De winter is blijkbaar net iets echter in het land dan we nog voor mogelijk hadden gehouden. Op de ene plek koud en droog, en elders pakken sneeuw. Blijkbaar juist verdeeld: droogte in de lage landen terwijl ze in de Hoge Venen genieten van een flinke dosis skiplezier. Bij de enen voor de leute en de ontspanning, bij enkele andere om den brode. Skiverhuur en langlauf-uitbaters varen er deze keer wel bij. Hoeveel jaren is dat weer geleden? En hoe zit het met heer Polo? 't Is wederom even stil geweest, maar dat zat misschien al in de staart van de vorige bijdrage. Alle gekheid op het U wel gekende stokje: na enkele dagen van scribentiaanse windstilte werd ik toch nog bedolven onder een lawine van blogwaardige voorvallen die op hun beurt dan weer allemaal op een of andere manier met mister Murphy te maken hadden. Materiaal zat dus om snel nog een schrijfsel te brouwen.
Om te beginnen ben ik 'hem' deze keer mogelijks echt kwijtgespeeld. Al vele malen heb ik vroeger wel eens het halve huis plat gelopen om mijn leesbril te zoeken, en even zovele keren heb ik hem toen na min of meer lange tijd teruggevonden. Niet deze keer, zo lijkt. Was het nu maandag of dinsdag dat ik mij meen te herinneren 'hem' voor het laatst te hebben gebruikt? Was het bij een of andere klus, tijdens het lezen van de krant of had ik 'hem' meegenomen buitenshuis en ben ik 'hem' irgendwo vergessen? Omdat bij vorige gelegenheden tot heden nog aan toe steeds een happy end mijn deel was maakte ik mij aanvankelijk nog niet teveel zorgen. Nu, vijf dagen later, begint het zo stilaan op een zorgwekkende verdwijning te lijken. "Iemand mijn brilletje gezien?" Het is niet wat je noemt een topmodel, het heeft zelfs niet veel om het lijf, maar het staat mij wel als gegoten op de licht gehavende neus en helpt me prima bij het ontwarren van de meest schots-en-scheve krabbels die mij worden voorgelegd. Voorlopig nog geen nieuws. Wie alsnog een tip kan leveren die tot het wedervinden van dit kleinnood leidt wil ik rijkelijk belonen en van de allerwarmste knuffels voorzien. 
Mocht dit verhaal alsnog op een sisser uitlopen, omdat er van dit brilletje geen spoor meer te bekennen valt, dan heb ik alleszins één troost: het laatste boek dat ik volledig bij middel van deze twee leesglazen tot mij heb genomen is het verhaal van de tussentijdse honkbalescapade door His Airness Michael Jordan. REBOUND (The Odyssey of Michael Jordan) van Bob Greene. Een flinke portie levensverhaal van een topsporter 'hors catégorie'. Geen topproza, wel een beklijvend verslag van een bijzondere periode van afscheid en twijfel, van zoeken en doorzetten, van aanvaarden en plaatsen. De confrontatie aangaan met jezelf, om na het hoogste niveau in die ene discipline de uitdaging te zoeken in die andere waar je weet dat het niet vanzelf zal gaan. Hier kon hij niet teren op zijn talent en ging hij keihard werken. Misschien wel tegen beter weten in... Om tenslotte terug te keren bij het basketbal en een volgende kampioenschapsring. Troostrijke gedachte, ook voor mij en zeker in deze situatie. Nice... 
Een bril verloren, een boek gelezen, en... een schoentje gevonden. Ook sinds meerdere dagen, misschien wel evenlang als ik mijn brilletje mis, staat er op onze postbus een kinderschoen te staan. Een botinneke, zoals ze hier en op nog andere plaatsen in het land plegen te zeggen. Zo goed als nieuw. Maat 21. Gevonden op het voetpad voor de oprit. Geen kat die er naar omkijkt. Allicht, het is geen poezemaat. Misschien van wandelaars die, nadat ze de Hobokense Polder op hun bucketlist hebben afgevinkt, nooit meer terugkeren naar deze plek. Denk toch dat het nog een hele tijd op die bus gaat blijven staan. Het is trouwens een winterbottineke, dat kan tegen het vriesweer en de koude. Men zegge het voort: kinderschoen gevonden, leesbril gezocht! En Michael Jordan? Die is en blijft de strafste van allemaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten