Polo zou geen Marco heten mocht hij zich ook de voorbije week niet denkender wijze hebben bezig gehouden. We waren in Praag en dus vroeg ik me af hoe een inwoner van deze stad dient aangesproken te worden. Voor een vrouwelijk lid van de bevolking lijkt "Praagse" me redelijk logisch en klopt dat ook. Maar hoe richt men het woord tot een man die aldaar aan de oever van de Moldau leeft? Een Praag klinkt me te simpel, en dus dacht ik aan Pragenees. Gek idee? Ik meende te weten dat een inwoner van Den Haag een "Hagenees" wordt genoemd, maar... Na onderzoek stel ik vast dat enkel hij die plat Haags dialect spreekt een Hagenees is, terwijl wie Nederlands spreekt als "Hagenaar" staat geboekstaafd. Maar die logica trekken ze niet door tot in de Tsjechische hoofdstad, daar spelen dialecten blijkbaar geen rol en is iedere man die in Praag geboren wordt een "Prager". Zoals de Prager op bijstaande foto, die er voor alle zekerheid nog een paar boekwerken op naslaat. Zou het misschien een ver familielid van der Franz K. kunnen zijn? Wie weet, heb het hem niet gevraagd. Gemiste kans. Maar daarom niet getreurd: hier thuis schiet ik tijdens "de vierde over Praag" in een toponymische kramp en vraag me af waar de naam van die stad dan wel vandaan mag komen? Meer opzoekwerk. Deze keer maak ik mij er vanaf met een wiki-google-pedia move: "De naam van de stad is waarschijnlijk afgeleid van het Tsjechische woord práh, dat dorpel betekent. Deze naam (Praha) zou aan de stad gegeven zijn vanwege de dorpels in de rivier de Moldau. Deze zorgden voor watervalletjes die veel lawaai maakten..."
Om het meervoudig verslag van onze trip af te ronden doe ik nog eens beroep op de truuk met de duizendwoorden prenten. Het mag U duidelijk zijn dat deze stad mijn hart veroverd heeft en dat niet in het minst door de vele facetten en varianten waarmee haar schoonheid aan het licht komt. Ook dat licht hebben ze in de meest wisselende kwali- en variëteiten. Van klaterend ochtend- en/of middagwit over grijs door wolken gefilterd tot warm zonsondergangsgeel, -oranje en -rood.
Ze hebben dat licht in zovele soorten tot en met na zonsondergang dat heerlijk Praagse blauw verschijnt. Voor een uurtje, net als overal elders hij helder weer. Maar hier lijkt het echt op zijn plaats en puur. Dat geluk hadden we meermaals en daarvan maakte de portrettentrekker in mij graag gebruik. Bij thuiskomst werd de selectie moeilijk, de keuze hartverscheurend en de mijzelf opgelegde beperking om het hier bij twee weergaves te houden was bijna onmogelijk om dragen. Toch heb ik dit slotakkoord eerlijk verdeeld over klassiek en modern. Het klassieke net iets klassieker met man en paard op het Oude Stadsplein, voor de uitgelichte Mariakerk met smalle en brede toren - symbool voor Eva en Adam?
En het moderne aspect mooi strak en wat minder flamboyant in de reflecties. De glaspartijen boven het winkelcentrum bij heer Kafka. Ik denk dat hij zich daar wel zou bij kunnen vinden: pas al die puzzelstukjes maar eens in elkaar. En laat de omgekeerde volgorde van deze prenten dan maar een knipoog zijn naar deze voorloper van het literaire surrealisme. Praagtige stad... 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten