Het was niet mijn eerste bedoeling bij het afsluiten van de vorige post, maar U zag, hoorde en voelde hem misschien al aankomen? De koetjes, de kalfjes... en het zoveelste vleesschandaal. De bedrijven Veviba en Vanlommel, maar ook het FAVV dat feitelijk toezicht moet houden op wat er in de sector gebeurt: allemaal boter op het hoofd. Ik kon er echt niet omheen. Waarvoor mijn excuses aan de koetjes, de kalfjes en de Kosovaren... die tot tweemaal toe een lading twijfelachtig Belgisch vlees over de vloer kregen. Moeten we het niet erg vinden dat net in die regio de controles wel worden uitgevoerd, terwijl...
Neen, ik ga er niet over doorbomen. Het zou ons veel te ver leiden. Laat ik het maar even hebben over wat ik de voorbije tijd gelezen heb en hier nog niet aan bod kwam. Na het CRISPR-verhaal heb ik mij, op Senegalese bodem dan nog wel, verdiept in De Kracht van Geld. Een psychologische verkenning vanuit de meest uiteenlopende invalshoeken. Over wat we er allemaal mee (kunnen) doen: uitgeven, ontvangen, lenen, kopen, ruilen, sparen, verliezen, winnen... En wat geld met ons doet. Hoe het ons beïnvloedt, in de tang neemt of voor aap zet. Blij met de leeservaring. Aansluitend op hetzelfde Afrikaanse strand was het daarna de beurt aan Ontzielde Wereld. Over de actuele technologie en de dreiging van de bedrijven die erachter zitten. Hoe Facebook onze keuzes beperkt en bepaalt. Hoe Amazon - ooit begonnen met het inscannen van boeken - de grootste winkel op het web is geworden en ons verkoopt wat zij willen. Hoe Google de grootste leverancier van data is en daarmee in de frontlinie staat bij de ontwikkeling van artificiële intelligentie. En dat Apple ervoor zorgt dat alles een stapje sneller gaat dan bij de concurrentie. Wat een boek. Een nieuwjaarscadeau. Waarvoor dank. Tussendoor even tijd voor een sterke oorlogsroman: WIL van Jeroen Olyslaegers. Schot in de roos vanwege La Pola. Merci. Doet mij al uitkijken naar de rest van deze trilogie. Om de brug te slaan tussen het vakantiestrand en de klimatologische wisselvalligheden van de thuisbasis ben ik op het vliegtuig begonnen aan De Opstand van de Natuur. De geschiedenis van de kleine ijstijd (1570-1700) en het ontstaan van het moderne Europa. En of er parallellen te trekken zijn met waar we nu voor staan? We weten nu zoveel meer dan toen, maar gaan we er ook meer mee doen? Hoe is ons peinzen geëvolueerd? Of staan we in feite nog net even ver als toen? Descartes, Spinoza, Voltaire, Montaigne en de latere denkers uit die periode... zij zouden misschien nog niet teveel moeite hebben om zich bij het hedendaags discours te voegen. Op de lange duur werden mijn leeshappen kleiner en naar het einde toe de hernemingen steeds noodzakelijker. Maar goed, ik heb het weer eens een keer gehaald. Nu nog onthouden. Een mens is nooit te oud...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten