De eerste aanzet is gegeven: La Pola puzzelde zich vandaag te pletter om het traditionele reisalbum in mekaar te boksen. Het wordt deze keer een waar titanenwerk, en het einde is nog lang niet in zicht. Ruim 2000 foto's had ik van de geheugenkaarten naar de computer opgeladen. Daarvan hebben er na het eerste strenge selectiewerk door mijn wederhelft nog 317 de oversteek naar de USB-stick gehaald. Dan begint het pas echt: in haar fotoboek-programma wordt verder voorgeselecteerd, gekozen en gemonteerd. Inpassen, vergroten, bijsnijden, blijven proberen. Ze heeft er al behoorlijk wat ervaring mee, maar voor het Namibië-album zal ze toch diep moeten gaan. Een werk van heel lange adem. Ondertussen laat Uw bloggende dienaar zich "in alle rust en kalmte" verleiden tot een vijfde bijdrage. "Den bompa heeft overal vrienden..." dat zeggen mijn kleinkinderen als ze mij op reis of uitstap bezig zien. Het babbeltje op straat met de plaatselijke bevolking levert bijna altijd goeie contactmomenten op en de foto's volgen dan als vanzelf. Of het nu in Rotterdam, Praag, Zuid Afrika, Dublin of Hoboken is. En dus ook nu weer in Namibië. Er zijn er veel in de pixelbak terecht gekomen, en allemaal hebben ze zichzelf daarna kunnen bewonderen op het kleine klapschermpje van mijn LUMIX. Hij doet het nog steeds, en ik ben maar wat blij dat ik hem nog eens mee op reis genomen heb. Hoop van U hetzelfde...
Heb mij deze keer voor de presentatie beperkt tot enkele shots met Namibische jongeren in de hoofdrol. En één opa. Twee keer tijdens een tankstop bij een pompstation...
"Hé mannen, moeten jullie niet op school zitten?"
"Wij zijn hier met onze klas. Op uitstap..."
Geen gewone school: project voor kinderen 'met een rugzak' die al weten wat de struggle for life zoal inhoudt. Ze zijn, net als wij, even binnen gestapt bij de alom tegenwoordige 'Spar' voor een snoepje en een drankje. Nu kan er wel een glimlach af, en een knipoog voor die witte meneer. Zelfs de stille op het hoekje is blij als hij zichzelf op het beeldscherm heeft gezien. Warm moment...
Het Himba-meisje denkt er het hare van en weet niet goed hoe ze de zoveelste toerist moet inschatten die met een georganiseerde groep haar dorp komt bezoeken. Altijd hetzelfde? Maar ook nu breekt het ijs snel als we samen de foto's bekijken, inzoomen, eentje deleten omdat zij het niet goed vindt en ik er nog een nieuwe mag maken. Heb toch een dubbel gevoel. Hoe is dat om dag in dag uit te kijk te staan en je eigen dorp te beleven als een openluchtmuseum. Tradities onderhouden? Ze doen er wellicht hun voordeel bij, maar hopelijk bewaren ze ook hun zelfrespect. Geen idee...
En dan Kazeriam, my man! Met hem heb ik een potje voetbal gespeeld terwijl de anderen het klaslokaaltje bezochten van de projectschool die bij het Himba-dorp hoort. Weeskinderen die opgevangen worden door de vrouwen van het dorp en met ondersteuning naar school kunnen gaan. School? Pre-primary school, voorbereiding om als het een beetje gaat naar de lagere school te gaan in een stadje verderop. Onderwijs is toch zo belangrijk. Hoop dat het bij jou lukt, kleine Kaz'...!!!
Tenslotte nog eentje bij een volgende tankstop: van een opa die met zijn kleinkinderen in de auto zit te wachten terwijl iemand naar de winkel is. Paar woorden in het Afrikaans, hij is heel fier op die kleintjes. Zij zijn graag bij opa, gelukkige familie? Geen overschot, geen luxe, wel blije gezichtjes. Namibia 2017...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten