Het lijkt er sterk op dat met de wisselende weersomstandigheden en het tijdelijk ontsnappen aan hoogzomerse temperaturen er ook een einde is gekomen aan de journalistieke komkommertijd. Een week geleden was het nog amechtig speuren naar relevante en/of blogwaardige items tussen de dagelijkse berichtgeving. Ondertussen echter zijn de nieuwskranen weer helemaal opengedraaid: het WK atletiek met een Belgische ster die schittert, de historisch-filosofische kwestie van "de kip of het ei" die nog maar eens al te letterlijk de kop opsteekt in Belgenland, enkele belevenswaardige festivals in Vlaamse velden en parken en een Pipo-prins die voor de zoveelste keer zijn boekje te buiten gaat. Uw dotatie of uw privé-leven! Tijd dus om mij weer schrap te zetten, de pen te scherpen, het klavier te ontstoffen en overnieuw de blogboog op spanning te brengen. Waar begin ik mee?
First things first: Jazz Middelheim. In meerdere opzichten was ik een laatbloeier, en zo is het nog steeds. Gisteren zat ik pas voor m'n derde keer op Jazz Middelheim, en dat terwijl de organisatie aan haar 36ste editie toe was. Er moet ooit iets anders mijn zomeragenda bepaald hebben en ervoor gezorgd dat deze geneugten pas recentelijk mijn deel zijn geworden. Maar geen paniek: ik ben op de juiste weg en in goed gezelschap om toch minstens iets van de achterstand goed te maken. Het wordt met het jaar beter en straffer. Deze keer gingen we voor wat algemeen werd aangenomen en aldus ook aangekondigd als de perfecte afsluiter van de Park Den Brandt-vierdaagse: Van Morrison. Geboren en doorheen zijn eerste levensjaren gegaan als George Ivan Morrison werd hij daarna "one of Them. Nog later tot en met nu werd Van "The Man" zijn roepnaam. En sinds 2015, allicht voor zijn 70ste verjaardag, mag U hem ook aanspreken met "Sir Van". Al 50 jaar op de planken, en al even zolang in mijn muziekgeheugen. Tussen Beatles en Stones... Het begon bij mijn Gründig-bandopnemer, gekocht met de centen van mijn eerste vakantiejob, met daarbij twee spoelen vol langspeelband om muziek van de radio op te nemen of bij vrienden geleende vinylplaten te kopiëren. Eén daarvan stond heen en terug vol met The angry young them, Them Again, Them One more time en The Story of Them. Op één kant net genoeg voor anderhalf uur muziek. Toeval of niet: "90 en niet ene minuut meer" is nog steeds de standaard voor een optreden van The Man. Maar goed, deze band heb ik in de jaren zestig grijs gedraaid. Op de duur zat er zoveel rek op dat de songs vanzelf mee-slepender werden en op latere nummers van mister Morisson gingen lijken. Tot hij - de band! - het begaf. Ook de bandrecorder zelf heeft niet zo heel lang dienst gedaan, maar de muziek van Them / Van Morrison zat voor altijd in mijn hoofd. Later zijn er hier op cd nog Avalon Sunset en The Best of Van Morrison bijgekomen. Heel bescheiden in omvang, maar ben er bij momenten toch heel gelukkig mee. En dan nu eindelijk een optreden bijgewoond. Zalig. Als zelfs de doorgaans zeer kritische HUMO-review positief is, dan wil dat al iets zeggen. En ook buurman-fotograaf Walter S., wiens eigenzinnige blik op het gebeuren ik U hier pixelgewijs mag meegeven, had er wel oren naar. Over goede smaak gesproken...
First things first: Jazz Middelheim. In meerdere opzichten was ik een laatbloeier, en zo is het nog steeds. Gisteren zat ik pas voor m'n derde keer op Jazz Middelheim, en dat terwijl de organisatie aan haar 36ste editie toe was. Er moet ooit iets anders mijn zomeragenda bepaald hebben en ervoor gezorgd dat deze geneugten pas recentelijk mijn deel zijn geworden. Maar geen paniek: ik ben op de juiste weg en in goed gezelschap om toch minstens iets van de achterstand goed te maken. Het wordt met het jaar beter en straffer. Deze keer gingen we voor wat algemeen werd aangenomen en aldus ook aangekondigd als de perfecte afsluiter van de Park Den Brandt-vierdaagse: Van Morrison. Geboren en doorheen zijn eerste levensjaren gegaan als George Ivan Morrison werd hij daarna "one of Them. Nog later tot en met nu werd Van "The Man" zijn roepnaam. En sinds 2015, allicht voor zijn 70ste verjaardag, mag U hem ook aanspreken met "Sir Van". Al 50 jaar op de planken, en al even zolang in mijn muziekgeheugen. Tussen Beatles en Stones... Het begon bij mijn Gründig-bandopnemer, gekocht met de centen van mijn eerste vakantiejob, met daarbij twee spoelen vol langspeelband om muziek van de radio op te nemen of bij vrienden geleende vinylplaten te kopiëren. Eén daarvan stond heen en terug vol met The angry young them, Them Again, Them One more time en The Story of Them. Op één kant net genoeg voor anderhalf uur muziek. Toeval of niet: "90 en niet ene minuut meer" is nog steeds de standaard voor een optreden van The Man. Maar goed, deze band heb ik in de jaren zestig grijs gedraaid. Op de duur zat er zoveel rek op dat de songs vanzelf mee-slepender werden en op latere nummers van mister Morisson gingen lijken. Tot hij - de band! - het begaf. Ook de bandrecorder zelf heeft niet zo heel lang dienst gedaan, maar de muziek van Them / Van Morrison zat voor altijd in mijn hoofd. Later zijn er hier op cd nog Avalon Sunset en The Best of Van Morrison bijgekomen. Heel bescheiden in omvang, maar ben er bij momenten toch heel gelukkig mee. En dan nu eindelijk een optreden bijgewoond. Zalig. Als zelfs de doorgaans zeer kritische HUMO-review positief is, dan wil dat al iets zeggen. En ook buurman-fotograaf Walter S., wiens eigenzinnige blik op het gebeuren ik U hier pixelgewijs mag meegeven, had er wel oren naar. Over goede smaak gesproken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten