Licht in donkere tijden...

Dank voor de vele aanmoedigingen, de schouderklopjes, de warme blijken van medeleven en de empatische ondersteuning na wat ik een amechtige decemberopening zou willen noemen. Wat zat ik me daar toch weer te beklagen? Doe toch normaal man. Het gaat hier over niets meer dan de periodieke schrijfkramp van een amateuristisch bloggertje. Zoiets heb je toch al eerder meegemaakt, en wees gerust: dat gaat voorbij. Bovendien was daar de volgende dag al een schitterende ochtendzon die zo'n fenomenale lichtpatronen op onze raampartijen dropte dat er voor donkere gedachten geen plaats meer was. De pracht en de praal die ik bij het nuttigen van mijn ochtendsapje mocht aanschouwen was deze foto meer dan waard. Geniet U even mee...

Er stonden die dag nog 'helden' in de picture, of wat dacht U van deze 'drie Sintjes'? Hemelse creaturen die na een zwaar gecontesteerde passage van de grote kindervriend op het keukenaanrecht waren achtergebleven. Mooi toch?! En als er die dag iemand een vinger mocht opsteken, dan zeker deze drie: "Wat lezen wij in het grote     Pietenboek? Heer Polo blogt in slow-motion? Gij moogt gerust een tandje bijsteken, jongen..."  En dan gaan er drie vingertjes de hoogte in: "Let op, blijf je best doen Polo. Dan krijg je ook volgend jaar weer lekkers..."

Een mens zou voor minder zijn wandelschoenen aantrekken. De camera in de hand en op stap in de polder. Frisse lucht, batterijen opladen. Het weer is prima, de lucht niet alleen fris maar ook helderblauw. En dan loop je gratis en voor niks op zo'n parel van een uitzicht. Waar halen ze die kleuren toch vandaan? Van de zon. En zonder filter of bewerking, alleen in digitale nullen en ééntjes gecapteerd.

De volgende dag heb ik een afspraak met twee heren van stand: Nonkel Fons en Ome Wies. Trouwe lezers en lezeressen weten vast wel over wie het hier gaat. Twee Pito-collega's uit vervlogen jaren met wie ik af en toe, maar veel te weinig, contact probeer te onderhouden. Deze keer was het, tot ons aller grote vreugde, eindelijk nog eens gelukt. Bij de voorbereiding van het dubbelportret heb ik om een voor de hand liggende reden wel beroep gedaan op de verouderingsfilter, hoewel... "Two old men in d'haai" en een heel klein beetje "Out of Africa" uit de ijstijd... 

Neen, de Kalmthoutse heide, daar was het te doen. De laatste prent in het voorlopige rijtje is dan weer zo puur als ze maar zijn kan: tussen bos en duin en over woekerende grassen strooit een lage zon haar laatste stralen uit. En ook hier weer in de ban van het licht. Hoe donkerder de dagen, hoe beter het schaarse licht tot zijn recht komt. Nadat de nautische schemering was ingevallen zijn we samen met onze vrouwen aan tafel geschoven in het Strijboshof. Een eerlijk avondmaal met een heerlijke babbel over licht in donkere tijden...