Over lopen in de jaren '80...

Na het zwaardere leeswerk deze keer tijd voor iets lichtere kost: een stukje autobiografisch schrijfwerk door ene Hans Koeleman. Past volledig in mijn kraam en dus goed gegokt door La Pola. Na haar laatste bibliotheekbezoek bracht zij dit voor me mee. Schot in de roos. Van Koeleman had ik nooit gehoord maar het aangesneden onderwerp raakte mij tot in de toppekes van mijn verschraalde tenen. Hardloperstenen blijkbaar? Waar niet licht op te trappen valt en waarop een gemotiveerd distance-runner verondersteld wordt steevast te staan. Alle verhoudingen in acht genomen voel ik mij perfect thuis in het verhaal van deze sportman op jaren. Het beschrevene speelt zich af in de jaren '80 van de vorige eeuw, periode waarin ook heer Polo als een gek door de bossen ging rennen. Op puur amateuristische basis weliswaar, maar even gedreven als een professional. "The sky was the limit", ook voor mij... Ik vind het allemaal terug in dit boek met beschrijvingen van dagelijkse bos- en heuvellopen, interval- en   vlakke duurtrainingen, fartlek en/of tempolopen. En dat alles overgoten met een saus van geestelijke sensaties die alleen de op voorbereidingsprogramma's terende hardloper kent. Bij uitbreiding iedere in de buitenlucht evoluerende kilometervreter in welke discipline dan ook, die passioneel met zijn trainingservaringen, voorbereidingsrituelen en wedstrijdbeslommeringen bezig is en die deze wil delen met anderen. Het is een boek geworden met tempo, en zo heb ik het ook gelezen. In -pak 'em beet- zes à zeven uren tijd, verdeeld over telkens een  inloop leessessie en verder op het zich als in een vaartspel ontwikkelende tempo van korte en iets langere hoofdstukken. Met versnellingen en hellingen, rechtdoor of in scherpe zigzag, wind-op en wind-af, vroeg of laat, maar steeds vooruit en op jacht. En, voor wie het kent en dus ooit aan den lijve heeft mogen ondervinden,  af en toe het aanvoelen van een heuse "runners high". Onvoorstelbaar gevoel...
Merci, Pola. Bedankt Hans Koeleman. Het is een geweldige ervaring geworden: het hernieuwde aanvoelen van de spierpijnen bij de heuvels in het park, de geur van bezwete en beregende kledij, het slijk van het met opzet gezochte modderparcours in de Polder, de flow waarop het leek dat kilometers in enkele minuten voorbij waren, de focus en de 'zen'... En bij dat alles de jaren '80! "Wat kunnen die allemachtig snel rennen, die mannen! Allemachtig snel..." En ik naar Utrecht, Etten-Leur, de Grauwse polders, Rotterdam, New York... Niet olympisch, maar wel om te lopen in de jaren '80!

Vive les femmes...

De Tour achter de rug, en nu ook al sneller dan gehoopt de Belgische voetbalvrouwen naar huis. Ze waren nochtans niet zo ver uit de buurt daar in Nederland. Van heimwee kon dus nog geen sprake zijn. Van Oranje overmacht des te meer. En dus over & out. Wie mij een beetje kent weet dat ik mij slechts heel af en toe laat vangen aan het bekijken van een matchke voetbal, en dan nog. Het moet al op behoorlijk hoog niveau zijn en bovendien de verwachtingen à la minute inlossen wil ik niet wegzappen of zelfs de boel de boel laten, een muziekje opzetten en/of een goed boek ter hand nemen. Deze keer had ik mij voorgenomen toch enige tijd en aandacht te spenderen aan 'onze' Red Flames. In Holland heet een nationaal team -maakt niet uit in welke discipline- gewoon "Oranje". Niet zo in Belgenland. Hier hebben we Cats en Lions, Red en Yellow, Tigers en Flames, tot Duivels aan toe. Behalve bij die laatste heeft het grote publiek meestal nood aan wat extra uitleg en duiding om te weten over welke sport het eigenlijk gaat. Maar goed, moeilijk kan dus blijkbaar ook. Volgens mij schuilt in deze opdeling trouwens al een eerste teken van zwakte als het om het brengen van een goed product gaat. Voer voor een meer dan gedegen analyse...

U voelt mij natuurlijk al komen. Veel bochten en gedachtenkronkels, rond de pot draaien en omheen de hete brij fietsen, er nog wat doekjes om winden en al helemaal niks recht voor de raap. Of dan toch maar: het kon me niet echt boeien. Uiteindelijk wekte het evenveel ergernis op als "gewoon" voetbal. Tijd winnen op alle mogelijke manieren is blijkbaar zo typisch voetbal dat het er ook voor de dames bijhoort en wordt geaccepteerd. Erger kan toch moeilijk?  En zo'n groot veld is voor 11 vrouwen gedurende 2 keer 45 minuten helemaal niet te belopen. Flinke inspanningen, dat wel. Maar ten koste van veel onnauwkeurigheden en balverliezen. Mijn respect krijgen ze wel, de voetbalvrouwen, maar ik word er niet wild van. Highlights tot daar aan toe, maar een hele match... In andere sporten werden spelomstandigheden aangepast waar nodig: kleinere bal in het basket en lager net bij volleybal. Allebei met goed resultaat en attractief spel tot gevolg. Bij hockey lijkt het te lukken, hoewel ik daar nog minder van ken en mijn oordeel absoluut van geen tel hoeft te zijn. Denk dat commerciële managers de voetbalbobo's in het oor gefluisterd hebben dat er in navolging van andere sporten ook in het damescompartiment een markt te bespelen en dus geld te rapen valt. Alleen is voetbal zoals het nu gebracht en verwacht wordt voor mij het minst geschikt om met een damesvariant voor de pinnen te komen. Maar goed, wie ben ik? En dus: Go Red Flames. Vive les Flammes. Vive les femmes...  

Maak van zitten een kunst...

Het lijkt onder de huidige regenvlagen en grijze luchten weeral een hele tijd geleden, maar vorige week nog genoten we van een reeks zonnige zomerdagen op rij met daarbij de boodschap: "schaduw en verkoeling zoeken". Was bij momenten meer dan nodig. Eén keer vonden we die tijdens een avondwandeling die mij meteen ook terug op het betere spoor zette. Het werd trouwens tijd voor een lichte fysieke aanpassing in mijn luilekker herstelleventje. Doe dan nog maar eens het Wilrijkse Middelheim-park: openlucht en kunst, mooie combinatie. Een al meermaals betreden pad voor Polo & Pola en dus niks nieuws onder de zomerzon, ware het niet dat deze keer de tijdelijke solo-expositie met werk van Richard Deacon mijn interesse had gewekt: Some Time. Moderne sculpturen, groot en klein, binnen en buiten, van een materiaalkunstenaar pur-sang die ook gefascineerd is door het maakproces van zijn eigen fabricaties. Bovendien speelt hij constant met variaties op de consequenties die hij zichzelf oplegt in het vormingsproces. Best boeiend en -vanuit mijn standpunt dan weer- ook nog genietbaar. De combinatie viel die avond perfect in de plooi: een genotvol en tevens verteringsbevorderend uitstapje doorheen een beeldenpark dat pas één uur voor zonsondergang zijn poorten sluit. Tot en met 24 september 2017. En dus nogmaals: ideaal om op warme dagen wat avondlijke verkoeling op te zoeken. Hierboven een beeld van het koninginnenstuk uit de tentoonstelling: Never Mind. En bedenkt U er zelf maar bij waar het zoal over gaat en om draait. Geen idee? Laat maar zitten, maakt niet uit...

Los van de Deacon-expo staan in de buurt van het kasteel deze stoelen. Ook daar is blijkbaar over nagedacht. Mooie suggestie alleszins om bij het eind van een parkwandeling nog een vervolg aan het bezoek te breien. Het zitten tot kunst verheven. Net nu ik dacht mijn lichamelijkheid te hebben  teruggevonden in wat matig bewegen. Zitten, rusten na het bewegen, en ondertussen een lichte overpeinzing plegen betreffende de zopas aanschouwde kunstzinnigheden. Laat de nieuwe indrukken nog maar eens de revue passeren. Hoe was het ook weer? Waar ging het toch over? Maakt niet uit, laat maar. Never mind...

Waar een wil is, is een 'om'weg...

Het duurt niet lang meer. Slechts twee ritten die er wellicht nog heel weinig zullen toe doen, nog minder dan de vorige negentien.  En dan zit het erop, tijd dat ik mijn aandacht weer op andere zaken ga richten. Van echte focus was hier geen sprake, eerder een gebruik/misbruik maken van mijn after-ablatieve situatie om nog eens een rittenkoers op televisie te volgen. Heb weinig gemist, elke rit voor minstens 30% uitgezeten. Deze keer toch trouw gebleven aan het duo Wuyts-De Cauwer. Bewondering voor de  fietsende dwangarbeiders/slaven op het hete Franse asfalt.   Het grote wielercircus teert op hun blijvende inspanningen en niet aflatende competitiedriften. Heb toch mijn bedenkingen bij wat er van die mannen allemaal verwacht wordt. Het is topsport, akkoord. En daar geldt maar één regel: hoe ver wil je té ver gaan? Ik zal het ook deze keer niet over doping hebben, maar weet dat in deze bijdrage net als in een genietbaar muziekstuk de stiltes soms meer zeggen dan de mooiste composities. Nog niet zo lang geleden was in deze kolommen sprake van 'de beer' die voor het geld danst. Da's ook hier het geval natuurlijk, maar de strafste beren dansen in een Tour lang niet altijd voor het meeste geld. Het harde werk bij tactisch geplande marathon-ontsnappingen, sprinten op de colletjes, water dragen voor hogergeplaatsten in de pikorde, tussen- en eindsprints aantrekken, waaiers vormen, gaten dichtrijden... het gebeurt telkens door dezelfde noeste werkers die lang niet de zwaarste contracten hebben getekend. Die worden wel constant opgejaagd en bijgestuurd door hun ploegleiders vanuit de volgwagen. Wat schreef ik eerder al? Vind het steeds meer op een PlayStation Tour de France lijken. Al die directieven en onderrichtingen, wattages opleggen bij beklimmingen, marges berekenen die de vluchters mogen krijgen, windrichtingen die een dag op voorhand de ploegtactiek bepalen... Die sportbestuurders kunnen er wat van. Zouden het toch moeten kunnen. Gisteren bleek dan weer dat er enige onduidelijkheid was in verband met de rotondes op het einde van de rit. Alles links, behalve... Parcourskennis, bij de zaak zijn, ochtendbriefing het ene oor in en het andere uit, geen of te late herinnering onderweg, oei is het hier al. Ja, blijkbaar wel hé: op 3000 meter van de aankomst is rechts duidelijk korter dan links. Genoeg voor een slimme coureur die goed geluisterd en onthouden heeft. Bye bye mister B. Hagen, goed gereden en proficiat met je overwinning. Alertheid, scherpte, stuurmanskunst en doorbijten! Voor onze drie jongens die wééral mee waren en hun hypernerveuze maar nu toch ingedommelde ploegleiders die op de nationale feestdag o zo graag de eerste Belgische ritwinst hadden gevierd: "Waar een wil is, is altijd ook een 'om'weg..."

Kopje koffie, glazenwasser ?

Ben er doorheen geraakt: Homo Deus. Na veel wikken en nog meer wegen. Enthousiast gestart, vastgelopen, weggelegd, terug opgepakt, weer getwijfeld, opnieuw stoppen... en dan toch doorgebeten. Zo ben ik meestal, zeker als het om lezen gaat. En heb ik er iets uit geleerd? Jazeker. Dat een boek aan- of afraden niet zo simpel is en dat ik zoiets in de toekomst wel wat voorzichtiger ga aanpakken. En dat het nuttig kan zijn om de tijd zijn ding te laten doen. Overpeinzen en laten bezinken. Ben blij dat ik uiteindelijk toch doorgebeten heb, want na wat zwoegen en zweten bleek de afronding toch een verademing waar ik mee kan leven. En ik heb ook nog iets over mezelf geleerd, als dat niet mooi is. Bloggen dat het een lieve lust is... om gegevens uit te wisselen en reacties uit te lokken. Een sprong in de actuele data-maatschappij waardoor ik telkens weer opnieuw mijn ei kwijt kan en mezelf een beetje beter leer kennen? Het doorgedreven lezen was dus zeker de moeite waard, en ik blijf doorgaan om een open kijk op zoveel mogelijk zaken en ideeën te onderhouden en uit te breiden. Geen kwestie van gelijk hebben of krijgen, maar informatie opdoen en delen. En glazenwasser...: kopje koffie om de dag bij te plukken?

Een zoveelste "maat voor niets"...

Het zou en moest vandaag de "dag van de waarheid" worden in de Tour. Na bijna drie weken aanmodderen beloofden de grote tenoren, of degene die daarvoor nog willen doorgaan, om eindelijk het Sky-bastion van Froome & Co onder vuur te nemen. Het ging vuurwerk worden, en vuurwerk hebben we gekregen. Wel grotendeels op de verkeerde momenten (vind ik...?!) en niet steeds van de juiste pionnen, want die konden dan weer net niet. Aru los door het Alpen-ijs gezakt, na gisteren zelfs de tweede keer op rij. 't Is van niet beter kunnen. Op is op. Froome's ploegmaat Landa kan wel, maar hij mag niet van de Sky-commandatuur. Puur tactische aanvalletjes, en daarmee stopt het dan ook. Bardet heeft zijn best gedaan, en zelfs meer dan dat, maar ook hij kan niet tornen aan de hegemonie van Froome en (vooral!!!) de zijnen. Dan blijft er nog Rigoberto Urán, vanmorgen tweede in de stand op 27 seconden van de leider. Urán, die zou het dan toch moeten doen. Hij won al de beklijvende negende etappe naar Chambéry in de spurt (toch iets geleerd in Londen?) nadat hij zich door een sleutelende mechanicien van de neutrale wagen op de laatste col grotendeels naar boven liet trekken. Verder nog geen trap teveel gegeven deze Tour, maar ook niet meer laten zien dat hij echt hoger wilde. Blij dat hij erbij is? Ja, er gaat bij U toch ook een lichtje branden? De jonge atleet Urán, die op het einde van de Olympische wegrit in 2012 samen met de stokoude veteraan-arrangeur Vinokoerov naar de eindmeet reed. Gewonnen spel dacht iedereen, Rigoberto voor goud. Fout! Hij keek tijdens de sprint (op vraag en aanbod van  Kazakkendraaier Aleksandr!) op het juiste moment naar de verkeerde kant. Redelijk dom voor iemand die toen in het Sky ProCycling-team zijn brood verdiende. Heeft Vinokoerov toen de deal misschien beklonken met Astana-geld? En zou het dan zomaar even kunnen dat diezelfde Urán nu een gelijkaardig spelletje opvoert in een meerdaagse show: blijven zitten en de andere kant opkijken, telkens het ertoe doet om Froome eventueel in de problemen te brengen. Volgen, maar geen initiatief nemen en al zeker niet aanvallen. Als geld van een Kazakse bank niet stinkt, waarom zou er dan een geurtje zitten aan Sky-ponden...? Of wordt dat zijn volgende werkgever? Het was vandaag alleszins weer een maat voor niets, net als - bij nader toezien - een voor de rest grotendeels saaie Tour 2017 die eraan vooraf ging. Playstation koersen met oortjes en vermogensmeters. Voorgeprogrammeerde scenario's. Uitgekiende ploegtactieken en als maar snellere ritten. Oh ja, ik heb het deze keer niet eens over doping gehad...

Kicks On Route 66...

Het is er dan toch van gekomen: een heel jaar "en route pour les soixante-six" en gisteren de finale stap gezet. Op een maandag nog wel, jazeker Pjottr. Heb er al de tijd voor kunnen nemen: in de Tour was men zo vriendelijk een rustdag te voorzien en Wimbledon is al helemaal achter de rug. I'm on route 66! In gedachte, en somwijlen ook in geschrifte,  wil ik het komende jaar dag per dag een stukje van het oude traject afleggen en waar mogelijk een lichtje laten schijnen op de tussenstops van mijn keuze. Voor een goed begrip: in 1985 werd de US 66 officieel opgeheven, maar voordien was de meest iconische US-highway in totaal 3945 km lang. Ik ga mij dus per dag zo'n 108 km moeten verplaatsen op de Google Earth-map. Benieuwd wat het gaat geven, en hoe lang én met welke frequentie ik dat ga volhouden. Wordt een hele opgave, maar ik ben dan ook 'een grote jongen' geworden hé. Dienaangaande heb ik een massa goede raadgevingen gekregen, een overvloed aan wensen in ontvangst mogen nemen en werd ik bedolven onder een ware tsunami aan pep-talk en steunbetuigingen bij het ronden van Kaap 66. Waarvoor dank. Dank voor de FB-wensen, de chats, de sms'jes, de e-mails, de postkaarten oude stijl, de telefotonische wensen en ja, zelfs de bezoekjes en de felicitaties en knuffels in levende lijve. Het doet enorm deugd en mijn ouwe lijf voelt er zich weer prima bij. Van een boost gesproken!

Zoals gezegd, en te zien op bijgaande prent, heb ik er een rustig dagje van gemaakt. "Als niks moet, en wanneer nog niet alles kan... Maar daarom niet getreurd, integendeel. Ik ga weer voor de "kicks"!!!! "

Oesjmachara-feesten 2017...

Geen woorden voor. Net als goede wijn behoeven de reünies van deze familie-/vriendenkring geen krans. Wie A zegt moet zich uiteraard ook aan B wagen, en dàt beste lezers, -innen en -essen, dat zou ons veel te ver leiden. Verbaal ga ik in deze sowieso tekort schieten, wat op zich dan weer catastrofale gevolgen zou kunnen hebben voor mijn eigen voeten. Neen, het wordt net als bij alle vorige edities: "What happened with the Oesjma's, stays with the Oesma's!!"

15 juli 2017 

OESJMACHARA'S  @  YELLOW

bij Liesje & Arne

De Grote Ommekeer...

Eind juni en op de drempel van mijn 66ste zomervakantie onderging ik dus een ingreep met gevolgen. Of "ablatie", het operatief gebeuren waar het hier om gaat, iets te maken heeft met "ablatief" oftewel "de zesde naamval" laat ik in het midden en zal mij uiteindelijk paardeworst wezen. Feit is dat men "in het Latijn de ablatief... gebruikt om in lijdende vorm het middel, de wijze waarop en de handelende persoon uit te drukken." Mij heeft ie op lijdende wijze thuis gehouden, op tijdelijk non-actief gezet en ervoor gezorgd dat zich tijdens de voorbije twee weken een heuse ommeslag heeft voorgedaan in mijn dagelijks patroon. Net als Revolution (1968, wederom!!!) van het Mersey River-viertal uit Liverpool stuurt deze opstoot van opstandigheid mijn vertrouwde geplogenheden danig in de war. De eerste aanpassing betreft een terugkeer naar het zomerse Ronde-spektakel. Wegens niks te doen zet ik mij na het middagdutje voor een scherm en bekijk dag-aan-dag de Tour de France. Niet steeds even boeiend, tot op het voorspelbare en dus vervelende af, maar met net genoeg hoogspanning aan de meet voor wat discussies en Facebook-gekrakeel. Tot er een rustdag aankwam...

Voor de ene tijd om het gras af te rijden, maar niet in de toen heersende warmte en al helemaal niet als sinds meerdere jaren een maairobot het perk voor mij kort houdt. Manolo doet dat goed. Die dag ontdekte ik terug de geneugten van een goede Wimbledon-partij. Tennis, de sport waar écht alles kan. Uitgeteld in de touwen hangen, 2-0 achter in de sets en matchpunt tegen. Daar kom je in geen enkele sport nog onderuit. Bij tennis behoort dat wel tot de mogelijkheden. En dus zag ik, zoals reeds eerder in deze artikelenreeks aangekaart, de eindfase van die memorabele Nadal-Muller. Tot het daar aan de overkant van het Kanaal bijna te donker werd om nog een balletje te slaan. Zo'n ontknoping kan geen rechtgeaard sportliefhebber onbewogen laten. En dus was heer Polo opnieuw verkocht en moest hij naast de Tour ook extra tijd vinden om bij regelmaat het meest orthodoxe lawntennis gebeuren ter wereld te volgen. In traditioneel wit dan nog. Tot in het absurde: twee pubers die in het jeugdtornooi van het veld worden gehaald om hun gekleurde onderbroeken te gaan wisselen voor witte. Tot en met de grootste sterren plooien zich naar die extreem-conventioneel Engelse grillen. Zelfs Venus Williams, toch geen meelopertje, werd in haar match tegen 'onze' Elise Mertens gevraagd om tijdens de regenpauze haar roze sport-bh te wisselen voor een witte. "Voor geld danst den beer..." Het zou pas echt leuk worden als ze daar ook terug met witte ballen wilden spelen. Maar da's dan weer dwars tegenin de belangen van de kleurentelevisie die (sinds 1986) met geel de lijnen-boel blijkbaar beter in beeld kan brengen. Voor tv-gelden danst ook de Wimbledon-beer. Yep!! Maar dit geheel ter zijde, want al teveel triviale flauwekul zou mij snel doen afhaken. En dan? Een ommekeer die er geen was...

Under Control...

Wie is Gilles Muller? Had er tot eergisteren in de verste verte geen idee van. Later op de avond werd mij een en ander duidelijk, en dus ook dat dit gemis aan kennis de zoveelste -al dan niet zó grote- lacune in mijn sportcultuur bleek te zijn. "Alles onder controle?" Daar moet, naar mijn bescheiden edoch meermaals niet zo foute mening, naast een loodzware en preciese opslag de alles overheersende focus van deze 34 jarige Letzebürger naar toe gaan. Hij klopte, net voor het schemer zich over de grasvelden van Wimbledon spreidde en in een vijfsetterse tennismarathon grote favoriet Rafaël Nadal: 3-2. Is dat zo speciaal dan? Soms wel vind ik, en dan vooral om wille van de beheerste manier waarop hij met het hele gebeuren én de uiteindelijke winst wist om te gaan. De foto toont zijn eerste reactie na de 'winning ball'. Man, man, man... zelfs zijn armen gingen niet de lucht in. Eerst volgde een lichte blikkering in de ogen, en dan gingen heel voorzichtig de handen omhoog. Gewonnen. Happiness? Morgen rustdag en dan naar de kwartfinales. Niet meer of niet minder.

Twee dagen later, vandaag dus. Wie is Gilles Muller? Nu weet ik het wel natuurlijk, en dus zit ik voor het scherm om vooral zijn match tegen Marin Cilic te volgen. Tussendoor zap ik naar Murray - Querrey, waar de Schotse nummer één niet opkan tegen zijn Amerikaanse opponent: 2-3. Voor Muller lijkt het beter te gaan met snelle winst in de eerste set. Even naar de Tour. Vlakke rit en dus oeverloos saai, ten dode opgeschreven lange ontsnapping met straks dus een massasprint en die zal Kittel winnen.  Terug naar het tennis: daar kantelt de match en neemt Cilic over: 1-2 in de sets. De spanning blijft en het wordt 2-2. Finaal verliest Muller met 3-2.  Zijn glorie was van korte duur, maar... ook dat verwerkt hij super beheerst. Of wat dacht U van deze foto: eerste reactie na de laatste score van zijn tegenstander. Zelfde houding als na de winst van eergisteren, en dan volgde een iets doffere blik. Verloren. Sadness? Morgen inpakken en naar huis, geen halve finale. Niet meer of niet minder...

With a Little Help...

In de eerste plaats dank voor de vele goede raad en de van bezorgdheid uitpuilende berichtjes en reacties op de vorige post alhier.  Zoveel vrienden en vriendinnen die mij het beste toewensen en overladen met zorgzame adviezen. Ere aan de vele goede raadgevers en allen die mij een helpende hand willen reiken. Dit gaat zeker lukken. Hoe was het ook weer? With a Little Help from My Friends... 

Ik doe het rustig aan, zou na al die aanmaningen niet anders durven. Maak me daarenboven niet druk om futiliteiten, al zeker niet om wat er momenteel vélo-gewijs op de Franse "départementals" en "nationals" gebeurt. Spannende sprints, steile beklimmingen, razend gevaarlijke afdalingen en knotsgekke valpartijen. Moet je beetje gek zijn om wielrenner te worden? En wat, als je dan ook nog een grote ronde wil rijden? De gladiatoren uit het oude Rome zijn terug. Nu in strakke koersbroeken, fluo truitjes en futuristische helmen. Gelukkig maar zeker, Richie Porte? Misschien dan ineens ook elke ochtend voor de start een nieuw protocol invoeren? Het verzamelde peloton brult voor tourdirectie en ruim opgekomen publiek die ene oudromeinse spreuk van de strijders in de toenmalige arena: "Ave Imperator, morituri te salutant!" Er een beetje over wellicht, en dus een slecht voorstel? Afgevoerd.

Dan kan ik U meteen geruststellen, want meer van mijn aandacht gaat momenteel naar de fauna en flora in mijn directe omgeving. "Rustig aan" wil niet zeggen dat ik ook mijn ogen sluit voor externe prikkels. Dat zou pas erg zijn, en dus kan ik U melden dat de lavendelkever wederom paraat is en present geeft in mijn achtertuin. Het mooie weer natuurlijk. En een border paarse bloemenstruiken die het al vele jaren volhouden. Bij het bekijken van nevenstaande foto moet ik toegeven dat de kever er beter uitziet dan de bloemen waar hij op teert en of kickt. Alles heeft zijn tijd...

Verder is er nog dit. Mijn plan was om enig voorbehoud in te bouwen en het warm pleidooi dat ik hier eerder voerde voor het lezen van Homo Deus enigszins terug te schroeven. Had het te maken met de omstandigheden? Zou kunnen, maar niet alleen dat: ik kreeg sterk de indruk dat men van de hype rond Sapiens wilde gebruik maken om ook het vervolg daarvan en masse te slijten via de boekenboer en aldus diverse bankrekeningen te spijzen.   Komt daarbij dat in tegenstelling tot het vorige boek er nu wel een aantal schrijf-, zet en/of drukfouten  aan de aandacht van de correctoren zijn ontsnapt. De tijdsdruk die ook bij de vertalers haar tol eist? Zoals U weet stoor ik mij daar erg aan, en dus ging de warme aanrader ei zo na het koelvak in. Maar nu ik mij terug wat beter voel, het hoofdstuk rond het humanisme aan bod is gekomen en ik opnieuw  meer aandacht krijg voor de berichtgeving van al dan niet bizarre toestanden en gebeurtenissen op deze aardkloot... nu zie ik het terug zitten. Ik lees verder, en herlees als het nodig blijkt. Zeker als ik op een zonnige zondagochtend naast mijn koffiekoek ook de warme bakkerkrant in handen krijg en daarin moet lezen over glutenvrije hosties. Waar zijn ze toch mee bezig? En dan zie ik het artikel er vlak naast. Evenwicht? Balans?? Kan iemand mij de ernst van het bestaan nog eens aanreiken? De ondraaglijke lichtheid ervan? Of de appelmoes...

Un Tour Cardiaque...

"Rustig jongen, rustig aan" hoor ik een voorzichtig stemmetje binnen in mij. Ik mag niet te snel victorie kraaien natuurlijk en al evenmin het vel van de grote beer te koop aanbieden alvorens hij geschoten is. Er moet nog een hele weg afgelegd worden voor alles, of tenminste een groot deel daarvan, weer in de vertrouwde plooi valt. Een 100% garantie is er aan de ingreep trouwens niet verbonden, dat wist ik en dat kan ik ook aanvaarden. 'Ze' konden niet meer dan hun best doen, en zo geschiedde. Verder komt er wat geduld en wachttijd bij kijken tot en of de gewenste resultaten zich aandienen. Ondertussen heb ik mij voorgenomen geen mosselen meer te roepen alvorens de sloep aan wal is. Time will tell...

Naast de herstelfase houdt ook de teruggekeerde zomerwarmte mij in een "Keep Calm"-modus en is er sinds vele jaren weer tijd, en ja ik moet het bekennen: ook de goesting, om dagelijks het grote Tourcircus te volgen op tv. Zelfs met het ook door mij ooit zo verguisde duo Wuyts-De Cauwer in de commentaar-cabine. Kwestie van overleven zeker?

Het zijn voorlopig oersaaie ritten die via oortjes en ploegorders tot in de details geprogrammeerd worden en waar op het einde net als in het voetbal vrij regelmatig een Duitser aan de winst is. De Tour op PlayStation? Toch brengt net dat einde dan weer ( en gelukkig toch maar!!) het broodnodige spektakel en de bijhorende discussies op tv , radio en sociale media, in digitale en papieren kranten. De millimeterspurt (letterlijk bleek achteraf) vandaag in Nuits-Saint-Georges tussen Marcel Kittel en Boason Hagen is er al een mooi voorbeeld van. Zegt U het ook maar eens, wie wint hier? Niet te zien toch? Na veel uitvergroten en pixelgewijs vergelijken van het beeldmateriaal bleek dat Kittel "drie tienduizendsten" van een seconde voor Hagen de eindstreep raakte met het topje van zijn voorwiel. Hij wint dus deze rit met 6 millimeter voorsprong. En hoe lang was de etappe van vandaag? Als ik het goed heb: tweehonderddertien miljoen en vijfhonderdduizend millimeter. Mmmmm, dat was dus nipt, heel nipt...

Eerder deze week was het ook al eens prijs: lange saaie rit, zelfde programmatuur, op naar de massasprint in Vittel. Deze keer met enkele valpartijen en een hele heisa omtrent het al dan niet uitsluiten of anderszins straffen van de schuldige. Als die al schuldig was volgens de enen en of hij het slachtoffer al dan niet geraakt had volgens weer anderen. Ieder zijn mening, honderden foto's, tientallen video's, en het bleef moeilijk. Finaal vloog Sagan eruit en was het de volgende dag gewoon weer "business as usual" in La Grande Boucle. Waren het al bijna vergeten...

Maar toeval of niet, twee keer spanning: in Vittel en in Nuits-Saint-Georges. Zouden de coureurs ook iets hebben met "water in de wijn"...?? Na de eerste harde uithalen naar Sagan, werden de commentaren en interpretaties bij het herbekijken van de super-slow beelden al snel heel wat milder. Zelfs slachtoffer Cavendish deed daags nadien al..., euhh: juist: water in de wijn!! Zouden al die spanning en bijhorende polemieken wel goed zijn voor mijnen tikker? Ik weet het niet, maar ondervind er voorlopig ook geen hinder van. Ga er maar van uit dat het een goeie test is, een soort Tour Cardiaque...

Feel the rhythm (inside)...

't Is gebeurd! En dan nog wel in het meervoud: operatie achter de rug, goedgekeurd om volgens plan én in sneltreinvaart weer huiswaarts te keren, de herstelfase aangevat en dan nu finaal de blogdraad weer opgepikt. Een mooie 'vier op een rij' om te beginnen, toch? En dat in de allereerste plaats omdat ik het de hoogste tijd vond om U allen die dit leest van harte te bedanken voor de vele blijken van ondersteuning en aandacht, de 'likes', de schouderklopjes en de ontelbare tot krampens toe opgestoken duimen: in levende lijve, via de telefoon, met sms'jes, in de mailbox en zelfs met een authentieke wenskaart van de post. Duizend maal dank, dan vergeet ik niemand en komt iedereen aan zijn/haar trekken. Merci, het doet deugd en geeft moed. En om die erin te houden sluit ik af met deze: Rhythm is Gonna Get You  Daar ging het hem tenslotte om bij mijn escapade naar de dienst Cardiologie van UZA, Edegem: het ritme van de rikketik. En dus even zoveel dank aan alle artsen en verplegenden die bij 'Operatie Polo' betrokken waren. U hebt fijn werk geleverd en ik zet nog even de tanden op elkaar. So far so good. 

Na dit alles voel ik mij in menigvoud verplicht aan ieder van U om er terug iets deftigs van te maken en bij regelmaat een genietbaar brouwsel op deze blog af te leveren. Dus nog maar een keer vooruit  met die geit, of beter nog "Avanti la Squadra!!!"