Van oud op nieuw... Opnieuw!!

Naar jarenlange gewoonte, zolang als deze blog en zijn voorganger oud zijn, is ook nu weer op de laatste dag van het lopende jaar de laatste foto van mijn allerindividueelste voorkeurlijst gepost. Noem het een vaste geplogenheid, een traditie, ja zelfs een verslaving van Uw verslaggever ter plaatse: net zoals de boom hoort bij de stal, de brief bij het nieuwe jaar, de 1000 Klassiekers bij de Klara Top 100 en de even zovele Belgen op één, de tv-jaaroverzichten bij de fotobijlagen van Knack en De Standaard, zo hoort de FOTO TOP12-2016 bij de laatste twee weken van het gelijknamige jaar. U hebt er met velen naar gekeken. Dank voor de appreciaties en commentaren/reacties. Dit geeft de ouwe weer moed en doet al denken aan een editie 2017. Maar eerst geduld, want tussen droom en daad... Niet dat er dramatische dingen op til zijn, daar heb ik tenminste nog geen weet van, maar het vel van de beer dient niet aan de man gebracht te worden alvorens hij - de beer! - geschoten is. Waarvan akte.

Dus eerst met z'n allen nog even draaien aan het laatste blokje van de teller en dan morgen hopelijk gezond weer op om er vanaf dan al even hopelijk een nieuw en beter jaar van te maken. Laat mij het voorgaande even buiten al te rationele beschouwingen houden, dan maak ik van de gelegenheid gebruik om U een mooi uiteinde van het op zijn allerlaatste been hinkende jaar toe te wensen en  een mooi begin van het kersverse nieuwe dat voor de deur staat. Met voorspoed en gezondheid. Cheers !!!

FOTO TOP12 - #01 2016

The birds they sang at the break of day. Start again, I heard them say. Don't dwell on what has passed away or what is yet to be. Yeah the wars they will be fought again. The holy dove she will be caught again. Bought and sold and bought again. The dove is never free. Ring the bells that still can ring. Forget your perfect offering. There is a crack, a crack in everything. That's how the light gets in... L.C.  Anthem  Het leven zoals het leven is. Uitgekristalliseerd, gefileerd en fijntjes opgediend in vijf poëtische lijntjes?

een steen door het raam
laat licht en lucht naar binnen
maakt gedachten vrij

#CITADEL'ARTE 2016 - DIEST (BE)  -  MP

FOTO TOP12 - #02 2016

Het einde komt in zicht. Nog twee bochten, nog 17 treden. Deze foto overbrugt een lange tijdsspanne in mijn leven.  In 1963-'64 zat ik op 't College in de zesde. Elke zaterdagochtend nog een laatste les Latijn. Met enkele mondelinge overhoringen. Als die goed waren las klastitularis Piet VdB-CssR, voor uit een of andere Father Brown van G.K. Chesterton : De Wenteltrap. In 2016 zag ik dit exemplaar in het Waterloo-memorial. Geen Napoleon noch Wellington, zelfs geen leeuw op de foto. Wel een wenteltrap...

stijgen of dalen

en niet rond de pot draaien

geef mij maar een hand

#MEMORIAL 1815 - WATERLOO (BE)  -  MP

FOTO TOP12 - #03 2016

Toen ik deze opname maakte en daarna ook selecteerde dacht ik in geen honderd jaar aan wat nu volgt, en toch: "Men zegt van liefde dat ze zacht is als een lief en teder woord. Men zegt van liefde dat ze hard is en zo vaak het geluk vermoordt. Men noemt haar hunker en verlangen. Men noemt haar redder in nood. Ik zeg dat liefde als een bloem is waarop de zon haar stralen strooit. Ze is het hart zo bang en breekbaar, zo wankel en zo broos. Ze is de droom, bang voor 't ontwaken...  De Roos,  Ann Christy 

zoveelste poging
om licht en kleur te vangen
midden in de roos

#LAATSTE ROOS - VOORTUIN  -  MP

FOTO TOP12 - #04 2016

Het 'wat, hoe en waarom' van wat we vandaag vieren/herdenken zou een finalevraag kunnen zijn voor de Slimste Mens. "We zoeken vijf antwoorden, vijf trefwoorden. Wat weet U over Onnozele Kinderen?" En dan Gilles Van Bouwel, aka De Mol: "massa kindermoord - Herodes de Grote - Bethlehem - "onschuldige" kinderen - jongetjes - 28 december ... "  Alles goed. Geen mens die daarvan wakker ligt, maar alleen een echte 'slimste' die dat zo snel kan vinden en opdreunen. Klik hier voor nog meer info...

met Omer op stap
de schaapjes op het droge 
mijn Duvel ontrouw...
#OMER HEEFT SCHAAPJES OP HET DROGE - HOBOKEN  (BE)  -  MP

FOTO TOP12 - #05 2016

Trek je schoenen aan, jongen asjeblief, trek je schoenen aan. Hoezo, je bent te moe? Je moet nu echt naar buiten toe. Kijk eens naar de wereld die daar wacht. Trek je schoenen aan, je kan janken wat je wil, maar trek je schoenen aan, janken maakt geen verschil. Sta op en draai een plaat, maai het gras, neem een bad, lees een boek. Koop desnoods een beefsteak of een halve kilo gehakt bij de slager om de hoek, maar jongen trek je schoenen aan. Waar is die vent naartoe, die vent die met zijn ogen toe...

middeleeuws water

met trapgevels en balkons

stilte uitgelicht

#GRASLEI - GENT  -  MP

FOTO TOP12 - #06 2016

Vroeger was het vandaag steevast familiebijeenkomst: voor Kerstmis en daarbovenop om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Nu vindt dat feestje elders plaats. Hoe dan ook: een gelukkige 91ste moeke! Ik ken nog meer tweede kerstdag-kinderen, zelfs één die al 65 jaren lang probeert om die dag te laat in te halen door met de naam Noël door het leven te gaan. Happy birthday, vriend!! Het ga je goed, ook in 2017. Dat staat vanaf nu in de picture, want met deze druppel zou 2016 weleens kunnen overlopen...

spaarzame botten

op een winterkale boom

met één druppel dauw

#WINTERDAUWDRUPPEL - POLDER  -  MP

FOTO TOP12 - #07 2016

Mag ik U, zoals wij dat vroeger in een traditioneel christelijk gezin op de boerenbuiten deden, nog een Zalig Kerstfeest wensen? Met hoofdletters, ja. Uit respect voor de plaats die deze festiviteit in de   religieuze herdenkingswereld innam. Vergis U niet, ook toen bestond reeds het onderscheid des persoons en werd U dus door niet-kerkelijken heel consequent een Vrolijke Kerst toegewenst: even welgemeend en óók met hoofdletters. De kerststal? Daar werd niet moeilijk over gedaan, door niemand...

Habent omnes uolucres                        Hebban olla uogala                                                  Alle vogels

nidos inceptos                                       nestas hagunnan                               zijn aan nesten begonnen,

nisi ego et tu.                                       hinase hic anda thu                                           behalve ik en jij.

Quid expectamus nunc.                     uuat unbidan uue nu                            Waar wachten wij nu op?

#KOEKOEKSNEST - NIEUWVLIET (NL)  -  MP

FOTO TOP12 - #08 2016

Het viel me moeilijk om bij het afscheid van Leonard Cohen de juiste toon te treffen. De rekening moest kloppen, de puzzel zou passen. En toen was er de FOTO TOP12-selectie met dit op de achtergrond...

I did my best, it wasn't much. I couldn't feel, so I learned to touch. I've told the truth, I didn't come to fool you. And even though it all went wrong I'll stand before the Lord of Song with nothing on my tongue but Hallelujah!  Pentatonix-interpretatie: de tekst, de muziek, de video en doe er dan deze foto maar bij....

met mijn rug naar zee

sta ik oog in oog met haar
haren in de wind
#BEELDEN AAN ZEE - SCHEVENINGEN (NL)  -  MP

TOP TOP12 - #09 2016

Hevige smog houdt China in zijn greep. Code rood door smog. China gebukt onder dikke laag smog. Pollutie in China. Scholen gesloten en vliegtuigen aan de grond. China overschrijdt 30 keer de WHO-norm voor fijnstof. En toch: New Delhi, waar de smog nog erger is dan in Peking! Tussen bedreigde maar tegelijk ook druk bezochte kerstmarkten, foute en/of voortvluchtige verdachten toch  aandacht voor die andere dreiging: de milieuverontreiniging. Vieze boel, en dus vraag ik: "What happened in Salamanca?" 

torens in de mist
kan niet altijd zomer zijn

grijzigheid is troef

#DE NIEUWE KATHEDRAAL - SALAMANCA (ES) -  MP

FOTO TOP12 - #10 2016

Vorige week was er veel heisa omtrent de waanzinnig hoge weddes, premies en vergoedingen van onze en andere voetbalcoryfeeën. Rode Duivels verdienen heel grof geld, vooral in het buitenland. Veel is in deze blijkbaar belachelijk veel. Hoe men het ook draait of keert, zelfs heer Polo kreeg er het zuur van in de maag en voelde enkel en alleen groot onbegrip. In een bericht van Francois De Winter las ik over Johan Sanctorum. Dat heeft mij uit m'n onwetendheid gehaald. 'Opium voor' en 'brood en spelen'...

met spaans lenteweer

onder moeders paraplu

regen, wind en kou
#ROMEINSE BRUG - CORDOBA (ES)  -  MP

FOTO TOP12 - #11 2016

Op 21 december komt de zon op om 8u42 en gaat ze onder om 16u39. Het is dan ook effectief de kortste dag van 2016. De zon is vandaag het minst zichtbaar en om 18u11 begint de astronomische winter. Het is echter wel zo dat op 30 december de zonsopgang het laatst is, namelijk 8u45 en zonsondergang is op 12 december het vroegst: 16u37. Wie alles nog eens tot in de puntjes wil uitvlooien kan hier terecht. Let wel: over een half jaar doen we precies hetzelfde, maar dan weer voor de langste...

voor eeuwige rust

tussen bergen en wolken

een kruis erover

#BRIANCONNET - ALPES MARITIMES (FR)  -  MP

FOTO TOP12 - #12 2016

Om te beginnen en onder druk van de ultieme ontwikkelingen binnen de Europese 'samen'leving een reeks breaking news-quotes van gisteravond:  Vrachtwagen rijdt in op kerstmarkt in Berlijn // Negen doden in Berlijn - verdachte opgepakt // Ravage aan de Breitscheidplatz // Waar iedereen voor vreesde is dan toch weer uitgekomen // Russische ambassadeur in Ankara doodgeschoten // Vergeet Aleppo niet // Propaganda van dode IS-kopman blijft 'lone wolves' beïnvloeden // Toch geen kerstboom zonder stal...??

op zoek naar de vos
in een vroege ochtendzon

of bij volle maan

#WANDELING VAN HET JAAR - HOBOKEN (BE)  -  MP

Op naar het einde: "Voorwaarts Mars..."

Deze komt iets te laat, maar kan er nog net tussenin: een lezenswaardig Marsnummer hetwelk U bij het einde van dit jaar 'nog even' aan het denken kan zetten. Nog even, want morgen begint 'ónze' lijst van 2016: de FOTO TOP12. Voor alle duidelijkheid: de link op Facebook blijft bestaan en daar zal elke dag de betreffende foto ook te zien zijn. Wil U de bijhorende poging tot haiku lezen dan moet U wel even klikken om effectief op de blog te komen kijken. Zoals U al gewoon bent te doen om de hele tekstgewrochten tot U te nemen. U kan ook het blogadres zelf bij Uw favorieten plaatsen, en dan mist U gegarandeerd niks van deze unieke collectie. Alles staat klaar in de planning, de meest subjectieve keuzes zijn door schrijver dezes zelf gemaakt en worden U dus vanaf morgen twaalf keer op rij door de strot geduwd. Slikken of verzuipen. Spuiten is deze keer geen optie. Eén nieuwigheid dit jaar: ná de titel en vóór de foto&haiku pleeg ik elke dag een kort stukje tekst over wat mij alsnog bezighoudt. Gedisciplineerd als ik ben, maar U mij misschien nog niet kent, wil ik in de aanloop naar de feestdagen en bijhorende exhibities niet teveel beslag leggen op Uw kostbare pre-party-tijd. De aanhef zal echt nooit langer zijn dan exact vijf regels. Af of niet af? Dan maar in heuse jaren '60-cinema-stijl met een "open einde"...

Klein geluk, beetje doemdenken en opluchting...

Dit laatste 'Sintje' heeft het hier ook moeten bekopen. De snoepdrift was sterker dan mezelf.  Zoals U ziet is het beste eraf, wat niet wegneemt dat daar toch nog mee gelachen wordt.  Lang leve de smiley-mokken! Een mens moet zo af en toe zijn zinnen weten te verzetten, en zoals mij steeds werd voorgehouden blijkt 'geluk' inderdaad in de kleine dingen te zitten. Hiermee wil ik mijn bijdrage over een wereld in oorlog niet minimaliseren, maar 'dit' maakt de boel tussentijds wel veel dragelijker. Of ook, en dus veel sneller en toepasselijker dan voorheen gedacht en nog eerder gezegd: 

Time is simply how you live your life... 

En dus bezocht ik gisteren, voor het eerst sinds veel te lang, nog eens onze vertrouwde sauna. Met de glimlach. Tussen de hete beurten door had ik eindelijk ook de gelegenheid om het 'MARS'-nummer van National Geografic te lezen. Futuristische denkpatronen over extramondiale migratie. In het licht van de recente evolutie en bij wat er rest van onze 'samen'leving zijn zulke expedities misschien dichterbij en minder te vermijden dan we wel denken.  Met SpaceX en Elon Musk, die van de Tesla ja!! op weg naar de rode planeet.  Na het lezen van In het Oog van de Storm kan dat er nog maar bij. Uit handen van mijn maatje Swa, met de lovende insinuatie dat ik zoiets zeker wel zou weten te appreciëren en dus tot het einde zou uitlezen. Dát heeft moeite gekost, maar het loonde ook. Niet zo'n hoopgevende lectuur, wel iets wat aan de ribben blijft kleven. Heb er weer heel wat bij opgestoken, en dat alles tegen de achtergrond van klimatologische schommelingen door vele vele eeuwen heen: de out of Africa-move, tot twee keer toe, de rush van de Hunnen, de expansiedrang van Romeinen en Visigoten, de expedities van de Noormannen, de teloorgang van de Maya's, de barre tijden die we kennen als donkere middeleeuwen maar ook dat het tijdens de Gouden Eeuw héél lang héél slecht weer is geweest. En dat we de dag van vandaag op ons planeetje niks anders meemaken dan wat er al zo dikwijls aan de hand is geweest: de grillen van de kosmos, bevliegingen van het universum, de mallotige  luimen van de schepping. En dan maar denken dat we daartegen gewapend zijn. Het gaat nog even duren, en goed ziet het er inderdaad niet uit, maar of 'de mens' daar iets tegenin kan brengen? Ik denk het niet... 

Dan maar een "van Straaten" om af te sluiten? Of toch maar  niet? Wat heeft U er voor over?

Memoires? Voor het nageslacht? Die hebben aan deze MMMP-blog al een veel te vette kluif. Bovendien weet U allen dat overdaad schaadt!

Het goede nieuws dan maar: nog twee keer slapen en de enige echte FOTO TOP12 - 2016 komt er aan.  Niet voor niets een "Jaar van de Aap". Bent U daar dan wél klaar voor ??

Inderdaad, ja: nog twee keer slapen...

Time is simply how you live your life...

Een "iconisch" NBA-reporter, een passionele professional met een warm hart, de man van de sideline-interviews, de kerel met de meest extravagante outfits rond de Amerikaanse basketbalvelden is niet meer. De kleurrijke Craig Sager heeft de strijd gestreden en moest uiteindelijk in leukemie zijn meerdere erkennen. Onvoorstelbaar dapper bleef hij zijn ding doen. Het raakt me steeds net iets meer als mensen uit '51 het loodje moeten leggen. Ik die ervan overtuigd was dat in de loop van dat jaar enkel onsterfelijken op de wereld zijn gezet. Dan toch niet? Maar dus wel heel positieve mensen, met een blije wil om te leven en die hun verblijf op deze aardkloot zo aangenaam én zinvol mogelijk trachten in te vullen. Voor zichzelf en voor iedereen die hun pad kruist. Zo ook Craig Sager. Het verhaal kan nog veel langer gemaakt worden, maar U en ik hebben zeer zeker meer aan enkele van zijn inspirerende woorden en aan deze NBA-Tribute-Video...

"Time is something that cannot be bought, it cannot be wagered with God. 

And it is not in endless supply. Time is simply how you live your life..."

CRAIG SAGER      1951 - 2016

Geen woorden voor...

Aleppo   -   december 2016

Geen woorden maar daden, en tekeningskes...

Een hele week lang hebben we op radio 1 Belgische muziek gehoord, de keuze van de luisteraars. Aftellen vanaf maandag, dwars door alle programma's heen. Met nummers 543 en 311 die gestegen waren en 667 hetwelk dan weer 30 plaatsen gezakt was, en nog zoveel anderen die klommen of  daalden op de populariteitsladder. Om eergisteren zaterdag finaal uit te monden in een zoveelste 100 op 1. Van 9 uur 's ochtends tot iets voor 6 in den avond: 99 mooie nummers van eigen bodem die stuk voor stuk in extenso ten gehore werden gebracht. Een fijne dag voor wie, zoals Uw schrijvende dienaar Polo, het brede scala van de Belgische pop- en luistermuziek weet te pruimen. En dan komt het hoogtepunt: na jaren variaties op eenzelfde podium waarbij Mia, Ne me quitte pas en Twee meisjes de drie beschikbare plaatsen op het ereschavot onder elkaar verdeelden is er nu sprake van een omwenteling. Geruchten doen de ronde, en op de sociale media worden boude voorspellingen gedaan die de heilige 'muziekmanagement' huisjes in ons lage landje doen trillen op hun grondvesten. Er is een nieuwkomer, en wat voor een: het bijna vergeten Ploegsteert van Wannes Cappelle en zijn Zesde Metaal. Schitterend nummer, heb ik altijd héél geir'n g'hat... Toen ik het voor 't eerst hoorde sloegen haat-liefde gevoelens die er soms heersten bij het aanhoren van onverstaanbaar West-Vlaams gebrabbel definitief om in een warm sentiment van begrijpen en empathie. Deze jongen raakt mij diep in het hart. Al helemaal omdat hij er met deze song in slaagt mijn diepgewortelde antipathie voor van drugs en dope verdachte topsporters te temperen. 

Mijn respect voor dit nummer en zijn uitvoerder worden blijkbaar niet gedeeld door de programmamakers van onze nationale zender. Vóór het lied ten einde is wordt het weggemengd en uitgefaded om plaats te maken voor reclame. Tijdens de hoogmis van de Belgische muziek, notabene. Op een openbare omroep wordt de absolute climax opgeofferd aan de sponsorgelden: Pearl, Luminus, Topics en Esso dicteren de wet. Dan mogen Ayco Duyster en Evert Venema zich achteraf in de kranteninterviews nog in duizend bochten wringen om wierook en lof te zwaaien, het ware respect diende betoond tijdens het programma zelf en middels een onverkorte weergave van het complete lied.   Tot en met de laatste noot. Geen woorden maar daden. En dus benevens Hautekiet ook in deze: "foute boel" , daar bij de vrt... 

"En de tekeningskes dan?" hoor ik U zeer terecht opperen. Wel, die komen al vele jaren van Peter van Straaten. In een ver verleden stak hij de Hollands-Belgische grens over en gaf ons om te beginnen zijn eigen inkijk op de generatiekloof met 'Vader & Zoon'. Vanaf de vroege jaren '70 publiceerde Humo zijn pentekeningen met die zo herkenbare arceringen. Later scoorde hij mogelijks nog hoger met de "Doe ik het goed"-serie. Met weinig woorden, maar wel steeds mét... en een zeer rake situatieschets: altijd prijs, en zonder uitzondering jaar na jaar bij m'n favorieten. Ik zou er deze keer voor de verandering een VdS TOP 12 van kunnen maken om het jaar af te sluiten. Maar 12 is is niet genoeg: ik wil een heuse longlist aanleggen en die bewaren op mijn computer, en op de externe harde schijf, en in de Cloud en Dropbox... zozeer is dat de moeite waard. Hoewel hij wist dat zijn einde zo nabij was werkte hij toch nog een nieuwe scheur-ZEUR-kalender af. Zijn laatste dus, voor 2017, met een boodschap zoals alleen Peter van Straaten die kon verzinnen: "Ja, je moet altijd vooruitkijken." Die wil ik zeker hebben. Bij Bol.com kan hij al niet meer besteld noch geleverd worden: uitverkocht. Dan maar gereserveerd bij StandaardBoekhandel. Is gebeurd! Morgen ophalen en zuinig bewaren. Of beter: twee halen, één om te scheuren en daarbij te zeuren en/of te bescheuren van het lachen en dan nog een om te bewaren. Geen woorden maar daden: ik kies er ééntje uit om op deze blog afscheid te nemen in schoonheid. Eén over falende communicatie op kantoor, in de liefde, in de liefde op kantoor, de relatie binnen of buiten het gezin, de generaties, iets erotisch, een simpel "Doe ik het goed, schat...?" of toch deze 'Vluchtelingen' waarmee hij pas nog de Inktspotprijs 2016 kreeg voor de beste politieke spotprent van het jaar? Ja dus: één tekeningske dat zoveel samenvat...

Licht in donkere tijden...

Dank voor de vele aanmoedigingen, de schouderklopjes, de warme blijken van medeleven en de empatische ondersteuning na wat ik een amechtige decemberopening zou willen noemen. Wat zat ik me daar toch weer te beklagen? Doe toch normaal man. Het gaat hier over niets meer dan de periodieke schrijfkramp van een amateuristisch bloggertje. Zoiets heb je toch al eerder meegemaakt, en wees gerust: dat gaat voorbij. Bovendien was daar de volgende dag al een schitterende ochtendzon die zo'n fenomenale lichtpatronen op onze raampartijen dropte dat er voor donkere gedachten geen plaats meer was. De pracht en de praal die ik bij het nuttigen van mijn ochtendsapje mocht aanschouwen was deze foto meer dan waard. Geniet U even mee...

Er stonden die dag nog 'helden' in de picture, of wat dacht U van deze 'drie Sintjes'? Hemelse creaturen die na een zwaar gecontesteerde passage van de grote kindervriend op het keukenaanrecht waren achtergebleven. Mooi toch?! En als er die dag iemand een vinger mocht opsteken, dan zeker deze drie: "Wat lezen wij in het grote     Pietenboek? Heer Polo blogt in slow-motion? Gij moogt gerust een tandje bijsteken, jongen..."  En dan gaan er drie vingertjes de hoogte in: "Let op, blijf je best doen Polo. Dan krijg je ook volgend jaar weer lekkers..."

Een mens zou voor minder zijn wandelschoenen aantrekken. De camera in de hand en op stap in de polder. Frisse lucht, batterijen opladen. Het weer is prima, de lucht niet alleen fris maar ook helderblauw. En dan loop je gratis en voor niks op zo'n parel van een uitzicht. Waar halen ze die kleuren toch vandaan? Van de zon. En zonder filter of bewerking, alleen in digitale nullen en ééntjes gecapteerd.

De volgende dag heb ik een afspraak met twee heren van stand: Nonkel Fons en Ome Wies. Trouwe lezers en lezeressen weten vast wel over wie het hier gaat. Twee Pito-collega's uit vervlogen jaren met wie ik af en toe, maar veel te weinig, contact probeer te onderhouden. Deze keer was het, tot ons aller grote vreugde, eindelijk nog eens gelukt. Bij de voorbereiding van het dubbelportret heb ik om een voor de hand liggende reden wel beroep gedaan op de verouderingsfilter, hoewel... "Two old men in d'haai" en een heel klein beetje "Out of Africa" uit de ijstijd... 

Neen, de Kalmthoutse heide, daar was het te doen. De laatste prent in het voorlopige rijtje is dan weer zo puur als ze maar zijn kan: tussen bos en duin en over woekerende grassen strooit een lage zon haar laatste stralen uit. En ook hier weer in de ban van het licht. Hoe donkerder de dagen, hoe beter het schaarse licht tot zijn recht komt. Nadat de nautische schemering was ingevallen zijn we samen met onze vrouwen aan tafel geschoven in het Strijboshof. Een eerlijk avondmaal met een heerlijke babbel over licht in donkere tijden...

Moeizaam...

Oef... november zit erop. Ik heb de elfde maand voor de 65ste keer achter de rug. Tussen licht en steeds meer donker, soms wind en buien, maar ook met koude luchten en veel zon. Af en toe een zweem van twijfel, maar vooral veel goede moed. Geen toepasselijker gedicht daarbij dan dit herfstelijk rondeel van bert deben. De meester-dichter die  ooit zijn oog liet vallen op enkele foto's van Uw bloggende portrettentrekker en daar een verzekken aan wijdde.  Ondertussen hebben wij ons een quasi onhaalbare uitdaging op de hals gehaald: gaan we mekaar nog in levende lijve ontmoeten alvorens de huidige jaargang ten einde loopt? Nu we allebei november, de slacht-, bloed- en/of nevelmaand heelhuids hebben overleefd. Waarom niet?? Datzelfde november was er eentje dat kon tellen: bezoekersrecord "MMMP" van oktober ging afgelopen maand nogmaals voor de bijl. Nooit gedacht dat er misschien 5000 clicks per maand konden binnenkomen. We zien wel. Als de mathematica standhoudt dan volgt na 4000 en 4500 ....

Maar december trekt zich traag op gang, en het kost mij heel wat moeite om weer aan de blogslag te gaan. Heb zo'n flauw vermoeden dat tijdens het voorbije weekend heel wat Marco Polo-adepten op hun honger zijn gebleven. Waarvoor mijn excuses. Heer Polo zelf genoot dan weer met volle teugen van zijn laatste internetaankoop: de mahabis-sloefkes die zo menig FB-vriend de ogen uitstaken. Ik heb ze gekocht en geniet ervan bij een gezellig, edoch ecologisch blijkbaar onverantwoord haardvuur. Toch waren er nog onderwerpen die het vermelden waard zijn: voor mijn part mag Pärt verder blijven doorstoten in die Klara Top 100. Nog één te gaan, en dan staat hij ook echt op één. Hij heeft hier trouwens wat losgemaakt. Veel gespeeld op Spotify, hele video-series op Youtube, herbeluistersessies van de absolute KlaraTop en constant op zoek naar de betere klassieke radiozenders. Mijn voorkeur gaat hierbij uit naar npo Radio4, de nederlandse klassieke radio-omroep met een absoluut minimum aan loos geleuter en veel muziek om oeverloos van te genieten, meer niet.
Wat dat genieten betreft vielen er recentelijk nog wel enkele toppers aan te stippen. We zetten het weekend in met een avondje Arenberg, zoals het hoort: Kommilfoo. Inclusief een try-out in Boom duidt de teller na Amsterdam en twee keer Antwerpen nu mijn vierde Schoft aan. Blijft beklijvend. Ik ben nog steeds in de ban en helemaal verk(n)ocht. Raf en Mich... da's absolute klasse!
Een minpunt was dan weer de afsluiter van het weekend: de basketbal'topper' Gembo - Waregem in Topdivision1, waarvan ik de uitslag ...-... liever niet in cijfers wens uit te drukken. Hou het bij een pijnlijke nederlaag, de wet van de sterkste, een harde les. En dat het veel te moeizaam ging. Nochtans was aan die kant middels een mosselfeest de tussenweekse periode goed ingezet. Lekker gesmuld in tof gezelschap, met een smakelijk drankje toe. Maar ook hier lijkt een te trekken les voor de hand te liggen: "Men moet geen mosselen roepen, voor zij aan de kaai zijn." Met dank aan tante Kaat...

De knallers van het weekend...

Hoewel we alweer volop midweeks leven, en de eerste winterkou over ons heen gekregen hebben, wil ik U nog melden dat er een weekend vol prachtige ontdekkingen achter mij ligt. Ik zet ze even op een rijtje. Een kort edoch zeer waardevol rijtje. Het begon zaterdag met een uitstap naar het Leuvense Museum M. Op zoek naar Utopia. Met kaartjes voor een geleid groepsbezoek. Waar die zwaar gecrashte maar ondertussen weer redelijk herstelde Cera-aandelen van coöperatieve aard nog goed voor zijn. Wij dus op weg, met op de autoradio de Klara Top 100. Ook daar doen ze mee aan de lijstjes-najaarshype. Zeer genietbaar trouwens, net als het bezoek aan het museum. Het startte allemaal wat warrig, we misten een eerste uitleg,  maar met ons gekend doorzettingsvermogen maakten we een vloeiende inhaalbeweging en werd het steeds beter. Boeiende uitleg en spannende verhalen bij prachtige schilderijen, tapijten, beeldhouwwerken en postuurkes, miniaturen en eerste-druk-exemplaren, gebruiks-, studie- en wetenschapsmaterialen. Mooi en hoe langer ik erover nadenk, hoe beter ik het nog ga vinden. Merci Thomas, in Uw geval geen "less is more", en al evenmin een "more is less". Hopelijk is er "more to come": meer van dat, zo'n tentoonstelling smaakt naar nog veel more. 

En dan opnieuw de auto in en terug naar Watermaal-Bosvoorde. Naar de ISB, International School of Brussels. "Wat had hij daar verloren?" hoor ik U denken. Niks verloren, wel gaan delen in de warmte van de Belgische Special Olympics-familie. 'Ons klein' (op deze foto dan weer letterlijk te nemen tussen Thomas Van Den Spiegel en Kris Cuppens) loopt al enkele jaren mee als toegewijde vrijwilliger in het basketbal-compartiment van deze organisatie en weet haar enthousiasme ook op haar ouders over te dragen. Iedere keer een fantastische belevenis: wat een sfeer op en rond het terrein. En allemaal winners: deelnemers, coaches, vrijwilligers, begeleiders. Vraag het aan scheidsrechters die bij het Special Olympics en Unified gebeuren betrokken raakten: een heel toffe ervaring die je niet meer los laat. Aan het einde van een succesvolle tornooidag mocht Anke ook nog haar handtekening plaatsen onder een charter waarmee ze zich vanaf nu ook als Ambassadrice aan Special Olympics Belgium verbindt. Proficiat meid, knap werk!!!

De volgende dag lag heer Polo een half etmaal op apengapen. Zondag: Jos- en rustdag! Het was dan ook een flink uit de kluiten gewassen uil die ik na de middag heb geknapt. Net goed om mij weer helemaal op te laden en klaar te zijn voor eindelijk weer een uurtje op de homeo (voor de nieuwkomers: de hometrainer die alleen gebruikt wordt om tv en/of video te kijken!) Heer Polo is dus - in  meerdere schijven - nog eens begonnen aan Coppola's Godfather Trilogie. Na het lezen van Petra Reski's boek afgelopen zomer kijk ik totaal anders naar dit maffia-epos. Maar goed, daar gaat dit derde punt niet over. Wel over wat ik blijkbaar gemist had in de finale van die Klara Top 100. Voor deze jongen de absolute ontdekking van het weekend. Voor kenners zal het misschien geen verrassing geweest zijn, maar ik had nog nooit gehoord van Arvo Pärt, noch van zijn muziek. Nu wel natuurlijk, en ik ben helemaal verkocht.  Spiegel im Spiegel op nummer twee. Ongelofelijk mooie muziek waarmee ik een hele poos ga verder kunnen. Ik durf hier af en toe wel een aanbeveling geven, wel eens zeggen dat iets echt de moeite waard is, maar U hebt mij hier nog niet kunnen betrappen op het uiten van een verplichting. Bij deze de eerste uitzondering: op de blauwe "Spiegel im Spiegel"-link hierboven moet U absoluut een keer klikken. En dan moet U die muziek eens beluisteren, tot U nemen en savoureren. En laat me dan bij gelegenheid maar weten wat U ervan vindt...

Jos Dries: een fidele kerel....

Jos Dries   1930 - 2016

Deze minzame ex-collega had ik al een lange tijd niet meer gezien. Geleden van een of andere begrafenis van weer een andere collega. Daarvoor van een vergeten Pito-plussers moment of toch een nieuwjaarsreceptie. Nog verder terug in de tijd zie ik hem afscheid nemen bij zijn pensionering. Ergens voorin de jaren '90 van de vorige eeuw. Jos had geen grote speech klaar, was naar gewoonte 'weinig van zeg'. Hij zei goeiedag tegen de collega's, en bleef iets langer bij mij staan: "Voor jou heb ik iets meegebracht. Ge moogt het hebben, ik gebruik het toch niet meer..." Hij ging met een van zijn bekende supergrote handen in z'n vestzak en haalde er een klein blauw doosje uit. Een krijtdoosje van Pito, dat we ooit allemaal eens cadeau hadden gekregen van de directie. Ook de turnleraars, en daar had hij toen minzaam om gelachen. Terecht. "Hier da's voor u, misschien kunt ge er wel twee gebruiken" zei hij glimlachend. Altijd die vriendelijke lach. Daarmee had hij mij zo'n 15 jaar eerder al op mijn gemak weten te stellen toen ik klastitularis werd van een derde jaar landbouw en de ouders mee advies moest geven bij de studiekeuze van hun zoon, meisjes waren er toen nog niet op Pito. Ik die van geen landbouwen afwist. Jos gaf mij goede raad, had begrip voor de jonge Polo en stuurde vlotjes bij. Een voorbeeld van een mentor, de rust zelve en steeds aanspreekbaar. Een vriendelijke mens. Een monument...

Fidel Castro   1926 - 2016

Het moest er eens van komen. Ook de grote Fidel is niet meer. Hij en Jos staan uitsluitend om chronologische redenen samen vermeld in deze blog. Hoewel: twee monumenten, maar dan wel  - en gelukkig voor ons - om heel verschillende redenen. De Cubaanse revolutionair die, vanaf de staatsgreep in 1959 met broer Raúl en Che Guevara, alles bij elkaar zo'n vijftig jaar de grote baas was op 'zijn' Cuba heeft een totaal andere reputatie dan mijn grootmoedige gouwgenoot. Want niet te vergeten: Jos Dries stamt uit Essen, waar ook Uw nederige scribent het levenslicht zag. Terug naar Il Presidente, de man van de Varkensbaai, de rakettencrisis met de USA, de marathonspeech voor de VN, de koude oorlog. En de man van de dictatuur, de onderwerping en de armoede op de Caraïbische republiek. Ze hebben er 'hunne peere' mee gezien daar in de warme golf. Hij heeft veel minder voor- dan tegenstanders, laat dat duidelijk zijn. En zijn communisme gold net als bij andere potentaten enkel voor de massa, niet voor de elite. En zeker niet voor de eigen familie en entourage. Van Fidel kreeg ik nooit een hand, en ook geen krijtdoosje. Ik pikte wel een foto van Stephan Vanfleteren, een intrigerend straatbeeld uit Havana. Ongedateerd, maar misschien zijn het wel de Castro's: Fidel en Raúl 'op stap'.
In de enige auto met een nachtvergunning...

Nieuwe vlaggen dekken de oude lading...

Meevieren hoe iemand uit je naaste omgeving 40 gaat worden is op zich al een belevenis. Om te beginnen een heel weekend lang. Daarna als kers op de taart nog op en neer naar A'dam voor een verrassingsact als "mama en papa" op de verjaardag zelve heeft nog iets extra. Hij wist van niks, zij had het geregeld. Toppertje!! Werd een gezellige avond. Overnachting 'ten huize van' lag voor de hand. Relaxed ontbijten terwijl de jonkies al op het sportveld stonden. Het leven van gepensioneerde ouders... Van de gelegenheid gebruik gemaakt om eindelijk het vernieuwde Rijksmuseum te bezoeken. Midweekse voormiddag, laagseizoen, weinig volk, geen drukte. Uitgebreid genieten op een bankje bij de N8W8. Die Rembrandt toch, die kon er wat van. Hangen nog een hoop andere werken van hem. Zeer de moeite als U er de tijd voor kan nemen. En dan ging ik ook maar eens naar het derde, waar een aangepaste ruimte voorzien is voor 1950-2000 met de focus op Cobra. Zag daar voor het eerst dat De Vierkante Man van Karel Appel uit 1951 dateert. Dacht even dat ik in de spiegel keek, zo een gekke uit het spiegelpaleis van de Sinksenfoor. Die "51" doet het hem natuurlijk. En dan schiet mij iets te binnen: deze kan, zonder afbreuk te doen aan mijn leitmotiv, eindelijk op waardige wijze mijn Facebook-profielfoto vervangen. En zo geschiedde. Gisteravond, na een gezapige autorit huiswaarts, heb ik de stap gezet. Tot groot jolijt van menig 'vriend' aldaar. But I still "Keep the Faith". En dus ging ik verder op de  verjaardagsflow. Blij en dankbaar dat ik erbij was. Herinneringen opgehaald aan mijn eigen veertigste kantelpunt, dat maakt daar onvermijdelijk deel van uit en schudde iets wakker in mij. Da's verdorie 25 jaar geleden. Dat vierde ik dit jaar zelf toch. Mijn 65ste. Ook met vrienden en ook uitbundig. Heb er toen niet bij stilgestaan, maar het had ook mijn "40 + 25"ste kunnen geweest zijn. En dus mocht na de profielfoto vandaag ook de omslagfoto eraan geloven. Niet echt origineel, maar in al haar grijzigheid dekt deze vlag wel perfect de voorhanden zijnde lading...

HBD in Teuge...

Met een paar rustdagen na de vorige 'post' blijft er nog een kleine maand om te duimen. Als ik de vele reacties lees - waarvoor mijn dank - dan doe ik er misschien goed aan mij een ferme pot vaseline aan te schaffen. Zoals er massaal en enthousiast met opgestoken dikke duim-emoticons wordt gestrooid in de Facebook-commentaren! Krijg er voorwaar kippenvel van. Ik mag er niet aan denken wààr al die duimen een plekje gaan vinden. Vandaar en dus voor alle zekerheid: veel vaseline.  En vooral veel rusten: het duurt nog ruim vier weken. Ongeveer evenzo lang als we te gaan hebben tot de enige echte  FOTO TOP12 - 2016 van wal steekt. Bij ieder einde van de voorbije jaargangen kwam er telkens een ultieme reeks van 12 prenten aan bod. Zelf gekozen. En dat begon al in 2005. Het wordt dus de twaalfde reeks van twaalf. 144 zullen het er dan geweest zijn, als ik de aankomende serie tot een goed einde weet te brengen. Zoals ik het nu terug zie waren er vooral in het begin veel familie-, herinnerings- en bewerkte foto's bij. Pas later ging de aandacht meer naar de foto om de prent, de beeldtaal op zich of gewoon het visuele aanvoelen van de maker zelve. Enfin, we gaan er ons niet druk over maken. Er resten nog 29 dagen om op de achtergrond te sleutelen aan die finale twaalf. Ondertussen doe ik alhier en voor U allen 'zo gewoon mogelijk' verder...

Laat dat 'gewoon' nu juist de totaal verkeerde insteek zijn om U over het voorbije weekend te berichten. Het was er eentje om in te kaderen. Iedereen die erbij was weet wat hij of zij niet gemist heeft, en prent zich dit in alle dankbaarheid voor eeuwig en drie dagen in het geheugen. Polo Junior, aka The Braminator, Mister Brambilla of gewoonweg den Bram blies verzamelen in Teuge. Een mens wordt niet ieder jaar 40 en dus wilde hij een memorabel feest bouwen. Dat is het zeker geworden: de dichtste familie en de meest boezemige vrienden en vriendinnen mochten hun hartje eens goed komen ophalen in en om De Slaapfabriek.  Een droomlocatie gebouwd en ingericht met internationale uitstraling in hartje Gelderland. Details zijn er voor de deelnemers, en die blijven dan ook onder ons. Ik kan U wel met de hand op het Polo-hart verzekeren dat ik dit nog nooit heb meegemaakt en ook voor geen goud had willen missen. Merci Bram & Shanthi voor de fantastische organisatie, jullie hebben ons allemaal heel gelukkig gemaakt. Merci 'iedereen': Jan & Cora, Ranil, Markus, Anke, Hans & Kimberley, Dimitri & Noemi, Tillo & Lilly, Mo, Lat-Dior & Nynke, Pieter & Ellen, Dennis & Sofie, Frank & Bieke en niet te vergeten La Pola in hoogsteigen persoon. Bedankt voor de fijne gesprekken, de toffe wandeling, het gezellig samenzijn,  de dolle verkleedpartij, de spelletjes, de kwis, het samen koken, de ontspannen tafelmomenten, het hele weekend. Iets vergeten? Met volle teugen genoten in Teuge, en ja: "Gelukkige verjaardag Bram !!!"

Marco y Saturno...

't Zit erop. Mijn 25 beurten 'zonnebank' zijn achter de rug. Heb er gelukkig weer een positieve beleving van kunnen maken. Dat had, hoe kan het anders, ook met het weer te maken. Naar goede gewoonte, en zolang mijn ouwemannen-motoriek ertoe in staat is, maak ik mijn therapie-verplaatsingen met de fiets. Die zijn telkens vlot, en op een enkele keer na, ook droog verlopen. Dat geeft de burger moed, en dan kan zelfs een ferme plensbui tijdens de laatste heenrit - gisteren dus - geen roet in het eten gooien. Als ik deze met de grenzen van politieke incorrectheid flirtende uitspraak nog mag gebruiken? Tussentijds heb ik wel even bezoek gekregen van Montezuma. Die wilde, zoals steeds als hij zijn neus aan het anale venster steekt, uiteraard zijn gram halen. Ik neem aan dat het nu veeleer een gevolg was van een vleugje buikgriep dan dat het te maken had met de Saturnus-radiatie op mijn darmregio. Met de nodige doses Immodium en een handvol Enterol-capsules hebben we orde op zaken kunnen stellen, de agressor terug gedreven en de defecale toestand genormaliseerd. Geen reden dus om de dagdagelijkse routines te onderbreken. Dat dagdagelijkse mag U niet al te letterlijk nemen, ook ik niet als patiënt. Het gaat hierbij natuurlijk, en allicht onder vakbondsmatige druk, om werkdag-dagelijks: tijdens het weekend dus ook geen bedrijvigheid op Saturnus, en al helemaal niet op Mercurius. Ook niet tijdens de feestdagen. Voeg daarbij nog af en toe een onderhoudsbeurt van de machine - waar ik niks op aan te merken heb, wel integendeel: safety first - en dan kwam ik deze keer voor die 25 beurten op een totaal van 37 dagen. Da's dan twee op drie, zeker? Maar goed, no worries: zolang dat het rendement of de functionaliteit van de behandeling niet schaadt hoort U mij niet klagen. Blij dat het bestaat om 'ons' te helpen als we 'het' aan onze slikker hebben... En dus heb ik een pact gesloten. Staat stoer tegenwoordig en past perfect in de tijdsgeest: een stralingspact met de bemanning en de apparatuur van de Saturnus-unit in GZA - Sint Augustinus - Wilrijk. Dit was mijn derde optreden aldaar, en zoiets schept een band. 2010 'klein bekken' 33 maal,  2014 'borstbeen' 5 maal, 2016 'buikholte' 25 keer... Dan weet een mens zo stilaan wat hem te wachten staat: trappen af, badge inscannen, beurt afwachten, "meneer De Mondt"..., kleedhokje, uitkleden en wachten, "Goeiemorgen"..., 14 passen van cabine 1 naar de bestralingsruimte, 18 vanuit cabine 2, positie checken op de tafel, af en toe lijnen bijschilderen, "We gaan eraan beginnen!", tafel bijstellen met afstandbediening, lig nu recht onder de linker basisster van de Grote Beer - zelf uitgevonden op de led-sterren-hemel van Saturnus, stralenprojector draait een zoemend rondje rechtsom, ik tel met gesloten ogen tot 60, daarna een rondje linksom, weer 60, de regelmaat doet deugd, "Voilà, 't is weer gebeurd", "Bedankt. Tot morgen...", 14/18 passen terug naar de respectievelijke cabine, aankleden, trappen op. En dan weer op de fiets en huiswaarts. Voor een kopje koffie. De regelmaat doet deugd, en dus voel ik mij ook goed in mijn pactuele overeenkomst. Nu een maand afwachten en dan het resultaat checken. Duimt U voor mij even mee en dan komen we zeker uit bij de zo gewenste lage(re) PSA-waarde.  Dan kan ik er weer voor een tijdje tegen, want wees gerust: U bent van mij nog niet af. Misschien val ik in herhaling, maar net als de heer Van Veen ben ik ten stelligste van plan om nog een hele lange tijd op de meest storende wijze aanwezig te blijven in dit ondermaanse. Met dank aan allen die mee in het pact zitten: Marco y Saturno...

Thomas vs Thomas...

Het is weer even geleden dat ze hier nog eens aan bod kwamen: de sjotters en de coureurs. Geen van beide draag ik (al sinds geruime tijd) nog hoog in het hart. Om diverse redenen trouwens. Waaronder hooghartigheid. Laat ons daar maar mee beginnen, en dus met de voetballers. Hooghartige Belgen die in navolging van hun Noorderburen diezelfde Hollanders met hautaine overmoed tegemoet traden in een nutteloze oefenpot. Het aanschouwen niet waard hoorde ik van mensen die het kunnen weten. Plat gelijkspel: 1-1. Boe-geroep en uitgefloten. Eigen schuld, dikke bult. Paar dagen later de Esten inpakken met 8-1. Monsterscore tegen een Baltische amateurploeg. Maar wel gespeeld en blijven gaan, zeggen diezelfde mensen die het kunnen weten. Ik kan aan kijken echt geen tijd meer besteden.

Maar goed, ieder zijn ding. Soms lees ik er wel iets over, vooral dan als het uit een gescherpte pen komt. Zoals na San Marino-Duitsland eergisteren. Na de 0-8 zege in het Zuideuropese mini-staatje vroeg übermensch Thomas Müller zich af wat het nut was van zo'n wedstrijd. Wel, dat kreeg hij mooi opgelijst terug van Alan Gasperoni, de perschef van dienst. U kan het hier lezen. Met dank aan Sporza.be voor de integrale publicatie. Vind herr Müller al jarenlang een vijg. Neen, geen Vigo want die had veel meer in zich dan deze potsenmaker. Strekenventje, een ster met allures. Laat dat nu net iets zijn wat mij niet zint. En neen, het ettertje heeft geen zicht op beterschap. Gaat stilaan verder afglijden naar de grijze middenmoot. Te traag om nog te scoren, te oud om zich daar zorgen om te maken en te hautain om een en ander in te zien. Afvoeren die handel. 'Rausss !!!

En dan die tweede Thomas. De dekselse Thomas Dekker, Nederlands ex-wielrenner. Nieuw boek is uit: Thomas Dekker, mijn gevecht. En wat voor een.  Neem even de tijd om deze voorpublicatie in het AD te lezen. Materiaal zat om er het scenario voor een sport-porno-prent uit te distilleren. Onvoorstelbaar. Of toch weer niet? Gebeurt dit echt? Andere betrokkenen zijn verontwaardigd over de publicatie en het naar buiten brengen van de feiten. Maar echt ontkennen hoor ik ze niet doen. Op een enkele totaal corrupte ploegleider na dan. De rest klinkt meer als "iedereen nam doping, alle ploegen deden het... en verder, tja !?" Over producten wordt niet moeilijk gedaan, pillen en spuiten, bloedzakken en verdunnend waterinfuus horen bij het dagelijkse protocol. De zoveelste blamage, het kan er maar bij. Zal mij een zorg wezen: heb mijn geloof in het wielrennen al vele jaren geleden totaal verloren. Ja, er worden ongelofelijke prestaties geleverd. Maar net daarom kan ik er niet meer in geloven. We krijgen al te vaak te horen dat het nog maar eens met de hulp van ongeoorloofde middelen is gebeurd. Iedere keer weer gaat er 'grote kuis' gehouden worden, iedere keer weer zijn er argumenten om het hoe en waarom te vergoelijken. Hou er toch mee op mannekes. En kom mij niet vertellen dat in die Vlaamse kermiskoersen door modder en zand, het zogenaamde cyclo-cross circuit, geen doping wordt gebruikt. Dat het telkens maar om een inspanning van ruim een uur gaat, en dat er genoeg tijd is om te recupereren en er de dag daarna opnieuw te staan aan de andere kant van Europa. Of een hele kerstvakantie lang, om het maximum aan startgelden binnen te rijven. Niet dezelfde doping als bij de koersen op de weg, en al helemaal niet als in de rondes. Vaneigens niet. Maar doping wel, en meer gesjoemel: dat is zeker. Ook vaneigens...

Addio Amore...

We hebben pas afscheid genomen van Marc Sleen en Leonard Cohen is van ons heengegaan. Ook Robert "Napoleon" Vaughn is niet meer. Dirk en Danny - bij de grote massa niet bekend, maar via enkele kennissen en de virtualiteit van FB tijdens hun lange eindstrijd met het leven tot mijn veld van gevoeligheden toegetreden, zijn ook zopas overleden. Er leek deze keer wel geen einde te komen aan de lijst. Net als de vallende bladeren... het is er de tijd weer voor, ook dit jaar. Elk jaar opnieuw. En dan moet ik toch naar buiten. Er is een ladinkje proper brandhout geleverd.
Daar maak ik dan even werk van: kruiwagen laden, oprijden, uitladen en stapelen, leeg terug en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Met de regelmaat van het stapelen en het stappen zet ik dingen van mij af. Het doet deugd, het geeft me tijd om de zaken op hun waarde te schatten. In het begin valt mij niks op, maar bij iedere retour lijkt die kleine rode vlek meer en meer in het oog te spingen. Naar het einde toe zie ik het dan toch: een late roos in de kille avondzon. Opgedragen aan Dirk, Danny, Marc, Robert en Leonard. Ik noem haar "Bataclan" en gedenk nog anderen...

Er staat die avond nog meer op het programma. We hebben kaartjes voor een optreden van Tutti Fratelli in zaal De ROMA in Antwerpen 2140, Borgerhout. Addio Amore is, net als hun vorige creaties, een heel aparte productie van Reinhilde Decleir en haar al even bijzondere theatergroep. Beeld en klank, heel veel aanvoelen en soms ook tekst. De menselijke stem die bij regelmaat en net als in de realiteit compleet wordt overdonderd en letterlijk wordt weggeblazen. Dagelijkse realiteit in een heel ongelijke wereld komt met strakke suggesties perfect aan bod. Soms heb ik de indruk dat het te lang duurt. Later snap ik (misschien?) waarom: in het echt is dat net zo, en daar kijken/zappen we weg als het onaangename vluchtelingen-, illegalen- en/of daklozennieuws ons gaat enerveren. Hier is er geen ontkomen aan: de impact van de theateract lijkt sterker dan de realiteit. Weet niet hoe ik het nog moet verwoorden, ben geen specialist noch recensent. Ga dus af op mijn buikgevoel en zeg: "Op 9, 10 en 11 december staan ze er opnieuw, in de Bourlaschouwburg. Er zijn nog kaartjes. Dus: kopen... en gaan!"
En weet mij te zeggen wat U er van vond...

Drie vrienden voor het leven....

Tony, Jules and I...

Tussen de verkiezingsheisa in de USA en de verslagenheid bij het heengaan van Leonard Cohen zat er voor heer Polo een meer dan waardevol moment gevangen. Drie vrienden voor het leven ontmoetten elkaar eindelijk nog een keer. Het afspreken wordt blijkbaar alsmaar moeilijker, hoewel we er de tijd voor hebben. Maar niet altijd tegelijkertijd... We hebben mekaar nog zoveel te vertellen, maar we luisteren ook meer naar elkaar dan vroeger. We worden samen oud: de ene al wat ouder dan de andere, die andere dan weer met wat minder goesting dan de ene, maar alle drie step by step en heel gestaag. We laten het niet aan ons hart komen. Hebben juist ontdekt dat elk van ons er wel degelijk een heeft. Ooit aan getwijfeld? Deze momenten zal ik blijven koesteren, zijn van onschatbare waarde. Tony en Julleke: " min moaten, min moaten. ik zie under hirne..."

Goodbye Leonard...

LEONARD COHEN       1934  -  2016