Wat een fijne dag & Het zou niet mogen zijn.  
Gewoon even klikken op de "&". Is een heerlijke ontdekking...   Merci Pola !!

maandag 11 januari 2016

Verloren maandag...

Natuurlijk zou het hier vandaag kort even over worstenbrood en appelbollen gaan. Ik woon toch in Antwerpen. Daar staat de eerste maandag na Driekoningen op de kalender aangestipt als "Verloren Maandag". Opdat U het nooit meer zou vergeten herhaal ik het hier nog één keer: de dag waarop iedereen thuis, met vrienden en/of op café appelbollen en worstenbrood eet. Voor meer informatie mag U genoegzaam even uitwijken naar déze link om Uw triviaal IQ wat op te vijzelen en meer te weten te komen over een in hoofdzaak Antwerpse traditie. Een gewoonte waaraan heer Polo niet wenst te ontsnappen. En dus heeft het mij gesmaakt vandaag.

De dag stond echter wereldwijd geheel in het teken van ene Major Tom die het hier voor bekeken houdt en zich hemelwaarts begeeft. Wie had kunnen vermoeden dat ik, voor het weekend vergeten kennis te geven van zijn verjaardag, dit niet meer zou kunnen rechtzetten.
In tegendeel zijn overlijden zou moeten registreren. Een typisch Bowiaanse wending van de geplogenheden. Ik dacht: hij wordt 69, en ik vergat het te vermelden in de vorige bijdrage. Geen nood: volgend jaar krijgt hij een apart item op de blog... dan wordt hij 70. Dat wordt hij dus nooit meer. Stel nooit uit. Zelfs niet tot morgen. Natuurlijk maakt het niet uit of hij hier al dan niet aan bod komt. Ik ga geen concurrentie aan met de wereldpers. Maar voor de volledigheid van mijn overzichten en om de eigen achterban er in een verre toekomst nog aan te herinneren wat voor straffe muzikant decennialang op onze achtergrond aanwezig was... David Robert Jones. Op een verloren Antwerpse maandag vertrokken naar Mars, de ruimte, de eeuwigheid. Hij had het nog moeten weten: verloren op maandag, met een appelbol en een worstenbrood...



vrijdag 8 januari 2016

Reader's Digest....

Het kind is uit de stal, de herders terug naar huis en de drie koningen weer op weg naar het oosten.
Vrijwillige repatriëring met steun van de overheid. Zij zijn vertrokken, wij er weer aan begonnen. En hoe..?!
Vooreerst is daar Luigi, die zijn blog nieuw leven heeft ingeblazen en ons vanaf nu ook tekstueel van dienst gaat zijn. Een klare kijk op de alledaagse werkelijkheid. Dat, en geen morzel minder verwachten we van hem. Hiep... hiep,hiep: wees welgekomen!! En laat frequentelijk Uw licht schijnen op de triviactualiteit rondom ons.
Ook in 2016 gaan "ze" er geen gras over laten groeien, en gaan "we" het geweten hebben. Polarisering neemt geen verlof, ook niet voor Kerst of voor de overgang naar een nieuw jaar. Die stap zetten we om diverse redenen ook niet allemaal samen. Hoort U het ook nog steeds donderen in Keulen? Ik wel...

En dus schakel ik over naar een minder delicaat maar o zo verrijkend onderwerp: de lec- en literatuur. Ons "oudste" (Bieke) kwam op nieuwjaarsdag met een leuke uitdaging aandragen: een aan de hand van een suggestielijst zelf samen te stellen reeks van 25 boeken die er dit lopende jaar aan moeten geloven. Een debuutroman, een boek met een groene kaft, een boek waar het hoofdpersonage geen menselijk wezen is, een graphic novel, een waarin het sneeuwt, een boek van een vrouw...
Ik koos om te beginnen en uit praktische overweging, want ik was toen reeds aan pagina 56, voor een boek met slechts één woord in de titel: STERN. Het tweede boek van Thomas Heerma van Voss, dat enkele maanden geleden geheel toevallig én gratis zijn weg had gevonden naar de iBook-map op mijn tablet. Ben blij met m'n keuze: een boek dat vlot wegleest én op een originele manier het dagelijkse leven van een heel gewone man... aan de man brengt. Schrijver Thomas HvV debuteerde toen hij 19 was, en kwam drie jaar later met dit werk. Een hele krachttoer voor zo'n jonge kerel. Heb ervan genoten, wat bij opgestoken, kan het U aanraden en heb meteen het eerste vakje van mijn leeslijst ingevuld.
Ondertussen ligt nummer twee al klaar. Daarvoor vraag ik echter wat patiëntie van Uwentwege. Het weekend staat voor de deur, en ik heb nog andere ijzers in het vuur...

donderdag 7 januari 2016

Here we go again...

Noem het traditie, een goede gewoonte of tegen beter weten in dwangmatig handelen: gisteren klokslag Driekoningen, melde Uw dienaar zich in de rol van op rust gestelde paljas aan de poorten van een Stabroeks instituut. Op invitatie dan nog: de klassieke nieuwjaarsreceptie van PITO. Tijdens onze actieve periode konden we daar de instructies van de eerste "post-X-mas" personeelsvergadering wegspoelen. Voor het actuele corps is dat niet anders. Net als toen zijn er die een glaasje drinken, een babbeltje doen en dan vertrekken. Even zo goed is er ook nu een harde kern, anciens én ambitieuze jongeren, die meteen de brug naar de volgende werkdag pogen te slaan en van geen wijken willen weten. Zelfs wanneer de Pito-plussers na oeverloos bijkletsen en het obligate "taart eten achter het gordijn" de plaat poetsen blijft er nog een uiterst select gezelschap dat er niet om maalt de beker tot de bodem te ledigen. Ook de laatste hapjes moeten er nog aan geloven, en dat duurt wel even: er is altijd meer dan genoeg om ook de Mohikanen onder het personeel van voldoende voeding te voorzien. Goed zo jongens en meisjes, hiermee is de kop er weer af en kan iedereen vol voor de eindmeet in juni gaan. Dat zal er ook nu weer eerder zijn dan verwacht, en daarna grote vakantie, en het nieuwe schooljaar '16-'17 en kerst en de volgende nieuwjaarsreceptie. Zo snel gaat het echt, ja!!
Maar morgen gewoon én gezond weer op. Deal ??! Here we go again...

dinsdag 5 januari 2016

Neem er even de tijd voor...

Uit de kijkcijfers mag blijken dat ik niet de enige was die het jaar in mineur heeft aangevat. Velen onder U zaten op 1, 2 en 3 dezer blijkbaar ook nog ingedommeld onder hun seuzeke en waren grotendeels van de wereld. Geen nood echter: van deze pauze maakte ik gebruik om zo goed als mogelijk te herstellen van de gisteren vernoemde slaptitude, én... om via een omweg in de spiegel te kijken. Terug te kijken naar meer dan veertig jaar geleden. Omdat de foto die ik gisteren plaatste bij het afscheid van Zjef Vanuytsel mij te recent voorkwam en geen beeld gaf van waar hij in mijn leven voor stond, ben ik op zoek gegaan naar beter materiaal. Dus nu deze prent uit de late jaren '60 van een troubadoursavond voor BRT 2 - Omroep Brabant.
Een frisse rebel van 24. Hij is er helemaal klaar voor...
Vandaar dat ik ook even terug grijp naar vergeten werk wat gisteren niet aan bod kwam en voor de jongeren onder ons wellicht, en evenzogoed voor  sommige ouderen daartussen, nog enkele onvermoede pareltjes kan bevatten:
"De Nacht" - "Als de dood toch ooit moet komen" - "Als je zomaar weg zou gaan" - "Zal je dan nog voor me zorgen" - "Tussen Antwerpen en Rotterdam"
Gewoon met de cursor op de liedjestitel klikken, openen en luisteren: weemoedige teksten, quasi parlando, met knappe tot schitterende instrumentale achtergronden. Echte luisterliedjes, om de tijd voor te nemen...

maandag 4 januari 2016

Gemiste start...

Het heeft even geduurd (waar en wanneer hoorde ik dat nog?) maar uiteindelijk is het er dan toch van gekomen: mijn eerste bijdrage van het nieuwe jaar op deze blog. De reden waarom ik niet vanaf dag één stond te springen om aan het klavier te zitten ziet U hiernaast. En neen, het is niet wat U denkt. Jaren terug had U met recht en reden mogen vermoeden dat heer Polo uit de oudejaarsbocht was gegaan. Dat een copieus feestmenu samen met overmoedig drankgebruik hun tol hadden geëist en mij voor de porseleinen pot op de knieën gedwongen. Niets van dit alles,  geen overdaad noch bacchanaal lag  deze keer aan de oorsprong van mijn knieval. Zelfs geen gebrek aan rust gekoppeld aan een mix van het voorgaande. Neen, een doodgewone maar al even geniepige griepaanval moet de oorzaak van deze oncomfortabele situatie geweest zijn waarin ik mij tijdens de overgang van de eerste naar de tweede dag van het jaar heb bevonden. Nu ja, er zijn veel erger dingen dan dit. Toch had ik gehoopt met al die wensen voor een goede gezondheid en een overvloed aan 'al het beste voor 2016' dat ik op 2 januari meteen gezond weer op had gekund. IJdele hoop: de maag bleek behoorlijk van slag, tijdens de ochtenduren kropen de van oudsher bekende spier- en gewrichtspijnen in m'n lijf en toen ik wilde opstaan zette een valselijk onderhuidse hoofdpijn een eerste aanval in. Als daarenboven ook de smaakpapillen dienst weigeren, dan zit er niet veel anders op dan toe te geven dat je slachtoffer bent van een influenzanale besmetting en dat het een paar dagen uitzieken wordt. Zover sta ik dus nu...

Het laatste wat ik meeneem uit het voorbije jaar is dat Zjef Vanuytsel ons heeft verlaten. Strijd gestreden. Laatste gevecht verloren. Geen zotte morgen meer, niet meer wakker worden. Ook niet met een houten kop. Zijn kleinkunstklassiekers hebben mijn post-puberteit gekleurd. Romantiek die ik zelf niet kon of wilde verwoorden kwam dankzij Zjef uit de 33 toeren-vynil. Wie in 'mijnen tijd' het Engels of Frans niet voldoende machtig was om te verstaan waarover de buitenlandse toppers zongen was aangewezen op Nederlandstalige equivalenten. En onder hen dan nog graag de strafste Vlaming,  Zjef Vanuytsel: zoals zijn "Zotte morgen" is er maar één, met "Ik weet wel mijn lief" zijn heel wat plooien glad gestreken en met "High society" haalden we onze gram tegenover de burgerij en andere welgestelden. En als het over iets en niets moest gaan en tegelijk alles moest verwoorden dan draaiden we "Het dorp". "De stilte van het land" is dan weer pure nostalgie om de gevoelswereld te vullen bij twijfel, of gewoon goed om heel mooie muziek te beluisteren. RIP Zjef, bedankt... en gelukkig blijft je muziek. Zou ik eindelijk eens mijn eigen muzieklijsten gaan samenstellen? Heb de laatste tijd zoveel knappe dingen gehoord en (her)ontdekt. Misschien een idee om deze gemiste start goed te maken?