U hebt het allicht gemerkt, en er mogelijks ook van genoten: we hebben weer een volle week blogstilte achter de rug. Ben er -nog maar eens!!- tussenuit geknepen. "Knijpen", eentje van Johan "Bossie" Boskamp waarvan de ware betekenis mij nooit geheel duidelijk is geweest maar wat alhier gebruikt wordt om te melden dat de muizen ten huize Polo bij afwezigheid van kat & kater hun beste danskunsten hebben bovengehaald. Eén groot festijn moet dat geweest zijn. Wij dus weg en een eind terug in de tijd: de streek van Somme & Franse Maas, Thiepval, Verdun, Douaumont, Chemin des Dames en Voie Sacrée. Slagvelden, begraafplaatsen en getuigen van de verwoeste gewesten: les villages détruits... om er ondergedompeld te worden in de verschrikkingen van de Groote Oorlog. Dagenlang in het spoor van les poilus, de Fritzen, de Tommies, de Yankees en de talloze strijders van andere, veelal koloniale origine. Verstilde getuigenissen van verschrikkelijke gruwel. Zouden daaruit toch lessen mogen trekken...
Maar nu terug in 't land en net op tijd om de klok te verzetten: van de keuken naar de slaapkamer, van de badkamer naar het bureau, van de gastenkamer naar de hall. Gelukkig doen enkele van de moderne apparaten dat geheel zelfstandig en zie ik op de radio-, televisie-, elektrische oven- en autoklok dat we een uurtje langer te gaan hebben vandaag. Het winteruur is er terug: misschien voor de laatste keer?
Hij zou vandaag 73 worden...
Maar hij blijft voor altijd 52, daar kunnen we niet omheen. En ook hiervoor zijn we net op tijd terug. Om het memento aan Jef levendig te houden en te delen met zijn vele familie, vrienden en kennissen die na 21 jaar nog steeds het grote gemis maar ook de warme herinneringen aanvoelen. De foto's, teksten, reacties en andere likes op de verschillende sociale fora spreken nog steeds boekdelen. Jef: mens, coach, teacher, monument... Tot hiertoe ging het voor mij in decennia: kende hem ruim tien jaren, daarna tien jaren voor de eerste mededelingen op de blog verschenen, en nog eens tien voor de volgende vermelding er kwam. Heb mij voorgenomen om niet meer zo lang te wachten. Begin ook door te krijgen dat elk jaar er één is, en om mijne grote vriend en mentor te eren lijkt mij dat vanaf nu de aangewezen regelmaat. De Bende eert haar Held. Hij zal het geweten hebben...
Maar nu terug in 't land en net op tijd om de klok te verzetten: van de keuken naar de slaapkamer, van de badkamer naar het bureau, van de gastenkamer naar de hall. Gelukkig doen enkele van de moderne apparaten dat geheel zelfstandig en zie ik op de radio-, televisie-, elektrische oven- en autoklok dat we een uurtje langer te gaan hebben vandaag. Het winteruur is er terug: misschien voor de laatste keer?
Maar hij blijft voor altijd 52, daar kunnen we niet omheen. En ook hiervoor zijn we net op tijd terug. Om het memento aan Jef levendig te houden en te delen met zijn vele familie, vrienden en kennissen die na 21 jaar nog steeds het grote gemis maar ook de warme herinneringen aanvoelen. De foto's, teksten, reacties en andere likes op de verschillende sociale fora spreken nog steeds boekdelen. Jef: mens, coach, teacher, monument... Tot hiertoe ging het voor mij in decennia: kende hem ruim tien jaren, daarna tien jaren voor de eerste mededelingen op de blog verschenen, en nog eens tien voor de volgende vermelding er kwam. Heb mij voorgenomen om niet meer zo lang te wachten. Begin ook door te krijgen dat elk jaar er één is, en om mijne grote vriend en mentor te eren lijkt mij dat vanaf nu de aangewezen regelmaat. De Bende eert haar Held. Hij zal het geweten hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten