Zopas heb ik wederom aan de lijve ondervonden dat ook op het zuidelijk halfrond van onze voorlopig nog blauwe knikker de tijd vliegt. En dat ondanks het feit en de daaraan gekoppelde levenswijsheid dat "wij" de mooie horloges en "zij" de daarop afgemeten tijd hebben. Hebben of niet, hij vliegt! En, om het met Raymonds gevleugelde woorden te zeggen: het gaat verbazend snel vooruit. Wat niet wegneemt dat ik mij graag wil aanpassen en alsmaar minder moeite heb met het "Hakuna Matata'-gevoel. Don't worry, be happy. Het komt allemaal wel in orde. Datzelfde kon deze keer echter niet van iedereen in de reisgroep gezegd worden, maar da's een heel ander verhaal. Laat mij het hier houden bij onze eigen ervaringen en melden dat het een positief gebeuren was. Pola & Polo hebben ervan genoten. Merci Blauwe Vogel, merci Marcus & Lucas -gids en chauffeur- en merci iedereen die met een 'open mind' aan deze veertiendaagse doorheen een stukje Zuidwest Afrika heeft deelgenomen.
Dank (natuurlijk!) ook aan alle dieren die zo bereidwillig geposeerd hebben of ter beschikking stonden om gespot te worden. Op de eerste plaats de oryxen of gemsbokken, de nationale trots van Namibië. Ze zijn alom tegenwoordig: soms alleen, op eigen houtje sjokkend tussen de droge struiken, soms per twee om tussen diezelfde struiken te genieten van elkaar teneinde het voortbestaan van de soort te verzekeren en soms in kleine kudden op zoek naar eten en drinken. Het gaat er bij momenten vinnig aan toe en een groep oryxen is altijd het volgen en bekijken waard. Een lust voor het oog, maar ook op de braai... 
Een andere soort die goed vertegenwoordigd is en zich zonder problemen onze bewonderende blikken liet welgevallen zijn de giraffen. Zeker geen bedreigde diersoort in dit land. Weinig belagers wagen zich aan een onderlinge strijd en om hem als prooidier binnen te halen is het absoluut geen makkie. Ze steken er met kop en nek bovenuit en is het niet met hun wulpse blikken dat ze eventuele aanvallers weten te verleiden dan brengen ze hen met enkele rake trappen van voor- en/of achterpoten wel op andere gedachten. Sterk beest! En wat dan gezegd van mijnheer koedoe? Een pracht van een dier dat zich niet zo gemakkelijk laat bekijken. Houdt erg van privacy blijkbaar. Trekt er gewoonlijk op uit met een paar vrouwtjes, en dat is het dan. Die dames laten zich wel graag aanschouwen, maar aan de andere kant en verscholen tussen de struiken staat "hij" ons met een stoïcijnse blik aan te staren. Wat zal het zijn, mannekes? Toch geen problemen zoeken? Maar wat een schitterend dier. Wat een uitstraling. Zouden drie meter hoog kunnen springen als ze op de vlucht slaan. Wil het maar al te graag geloven.
En nu ga ik nog wat aan de reisfoto's werken. Deze selectie wordt hartverscheurend moeilijk. Veel moeilijker dan een pintje of een glas wijn aan de kant laten. Neen zeggen is een kwestie van karakter, maar kiezen is verliezen. Toch zullen alleen de beste exemplaren overleven en eventueel een plaats kunnen veroveren in het foto-album waar La Pola als naar goede gewoonte de enige en finaal beslissende hand in zal hebben. Dat duurt nog wel even, en ondertussen laat ik U mondTjesmaat mee genieten van mijn vakantieherinneringen. Op naar meer, op naar later...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten