Yep, vandaag is het weer zover: de officiële start van de wintersolden. In het holst van de nacht trotseren koopjesjagers de ijskoude donkerte en spekgladde wegen om toch maar eerst aan de winkeldeur van hun keuze te staan. Aftellen, binnenstormen, met z'n allen naar hetzelfde kledingrek, trekken en sleuren, desnoods op de vuist... Eentje heeft er écht alles voor over: naar het ander eind van de wereld om te shoppen, of om zelf in de aanbieding te staan? Deze jongen ziet het groots, maar is er precies toch niet echt gelukkig mee. Kopje wat scheef en een beteuterde blik naar beneden. Nieuwe schoenen? Gras weer groener aan de overkant? Geen idee. Maar wel veel meer geld, dat heeft zijn manager hem verteld en hebben wij deze eerste dagen van het nieuwe jaar tot in den treure horen herhalen. Twintig miljoen per jaar in plaats van mààr vijf voor diezelfde perioden vooraf. Da's natuurlijk veel, maar deze simpele jongen hier aan het klavier kan zich daar totaal niets bij voorstellen. Wel dat ik al meermaals van zeer erudiete mensen heb mogen horen dat er een ondergrens bestaat als het om de grootte van financiële inkomsten en gewin gaat en de daaraan verbonden graad van gelukkigheid. Vanaf een zeker inkomen, en dat is veel lager dan wat Axel W. in St Petersburg bijeen rakelde, kan een mens probleemloos leven en in min of meerdere mate zijn goesting doen. En dan is het goed. Want trop is blijkbaar teveel, en dat wist Paul VDB al vele jaren geleden. Het zal mij, zeker met deze vlezige quote in gedachte, worst wezen. Met zo'n mooie vooruitzichten duik je toch zo snel en diep mogelijk de Chinese smog in. Voor de toekomst van je gezin. Zou mij kunnen voorstellen dat hij na de schamele verdiensten van de voorgaande jaren nu eindelijk eens voor het grote geld zou gaan. Maar ho man, neen: voor de toekomst van mijn gezin. Euhhh??? 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten