Het ging er eens van komen, en dus moest "Namibië IV" voor een keer plaats ruimen om U een korte impressie te geven van wat er dit weekend onder hoogzomerse omstandigheden mijn pad kwam kruisen. We schrijven dan wel 16 oktober 2017, meteorologisch bekeken kon 17 juli er zelfs niet aan tippen. En kom me nu niet vertellen dat dit zo uitzonderlijk is, vroeger bestond dat ook al. Natuurlijk staan de Frank Debooseres van deze wereld erop om iedere keer met nieuwe records te zwaaien, en da's hun goeie recht. Daar verdienen zij trouwens hun boterham mee. Maar het is zeker geen nieuw fenomeen: in Noord Amerika noemen ze het de Indian Summer, en dat zijn toch de oorspronkelijke bewoners van het onderwijl zwaar vertrumpiaanst continent. En ook Joe Dassin, in de jaren stillekes, zong er al over in zijn Été Indien. Indianenverhalen dus? Geen denken aan, gewoon mooi weer. En net nu exposeert Elsa Sculpteur gedurende drie weken in het Maison de l'ardoise van Rimogne. Zij is de 'créatrice' van onze 'Grenouille', onze 'Brune' en onze 'Elégante'. Telkens een kunstwerk dat een specifieke periode van haar carrière belichaamt: koppen & gezichten, gebladerte en bubbels. Maar er is meer, en nóg meer op komst...
Hoewel we niet konden ingaan op de uitnodiging om de vernissage bij te wonen waren we toch binnen de kortste keren present om het museum te bezoeken en ter plekke te snoepen van haar nieuwe tentoonstelling. Vorig jaar is er werk gemaakt van een forse upgrade voor het museum en het geheel oogt prima. Het verhaal van de 'ardoise', de leisteen en de leien op de daken. Maar ook van de mannen en vrouwen die ervoor moesten zorgen dat de materie aan de oppervlakte geraakte en tot bruikbare materialen werd verwerkt. Daarvan staat de mijnschacht van Saint Quentin nog steeds als emblematische getuige aan de rand van het dorp. En de tentoonstelling van Elsa in de oude elektriciteitscentrale: magistrale creaties die de leisteen tot kunst verheffen. Mooi, en dus zeer warm aanbevolen. 
We overnachtten in Tournavaux, een even van godvergeten dorp als Rimogne, maar nog meer afgelegen dan dat. Stilte in het kwadraat aan de boorden van de Semois, die aldaar als 'Semoy' gespeld wordt. Na het ontbijt plakken de nevelen nog over de rivier en de omliggende weilanden. Tijd voor een wandeling. Niet te ver en niet te zwaar. Le grand calme. Zelfs de vogels doen het rustig aan en beginnen hun dag met gedempte gezangen. De meest gewone beelden dwingen me om naar mijn portrettentrekker te grijpen. 
Kijk hier dat licht, en daar die matte kleuren. Weinig schaduw nog, bij gebrek aan zon. Lang duurt dat echter niet want Laura heeft er zin in. Binnen de kortste keren breekt ze door de wolkenslierten en lost de nevels in geen tijd op. Warmte. En een kleurenpracht waarvoor we de indianen eeuwig dankbaar moeten blijven. Dat we later op de dag nog stoppen in Charleville-Mézières en gaan lunchen met zicht op 't kasteel in Bouillon blijken achteraf enkel schamele voetnoten bij die ochtendlijke topmomenten. Weer een weekend om in te kaderen. Echt genoten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten