Jos Dries: een fidele kerel....

Jos Dries   1930 - 2016

Deze minzame ex-collega had ik al een lange tijd niet meer gezien. Geleden van een of andere begrafenis van weer een andere collega. Daarvoor van een vergeten Pito-plussers moment of toch een nieuwjaarsreceptie. Nog verder terug in de tijd zie ik hem afscheid nemen bij zijn pensionering. Ergens voorin de jaren '90 van de vorige eeuw. Jos had geen grote speech klaar, was naar gewoonte 'weinig van zeg'. Hij zei goeiedag tegen de collega's, en bleef iets langer bij mij staan: "Voor jou heb ik iets meegebracht. Ge moogt het hebben, ik gebruik het toch niet meer..." Hij ging met een van zijn bekende supergrote handen in z'n vestzak en haalde er een klein blauw doosje uit. Een krijtdoosje van Pito, dat we ooit allemaal eens cadeau hadden gekregen van de directie. Ook de turnleraars, en daar had hij toen minzaam om gelachen. Terecht. "Hier da's voor u, misschien kunt ge er wel twee gebruiken" zei hij glimlachend. Altijd die vriendelijke lach. Daarmee had hij mij zo'n 15 jaar eerder al op mijn gemak weten te stellen toen ik klastitularis werd van een derde jaar landbouw en de ouders mee advies moest geven bij de studiekeuze van hun zoon, meisjes waren er toen nog niet op Pito. Ik die van geen landbouwen afwist. Jos gaf mij goede raad, had begrip voor de jonge Polo en stuurde vlotjes bij. Een voorbeeld van een mentor, de rust zelve en steeds aanspreekbaar. Een vriendelijke mens. Een monument...

Fidel Castro   1926 - 2016

Het moest er eens van komen. Ook de grote Fidel is niet meer. Hij en Jos staan uitsluitend om chronologische redenen samen vermeld in deze blog. Hoewel: twee monumenten, maar dan wel  - en gelukkig voor ons - om heel verschillende redenen. De Cubaanse revolutionair die, vanaf de staatsgreep in 1959 met broer Raúl en Che Guevara, alles bij elkaar zo'n vijftig jaar de grote baas was op 'zijn' Cuba heeft een totaal andere reputatie dan mijn grootmoedige gouwgenoot. Want niet te vergeten: Jos Dries stamt uit Essen, waar ook Uw nederige scribent het levenslicht zag. Terug naar Il Presidente, de man van de Varkensbaai, de rakettencrisis met de USA, de marathonspeech voor de VN, de koude oorlog. En de man van de dictatuur, de onderwerping en de armoede op de Caraïbische republiek. Ze hebben er 'hunne peere' mee gezien daar in de warme golf. Hij heeft veel minder voor- dan tegenstanders, laat dat duidelijk zijn. En zijn communisme gold net als bij andere potentaten enkel voor de massa, niet voor de elite. En zeker niet voor de eigen familie en entourage. Van Fidel kreeg ik nooit een hand, en ook geen krijtdoosje. Ik pikte wel een foto van Stephan Vanfleteren, een intrigerend straatbeeld uit Havana. Ongedateerd, maar misschien zijn het wel de Castro's: Fidel en Raúl 'op stap'.
In de enige auto met een nachtvergunning...