Even Geduld a.u.b. ...

Groggy en uitgeteld hang ik in de Scrabble-touwen. 242-318... duidelijke winst voor La Pola. Waarvoor mijn alleroprechtste felicitaties! Respect. Maar de tik is uitgedeeld en duidelijk aangekomen. "Even geduld" dus voor ik er weer helemaal sta. Een storing tijdens een herfstig paasweekend. Zo'n weekend waar weer geen einde aan gaat komen en waar er op alle fronten de  riem wordt afgelegd. Snel-snel moesten onze politiek verkozenen nog wat besprekingen voeren, zodat iedereen op paasvakantie kan vertrekken. Naar verluid zijn de akkoorden binnen, maar als ik daarna lees wat het uiteindelijk geworden is... Veel geblaat en weinig tot helemaal géén wol. Kerncentrales sluiten, maar niet als het onmogelijk blijkt... Wat?? Vervroegd pensioen voor zware beroepen, maar de invulling zal later gegeven worden. Akkoord?? Doe mij dan maar de bankwereld: die stellen op voorhand duidelijk dat er van onze betalingen en ontvangsten gedurende deze paas-vierdaagse niets gaat terecht komen. Dus voor iedereen die zit te wachten op een storting of overschrijving van mijnentwege graag "Even Geduld a.u.b.". Tot zover het slechte nieuws. De positieve berichtgeving is dan weer dat Jan Hautekiet op 1 januari 2019 met pensioen gaat. Eindelijk...

Nog maar net lente...

Mijn leven lang heb ik geteerd op wat mij tijdens mijn jeugd werd ingelepeld, en dan vooral op  enkele vuistregels die ik toen voor dagdagelijks gebruik heb meegekregen: "Ge kunt niet alles hebben/krijgen - ...en al zeker niet 'alles' tegelijk. - Leer tevreden zijn met wat ge hebt.". Dixerunt vader & moeder Polo! En dus ben ik blij met elke zonnestraal die ons nu gegund wordt. Lente of niet, ik zal het geweten hebben en de kriebels gevoeld. Hoewel we al enkele dagen schijtweer te verwerken kregen ben ik vandaag toch weer een gelukkig(er) man. Zonneschijn, blauwe lucht en hier en daar een witte wolkenboord. Binnen achter het glas voel je niks van de gure wind. Deels uit het westen, deels uit het oosten, maar altijd met een grote fractie 'noord' erbij. Te kil nog naar mijn flauwe goesting om buiten bezig te zijn. Geen nood echter, het binnenhoutwerk is na een hele tijd weer aan een nieuwe laag toe en dus komt de schilder in mij boven. Ik verf deze dagen als in mijn beste puberjaren thuis. Verfpot, borstel, ladder, oude kranten... 

Mooie bezigheid voor het aankomende paasweekend. Een periode die met witte donderdag, goede vrijdag, stille zaterdag en een eerste en tweede paasdag zoveel meer te bieden heeft dan "kerst". En toch kan het niet tippen aan dat winterse gebeuren. Alleen wat chocolade eieren, en dan nog... laten de klokken die echt vallen, en komen die dan wél van Rome? Af en toe zorgt de kalendermaker ervoor dat een en ander gekoppeld wordt zoals nu: een combinatie van het feest van de verrezen Heer, de ultieme grappendag van 1 april en de absolute hoogdag van de Vlaamse koers, de Ronde. Misschien moest ik aanstaande zondag mijn verfborstels toch maar aan de kant laten. Potje white-spirit...

Er weer helemaal klaar voor...

Et voilà, de keuze is gemaakt. Ik ben er opnieuw aan begonnen. Lezen. Niet geheel onlogisch ging mijn eerste voorkeur naar Julian Barnes. Het enige verhaal. Helemaal Barnes: het spreekt me aan en laat zich in al zijn hopeloosheid even treurig als prachtig weglezen. Ben er nog volop mee aan de gang. Tien bladzijden voor het middagdutje en/of het nachtelijke slapengaan, waarvan ik minstens de laatste twee opnieuw tot mij neem bij het begin van de volgende leesbeurt. Kwestie van tussen de Barnesiaanse kronkels de verhaallijn aan te houden en de draad niet te verliezen. Ben er weer helemaal klaar voor...

Hoewel "klaar" in deze meer dan overtrokken mag genoemd worden. Gisteren sloeg ik -klaar of niet, dus- de bal behoorlijk mis. Mijn buurjongen Rik, rijdt sinds enkele jaren "koers". Met de fiets, ja. De vierde Rik in een fenomenale rij: Van Steenbergen, Van Looy, Van Linden, en nu Van "..." Om wille van de privacy nog even tussen " ".  Maar hij zou een voorjaarskoers rijden in mijn geboortedorp, meer nog: wel 10 keer voorbij mijn ouderlijk huis. En dus voor mij een must om voor hem te gaan supporteren. Gekoppeld aan een familiebezoek. Met Pola, zus en broer op sleeptouw genomen en de renners tijdens de wedstrijd over het hele parcours tegemoet gewandeld. Mooi weer, flinke coureurs, hier en daar wat oude bekenden. De straat van mijn jeugd, herinneringen ophalen. Genieten. Maar waar was/reed Rik? Helm, zonnebril en een razende rennersvaart maken het niet gemakkelijk om iemand te herkennen in een gesloten peloton. Zou het dan toch de 44 zijn die daarnet mee was in een ontsnapping? Bij de volgende doortocht zijn ze al ingelopen en weer eentje later hangt hij achteraan in het pak. Ze blijven hard gaan die jonge gasten en tijdens de negende ronde heeft hij blijkbaar moeten lossen. Bordje leeg...?? Niet meer te zien... Enfin, ik kan het verhaal nog veel langer maken maar da's niet de bedoeling. Achteraf bleek er iets niet te kloppen: ik had ook vader Stefan niet gezien op de omloop. Fout dus. Bij thuiskomst even gecheckt bij Rik: die had om 13 uur gereden met de nieuwelingen en Polo had de wedstrijd van de junioren gevolgd, met start om 15 uur. Mijn voorbereiding kan dus beter, zeker als ik er "helemaal" klaar voor wil zijn...

Nooit te oud om te lezen...

We zijn amper enkele dagen verder en kijk: van leesmoeheid is geen sprake meer, integendeel. Ik begon het ritselend keren van de bladzijden al danig te missen. En ook de geur van papier, drukinkt en lijm. Mijn olfactorische bovenkantje... Het voorjaar komt eraan, maar het weer laat het nog steeds wat afweten. En dan weten wij dat er nog enkele boekenbonnen in de schuifkastla liggen, en dat het exact nu de gelegenheid is om ze te voorschijn te halen. Wat heeft een mens trouwens aan een boekentegoed -met warm hart geschonken, waarvoor nogmaals onze dank aan de goedgeefse donateurs-  dat in de schuif ligt te verkommeren. Te wachten op een goed moment? Dat moment was er dus gisteren, na een deugddoende siësta tijdens een miezerig prille lentemiddag. Het is van-alles-wat geworden, mét en zonder voorbedachte rade. De eerlijkheid gebied me toe te geven dat Napoleon er al was. Gescoord na het optreden van de schrijver zelve, Bart van Loo, in het CC Merksem. Benieuwd hoe hij zijn wervelende presentatie heeft uitgeschreven. Hopelijk met minder fouten dan het Waterloo van weleer, waarmee Johan Op de Beeck mij zoveel filologische ambetantigheid heeft bezorgd. Kindsoldaat van Oscar VDB stond sinds een intrigerend radio-interview met Friedl "U weet wel" Lesage wél ergens op een lijstje. En ook over het cadeaupakket was nagedacht en overleg gepleegd. Verrassing! Het enige verhaal van Julian Barnes heeft een voorgaande in mijn boekenkast, sprong in het oog en al even snel op de toonbank. Maar De pater en de filosoof en De erfgenamen, daar hadden we op voorhand niet aan gedacht. Er staat/ligt mij dus een en ander te wachten. Zoals eerder gezegd: een mens is nooit te oud...

Ook niet te oud om vast te stellen dat wat enkele dagen geleden nog het nationale nieuws beheerste ondertussen totaal uit de aandacht is verdwenen. De koetjes, de kalfjes en hun overjaarse vleesresten werden totaal ondergesneeuwd door de F16-perikelen. Past perfect in wat eens moderne wiskunde was: F35 - F16 = C4.  Een militaire ijsberg in de mistbanken van corruptie en malversaties waarop de Belgische politiek als een Titanic te pletter loopt. Achterhouden van informatie? Zou kunnen, maar  wilt U, heren van de commissie, de nu wél aangeboden rapporten toch eens goed doorlezen en de verantwoordelijke minister juist inlichten. Ze gaan er hun tijd voor nemen heb ik begrepen: paasvakantie als verworven recht voor iedereen. Dan kan heer Polo in alle rust beginnen lezen...

Nooit te oud om te leren...

Het was niet mijn eerste bedoeling bij het afsluiten van de vorige post, maar U zag, hoorde en voelde hem misschien al aankomen? De koetjes, de kalfjes... en het zoveelste vleesschandaal. De bedrijven Veviba en Vanlommel, maar ook het FAVV dat feitelijk toezicht moet houden op wat er in de sector gebeurt: allemaal boter op het hoofd. Ik kon er echt niet omheen. Waarvoor mijn excuses aan de koetjes, de kalfjes en de Kosovaren... die tot tweemaal toe een lading twijfelachtig Belgisch vlees over de vloer kregen. Moeten we het niet erg vinden dat net in die regio de controles wel worden uitgevoerd, terwijl... 

Neen, ik ga er niet over doorbomen. Het zou ons veel te ver leiden. Laat ik het maar even hebben over wat ik de voorbije tijd gelezen heb en hier nog niet aan bod kwam. Na het CRISPR-verhaal heb ik mij, op Senegalese bodem dan nog wel, verdiept in De Kracht van Geld. Een psychologische verkenning vanuit de meest uiteenlopende invalshoeken. Over wat we er allemaal mee (kunnen) doen: uitgeven, ontvangen, lenen, kopen, ruilen, sparen, verliezen, winnen... En wat geld met ons doet. Hoe het ons beïnvloedt, in de tang neemt of voor aap zet. Blij met de leeservaring. Aansluitend op hetzelfde Afrikaanse strand was het daarna de beurt aan Ontzielde Wereld. Over de actuele technologie en de dreiging van de bedrijven die erachter zitten. Hoe Facebook onze keuzes beperkt en bepaalt. Hoe Amazon - ooit begonnen met het inscannen van boeken - de grootste winkel op het web is geworden en ons verkoopt wat zij willen. Hoe Google de grootste leverancier van data is en daarmee in de frontlinie staat bij de ontwikkeling van artificiële intelligentie. En dat Apple ervoor zorgt dat alles een stapje sneller gaat dan bij de concurrentie. Wat een boek. Een nieuwjaarscadeau. Waarvoor dank. Tussendoor even tijd voor een sterke oorlogsroman: WIL van Jeroen Olyslaegers. Schot in de roos vanwege La Pola. Merci. Doet mij al uitkijken naar de rest van deze trilogie. Om de brug te slaan tussen het vakantiestrand en de klimatologische wisselvalligheden van de thuisbasis ben ik op het vliegtuig begonnen aan De Opstand van de Natuur. De geschiedenis van de kleine ijstijd (1570-1700) en het ontstaan van het moderne Europa. En of er parallellen te trekken zijn met waar we nu voor staan? We weten nu zoveel meer dan toen, maar gaan we er ook meer mee doen? Hoe is ons peinzen geëvolueerd? Of staan we in feite nog net even ver als toen? Descartes, Spinoza, Voltaire, Montaigne en de latere denkers uit die periode... zij zouden misschien nog niet teveel moeite hebben om zich bij het hedendaags discours te voegen. Op de lange duur werden mijn leeshappen kleiner en naar het einde toe de hernemingen steeds noodzakelijker. Maar goed, ik heb het weer eens een keer gehaald. Nu nog onthouden. Een mens is nooit te oud...

Keep the Faith...

Ik vond het in de gegeven omstandigheden niet fout om mijn FB-profiel-afbeelding iets nadrukkelijker onder de aandacht te brengen. Niet voor mij, niet omwille van enige vrees voor Melleaanse eenzaamheid, maar omdat ik er zelf al zoveel aan gehad heb en het bewust wil delen met iedereen die er behoefte aan en/of goesting voor mocht hebben. Vanaf nu neemt "Marco's Credo" de plaats in van de opeenvolgende wandklokken waarop voorheen "Polo's Time" was af te lezen.  Die ongenadige tijd die de telmechanismen doet tikken en steeds maar sneller lijkt te gaan. Daar mag het in vele gevallen dan al om te doen zijn, in nog hogere mate gaat het om het vertrouwen waarmee wij ons in tijd en ruimte bewegen. Mij houdt dat alleszins sterk, tezamen met een onaantastelijk gevoel voor humor en een flinke hap relativering waar het kan. Als alles (??!!) goed gaat dan zou dat logo dus bovenaan in de rechterkolom moeten verschijnen. Tenminste als U via de Facebook-insteek naar mijn blog surft en enkel de gelinkte post onder ogen krijgt . Wie rechtstreeks naar de homepage gaat zal een lege rechterkolom zien. Foutje in 'mijn' systeem, waar ik voorlopig nog geen oplossing voor gevonden heb. Maar ik heb tijd... en het volste vertrouwen dat ook dit probleem van net niet existentiële aard zal opgelost worden en binnen afzienbare tijd in orde komt. In tegenstelling tot de radicale zwart-wit versie op mijn Facebook-profiel komt deze afdruk al lichtelijk beschadigd en enigszins geschaafd over.  Dit is uiteraard te wijten aan veelvuldig gebruik. Mijn devies, mijn motto, mijn parool en lijfspreuk houdt stand. Beschouw de krassen en het grijs op mijn blazoen eerder als een waardemeter en een blijk van... vertrouwen. Juist. En dus gaan we vanaf morgen weer gewoon verder met het ten tonele voeren van koetjes en kalfjes. Fijn weekend gewenst!!

Overlijdensberichten...

En thuis wordt een mens dan met de neus op onaangename en al even onvermijdelijke feiten gedrukt. Een vroege mail van ons aller Julia. Deze keer geen vrolijk nieuws, wel de mededeling dat ex-collega en PitoPlus-vriend Leo Smouts eerder onverwacht is overleden. We gaan  je missen op de bijeenkomsten, Leo. Morgen begrafenis. Zal er zeker zijn deze keer. Vandaag dan het bericht dat Bernard Verheyden, aka "Bompa Lawijt", definitief de volumeknop heeft dichtgedraaid. Waar is de tijd dat die bovenop de rots tegenover "Le Camping des Templiers" iedereen beneden opriep tot het "blote poepen-gebed". Dat herinner ik mij meer dan wat er nu over hem in de kranten staat. En dan was er het heengaan van Stephen Hawking. Daar moet ik weinig aan toevoegen denk ik, de media doen meer dan hun best. Heb wel al gekeken naar de snelle programmatie van The Theory of Everything, film gebaseerd op de memoires uit zijn eerste huwelijk. Straf verhaal, aangrijpend verfilmd en met een schitterende acteerprestatie van Eddie Redmayne in de rol van de gerolstoelde astrofysicus. Voor een keer wekten de reclame-pauzes geen ergernis in mij op. Het waren momenten van reflectie die me toelieten de vele beklijvende situaties uit het verhaal nog eens te overpeinzen. Om dan finaal te kiezen voor deze twee afbeeldingen bij het bericht. Een quote die er toe doet en een geleende tekening uit een post van Raf W. Te bekijken vanuit meerdere standpunten. Is er toch meer dan één waarheid...?

Een weekend "thuis"...

Zou het er dan toch van komen? Is de lente in aantocht? Volgens de kalender nog een dag of tien, maar daar zijn we hier te lande nooit echt zeker van. Sinds onze terugkeer uit Senegal hebben we aan atmosferische omstandigheden zowat alles gehad wat er "under Hoboken skies" te rapen valt. Temperaturen van -12ºC tot gisteren een heerlijke +17ºC. Zon en blauwe luchten, maar wees gerust: ook een gesloten wolkendek met regen, sneeuw en mist is ons deel geweest. Hoewel er tijdens het weekend heel wat op de kijk- en doe-kalender stond was het toch vooral een eerste weekend terug thuis in de Polder. Goed moment uitgekozen om opnieuw de wandeldraad op te pikken. Droog, een flauw zonnetje en niet te koud. De wilgenkatjes maken hun opwachting. De grijs-witte toefkes puilen uit vers opengebarsten botten. Hét signaal is er, dit loopt niet meer fout. Eén zwaluw mag dan al de lente niet maken, op de wilgenkatjes mag U rekenen om het voorjaar aan te kondigen. En dan zijn er ook de Galloways. Lang heb ik niet moeten zoeken, het pad leidde als vanzelf doorheen de braamstruiken naar een deel van de kudde die met de kleintjes in herkauw-modus lag. De '70, '71 en '72 zijn ferm gegroeid en lijken wel geblondeerd met hun dikke wintervacht. Nummer '73 had ik ook al gezien, maar nog niet met een oormerk. En dan is er nu ook de '74: een nakomertje in deze dolle bende, maar hij/zij (ik weet het niet zeker?) trekt al flink mee op met de anderen. Beschikt over een charmant snoetje en dus heb ik er weer een fotogeniek model bij gekregen. Het doet deugd: weer thuiskomen in de Polder...

Retour au Senegal - V

Geen toepasselijker foto gevonden om deze Senegal-serie af te sluiten. Eén van de veertien zonsondergangen die we weer tussen evenaar en steenbokskeerkring hebben kunnen bewonderen. Elke avond prijs. Logisch allicht, maar al even logisch niet altijd even licht. Maar wel knap. Telkens op de eerste rij, voor ons eigenste huisje aan het strand. Deze keer een compleet heldere lucht en de wit koperen bol die in minder dan een minuut geheel en al onder duikt in een pikzwarte oceaan. Een koppel Senegalese meeuwachtigen beleeft dolle pret, maar dat besef ik nog niet als ik afdruk. Zoiets komt pas later, op groot scherm...

Tijd om af te ronden. Ik loop alweer ruim een week rond op Belgische bodem, ben even op stap geweest richting Westhoek en heb middelerwijl geproefd van bijna alle seizoenen. 't Is ijskoud geweest, met ijzel en zelfs een paar uren sneeuw. We hebben ook een dag stormachtig herfstweer gehad en al twee keer een verwachtingsvolle lente-ochtend. België zoals we het achtergelaten hadden. Er zijn nog zekerheden. Dat kan ik nu bij regelmaat in de WhatsApp-berichten stoppen die heel vlot hun weg vinden tussen Somone, Senegal en Hoboken, Belgium. Met aan de andere kant van de lijn Masse, de man die vorig jaar onze kamer "deed" maar waarmee het goed keuvelen blijft, Max, al voor de tweede keer onze "vaste" garçon en waarbij we op theevisite zijn geweest, en Papa Mamadou, de kerel van de strandzetels en de propere tuinpaden. De man ook met de losse contracten, die werkt "par pointage". Telkens afwachten of hij weer voor vijf dagen en "20 euro" aan de slag kan. Of soms ook niet? Een onzeker leven, maar ook hij wil er iets van maken. Drie echte toppers, elk met een apart verhaal en een warm hart. Drie mannen die ervoor kunnen en zullen zorgen dat als ik nog eens naar Senegal ga het meer dan waarschijnlijk opnieuw Somone zal worden. Om samen thee te drinken, te luisteren, te lachen en om naar de zonsondergang te kijken. En een beetje (financieel) te helpen waar het kan...

Retour au Senegal - IV

Tot hiertoe hebben posts en bijhorende foto's allicht het vermoeden gewekt dat onze aanwezigheid in Senegal zich heeft beperkt tot de oceaanrand en het strand. Mocht ook U in die richting denken dan kan ik U dat niet kwalijk nemen. We hebben er inderdaad veel van onze luie tijd gesleten. En toch, en toch... Na een week zijn we op bezoek gegaan bij Max, een van onze "garçons". Op invitatie voor een Senegalese thee. Hartje Somone, en op z'n minst een goeie 100 meter weg van de plage. De familie Lo, ruim 30 personen, woont samen in een ommuurd perceel en deelt in het dagelijkse leven wat er te delen valt. Iedereen draagt op zijn manier en naar eigen mogelijkheden bij tot het onderhoud van de familie. Voor de stamvader met zijn twee vrouwen, hun beider kinderen, de aangetrouwden en de kleinkinderen. Die ochtend hebben we een fijne babbel met Max' moeder en met zijn oudste zus, Aita. Zij zorgt die dag voor de kleintjes van haar zussen. Een naar omstandigheden behoorlijk zelfbewuste jongedame, dat mag blijken uit de vlotte conversatie die we met haar voeren. Ondertussen prepareert Max de thee. Die we daarna drinken in drie stappen, zoals het hoort. De eerste met munt, de tweede met een extra pastille en de derde het meest doortrokken... net iets anders dan wat er in de restaurants snel-snel wordt geserveerd na de maaltijd. We nemen er onze tijd voor. Totdat moeder opstaat, ons dankt voor het bezoek en zegt dat het nu tijd is om te gaan koken voor de familie. Max en Aita doen ons uitgeleide.  Zo simpel kan het leven zijn. A la prochaine...

Retour au Senegal - III

Voor alle duidelijkheid: ik ben nu blogsgewijs teruggekeerd naar Senegal en zit voor onze bungalow aan het strand. We hebben een on-Afrikaans frisse en winderige nacht achter de rug. Toch is er veel mist blijven hangen boven de oceaan wat voor een bijzondere breuk in de verlichting zorgt. Ondertussen doen ze daar op de scheidslijn tussen Noord- en Zuidelijk "Atlantische" Oceaan heel onstuimig hun best om na eb weer vloed te veroorzaken. Hierdoor ontstaat er een drukte langs de waterkant waar golven breken op de lavarotsen die het lange hotelstrand afboorden. De "madammen" die anders in de lagune mosseltjes en paarse krabben rapen komen bij woelig weer zee-egels zoeken tussen de rotsblokken. Ze kennen hun stiel blijkbaar goed. Na een goed uur is de oogst binnen en blaast de fleurige bende de aftocht. Volgeladen emmers met de gevulde schootdoeken er bovenop. Een rijke buit die ze in groep gaan afleveren. "Ook voor het hotel!" wist een van hen me te vertellen. Dat bleek nog te kloppen ook, maar wegens gastro-intestinale perikelen heb ik  er mij die avond van onthouden. De foto was voor mij voldoende deze keer...

Moeilijke keuze...

Dat het snel kan gaan in 't leven wisten we natuurlijk al lang. Twee weken vakantie zijn zo voorbij. Ook als je in Senegal zit. Terug naar de kou, en een dag later kom je te weten dat een bevriende collega-coach het niet gehaald heeft. Weer een die de strijd tegen kanker verliest en veel te vroeg zijn laatste time-out moet opgebruiken. R.I.P. Coach Walter Van Mieghem. En ook nu weer gaat het leven door... 

Een weekend op stap met de Salamanca-gang. Omdat "ons klein" de pantoffels al enige tijd geleden aan de haak heeft gehangen hebben deze reünies steeds minder met basketbal te maken. Deze keer naar Ieper om na 100 jaar nog eens terug te blikken op wat zich daar tijdens de Grote Oorlog heeft afgespeeld. De zich telkens herhalende waanzin... Altijd weer pakkende ervaringen: het Memorial Museum van Passendaele, de loopgraven en de begraafplaatsen: Tyne Cot, Duitse kerkhoven in Langemark en Vladslo. En overal de verhalen van die smerige strijdtonelen, gasaanvallen, bombardementen, de vele duizenden slachtoffers die om tactische redenen worden opgeofferd. Belangrijk dat we dit kunnen delen met goede vrienden. Blijven herinneren is de boodschap. En samen naar de Last Post. Kippenvel...

Heer Polo heeft zich weer duidelijk in een dagboekstijl gewenteld om de bloggaten te overbruggen. Heb daar op dit moment zelf weinig problemen mee. Hieruit moge blijken dat samen vriendschap delen, bewustzijn onderhouden en afscheid nemen even zoveel waardevolle onderdelen van mijn dagelijks leven zijn. En dat die dingen, en nog veel meer, allemaal wel een keer samen vallen en zich tot een heus kluwen weten te vervlechten. Dan haal ik maar eens diep adem, schuif het Senegal-verslag even aan de kant en lucht mijn hart. Blijkt niet zo'n slechte keuze te zijn, en al helemaal niet moeilijk...

Retour au Senegal - II

Voor ik er opnieuw vanonder muis - U leest het goed, ja! - toch nog snel een verlengstuk breien aan mijn eerste retour-bijdrage. Over ontmoetingen op de plage van Somone. We lopen de laatste gewapende strandwacht voorbij: "Bonjour, ça va? Et toi...?" We tellen onze stappen. Geen honderd meter verder: "Bonjour les amis, comment allez-vous?" André, een lokale gids die zowat alle uitstappen in de wijde buurt begint aan te prijzen. Hij heeft blijkbaar ervaring en een mooi aanbod, alleen: de meeste dingen hebben we bij vorige gelegenheden al gedaan en het ligt deze keer echt niet in onze bedoeling de toerist uit te hangen. Integendeel zelfs, we gaan hier geen ene dooie klop uitvoeren. Lezen, slapen, eten, babbeltje... en verder niks. En dus ben ik aan mijn eerste oeverloze Afrikaanse dialoog begonnen. Veel uitleg, alles beamen, en hier en daar wat anticiperen. Maar niet teveel, het moet gezellig blijven. En dat blijft het inderdaad, André weet van wanten en snapt waar het ons wel en niet om te doen is. En dus gaat de babbel al snel over het dagelijkse leven in dit toch wel toeristische deel van Senegal. En over de kinderen op het strand. Is het dan vakantie? Neen, maar deze kids gaan niet naar de openbare school - "École primaire I de Somone". Ze zijn volgens hem toegewezen aan een leraar van de koranschool en moeten hem ten dienste voor eten en andere inkomsten zorgen. Straatkinderen van de plage... Strandkinderen? Ze willen wel op de foto, lachen en dollen, maar spreken geen Frans. André kijkt toe en denkt er het zijne van: geen toekomst. Dan zie ik pas het plastiek zakje en de vissen. Zelf gevangen? Overschotje van de vangst van een of andere pirogue. Ze kennen het klappen van de zweep. "Van den boot gevallen!" Les fils de pêcheur...

Retour au Senegal - I

Een break is het geworden. En wat voor een. De planning zat goed en de timing kwam zeker niet ongelegen. Van carnaval echter geen sprake deze keer. Alles op z'n tijd. Polo en Pola hebben hun biezen gepakt en zijn er een paar weken tussenuit geknepen. Wie al wat langer meesurft op deze bloggolf zal zich misschien nog wel herinneren dat ik een jaar geleden een reeks berichten heb gepost over een verblijf in Senegal. Dat het ons erg bevallen was, mogelijks voor herhaling vatbaar... en alzo geschiedde dus. De voorbije quinzaine heb ik mijn luie krent opnieuw geparkeerd op hetzelfde strand van Somone. Bij hetzelfde hotel, maar nu in een aangepaste accommodatie: "bungalow pieds dans l'eau". Daar hebben we dan ook uitgebreid van genoten. Weinig tot geen activiteiten en al helemaal geen uitstappen deze keer. Wel de nodige boeken in de valies en veel tijd voor persoonlijke contacten.   Verder hadden we ook een stappenplan. Geen dito teller aan de riem, maar wel iets in die aard. Ons logement lag een heel eind van het hotel-restaurant en de verplaatsingen heen en terug voor de maaltijden gingen deel uitmaken van ons dagelijks fitness-menu. 500 stappen heen en 500 stappen terug, en dat minstens drie keer per dag. Af en toe een extraatje om de centrale wifi te gebruiken en tussendoor een eindje om over het strand. Absoluut te weinig om in form te geraken of te blijven, maar iets is beter dan niets. En als we dat extraatje wat uitbreidden en langs de branding tot voorbij het dorp wandelden dan kwamen we al aardig in de buurt van een respectabel dagquotum. Ook hier liggen "les pirogues" opgelijnd op het strand. Kleinschaliger dan bij Mbour, maar ook zij zorgen voor lokale visaanvoer. Meer moet dat niet zijn. Genoeg voor vandaag, ook hier en nu...