Life is like a box of chocolates...

Aangezien U zo massaal present tekende om de lang verwachte publicatie te lezen en van fijne reacties te voorzien voel ik de waardering van Uwentwege ook als een uitnodiging en oproep om toch maar niet te lang te wachten met het schrijven van een vervolg. De gelegenheid doet zich blijkbaar sneller voor dan verwacht en met plezier heb ik plaatsgenomen aan het klavier. Dikke regendroppels vallen al enkele uren in grote getale op en over mijn polderstulp. Goed getimed: ik had maar net de buiten-kerst-verlichting opgeborgen als de eerste vlaag het regenoffensief inzette. Het wordt volgens weerman Frank en zijn kompanen een stevig stormweekend. Springtij, neerslag in allerlei vormen en bovendien gaan ze boven onze hoofden ook nog eens warm en koud blazen. Heel hard blazen zelfs. We zijn verwittigd en zullen er rekening mee houden. Vandaag, morgen en zelfs overmorgen nog...

Hoe anders dan bij de aanloop naar de kerstdagen, toen deze triplette van Santa's ten huize Polo gemoedelijk maar ook heel keurig in de rij hun opwachting maakten bij kerstboom één. Hun zou het worst wezen, en de lichtjes werkten op de timer. Alles onder controle. Weet U, deze drie draag ik op aan mijn collega-plussers en ex-collega's van PITO waarmee ik gisteren weer fijne uren doorbracht tijdens de nieuwjaarsreceptie. Het zat een beetje verdoken in de aanhef van de vorige blogpost, maar het heeft mij meer geraakt dan ik ooit had kunnen vermoeden. Na vijf jaren pensioen mis ik het werk absoluut niet en zelfs het gemis aan dagdagelijkse omgang met de mensen van tafel één, de LO-collega's, de jongens en meisjes van het secretariaat en de poetsdames heb ik zonder veel problemen kunnen verwerken. Maar het oprechte gevoel dat er nog steeds is bij een weerzien zoals gisteren, dat doet mij wel iets. De verhalen over wie wat ondertussen heeft meegemaakt, hoe het gaat met de kinderen, de eigen gezondheid, hoe hard de ene nog steeds moet knokken in een poging om de kanker te overwinnen terwijl een ander door het oog van de naald, en zijn geluk niet op kan. Een nieuwe heup, de zoektocht naar een andere woonplaats, een herstelperiode na een of andere ingreep. Iedereen heeft zijn of haar verhaal en net daardoor voelen de knuffels nog warmer aan, is de ontmoeting nog intenser en groeit er een verbondenheid die er vroeger niet leek te zijn. Strange... Ook zij die nog aan de slag zijn, zij die het dichtst bij mijn generatie aanleunen, en met veel goeie moed de gevolgen van de zoveelste onderwijshervorming blijven trotseren. Ze doen hun best, maar het wordt moeilijker. De spelregels zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. Minder plezant dan vroeger, en zelfs wie nooit enige krimp wilde geven geeft nu signalen dat het 'moeten' zo zwaar begint te worden. Voor hen zijn deze chocolade bollebozen...

Hopelijk hebben we er allemaal wat aan en kunnen we met de morele steun van deze drie kabouters ook onze rug weer rechten en zwaaien met het handje. Om met wat extra veerkracht het pad van 2017 in te slaan en daar onze sporen na te laten. Net als de streepjeskat van de buren wanneer ze door de eerste sneeuw over ons terras kwam gelopen. Niet in het voetspoor van, maar een eigen pad bewandelt. Een droom? Misschien wel, maar dan één waarvan ik hoop U en ik tenminste een stukje kan realiseren. Zou mooi zijn, toch?!
Ik hoop het van harte en dat ieder voor zich de nodige smiles kan opbrengen wanneer de kansen keren of er weer eens tegenwind opsteekt. Als 'life' nog steeds 'a box of chocolates' is, de heer des huizes bij hoge regelmaat langs kerstboom één passeert, zijn drang naar het zoete niet kan bedwingen en 'you never know what you're gonna get'... dan moet ook de laatste van de chocolade Mohikanen het loodje leggen. Maar niet zonder een brede 'smile'. Zodat ik toch weer bij m'n favoriete lijfspreuk terecht kom: "We kunnen niet alles hebben en al helemaal niet alles tegelijk", maar denk eraan: "Carpe that fucking Diem!!"