Mijn priem-jaren...

De eerste van 52 weken zit er weer bijna op. De kop is eraf! Om dat in  mijn en des kinderen geheugen te prenten liet ik elk jaar enkele heren op kamelen komen uit het oosten. Sinds er evenwel twijfel is ontstaan omtrent de historische haalbaarheid van het Driekoningenverhaal komen ze nu 'en masse' van die kant. Het hele jaar door, enkel de 'Wijzen' doen dat alleenlijk op 6 januari. Bon, dat pak ik er dan maar bij: "Geschafft oder nicht geschafft, das sol die Frage sein..." Deze week één gaat dus de vaderlandse geschiedenis in als een vrij frisse, maar op lokaal  vlak eerder rustige zevendaagse. Ruimte genoeg om naast het lezen van een nieuw boek, waarover later meer, ook wat tijd te spenderen aan totaal nutteloze en irrelevante overpeinzingen. Zoals deze: laat 2017, jazeker: het volgnummer van ons huidig Gregoriaans kalenderjaar, nu toch  een priemgetal zijn. Hoe kom ik daar weer op? Geen idee, een toevalstreffer veronderstel ik. Niet direct weten wat te doen, en dus wat ochtendlijke gedachten laten kronkelen... Dan denk ik meteen wat verder, en middels een Google-beurt vind ik hulp bij WikiBooks: 1951 is ook een priemgetal. Vanaf nu noem ik het gewoon 'priemjaren'. Want binnen die context gebruik ik deze getallen vanaf nu. Dus 1951: "the year that only legends were born". Ik noem er enkele: Phil Collins, Chris Rea, de Kneet, Johan Verminnen, Anatoli Karpov, André Hazes, Geert Bourgeois, Paul Hauspie, Louis Van Gaal, Johan Neeskens, René en Willy van de Kerkhof, Pedro Almodòvar, Bob Geldof, A.F.Th. van der Heijden, Michiel Hendryckx, Johnny Rep, Ilona Staller, Ria Stalman, Craig Sager en... MP. 1973: graduated from KUL - ILO (toen en eigenlijk ook nu nog steeds: het Sportkot). In 1979 werd 'ons klein' - de derde - geboren en kwamen we in de Graspolder terecht, met dank aan Jo C. 1987: een konijnenjaar volgens de Chinezen, maar niet voor den deze. Wel voor de Palestijnen, die in de Gaza-strook hun intifada startten tegen Israël. 1993: ...

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar nu zijn we dus met z'n allen in 2017 aangeland: míjn tiende gepriemde levensjaar. Vandaar een tweede priemlustrum of toch maar lustrumpriem, wat het lekkerste bekt.  Dat kan en zal bij gelegenheid zeker en vast gevierd worden. Wait and see. Daarmee is het verhaal natuurlijk niet ten einde. Heer Polo is een ambitieus manneke, en na 10 komt 11: 2027, dat haal ik met de vingers in de neus. En dan 2029: tegen die tijd komt de rollator in zicht. Voor het volbrengen van de volgende stap reken ik op een gunstig gesternte: 2039 is een vol decennium later en dus een forse stap, zelfs voor een kwieke ouderling. 2053 zou wel eens de ultieme target kunnen zijn. Maar bij een Polo zeg je nooit nooit, je weet maar...