Geen toepasselijker foto gevonden om deze Senegal-serie af te sluiten. Eén van de veertien zonsondergangen die we weer tussen evenaar en steenbokskeerkring hebben kunnen bewonderen. Elke avond prijs. Logisch allicht, maar al even logisch niet altijd even licht. Maar wel knap. Telkens op de eerste rij, voor ons eigenste huisje aan het strand. Deze keer een compleet heldere lucht en de wit koperen bol die in minder dan een minuut geheel en al onder duikt in een pikzwarte oceaan. Een koppel Senegalese meeuwachtigen beleeft dolle pret, maar dat besef ik nog niet als ik afdruk. Zoiets komt pas later, op groot scherm...Tijd om af te ronden. Ik loop alweer ruim een week rond op Belgische bodem, ben even op stap geweest richting Westhoek en heb middelerwijl geproefd van bijna alle seizoenen. 't Is ijskoud geweest, met ijzel en zelfs een paar uren sneeuw. We hebben ook een dag stormachtig herfstweer gehad en al twee keer een verwachtingsvolle lente-ochtend. België zoals we het achtergelaten hadden. Er zijn nog zekerheden. Dat kan ik nu bij regelmaat in de WhatsApp-berichten stoppen die heel vlot hun weg vinden tussen Somone, Senegal en Hoboken, Belgium. Met aan de andere kant van de lijn Masse, de man die vorig jaar onze kamer "deed" maar waarmee het goed keuvelen blijft, Max, al voor de tweede keer onze "vaste" garçon en waarbij we op theevisite zijn geweest, en Papa Mamadou, de kerel van de strandzetels en de propere tuinpaden. De man ook met de losse contracten, die werkt "par pointage". Telkens afwachten of hij weer voor vijf dagen en "20 euro" aan de slag kan. Of soms ook niet? Een onzeker leven, maar ook hij wil er iets van maken. Drie echte toppers, elk met een apart verhaal en een warm hart. Drie mannen die ervoor kunnen en zullen zorgen dat als ik nog eens naar Senegal ga het meer dan waarschijnlijk opnieuw Somone zal worden. Om samen thee te drinken, te luisteren, te lachen en om naar de zonsondergang te kijken. En een beetje (financieel) te helpen waar het kan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten